Την Τρίτη το βράδυ όλα τα φώτα θα έπρεπε να είναι στραμμένα στο Σύνταγμα, στα παρατεταγμένα τρακτέρ που κέρδισαν τους κατοίκους της πρωτεύουσας παρά την ταλαιπωρία που τους προξένησαν – τριπλάσια στον αριθμό από εκείνα που, για τελευταία φορά το 2016, είχαν επιχειρήσει απόβαση στην Αθήνα.

Μία εβδομάδα πριν, η μόνη μαθηματική πράξη θα έπρεπε να αφορά τις απώλειες της κυβερνητικής πλευράς στην ψήφο για τα ομόφυλα ζευγάρια.

Η μόνη πίεση θα έπρεπε να ασκείται για απαντήσεις που αφορούν τους τέσσερις υπουργούς που απείχαν από την ψήφιση ενός νομοσχεδίου που το Μέγαρο Μαξίμου έφερε προς ψήφιση.

Τίποτα από τα δύο δεν συνέβη: ταυτόχρονα, παράλληλα, η αντιπολίτευση (κυρίως, αλλά όχι μόνο η αξιωματική) έγινε η ίδια θέμα συζήτησης.

Κέρδισε το μεγαλύτερο κομμάτι της κακής δημοσιότητας, αφήνοντας, στη μεγάλη εικόνα, την εντύπωση πως στην κεντροαριστερή πλευρά του πολιτικού φάσματος η αντιπολίτευση μοιάζει με πάρεργο σε σχέση με τους εμφύλιους τσακωμούς, όχι πως αποτελεί την κύρια απασχόληση.

Ο κατακερματισμός ενός πολιτικού χώρου, η προβληματική του παρουσία, η ανισομερής του σχέση με την κυβερνώσα παράταξη δεν φαίνονται στις δημοσκοπήσεις.

Παγιδευμένα στον δικό τους μικρόκοσμο, στις προβληματικές συνυπάρξεις, την εσωκομματική ισορροπία και τη θεωρία του ώριμου φρούτου, τα κόμματα της προοδευτικής αντιπολίτευσης κλωτσάνε τις ευκαιρίες που τους δίνονται τη μια μετά την άλλη.

Στον ΣΥΡΙΖΑ οδεύουν σε ένα συνέδριο που μοιάζει όλο και περισσότερο με παρωδία, γιατί το ξεκαθάρισμα λογαριασμών που επιχειρήθηκε τις προηγούμενες μέρες έπεσε στο κενό.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα στο κόμμα που διατείνεται πως κυριαρχεί στην αντιπολίτευση, ενώ πλέον οριακά εκπληρώνει τον ρόλο που του αποδόθηκε στις προηγούμενες εκλογές, είναι πως προτιμά να αντικαθιστά τους τίτλους που αφορούν τα κυβερνητικά ζητήματα με άλλους.

Ομφαλοσκόπηση, γκρίνια, φαγωμάρα – και αυτά την ώρα που η απέναντι αντιπολιτευόμενη πλευρά, δεξιά της Δεξιάς, καταθέτει συγκεκριμένη ατζέντα που βρίσκει απήχηση σε ένα συγκεκριμένο ακροατήριο και είναι πάντα παρούσα στη Βουλή, ακόμα κι πρόκειται μόνο να λιβανίσει τα γραφεία της.

Αναγκάζει την κυβέρνηση να απαντάει όσο φαιδρά κι αν είναι τα επιχειρήματα, οι διαπιστώσεις και οι καταγγελίες της.

Κάνει τη δουλειά που πρέπει να κάνει – και ευτυχώς για όλους τους υπόλοιπους που δεν θέλουμε να καθορίζουμε τη ζωή μας από ψεκασμένες θεωρίες, στερεότυπα και παπάδες, δεν έχει βρει ένα συσπειρωτικό, λαμπερό πρόσωπο για να εκφράσει την Ακροδεξιά στο σύνολό της.

Αργά ή γρήγορα, τα ώριμα φρούτα κάποια στιγμή θα πέσουν από το δέντρο.

Ακόμα και οι δυνάμεις που έχουν αποφασίσει να τα περιμένουν, δίνοντας το στίγμα τους σε δόσεις, οφείλουν να συνειδητοποιήσουν πόσο σημαντική είναι αυτή η περίοδος της αναμονής.

Η ελκυστικότητα ενός κόμματος δεν δημιουργείται ξαφνικά, επειδή το ποσοστό στην κάλπη εγγράφηκε μεγαλύτερο από το προηγούμενο – έχει ήδη δώσει τα πρώτα δείγματα πολύ πριν η μάχη φτάσει στο παραβάν, έχει δημιουργήσει προσδοκία.

Με συναίσθηση της σημασίας που έχει ο «άλλος πόλος» όποιος κι αν είναι, ως αντίβαρο οποιασδήποτε κυβέρνησης.

Στην πραγματικότητα, αυτός είναι ο βασικός λόγος που η προοδευτική αντιπολίτευση πρέπει να συνέλθει – η τάση συντηρητικοποίησης στην Ευρώπη αποδεικνύει πως δεν είναι μόνο οι δικές της εκφράσεις που τον διεκδικούν.

Με την ίδια βεβαιότητα που τα ώριμα φρούτα πέφτουν, ένα άλλο κλισέ λέει πως η φύση απεχθάνεται τα κενά.

Premium έκδοση «ΤΑ ΝΕΑ»

Headlines