Για χρόνια, το όραμα ενός ισραηλινού κράτους και ενός κράτους της Παλαιστίνης, που θα υπάρχουν δίπλα-δίπλα σε συνθήκες ειρήνης και ασφάλειας, χλευάζεται ως απελπιστικά αφελές – ή ακόμα χειρότερα, ως επικίνδυνη ψευδαίσθηση.

Αφού δεκαετίες διπλωματίας υπό την ηγεσία των ΗΠΑ απέτυχαν να επιτύχουν αυτό το αποτέλεσμα, φάνηκε σε πολλούς παρατηρητές ότι το όνειρο είχε πεθάνει – το μόνο που απέμενε ήταν να το θάψουν. Αλλά αποδεικνύεται ότι οι αναφορές για τον θάνατο της λύσης των δύο κρατών ήταν υπερβολικές, σημειώνει το Foreign Affairs σε ανάλυσή του.

Στον απόηχο της επίθεσης που εξαπέλυσε η Χαμάς στο Ισραήλ στις 7 Οκτωβρίου και του οδυνηρού πολέμου που διεξάγει έκτοτε το Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας, η δήθεν νεκρή λύση των δύο κρατών αναβίωσε.

Ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν, και οι κορυφαίοι αξιωματούχοι εθνικής ασφαλείας έχουν επανειλημμένα και δημοσίως επαναβεβαιώσει την πεποίθησή τους ότι αποτελεί το μόνο τρόπο για τη δημιουργία διαρκούς ειρήνης μεταξύ των Ισραηλινών, των Παλαιστινίων και των αραβικών χωρών της Μέσης Ανατολής.

Και οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είναι μόνες: η έκκληση για επιστροφή στο παράδειγμα των δύο κρατών έχει επαναληφθεί από ηγέτες σε ολόκληρο τον αραβικό κόσμο, τις χώρες της ΕΕ, μεσαίες δυνάμεις όπως η Αυστραλία και ο Καναδάς, ακόμη και από τον κύριο αντίπαλο της Ουάσιγκτον, την Κίνα.

Ο Μπάιντεν θα προτιμούσε σαφώς να αποφύγει την αντιπαράθεση με τον Νετανιάχου, αλλά φαίνεται αναπόφευκτη

Ο λόγος αυτής της αναβίωσης δεν είναι περίπλοκος. Εξάλλου, υπάρχουν μόνο λίγες πιθανές εναλλακτικές λύσεις για τη λύση των δύο κρατών.

Οι εναλλακτικές «πέθαναν» στις 7 Οκτωβρίου

Υπάρχει η λύση της Χαμάς, η οποία είναι η καταστροφή του Ισραήλ. Υπάρχει η λύση της ισραηλινής ακροδεξιάς, η οποία είναι η ισραηλινή προσάρτηση της Δυτικής Όχθης, η διάλυση της Παλαιστινιακής Αρχής και η απέλαση των Παλαιστινίων σε άλλες χώρες.

Υπάρχει, επίσης, η προσέγγιση της «διαχείρισης της σύγκρουσης», που ακολουθείται την τελευταία δεκαετία από τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Μπενιαμίν Νετανιάχου, η οποία αποσκοπεί στη διατήρηση του status quo επ’ αόριστον – και ο κόσμος είδε πώς απέδωσε αυτό.

Και υπάρχει η ιδέα ενός κράτους δύο εθών, στο οποίο οι Εβραίοι θα γίνονταν μειονότητα, τερματίζοντας έτσι το καθεστώς του Ισραήλ ως εβραϊκό κράτος. Καμία από αυτές τις εναλλακτικές λύσεις δεν θα έλυνε τη σύγκρουση – τουλάχιστον όχι χωρίς να προκαλέσει ακόμη μεγαλύτερες καταστροφές. Και έτσι, αν πρόκειται να επιλυθεί ειρηνικά, η λύση των δύο κρατών είναι η μόνη ιδέα που έχει απομείνει όρθια.

Όλα αυτά, όμως, ίσχυαν πριν από τις 7 Οκτωβρίου. Ωστόσο, η έλλειψη ηγεσίας, εμπιστοσύνης και ενδιαφέροντος και από τις δύο πλευρές – και η επανειλημμένη αποτυχία των αμερικανικών προσπαθειών να αλλάξουν αυτές τις πραγματικότητες – κατέστησαν αδύνατη τη σύλληψη μιας αξιόπιστης οδού προς μια λύση δύο κρατών. Και τώρα αυτό έχει γίνει ακόμη πιο δύσκολο.

