Το δημόσιο δεν μπορεί να προσφέρει υπηρεσίες υγείας με εισοδηματικά κριτήρια

Ο υπουργός Υγείας παρουσίασε σήμερα τον τιμοκατάλογο των χειρουργικών επεμβάσεων που θα πραγματοποιούνται στα απογευματινά ιατρεία των δημόσιων νοσοκομείων.

Κάποια χρόνια πριν, όταν θεωρείτο αυτονόητη υποχρέωση του κράτους να προσφέρει δωρεάν υπηρεσίες υγείας στο ΕΣΥ και όταν συζητούσαμε πώς θα καταπολεμήσουμε το «φακελάκι», μια τέτοια είδηση θα φαινόταν αδιανόητη.

Αντιθέτως, τώρα έχουμε φτάσει στο σημείο που η απάντηση στο «φακελάκι» που ταλάνιζε για δεκαετίες το δημόσιο σύστημα υγείας να είναι η νομιμοποίησή του διά της πλαγίας οδού. Να εισπράττει το ίδιο το δημόσιο «νόμιμο φακελάκι», παρουσιάζοντας μάλιστα το σχετικό μέτρο και ως μέσο αποσυμφόρησης της λίστας αναμονής (άρα και μείωσης της ταλαιπωρίας των πολιτών) και ως κίνητρο πρόσκλησης γιατρών στο δημόσιο σύστημα υγείας, καθώς και ως μέσο αύξησης του εισοδήματος των γιατρών, αφού το κράτος δεν δύναται -σε αντίθεση με άλλες δαπάνες- να εξασφαλίσει τους πόρους ώστε να τους αμείψει επαρκώς για τη δουλειά τους, καθώς προφανώς κάτι τέτοιο δεν είναι στις κυβερνητικές προτεραιότητες.

Δηλαδή, εκεί όπου το πρόβλημα των πολιτών και η παθογένεια του συστήματος ήταν ότι ένα υποστελεχωμένο και υποχρηματοδοτούμενο ΕΣΥ σπρώχνει τους πολίτες στον ιδιωτικό τομέα, ή στο «φακελάκι» για να μπορέσει να γίνει μια αναγκαία επέμβαση, η απάντηση της κυβέρνησης είναι «πληρώστε στο δημόσιο νοσοκομείο και το πρόβλημά σας θα λυθεί».

Μόνο που ένα σύστημα υγείας όπου οι πολίτες πρέπει να πληρώσουν για να γίνει στην ώρα του ένα χειρουργείο ούτε δημόσιο είναι, ούτε και δωρεάν.

Εκεί που η ανασφάλεια των πολιτών ήταν μη τυχόν και αντιμετωπίσουν σοβαρό πρόβλημα υγείας και δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να ανταπεξέλθουν, τώρα έρχεται το ίδιο το υπουργείο Υγείας να δικαιώσει την αγωνία τους κάνοντας σαφές ότι πλέον τα χειρουργεία δεν θα προσφέρονται δωρεάν.

Όσο για τα όσα λέγονται ότι έτσι οι «έχοντες» θα πηγαίνουν στα απογευματινά και θα «ξεμπλοκάρει» η λίστα για τος «μη έχοντες», αυτά είναι απλές «προφάσεις εν αμαρτίαις» και «καθρεφτάκια για ιθαγενείς». Ήδη οι υγειονομικοί αποδομώντας ένα ένα τα  κυβερνητικά επιχειρήματα, τονίζουν ότι μόνο αρνητικές επιπτώσεις θα έχει για τους πολίτες και το δημόσιο χαρακτήρα του ΕΣΥ. Πολίτες και γιατροί πολλών ταχυτήτων.

Αυτό που θα φτιαχτεί θα είναι μια αγορά υπηρεσιών υγείας εντός των νοσοκομείων επιταχύνοντας το βήμα προς την πλήρη ιδιωτικοποίηση του συστήματος υγείας, σε βάρος φυσικά των ασφαλισμένων, που δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι με τους φόρους και τις εισφορές τους πληρώνουν το σύστημα υγείας.

Και ο κίνδυνος είναι να επεκταθεί αυτή η λογική και σε άλλους τομείς του δημοσίου.

Για παράδειγμα, στην Παιδεία γιατί να μην καθιερώσουμε απογευματινά νόμιμα «ιδιαίτερα μαθήματα» που θα τα πληρώνουν οι γονείς, ενισχύοντας το εισόδημα των καθηγητών;

Γιατί να μην καθιερώσουμε ένα σύστημα όπου αντί το πρωί να περιμένεις στην ουρά μιας υπηρεσίας για να λύσεις ένα θέμα σου, να μπορείς να κλείνεις ένα ραντεβού με έναν υπάλληλο, πληρώνοντάς τον, ώστε να κάνεις τη δουλειά σου γρήγορα και χωρίς κόπο;

Στο κάτω – κάτω της γραφής με την κυβερνητική λογική ότι κακώς κείμενα που δεν «αντιμετωπίζονται νομιμοποιούνται» τόσο τα ιδιαίτερα μαθήματα όσο και και το «γρηγορόσημο» είναι αδιαμφισβήτητό ότι συμβαίνουν.

Γιατί να μη καθιερώσουμε και μια ειδική υπηρεσία ταχείας εξυπηρέτησης από την αστυνομία ή την πυροσβεστική όπου εάν είσαι διατεθειμένος να πληρώσεις – νόμιμα – κάτι παραπάνω, θα έχεις πραγματικά άμεση και έγκαιρη επέμβαση;

Υπερβολές, όλα αυτά δεν πρόκειται να γίνουν ακούω διάφορους να λένε.

Ούτε να πληρώνεις – νόμιμα – για χειρουργείο σε δημόσιο νοσοκομείο φανταζόταν κανείς ότι θα γίνει, αλλά τώρα γίνεται.

Μόνο που εάν είναι να πρέπει ο πολίτης να πληρώνει για όλα αυτά που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να τους παρέχει δωρεάν η Πολιτεία, τότε γιατί να υπάρχουν άμεσοι και έμμεσοι φόροι και ασφαλιστικές εισφορές;

Ξέρω ότι στα μάτια κάποιων μια κοινωνία όπου κατά βάση όλα τα αγαθά και οι υπηρεσίες θα είναι εμπορεύματα, φαντάζει ως ιδιαίτερα θετική.

Μόνο που αυτό σημαίνει το τέλος του κοινωνικού κράτους με ό,τι αυτό σημαίνει για την κοινωνική συνοχή.

Αν μιλάμε για αυτό, ας έχουν το θάρρος στην κυβέρνηση να το περιγράψουν έτσι.

Μόνο που θα πρέπει να γνωρίζουν ότι ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας εξακολουθεί να πιστεύει στην υποχρέωση του κράτους να προσφέρει κοινωνικά αγαθά όπως η υγεία και η παιδεία δωρεάν και δεν πρόκειται να αποδεχθεί εύκολα ότι παιδεία και πρόσβαση στο σύστημα υγείας θα έχουν μόνο οι «έχοντες».