«Το πρόβλημα του Μπιλ Γκέιτς» – Η υπόθεση εναντίον του πλουσιότερου ανθρώπου στον κόσμο

Όταν ο Κλίντον κέρδισε την προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών, ειπώθηκε ότι οι Κινέζοι ανυπομονούσαν να δουν τον Μπιλ. Όχι όμως τον Κλίντον, αλλά τον Γκέιτς. Ήταν τα τέλη της δεκαετίας του 1990, το διαδίκτυο βρισκόταν ακόμη στα σπάργανα και η ψηφιακή φούσκα των αρχών του αιώνα δεν είχε σκάσει ακόμη.

Αυτός ο χαρακτήρας που προκάλεσε τόσο μεγάλο ενδιαφέρον στην αναπτυσσόμενη ασιατική αυτοκρατορία περιγράφεται τώρα στο βιβλίο The Bill Gates Problem ως «αυταρχικός, απότομος νταής, […] ένα καζάνι παθών που ξεσπά ελεύθερα» και, όπως είπε ένας πρώην υπάλληλος στον συγγραφέα του βιβλίου, «ένας απόλυτος μαλάκας για τους ανθρώπους στο 70% του χρόνου». Το υπόλοιπο 30%, ωστόσο, τον έβλεπαν ως έναν «ακίνδυνο, διασκεδαστικό, σούπερ έξυπνο σπασίκλα».

Το Ίδρυμα Bill & Melinda Gates

Η δεκαετία του 1990 ήταν επίσης η δεκαετία της διαμάχης μεταξύ της Microsoft και του καταργημένου πλέον προγράμματος περιήγησης Netscape, το οποίο αμφισβήτησε αυτό που ήδη χαρακτηριζόταν ανοιχτά ως μονοπωλιακές πρακτικές της πρώτης.

Ο Γκέιτς κατηγορήθηκε στο Κογκρέσο για τέτοιες πρακτικές- τελικά κέρδισε τη μάχη, αλλά η υπόθεση έβλαψε τη φήμη του, και το 2000 παραιτήθηκε από τη θέση του διευθύνοντος συμβούλου της εταιρείας του.

Από εκεί και πέρα ανέλαβε την επέκταση του ιδρύματος που είχε ιδρύσει με τη σύζυγό του και στο οποίο αφιέρωσε τις κύριες προσπάθειές του τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Το 2006, το Ίδρυμα Bill & Melinda Gates έλαβε το Βραβείο του Πρίγκιπα της Αστούριας για τη Διεθνή Συνεργασία.

Ο Tim Schwab, συνεργάτης της εβδομαδιαίας αριστερής εφημερίδας The Nation, ανέλαβε μια λεπτομερή έρευνα για να καταγγείλει κάτι που στην πραγματικότητα ήταν ήδη γνωστό

Το βιβλίο του Tim Schwab, «The Bill Gates Problem».

Μια λεπτομερής έρευνα

Με προσωπική περιουσία 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων και δεκάδες δισεκατομμύρια περισσότερα στο ιδιωτικό του ίδρυμα, ο Γκέιτς είναι εδώ και δεκαετίες ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο, ενώ το ίδρυμά του είναι ο πιο γενναιόδωρος οργανισμός του είδους του, που ειδικεύεται κυρίως στην υγειονομική βοήθεια, την εκπαίδευση και τη διατροφή των παιδιών, με μεγάλη παρουσία στην Αφρική και την Ινδία, μεταξύ άλλων περιοχών αυτού που παλαιότερα ήταν γνωστός ως Τρίτος Κόσμος.

Ο Tim Schwab, συνεργάτης της εβδομαδιαίας αριστερής εφημερίδας The Nation, ανέλαβε μια λεπτομερή έρευνα για να καταγγείλει κάτι που στην πραγματικότητα ήταν ήδη γνωστό: ότι τα αμερικανικά ιδρύματα είναι σε μεγάλο βαθμό ένας τρόπος για τους δισεκατομμυριούχους να αποφεύγουν τους φόρους.