Οι Ισραηλινοί και οι Παλαιστίνιοι είναι πιο θυμωμένοι και πιο φοβισμένοι από κάθε άλλη φορά, μετά το ξέσπασμα της δεύτερης ιντιφάντα τον Οκτώβριο του 2000 – οι δύο πλευρές φαίνονται λιγότερο πιθανό από ποτέ να επιτύχουν την αμοιβαία εμπιστοσύνη που θα απαιτούσε μια λύση δύο κρατών.

Η λύση των δύο κρατών πρέπει να κατοχυρωθεί τώρα

Εν τω μεταξύ, σε μια εποχή ανταγωνισμού των μεγάλων δυνάμεων στο εξωτερικό και πολιτικής πόλωσης στο εσωτερικό, και μετά από δεκαετίες αποτυχημένων διπλωματικών και στρατιωτικών επεμβάσεων στη Μέση Ανατολή, η Ουάσιγκτον απολαμβάνει πολύ λιγότερη επιρροή και αξιοπιστία στην περιοχή από ό,τι στη δεκαετία του 1990 όταν, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και την, υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, εκδίωξη του στρατού του Σαντάμ Χουσεΐν από το Κουβέιτ, οι Ηνωμένες Πολιτείες έδωσαν το έναυσμα για τη διαδικασία που τελικά οδήγησε στις συμφωνίες του Όσλο.

Και όμως, ως αποτέλεσμα του πολέμου στη Γάζα, οι ΗΠΑ έχουν μια ισχυρότερη ανάγκη για μια αξιόπιστη διαδικασία που μπορεί τελικά να οδηγήσει σε συμφωνία, αλλά και μια ισχυρότερη επιρροή για να μετατρέψουν την αναβίωση της λύσης των δύο κρατών από σημείο συζήτησης σε πραγματικότητα. Για να γίνει αυτό, ωστόσο, θα χρειαστεί σημαντική δέσμευση χρόνου και πολιτικού κεφαλαίου.

Ο Μπάιντεν θα πρέπει να διαδραματίσει ενεργό ρόλο στη διαμόρφωση των αποφάσεων ενός απρόθυμου ισραηλινού συμμάχου, ενός αναποτελεσματικού παλαιστινιακού εταίρου και μιας ανυπόμονης διεθνούς κοινότητας. Και επειδή αυτό που θα προωθήσει είναι μια σταδιακή προσέγγιση, που θα επιτύχει την ειρήνη μόνο σε μια μακρά περίοδο, η λύση των δύο κρατών πρέπει να κατοχυρωθεί τώρα ως απώτερος στόχος σε ένα ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ με την υποστήριξη των ΗΠΑ, υπογραμμίζει το Foreign Affairs.

Σε άρνηση

Όταν ο Μπάιντεν έγινε πρόεδρος των ΗΠΑ το 2021, ο κόσμος είχε εγκαταλείψει τη λύση των δύο κρατών. Ο Νετανιάχου, ο οποίος κυριαρχούσε στην πολιτική της χώρας του τα προηγούμενα 15 χρόνια, είχε πείσει τους Ισραηλινούς ότι δεν είχαν Παλαιστίνιους εταίρους για την ειρήνη και επομένως δεν χρειαζόταν να αντιμετωπίσουν την πρόκληση του τι θα έκαναν με τα τρία εκατομμύρια Παλαιστίνιους στη Δυτική Όχθη και τα δύο εκατομμύρια στη Γάζα, τους οποίους ουσιαστικά είχαν υπό έλεγχο.

Ο Νετανιάχου προσπάθησε αντ’ αυτού να «διαχειριστεί» τη σύγκρουση «γονατίζοντας» την Παλαιστινιακή Αρχή (τον υποτιθέμενο εταίρο του Ισραήλ στην ειρηνευτική διαδικασία) και λαμβάνοντας μέτρα που θα διευκόλυναν τη Χαμάς, η οποία συμμεριζόταν την αντιπάθειά του για τη λύση των δύο κρατών, να εδραιώσει την κυριαρχία της στη Γάζα. Ταυτόχρονα, έδωσε ελεύθερο πεδίο στο κίνημα των εποίκων στη Δυτική Όχθη, ώστε να καταστήσει αδύνατο να προκύψει κάποτε εκεί ένα συνεκτικό τμήμα ενός παλαιστινιακού κράτους.

