Την επόμενη (;) έκδοση του Next Generation EU, συζητούν στην ΕΕ

Σε δύο ημέρες , στις 19 Φεβρουαρίου συμπληρώνονται τρία χρόνια από τότε που τέθηκε σε ισχύ το ταμείο ανάκαμψης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Γνωστό στην ορολογία των Βρυξελλών ως NextGenerationEU (NGEU), αυτός ο πολυετής προϋπολογισμός ύψους 832 δισ. ευρώ χρηματοδοτείται από το χρέος της ΕΕ, που προηγουμένως αποτελούσε σπάνιο αγαθό.

Είναι η κύρια πολιτική καινοτομία που αναδύεται από την πανδημία στην Ευρώπη. Κάποιοι την αποκάλεσαν «χαμιλτονιανή στιγμή της Ευρώπης», επικαλούμενοι τον Αλεξάντερ Χάμιλτον, τον πρώτο υπουργό Οικονομικών της Αμερικής, ο οποίος μεθόδευσε τη δημοσιονομική ομοσπονδιοποίηση των Ηνωμένων Πολιτειών. Όμως η ΕΕ απέχει πολύ από μια δημοσιονομική ομοσπονδία.

Οι υπουργοί Οικονομικών του Βορρά επιμένουν ότι το ταμείο ανάκαμψης ήταν εφάπαξ. Και η έκταση της επιτυχίας του είναι ακόμη ασαφής.

Την επόμενη εβδομάδα η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα παρουσιάσει την πρώτη της εξωτερική αξιολόγηση. Τα κονδύλια εξακολουθούν να δαπανώνται, οπότε το οικονομικό αποτέλεσμα είναι δύσκολο να μετρηθεί.

Ο δεύτερος σκοπός του ταμείου ήταν να βοηθήσει την ανάκαμψη από τα βάθη της ύφεσης που προκάλεσε η πανδημία του Covid-19

Το πιο περίεργο είναι ότι οι εμπειρογνώμονες δεν μπορούν να συμφωνήσουν για το ποιος ήταν ο σκοπός του ταμείου. Αλλά αυτό δεν αποτελεί έκπληξη.

Ακριβώς όπως η εθνική δημοσιονομική πολιτική δεν εξυπηρετεί έναν ενιαίο σκοπό, έτσι δεν συμβαίνει και με την αντίστοιχη πολιτική σε επίπεδο ΕΕ.

Άρχισε  με τον βραχυπρόθεσμο σκοπό να αποτρέψει την επανάληψη της κρίσης του ευρώ του 2010-12. Στις αρχές του 2020 η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) έπρεπε να παρέμβει δυναμικά για να σταματήσει την ανεξέλεγκτη εκτίναξη των επιτοκίων του τεράστιου χρέους της Ιταλίας, η οποία επλήγη σκληρά από την πανδημία.

Για να συμπληρώσει τις ενέργειες της ΕΚΤ, η ΕΕ συμφώνησε να συγκεντρώσει δημοσιονομικά μέσα για να βοηθήσει τις φτωχότερες χώρες και εκείνες που επλήγησαν σκληρά από την πανδημία.

Το ύψος της βοήθειας κυμαινόταν από 10,8% του ΑΕΠ για την Ιταλία έως 0,6% για τις Κάτω Χώρες (βλ. διάγραμμα).

Οι αγορές έμαθαν ότι η ΕΚΤ κάνει «ό,τι χρειαστεί» για να διατηρήσει το ευρώ (όπως υποσχέθηκε κατά τη διάρκεια της κρίσης του ευρώ) και ότι σε μια κρίση οι πλουσιότερες χώρες της ΕΕ θα βοηθήσουν τις φτωχότερες. Από αυτή την άποψη, το ταμείο ήταν μια επιτυχία.

Ο δεύτερος σκοπός του ταμείου ήταν να βοηθήσει την ανάκαμψη από τα βάθη της ύφεσης που προκάλεσε η πανδημία του Covid-19. Αυτό δεν επρόκειτο ποτέ να λειτουργήσει. Η δημοσιονομική τόνωση θα πρέπει να εστιάζει στην κατανάλωση και όχι στις επενδύσεις – σκεφτείτε επιταγές τόνωσης αμερικανικού τύπου ή μειώσεις φόρων.