Για να το αποδείξει αυτό, εξέτασε διεξοδικά τους λογαριασμούς και τις διαδικασίες του Ιδρύματος Bill & Melinda Gates, τις αποτυχίες και τις περιστασιακές επιτυχίες της φιλανθρωπικής πολιτικής του και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι πίσω από αυτή τη βιτρίνα της βοήθειας προς τους απόρους κρύβεται μια επιχείρηση εξουσίας.

Η νοοτροπία του «λευκού σωτήρα»

Είναι ανελέητος στην κριτική του, αν και ακριβής στην ανάλυσή του για την αυξανόμενη ανισότητα στον κόσμο. Απορροφημένος από την επαναστατική ρητορική, περιγράφει ότι το Ίδρυμα Γκέιτς παρέμεινε «θανάσιμα σιωπηλό» όσον αφορά κινήματα όπως το Occupy Wall Street ή το Black Lives Matter, τα οποία απαιτούν κοινωνική αλλαγή απέναντι στον «υπερβολικό πλούτο και τη νοοτροπία του «λευκού σωτήρα» που καθοδηγεί το φιλανθρωπικό έργο του Μπιλ Γκέιτς».

Ο ίδιος αποδίδει κάποιες καλές προθέσεις, αλλά η κριτική του είναι ανελέητη, μερικές φορές ακόμη και χοντροκομμένη, ενώ η απουσία λύσεων για τα προβλήματα που καταγγέλλει -εκτός από τις εκκλήσεις για καλό σκοπό- είναι απογοητευτική.

«Οι ικανότητές του ως ερευνητικού δημοσιογράφου επισκιάζονται έτσι από μια κάπως αφελή μαχητικότητα κατά του δημιουργικού καπιταλισμού που προωθεί ο Γκέιτς και μια προφανή πρόθεση να δυσφημιστεί όχι μόνο το έργο του αλλά, πάνω απ’ όλα, ο ίδιος» γράφει ο Juan Luis Cebrián στην  El País.

Δείτε το σχετικό βίντεο 

H σχέση του Γκέιτς με τον Τζέφρι Επστάιν

Τα αιτήματα που προβάλλει για διαφάνεια και οι κατηγορίες για σκοτεινότητα αμβλύνονται από τον ίδιο τον συγγραφέα στις σελίδες που αφιερώνει στη σχέση του Γκέιτς με τον Τζέφρι Επστάιν, τον διάσημο διαφθορέα ανηλίκων στην υπηρεσία του διεθνούς τζετ σετ.

Ο Γκέιτς έχει εξηγήσει τις συναντήσεις και τις συνεντεύξεις του μαζί του σε αμέτρητες περιπτώσεις και σε καμία περίπτωση δεν έχει αποδειχθεί κανενός είδους σχέση, εκτός από τις εμπορικές τους σχέσεις ή κάποιες συγκεχυμένες προσπάθειες να του απονεμηθεί το Νόμπελ Ειρήνης.

«Παρόλα αυτά, ο Schwab εγείρει, χωρίς κανένα απολύτως στοιχείο, την πιθανότητα ότι η σχέση τους «θα μπορούσε να έχει σχέση με τις κύριες δραστηριότητες του Epstein στη ζωή: τη σεξουαλική ικανοποίηση και την άσκηση εξουσίας». Το βιβλίο είναι γεμάτο από τέτοιου είδους απόψεις και εικασίες, εις βάρος μιας πιο σοβαρής ανάλυσης των λαθών του Γκέιτς στη διαχείριση του ιδρύματός του, των προβλημάτων της θωράκισης της πνευματικής ιδιοκτησίας των εμβολίων στα χέρια των φαρμακοβιομηχανιών και, εν τέλει, της αντικειμενικής δύναμης που έχουν οι μεγάλες τεχνολογικές εταιρείες στην παγκόσμια κοινωνία» συνεχίζει ο ο Juan Luis Cebrián στην  El País.