Ο Μπάιντεν χειροκρότησε τη λύση των δύο κρατών, αλλά δεν φάνηκε να την πιστεύει

Οι Παλαιστίνιοι έχασαν επίσης την πίστη τους στη λύση των δύο κρατών. Ορισμένοι επέστρεψαν στον ένοπλο αγώνα, ενώ άλλοι άρχισαν να κλίνουν προς την ιδέα ενός διζωνικού κράτους, στο οποίο οι Παλαιστίνιοι θα απολάμβαναν ίσα δικαιώματα με τους Εβραίους. Η εκδοχή της Χαμάς για μια «λύση ενός κράτους», η οποία θα καταργούσε εντελώς το Ισραήλ, απέκτησε επίσης μεγαλύτερη απήχηση στη Δυτική Όχθη, όπου η δημοτικότητα της οργάνωσης άρχισε να επισκιάζει τη γηραιά και διεφθαρμένη ηγεσία του Μαχμούντ Αμπάς, του προέδρου της Παλαιστινιακής Αρχής.

Για χρόνια οι ΗΠΑ είχαν άλλες προτεραιότητες

Για χρόνια, Αμερικανοί διπλωμάτες προειδοποιούσαν ότι αυτό το status quo δεν ήταν βιώσιμο και ότι σύντομα θα ξεσπούσε μια νέα παλαιστινιακή εξέγερση. Αποδείχθηκε όμως ότι οι Παλαιστίνιοι δεν άντεχαν άλλη μια ιντιφάντα και προτίμησαν να καθίσουν στη γη τους όσο καλύτερα μπορούσαν και να περιμένουν τους Ισραηλινούς.

Αυτό βόλευε την κυβέρνηση Μπάιντεν. Ήταν αποφασισμένη να αποπροσανατολίσει τη Μέση Ανατολή, καθώς αντιμετώπιζε πιο πιεστικές στρατηγικές προκλήσεις στην Ασία και την Ευρώπη. Αυτό που ήθελε στη Μέση Ανατολή ήταν ηρεμία. Έτσι, κάθε φορά που η ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση απειλούσε να φουντώσει, ιδίως λόγω των προκλητικών δραστηριοτήτων των Εβραίων εποίκων, Αμερικανοί διπλωμάτες ενεργούσαν έτσι ώστε να μειώσουν τις εντάσεις, με την υποστήριξη της Αιγύπτου και της Ιορδανίας, οι οποίες είχαν κοινό συμφέρον να αποφύγουν μια έκρηξη.

Από την πλευρά του, ο Μπάιντεν χειροκρότησε τη λύση των δύο κρατών, αλλά δεν φάνηκε να πιστεύει σε αυτήν. Διατήρησε σε ισχύ πολιτικές ευνοϊκές για τους εποίκους, που είχε εισάγει ο προκάτοχός του, Ντόναλντ Τραμπ, όπως η επισήμανση των προϊόντων από τους οικισμούς της Δυτικής Όχθης ως «κατασκευασμένα στο Ισραήλ». Ο Μπάιντεν απέτυχε επίσης να υλοποιήσει την προεκλογική του υπόσχεση να ανοίξει εκ νέου το προξενείο των ΗΠΑ για τους Παλαιστίνιους στην Ιερουσαλήμ. (Το προξενείο είχε απορροφηθεί από την πρεσβεία των ΗΠΑ, όταν ο Τραμπ τη μετέφερε στην Ιερουσαλήμ).

Αδιέξοδο και από τον αραβικό κόσμο

Εν τω μεταξύ, τα αραβικά κράτη είχαν αποφασίσει να εγκαταλείψουν την παλαιστινιακή υπόθεση. Είχαν καταλήξει να βλέπουν το Ισραήλ ως φυσικό σύμμαχο για την αντιμετώπιση του υπό ιρανική ηγεσία «άξονα αντίστασης», που είχε ριζώσει σε ολόκληρο τον αραβικό κόσμο. Αυτός ο νέος στρατηγικός υπολογισμός βρήκε έκφραση στις Συμφωνίες του Αβραάμ, που διαπραγματεύτηκε η κυβέρνηση Τραμπ, με τις οποίες το Μπαχρέιν, το Μαρόκο και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (ΗΑΕ) εξομάλυναν πλήρως τις σχέσεις τους με το Ισραήλ, χωρίς να επιμένουν ότι το Τελ Αβίβ έπρεπε να κάνει οτιδήποτε που θα μπορούσε να οδηγήσει στην ίδρυση ενός παλαιστινιακού κράτους.