Oι δαπάνες της ΕΕ, οι οποίες γίνονται μόνο μέσω των εθνικών κυβερνήσεων και εστιάζουν στις επενδύσεις, δεν θα μπορούσαν να έρθουν αρκετά γρήγορα για να βοηθήσουν. Θα μπορούσε να έχει ένα αποτέλεσμα σηματοδότησης, ότι το χρήμα θα ρέει και ότι οι κυβερνήσεις και οι επενδυτές θα μπορούσαν να αρχίσουν να σχεδιάζουν, υποστηρίζει ο Zsolt Darvas του Bruegel, μιας δεξαμενής σκέψης με έδρα τις Βρυξέλλες.

Τελικά οι οικονομολόγοι χάρηκαν που τα χρήματα δαπανήθηκαν αργά: διαφορετικά θα μπορούσαν να είχαν τροφοδοτήσει τον πληθωρισμό πέρυσι. Αλλά ως εργαλείο ανάκαμψης, το ταμείο έκανε μικρή διαφορά.

Οι περιπτώσεις της Ιταλίας και της Ελλάδας

Τι γίνεται όμως με τον πράσινο και τον ψηφιακό μετασχηματισμό της ευρωπαϊκής οικονομίας; Οι μεγαλύτεροι αποδέκτες έλαβαν τεράστια ποσά. (Οι πλουσιότερες χώρες έλαβαν ελάχιστα και θα καταλήξουν να πληρώνουν δυσανάλογα το χρέος).

Η κυβέρνηση της Ελλάδας, που είχε μεταρρυθμιστικό πνεύμα, είχε ήδη συστήσει μια επιτροπή με επικεφαλής τον Σερ Χριστόφορο Πισσαρίδη, βραβευμένο με Νόμπελ Οικονομίας, για να χρησιμοποιήσει τα χρήματα για να κάνει μεγάλες αλλαγές.

Κάποια από αυτά λειτουργούν. Τα σχέδια για την ψηφιοποίηση της δημόσιας διοίκησης και την εγκατάσταση ηλιακών συλλεκτών έγιναν πιο φιλόδοξα. Η εποπτεία από την επιτροπή απέτρεψε τους πιο κατάφωρους «λευκούς ελέφαντες», όπως η πρόταση της Ιταλίας να κατασκευάσει ένα γήπεδο ποδοσφαίρου.

Αυτή η προσέγγιση με βάση τις επιδόσεις μπορεί κάλλιστα να εφαρμοστεί στις περισσότερες αναστολές από εδώ και στο εξής.

Παρόλα αυτά, υπάρχουν προβλήματα. Η ΕΕ χρηματοδότησε κάποια απόβλητα: Η Ιταλία συγχρηματοδότησε τις γελοιωδώς γενναιόδωρες επιδοτήσεις για την πράσινη ανακαίνιση κατοικιών με 14 δισ. ευρώ από χρήματα της ΕΕ.

Δύσκολες αλλαγές – Ελάχιστος χρόνος

Επενδύσεις όπως οι παιδικοί σταθμοί χρειάζονται μόνιμο προσωπικό- το NGEU είναι εφάπαξ, οπότε η χρηματοδότηση είναι αβέβαιη. Δεδομένου ότι το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων δεν έχει ακόμη δαπανηθεί, η τελική ετυμηγορία θα πρέπει να περιμένει. Αλλά μέχρι στιγμής τα αποτελέσματα είναι ανάμεικτα.

«Ήταν πάρα πολλά χρήματα για την Ιταλία και υπήρχε πολύ λίγος χρόνος για να διασφαλιστεί ότι θα δαπανηθούν σωστά», υποστηρίζει ο Tito Boeri του Πανεπιστημίου Bocconi.

Τα μετρητά προορίζονταν επίσης να βοηθήσουν τις χώρες να εφαρμόσουν πολιτικά δύσκολες μεταρρυθμίσεις για την τόνωση της ανάπτυξης. Αυτό δείχνει πιο ελπιδοφόρο. Η κυβέρνηση της Ελλάδας σκοπεύει να αναδιατάξει τις αρμοδιότητες των διαφόρων επιπέδων της κυβέρνησης, του συστήματος υγείας και του χωροταξικού σχεδιασμού.