«Οι ικανότητές του ως ερευνητικού δημοσιογράφου επισκιάζονται έτσι από μια κάπως αφελή μαχητικότητα κατά του δημιουργικού καπιταλισμού που προωθεί ο Γκέιτς»

Ο Μπιλ Γκέιτς από κοντά

«Γνώρισα τον Μπιλ Γκέιτς στο σπίτι του στο Σιάτλ, όπου έμεινα μερικές φορές, και στις ετήσιες συναντήσεις που διοργάνωνε στα κεντρικά γραφεία της Microsoft. Επίσης στις επισκέψεις του στη Μαδρίτη, όπου του πήρα εκτενή συνέντευξη και τον προσκάλεσα να επισκεφθεί τη Βασιλική Ισπανική Ακαδημία (RAE). Δεν μου φάνηκε ματαιόδοξος ή αλαζόνας, ούτε φάνηκε τόσο αυτάρεσκος όσο ισχυρίζεται ο Schwab ότι είναι» καταθέτει την προσωπική του άποψη ο Juan Luis Cebrián στην  El País.

«Υπέγραψε συμφωνία συνεργασίας με τη RAE για τη βελτίωση του προγράμματος ελέγχου γραμματικής της Microsoft και ενδιαφέρθηκε για την ουσιαστική ενότητα της ισπανικής γλώσσας σε όλες τις χώρες όπου τη μιλούν σχεδόν 600 εκατομμύρια άνθρωποι. Αυτός ο άνθρωπος απείχε πολύ από το σεξιστικό, αλαζονικό, μίζερο αρπακτικό που παρουσιάζει ο Schwab.

»Ούτε συμπέρανα – και αυτό μπορεί να εφαρμοστεί στην προσωπική περιπέτεια του Στιβ Τζομπς του Λάρι Πέιτς, του Μαρκ Ζάκερμπεργκ, του Ίλον Μασκ ή του Τζεφ Μπέζος – ότι ο στόχος της ζωής του ήταν η παγκόσμια κυριαρχία, όπως υπονοείται από το βιβλίο αυτό. Αν το πέτυχαν ή μπορεί να το πετύχουν, αυτό οφείλεται στη δυναμική του ψηφιακού πολιτισμού και στις αντικειμενικές δυσκολίες διακυβέρνησής του» προσθέτει.

«Κουτσών και σπάταλων κυβερνητικών γραφειοκρατιών»

«Η απορρύθμιση του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού, η οποία αύξησε την ανισότητα μεταξύ της ανθρωπότητας, οφείλεται στην ανικανότητα των παρωχημένων πολιτικών θεσμών και σε ηγέτες που νοιάζονται περισσότερο για τη δική τους μοίρα παρά για τη μοίρα του λαού τους. Η κριτική κατά των «κουτσών και σπάταλων κυβερνητικών γραφειοκρατιών» μπορεί να αποτελεί μέρος της προπαγάνδας που προωθείται από τους πλούσιους του κόσμου, αλλά τελευταία την ακούμε και από τους μικροκαλλιεργητές σε όλη την Ευρώπη» συμπληρώνει ο Juan Luis Cebrián στην  El País.

«Εν κατακλείδι, βρήκα το βιβλίο περισσότερο διασκεδαστικό παρά ενδιαφέρον. Παρέχει πολλές πληροφορίες -δεν είμαι σίγουρος αν είναι απολύτως επαληθευμένες- και άφθονη φτηνή ιδεολογία.

»Πάνω απ’ όλα, διακρίνει κανείς την προσωπική σταυροφορία του συγγραφέα, αποφασισμένου να αποδείξει ότι ο Μπιλ Γκέιτς είναι πρόβλημα για τη δημοκρατία και ότι οι εκατομμυριούχοι φιλάνθρωποι είναι ένα μάτσο απατεώνες. Ο κόσμος χρειάζεται τα χρήματά τους- ίσως να τα διαχειρίζονται κομματικές γραφειοκρατίες, αυτό δεν είναι σαφές. Τα χρήματα του Μπιλ Γκέιτς, δηλαδή, αλλά όχι του ίδιου του Μπιλ Γκέιτς» καταλήγει.

*Με στοιχεία από elpais.com