Ο Μπάιντεν προσπάθησε να διευρύνει αυτή τη συμφωνία Ισραήλ-Σουνιτών Αράβων, επιδιώκοντας την εξομάλυνση μεταξύ του Ισραήλ και της Σαουδικής Αραβίας, του μεγαλύτερου παραγωγού πετρελαίου στον κόσμο και θεματοφύλακα των ιερότερων χώρων του ισλάμ. Από αμερικανικής πλευράς, υπήρχε μια επιτακτική στρατηγική λογική στην εξομάλυνση: Το Ισραήλ και η Σαουδική Αραβία θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν ως άγκυρες για έναν αμερικανικό ρόλο «υπεράκτιας εξισορρόπησης», που θα σταθεροποιούσε την περιοχή, ενώ θα απελευθέρωνε την αμερικανική προσοχή και τους πόρους για την αντιμετώπιση μιας διεκδικητικής Κίνας και μιας επιθετικής Ρωσίας.

Η κυβέρνηση εκτίμησε επίσης ότι δεν θα μπορούσε να εξασφαλίσει τις απαραίτητες ψήφους των Δημοκρατικών στη Γερουσία για μια αμυντική συνθήκη με τους αντιδημοφιλείς Σαουδάραβες, χωρίς ένα σημαντικό παλαιστινιακό στοιχείο στο πακέτο. Δεδομένου ότι οι Σαουδάραβες χρειάζονταν κάποια πολιτική κάλυψη για τη συμφωνία τους με το Ισραήλ, ήταν δεκτικοί στην πρόταση του Μπάιντεν για σημαντικούς περιορισμούς στη δραστηριότητα εποικισμών στη Δυτική Όχθη, τη μεταφορά πρόσθετων εδαφών της Δυτικής Όχθης υπό παλαιστινιακό έλεγχο και την επανάληψη της σαουδαραβικής βοήθειας προς την Παλαιστινιακή Αρχή.

Στις αρχές Οκτωβρίου 2023, το Ισραήλ, η Σαουδική Αραβία και οι ΗΠΑ βρίσκονταν στα πρόθυρα μιας περιφερειακής αναδιάταξης. Ο Νετανιάχου δεν είχε ακόμη αποδεχτεί το παλαιστινιακό στοιχείο της συμφωνίας και η αντίθεση του συνασπισμού του σε οποιεσδήποτε παραχωρήσεις οικισμών καθιστούσε ασαφές το πόσο μεγάλο μέρος της προτεινόμενης συμφωνίας θα επιβίωνε.

Το τελικό σχέδιο

Με μια πρώτη ματιά, ίσως είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί αυτό που συνέβη στη συνέχεια θα βοηθούσε στην αναβίωση της λύσης των δύο κρατών. Είναι δύσκολο να εκφράσει κανείς με λόγια το τραύμα που υπέστησαν οι Ισραηλινοί στις 7 Οκτωβρίου: την πλήρη αποτυχία των περιβόητων στρατιωτικών και πληροφοριακών δυνατοτήτων των ισραηλινού στρατού (IDF) να προστατεύσει τους πολίτες, τις φρικαλεότητες που διέπραξαν μαχητές της Χαμάς και άφησαν περίπου 1.200 Ισραηλινούς νεκρούς και σχεδόν 250 αιχμαλώτους στη Γάζα, το συνεχιζόμενο έπος των ομήρων που διαποτίζει κάθε ισραηλινό σπίτι με θλίψη και ανησυχία, τον εκτοπισμό των συνοριακών κοινοτήτων στο νότιο και βόρειο Ισραήλ.

Σε αυτό το πλαίσιο, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι Ισραηλινοί δεν ενδιαφέρονται να εξετάσουν το ενδεχόμενο συμφιλίωσης με τους Παλαιστίνιους γείτονές τους. Πριν από την 7η Οκτωβρίου, οι περισσότεροι Ισραηλινοί ήταν ήδη πεπεισμένοι ότι δεν είχαν Παλαιστίνιους εταίρους για ειρήνη – και σήμερα, πιστεύουν ότι είχαν δίκιο.