Στην Ιταλία η κυβέρνηση άρχισε να μεταρρυθμίζει το «βυζαντινό» δικαστικό της σύστημα. Τα χρήματα αποτελούν κίνητρο για την τήρηση των συμφωνημένων μεταρρυθμίσεων, ιδιαίτερα σημαντικό σε μια χώρα που αλλάζει συχνά κυβερνήσεις.

Ωστόσο, η Ιταλία αγωνίστηκε να ενισχύσει το επίπεδο του ανταγωνισμού στην οικονομία της. Άλλες προσπάθειες, όπως οι μεταρρυθμίσεις του εργατικού δικαίου της Ισπανίας, ήταν λιγότερο φιλόδοξες. Η πραγματική δοκιμασία θα είναι αν η ΕΕ επιμένει ότι οι χώρες θα τηρήσουν τις υποσχέσεις τους.

Ο τελικός σκοπός της NGEU ήταν να δωροδοκήσει τους απόβλητους της ΕΕ, χώρες που διοικούνται από τη λαϊκιστική σκληρή δεξιά, λέει ο Economist.

Η Πολωνία και η Ουγγαρία

Η .. μυρωδιά των δισεκατομμυρίων σε φρέσκο χρήμα από τις Βρυξέλλες οδήγησε την Πολωνία και την Ουγγαρία να συμφωνήσουν απρόθυμα σε νέες εξουσίες για την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ώστε να παρακολουθεί εάν οι παραβιάσεις του κράτους δικαίου απειλούν τα οικονομικά συμφέροντα της Ένωσης.

Και οι δύο χώρες πρέπει να περάσουν ορισμένα «σούπερ ορόσημα» για να πάρουν κεφάλαια. (Η απόφαση της ΕΕ τον Δεκέμβριο να αποδεσμεύσει 10 δισ. ευρώ για την Ουγγαρία δεν είχε σχέση με αυτούς τους νέους μηχανισμούς παρακολούθησης).

Οι επικριτές υποστηρίζουν ότι τα ορόσημα είναι επιφανειακά: στην Ουγγαρία δεν μπορούν να αποκαταστήσουν τη ζημιά στη δημοκρατία- στην Πολωνία μια νέα κυβέρνηση αναλαμβάνει η ίδια αυτή τη δουλειά.

Υπόδειγμα για το μέλλον;

Αλλά για πρώτη φορά, η ΕΕ έχει οικονομική επιρροή για να αποθαρρύνει τις χώρες να παραβιάζουν το κράτος δικαίου. Τουλάχιστον, μπορεί να σταματήσει τα κεφάλαιά της να αυξάνουν την εξουσία των αυταρχικών κυβερνήσεων.

Η συνολική ετυμηγορία, λοιπόν, είναι συγκρατημένα θετική. Ορισμένοι θέλουν περισσότερα τέτοια προγράμματα. «Όποιο κι αν είναι το θέμα στην ΕΕ αυτές τις μέρες, το NGEU είναι η απάντηση», λέει ο Mujtaba Rahman της Eurasia Group, μιας εταιρείας συμβούλων.

Οι Ευρωπαίοι ομοσπονδιακοί ελπίζουν ότι το συλλογικό χρέος, σύμφωνα με τα λόγια του Χάμιλτον, «θα είναι για εμάς μια εθνική ευλογία- θα είναι ισχυρό τσιμέντο της ένωσής μας».

Αλλά ένας άλλος Χάμιλτον παρέχει καλύτερη καθοδήγηση. Ένας κύκλος Χάμιλτον στα μαθηματικά είναι μια γραμμή που, αφού επισκεφθεί όλους τους κόμβους μία φορά, επιστρέφει στην αφετηρία της.

Εκεί θα καταλήξει και το ταμείο ανάκαμψης. Έχοντας ξοδέψει 832 δισ. ευρώ σε 27 κράτη μέλη, η ΕΕ θα πρέπει να προβάλλει εκ νέου την υπόθεση ενός μεγαλύτερου προϋπολογισμού και περισσότερης εξουσίας.

Πηγή: ΟΤ