Στο ζήτημα του ακρωτηριασμού των ερμαϊκών στηλών και της παρωδίας των Ελευσίνιων Μυστηρίων ενεπλάκη και το όνομα του Αλκιβιάδη, ο οποίος κατηγορήθηκε από τους εχθρούς του για άμεση ανάμειξη στις ιεροσυλίες, καθώς και για την εν γένει διαγωγή του, την οποία χαρακτήριζαν αντιδημοκρατική και περιφρονητική έναντι του νόμου. Ο Αλκιβιάδης αντέκρουσε τις κατηγορίες και ζήτησε να δικαστεί αμέσως, ώστε να διαλυθεί και η τελευταία σκιά υποψίας για εκείνον πριν από την έναρξη της Σικελικής Εκστρατείας. Ωστόσο, οι αντίπαλοί του, με το πρόσχημα ότι δεν έπρεπε να καθυστερήσει ο απόπλους του αθηναϊκού στόλου, φρόντισαν να αναβάλουν την εκδίκαση της υπόθεσής του, ώστε να φουντώσουν οι εναντίον του κατηγορίες, κάτι που θα ήταν ευκολότερο όσο εκείνος θα απουσίαζε.

Μετά την αναλυτική περιγραφή της αναχώρησης των Αθηναίων και των συμμάχων τους για τη Σικελία, ο Θουκυδίδης καθιστά τους αναγνώστες του έργου του μάρτυρες ενός αγώνα λόγων που διεξήχθη κατά το ίδιο χρονικό διάστημα στις Συρακούσες, όπου έφθαναν από πολλά μέρη πληροφορίες –μερικοί έδιναν πίστη σε αυτές κι άλλοι πάλι όχι– για την υπερπόντια εκστρατεία των Αθηναίων. Εδώ αντιπαρατίθενται λεκτικά ο Ερμοκράτης, υπέρμαχος της οργανωμένης αντίστασης των Σικελών και της αναζήτησης συμμαχιών, και ο δημαγωγός Αθηναγόρας, ο αρχηγός των δημοκρατικών, ενώ την όλη συζήτηση στη συνέλευση των Συρακουσίων ολοκληρώνει η δημηγορία ενός στρατηγού, ο οποίος υπέδειξε τα μέτρα που ήταν λογικό και αναγκαίο να ληφθούν ενόψει της αθηναϊκής απειλής.

Λίγο μετά την άφιξη του εκστρατευτικού σώματος των Αθηναίων και των συμμάχων τους στη Σικελία, κι ενόσω διεξάγονταν οι πρώτες στρατιωτικές επιχειρήσεις, ο Αλκιβιάδης –και μαζί του κάποιοι από τους στρατιώτες– έλαβε εντολή να επιστρέψει στην Αθήνα, προκειμένου να απολογηθεί για τις εναντίον του προαναφερθείσες κατηγορίες. Εκεί, οι συμπατριώτες του, υπό το μόνιμο φόβο της εγκαθίδρυσης τυραννίας από τους ολιγαρχικούς, υιοθετούσαν γενικώς και αδιακρίτως τις καταγγελίες –ακόμα και αχρείων ανθρώπων– για τον ακρωτηριασμό των Ερμών και τη βεβήλωση των μυστηρίων, έριχναν δε στη φυλακή ευυπόληπτους πολίτες. Ο Αλκιβιάδης και οι υπόλοιποι συγκατηγορούμενοι απέπλευσαν από τη Σικελία για να επιστρέψουν δήθεν στην Αθήνα, αλλά στους Θουρίους της Κάτω Ιταλίας εγκατέλειψαν το καράβι τους και εξαφανίστηκαν, επειδή φοβήθηκαν τις συκοφαντικές κατηγορίες που θα εκτοξεύονταν εναντίον τους στη δίκη που θα ακολουθούσε. Εξόριστος πια, ο Αλκιβιάδης πέρασε λίγο αργότερα στην Πελοπόννησο με εμπορικό καράβι, ενώ οι Αθηναίοι τον δίκασαν ερήμην και τον καταδίκασαν σε θάνατο, το ίδιο και τους συντρόφους του.

*Στη φωτογραφία του παρόντος άρθρου, ο Αλκιβιάδης, ο οποίος κατηγορήθηκε για τον ακρωτηριασμό των ερμαϊκών στηλών και τη βεβήλωση των Ελευσίνιων Μυστηρίων, εξορίστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο από τους συμπατριώτες του.

Θουκυδίδης: Το μέτρο της αντικειμενικότητας (Μέρος Α’)

Θουκυδίδης: Το μέτρο της αντικειμενικότητας (Μέρος Β’)

Θουκυδίδης: Το μέτρο της αντικειμενικότητας (Μέρος Γ’)

Θουκυδίδης: Το μέτρο της αντικειμενικότητας (Μέρος Δ’)

Θουκυδίδης: Το μέτρο της αντικειμενικότητας (Μέρος Ε’)

Θουκυδίδης: Το μέτρο της αντικειμενικότητας (Μέρος ΣΤ’)

Θουκυδίδης: Το μέτρο της αντικειμενικότητας (Μέρος Ζ’)

Θουκυδίδης: Το μέτρο της αντικειμενικότητας (Μέρος H’)

Θουκυδίδης: Το μέτρο της αντικειμενικότητας (Μέρος Θ’)

Θουκυδίδης: Το μέτρο της αντικειμενικότητας (Μέρος Ι’)

Θουκυδίδης: Το μέτρο της αντικειμενικότητας (Μέρος ΙΑ’)

Θουκυδίδης: Το μέτρο της αντικειμενικότητας (Μέρος ΙΒ’)

Headlines