Και ο τρόπος με τον οποίο αυξήθηκε η δημοτικότητα της Χαμάς στη Δυτική Όχθη από την έναρξη του πολέμου ενίσχυσε αυτή την εκτίμηση. Σύμφωνα με δημοσκόπηση που διεξήχθη τον Νοέμβριο και τον Δεκέμβριο από τον Παλαιστίνιο ερευνητή Khalil Shikaki, το 75% των Παλαιστινίων της Δυτικής Όχθης υποστηρίζει τη συνέχιση της διακυβέρνησης της Χαμάς στη Γάζα, σε σύγκριση με το 38% των κατοίκων της Γάζας.

Οι Ισραηλινοί επισημαίνουν την άρνηση των Παλαιστινίων – συμπεριλαμβανομένου και του Αμπάς – να καταδικάσουν τις φρικαλεότητες της Χαμάς, την απόλυτη άρνηση εκ μέρους πολλών Αράβων ότι κάτι τέτοιο έλαβε χώρα, καθώς και τη νέα αντισημιτική διάσταση της διεθνούς υποστήριξης της παλαιστινιακής υπόθεσης, και καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι οι Παλαιστίνιοι θέλουν να τους σκοτώσουν, όχι να κάνουν ειρήνη μαζί τους.

Δεν θέλουν πια τη συμφιλίωση

Οι περισσότεροι Παλαιστίνιοι έχουν κατανοητά καταλήξει σε παρόμοιο συμπέρασμα όσον αφορά στους Ισραηλινούς: η επίθεση στη Γάζα έχει σκοτώσει περισσότερους από 28.000 Παλαιστίνιους, συμπεριλαμβανομένων άνω των 5.000 παιδιών, έχει καταστρέψει πάνω από το 60% των σπιτιών στην περιοχή και έχει εκτοπίσει σχεδόν όλους τους 2,2 εκατομμύρια κατοίκους της.

Στη Δυτική Όχθη, η οργή για τον πόλεμο επιδεινώνεται από τη συστηματική βία των Ισραηλινών εποίκων, οι οποίοι έχουν επιτεθεί σε Παλαιστίνιους, έχουν εκδιώξει ορισμένους από τα σπίτια τους και έχουν εμποδίσει άλλους να μαζέψουν τις ελιές τους και να βόσκουν τα πρόβατά τους.

Τουλάχιστον ορισμένοι Παλαιστίνιοι, ενδεχομένως η πλειοψηφία, δεν απορρίπτουν την ιδέα ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους, ως μια ενδεχόμενη λύση που θα μπορούσε να τερματίσει την ισραηλινή κατοχή και να τους επιτρέψει να ζήσουν μια ζωή με αξιοπρέπεια και ελευθερία.

Αυτή παραμένει, άλλωστε, η επίσημη θέση της Παλαιστινιακής Αρχής, ενώ η επίσημη θέση της κυβέρνησης Νετανιάχου είναι να αντιτίθεται σθεναρά στην ίδρυση ενός παλαιστινιακού κράτους. Αλλά λίγοι Παλαιστίνιοι πιστεύουν ότι οι Ισραηλινοί θα τους επιτρέψουν να οικοδομήσουν ένα βιώσιμο κράτος χωρίς στρατιωτική κατοχή.

Για να γίνει ειρήνη, απαιτείται λύση δύο κρατών

Για όλους αυτούς τους λόγους, υπάρχει πλήρης αποσύνδεση μεταξύ των ανανεωμένων διεθνών εκκλήσεων για λύση δύο κρατών και των φόβων και των επιθυμιών που διαμορφώνουν σήμερα την ισραηλινή και παλαιστινιακή κοινωνία. Πολλοί έχουν υποστηρίξει ότι το καλύτερο που μπορούν να κάνουν οι ΗΠΑ υπό αυτές τις συνθήκες είναι να προσπαθήσουν να τερματίσουν τις μάχες το συντομότερο δυνατό και, στη συνέχεια, να επικεντρωθούν στην ανοικοδόμηση των κατεστραμμένων ζωών των Ισραηλινών και των Παλαιστινίων, αφήνοντας το ζήτημα της τελικής επίλυσης της σύγκρουσης στην άκρη προς το παρόν, μέχρι να ηρεμήσουν τα πάθη, να αναδυθεί νέα ηγεσία και οι συνθήκες να γίνουν πιο ευνοϊκές για τη μελέτη των ιδεών της ειρήνης και της συμφιλίωσης, που τώρα μοιάζουν απίθανες.

