Ενα ή δύο πράγματα που έμαθα από τη Βουλή

Οι μάχες για τις μεταρρυθμίσεις κερδίζονται κυρίως εντός του Κοινοβουλίου.

Οι «Αγανακτισμένοι» δεν κέρδισαν καμία μάχη, όταν ήθελαν «να καεί, να καεί».

Στις μάχες αυτές τα όρια ανάμεσα στη μεταρρύθμιση και τη στασιμότητα θολώνουν ακόμη και για την αποδεκτή διχοτόμηση Κεντροδεξιάς – Κεντροαριστεράς ή για όσους επαγγέλλονται αταβιστικά τη σοσιαλδημοκρατία.

Σε πείσμα όσων διέβλεπαν νέο τσουνάμι ηθικού πανικού η κοινωνία έδειξε ότι απορροφά πλέον τους κραδασμούς και αντιστέκεται στην εμφυλιοπολεμική ρητορεία.

Η συζήτηση για το νομοσχέδιο είχε χαρακτηριστικά «πολιτισμικού πολέμου», αλλά δεν κορυφώθηκε ποτέ σε αυτή την αναλογία.

Το επίπεδο κοινοβουλευτικού λόγου από την πλευρά της Υπερδεξιάς είναι το επίπεδο της συνωμοσιολογίας που αναπαράγεται νυχθημερόν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τις υπερπατριωτικές ιστοσελίδες.

Στο βήμα της Βουλής μεταφέρεται ο τραμπισμός, η τερατολογία και η ομοφοβία από τα οποία τρέφεται η οριζόντια παράταξη των αντιδυτικών και αντιευρωπαϊστών.

Εδώ ακούσαμε από το «Μηναίο του Αυγούστου», όπου εμφιλοχώρησε επιστολή του Ιησού έως τον κίνδυνο για τον θηλασμό τώρα που τα παιδιά θα χάσουν το μητρικό γάλα.

Ανορθολογισμός γάλακτος…

Η δικαιολογία ότι «δεν μπορούμε να ανέβουμε στα χωριά να μιλήσουμε για τον νόμο» είναι ο ορισμός του παλαιοκομματισμού.

Της αρτηριοσκληρωτικής αδράνειας, η οποία ευδοκιμεί σε μια Ελλάδα περίκλειστη, προνεωτερική και οπισθοδρομική.

Το τελευταίο που χρειάζονται «τα χωριά» είναι πατρονάρισμα.

Απόδειξη, η στάση που κράτησαν στις ομιλίες τους νέοι βουλευτές όπως ο Σπύρος Κυριάκης (Πρέβεζα), ο Βαγγέλης Λιάκος («το αξιακό σύστημα ενός είναι το υπαρξιακό κάποιων άλλων»), ο Νεοκλής Κρητικός (Λακωνία, καθόλου εύκολη περίπτωση για το συντηρητικό ακροατήριο), ο Στέφανος Παραστατίδης (Κιλκίς), ο Ιλχάν Αχμέτ (Ροδόπη).

Τα ονόματα είναι ενδεικτικά, αλλά στο πρόσωπό τους συμπυκνώνεται η πολιτική που παίρνει θέση σε πείσμα της εκλογικής γεωγραφίας.

Αιφνιδίασαν με την τόλμη τους να στηρίξουν μία κυβερνητική επιλογή όταν μπροστά τους ανοιγόταν η εύφορη κοιλάδα της αποχής.

Δεν υπάρχουν μόνο οι ιδιοκτήτες της οικογενειακής συνείδησης, οι πωλητές της πατριδογνωσίας και οι κιβδηλοποιοί της συνείδησης.

Στην αντίπερα όχθη υπάρχουν πλασιέ της προοδευτικότητας, stand up ρήτορες των social media και καπηλευτές αγώνων που έδινε η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα.

Υπάρχουν οι επιτήδειοι που ανακαλύπτουν μονίμως αποκούμπια στην ανέξοδη εντυπωσιοθηρία.

Αν ο Βορίδης επικρίθηκε – δικαίως – σαν «κάρφος εν τω οφθαλμώ» της κυβέρνησης, ο ΣΥΡΙΖΑ απέκτησε τη δική του «δοκόν» στο πρόσωπο του Πολάκη.

Και το ΠΑΣΟΚ απώλεσε τα διαπιστευτήρια με 11 αποχές.

Με την ίδια παρρησία που βουλευτές από διαφορετικά κόμματα υπερασπίστηκαν τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας αναμένεται προφανώς και η παρρησία με την οποία θα καταδικάσουν τη συνθήκη στην πουτινική Ρωσία.

Η υπόθεση Ναβάλνι και οι συλλήψεις διαδηλωτών υπενθυμίζουν με τον πλέον θλιβερό τρόπο την κατάσταση στην οποία βρίσκονται τα ανθρώπινα δικαιώματα στη χώρα με τον μεγάλο πολιτισμό.

Εκτός αν το σημείωμα της «Αυγής» έχει πολλούς αναγνώστες μέσα στα κόμματα.

Μπορεί να συμβαίνουν «τυχαίοι θάνατοι», «τυχαίες διώξεις» ομοφυλόφιλων, «τυχαίες φιμώσεις» της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, «τυχαία delete» αντιφρονούντων.

Premium έκδοση «ΤΑ ΝΕΑ»