Δεν υπάρχει αξιόπιστος τρόπος να τερματιστεί ο πόλεμος στη Γάζα, χωρίς την προσπάθεια διαμόρφωσης μιας νέας, πιο σταθερής τάξης εκεί. Αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς να δημιουργηθεί επίσης μια αξιόπιστη πορεία προς μια λύση δύο κρατών.

Τα σουνιτικά αραβικά κράτη, με επικεφαλής τη Σαουδική Αραβία, επιμένουν σε αυτό, ως προϋπόθεση για την υποστήριξή τους στην αναζωογόνηση του Παλαιστινιακού κράτους και την ανοικοδόμηση της Γάζας, όπως και η υπόλοιπη διεθνής κοινότητα. Η Παλαιστινιακή Αρχή θα πρέπει να είναι σε θέση να επισημάνει αυτό τον στόχο, προκειμένου να νομιμοποιήσει τον όποιο ρόλο της στον έλεγχο της Γάζας. Και η κυβέρνηση Μπάιντεν πρέπει να είναι σε θέση να συμπεριλάβει τον στόχο των δύο κρατών ως μέρος της συμφωνίας Ισραήλ-Σαουδικής Αραβίας, που εξακολουθεί να επιθυμεί να μεσολαβήσει.

Η στρατιωτική εξάρτηση του Ισραήλ από τις ΗΠΑ

Υπάρχουν, φυσικά, δύο μεγάλα εμπόδια σε ένα τέτοιο σχέδιο και είναι οι κύριοι μαχητές του πολέμου. Αν και ο έλεγχός της στη βόρεια Γάζα είναι πλέον αμφίβολος, η Χαμάς διατηρεί ακόμη τα υπόγεια προπύργιά της στις νότιες πόλεις Χαν Γιουνίς και Ράφα.

Όσο περισσότερο παρατείνονται οι μάχες, τόσο θα αυξάνεται η εσωτερική πίεση προς τον Νετανιάχου να συμφωνήσει σε μια ημιμόνιμη κατάπαυση του πυρός, με αντάλλαγμα τους υπόλοιπους ομήρους, αφήνοντας ενδεχομένως ένα μεγάλο μέρος των υποδομών και των μηχανισμών ελέγχου της Χαμάς στη θέση τους.

Η Ουάσιγκτον μπορεί να προσπαθήσει να πείσει τις IDF να στραφούν σε μια πιο στοχευμένη προσέγγιση, που θα έχει λιγότερες απώλειες. Αλλά για να διαμορφωθεί οποιαδήποτε μεταπολεμική τάξη, το σύστημα διοίκησης και ελέγχου της Χαμάς πρέπει να σπάσει – και αυτό το αποτέλεσμα δεν είναι καθόλου εγγυημένο.

Από την άλλη πλευρά, η επιβίωση του κυβερνητικού συνασπισμού του Νετανιάχου, με τα ακροδεξιά και υπερθρησκευτικά κόμματα, εξαρτάται από την απόρριψη της λύσης των δύο κρατών και την τυχόν επιστροφή της Παλαιστινιακής Αρχής στη Γάζα.

Ωστόσο, ο Μπάιντεν διατηρεί σημαντική επιρροή στον Νετανιάχου. Οι IDF εξαρτώνται τώρα σε μεγάλο βαθμό από τον στρατιωτικό ανεφοδιασμό από τις Ηνωμένες Πολιτείες, καθώς σκέφτονται να πολεμήσουν σε δύο μέτωπα – εναντίον της Χαμάς στη Γάζα και της Χεζμπολάχ στο νότιο Λίβανο.

Η αναστολή των ανεφοδιασμών είναι κάτι που ο Μπάιντεν διστάζει να κάνει, επειδή δεν θέλει να φανεί ότι υπονομεύει την ασφάλεια του Ισραήλ. Αλλά σε μια αντιπαράθεση με τον Νετανιάχου, ο Μπάιντεν θα μπορούσε να καθυστερήσει σε ορισμένες αποφάσεις, δεσμεύοντας τα πράγματα σε γραφειοκρατικές διαδικασίες ή ζητώντας αναθεωρήσεις από το Κογκρέσο. Αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει τις IDF να πιέσουν τον Νετανιάχου να υποχωρήσει.

Μακροπρόθεσμα, οι IDF θα παραμείνουν σε μεγάλο βαθμό εξαρτημένες από τη στρατιωτική υποστήριξη των ΗΠΑ για την ανασυγκρότηση της αποτρεπτικής τους ισχύος, η οποία δέχθηκε πλήγμα στις 7 Οκτωβρίου. Αυτή η στρατηγική εξάρτηση από τις Ηνωμένες Πολιτείες είναι ένα νέο φαινόμενο. Η Ουάσιγκτον αποτελεί εδώ και καιρό τη δεύτερη γραμμή άμυνας του Ισραήλ. Αλλά η ανάπτυξη των αμερικανικών ομάδων μάχης αεροπλανοφόρων σηματοδότησε ότι, κατά κάποιο τρόπο, οι ΗΠΑ έχουν γίνει η πρώτη γραμμή άμυνας του Ισραήλ.

Έσβησε το «δόγμα Νετανιάχου»

Το Ισραήλ δεν είναι πλέον σε θέση να υπερασπιστεί τον εαυτό του μόνο του, όπως ο Νετανιάχου συνήθιζε να καυχιέται πριν από την 7η Οκτωβρίου. Μπορεί να κάνει τα πάντα για να αγνοήσει τη νέα πραγματικότητα, αλλά οι IDF δεν έχουν αυτή την πολυτέλεια.

Εν τω μεταξύ, το Ισραήλ αντιμετωπίζει ένα τσουνάμι διεθνών επικρίσεων, καθώς η αδιάκριτη χρήση βίας στα πρώτα στάδια του πολέμου, όταν αντιδρούσε από οργή και όχι από υπολογισμό, προκάλεσε μαζικές απώλειες μεταξύ των αμάχων. Μόνο οι ΗΠΑ έχουν σταθεί στο πλευρό του, προστατεύοντας επανειλημμένα το Ισραήλ από τη διεθνή κριτική και υπερασπιζόμενες το δικαίωμά του να συνεχίσει να διεξάγει τον πόλεμο κατά της Χαμάς, παρά τις σχεδόν καθολικές απαιτήσεις για κατάπαυση του πυρός.

Αυτό εξυπηρετεί και τα αμερικανικά συμφέροντα, αφού η καταστροφή της Χαμάς αποτελεί προϋπόθεση για την εγκαθίδρυση μιας πιο ειρηνικής τάξης στη Γάζα. Αλλά το Ισραήλ απέχει μόλις μια αμερικανική αποχή από τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, που θα μπορούσαν να επικαλεστούν κυρώσεις. Όπως και η πρόσφατα οξυμένη στρατιωτική εξάρτησή του από την Ουάσιγκτον, αυτή η πολιτική απομόνωση καθιστά το Ισραήλ ευάλωτο στην αμερικανική επιρροή.

«Κλειδί» για να πειστεί ο Νετανιάχου η χρηματοδότηση αποκατάστασης της Γάζας

Μέχρι τώρα, ο Νετανιάχου φαινόταν αποφασισμένος να αντισταθεί στην επιρροή τού μόνου πραγματικού φίλου του στη διεθνή κοινότητα, χρησιμοποιώντας την ξεκάθαρη δημόσια απόρριψη της λύσης των δύο κρατών, για να στηρίξει τον συνασπισμό του και να κερδίσει τα εύσημα της βάσης του για το ότι αντιστάθηκε στις ΗΠΑ.

Αλλά ο Μπάιντεν έχει μια σειρά από άλλες πηγές επιρροής, πέρα από την πιθανή κωλυσιεργία του για τον στρατιωτικό ανεφοδιασμό ή το να αφήσει να γίνει γνωστό ότι εξετάζει το ενδεχόμενο να απέχει από ένα ψήφισμα του ΟΗΕ που επικρίνει το Ισραήλ.

Ο Νετανιάχου εξαρτάται από τη διεθνή κοινότητα για τη χρηματοδότηση της αποκατάστασης της Γάζας. Το Ισραήλ δεν είναι σε θέση να πληρώσει τα περίπου 50 δισ. δολάρια που θα χρειαστούν για την αποκατάσταση των ζημιών που προκάλεσε η στρατιωτική του εκστρατεία. Και όμως, αν ο Νετανιάχου δεν καταλήξει σε συνεννόηση με τον Μπάιντεν για μια αξιόπιστη πορεία προς μια λύση δύο κρατών, το Ισραήλ θα μείνει με το «σάκο» στο χέρι.

Τα πλούσια σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο αραβικά κράτη έχουν επανειλημμένα καταστήσει σαφές ότι δεν θα πληρώσουν για την ανοικοδόμηση της Γάζας, χωρίς μια σταθερή δέσμευση για ένα παλαιστινιακό κράτος. Και αφήνοντας τη Γάζα σε ερείπια, θα διασφαλίσουν ότι η Χαμάς θα επιστρέψει στην εξουσία εκεί, επικεφαλής ενός κατά τα άλλα αποτυχημένου κράτους στα σύνορα του Ισραήλ. Μπορεί να μην το αναγνωρίζει ακόμη, αλλά ο Νετανιάχου δεν έχει άλλη επιλογή από το να βρει ένα τρόπο να ικανοποιήσει αυτό το αίτημα.

Αναπόφευκτη μια σύγκρουση Μπάιντεν – Νετανιάχου;

Το να υποκύψει στον Μπάιντεν θα ήταν ενάντια σε όλα τα πολιτικά ένστικτα του Νετανιάχου. Συνήθως, όταν στριμώχνεται στη γωνία, ο Νετανιάχου υποχωρεί λίγο στις ΗΠΑ, ενώ καθησυχάζει τους σκληροπυρηνικούς του ότι οι παραχωρήσεις του δεν είναι σοβαρές. Ειδικά στο θέμα των ισραηλινών εποικισμών, έχει ξεφύγει με αυτό τον ελιγμό εδώ και 15 χρόνια.

Ο Μπάιντεν θα προτιμούσε σαφώς να αποφύγει την αντιπαράθεση με τον Νετανιάχου, αλλά φαίνεται αναπόφευκτη. Καθώς ο Αμερικανός πρόεδρος σκέφτεται πώς να τραβήξει την προσοχή τού Νετανιάχου, πρέπει να βρει ένα τρόπο να αλλάξει τα σχέδιά του – ή, αν ο Νετανιάχου συνεχίσει να διστάζει, να τον βοηθήσει να κερδίσει την υποστήριξη της ισραηλινής κοινής γνώμης για την προτιμώμενη από τον Μπάιντεν προσέγγιση της «επόμενης μέρας».

Υπάρχει, ωστόσο, ένας άλλος τρόπος για να καταδειχθεί η αμερικανική και διεθνής δέσμευση στη λύση των δύο κρατών. Η βάση για κάθε διαπραγμάτευση μεταξύ του Ισραήλ, των Αράβων γειτόνων του και των Παλαιστινίων είναι το ψήφισμα 242 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, το οποίο ψηφίστηκε και έγινε αποδεκτό από το Ισραήλ και τα αραβικά κράτη μετά τον πόλεμο των έξι ημερών το 1967.

Πώς ένα νέο ψήφισμα ΟΗΕ θα συμβάλει στη λύση

Το ψήφισμα 242 σιωπά, ωστόσο, για το παλαιστινιακό ζήτημα, εκτός από μια περαστική αναφορά στην ανάγκη δίκαιης διευθέτησης του προσφυγικού. Δεν κάνει καμία αναφορά σε κανένα από τα άλλα ζητήματα τελικού καθεστώτος, αν και κάνει ρητή αναφορά στο «απαράδεκτο της απόκτησης εδάφους με πόλεμο» και στην ανάγκη αποχώρησης του Ισραήλ από τα εδάφη που κατέλαβε στον πόλεμο του 1967.

Ένα νέο ψήφισμα, που θα επικαιροποιούσε το 242, θα μπορούσε να κατοχυρώσει τη δέσμευση των ΗΠΑ και της διεθνούς κοινότητας για τη λύση των δύο κρατών στο διεθνές δίκαιο. Θα επικαλούνταν το ψήφισμα 181 της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, ζητώντας δύο κράτη για δύο λαούς, με βάση την αμοιβαία αναγνώριση του εβραϊκού κράτους του Ισραήλ και του αραβικού κράτους της Παλαιστίνης.

Θα μπορούσε επίσης να καλέσει και τις δύο πλευρές να αποφύγουν μονομερείς ενέργειες που θα εμπόδιζαν την επίτευξη της λύσης των δύο κρατών, συμπεριλαμβανομένης της εποικιστικής δραστηριότητας, της υποκίνησης και της τρομοκρατίας. Και θα μπορούσε να καλέσει σε απευθείας διαπραγματεύσεις μεταξύ των μερών «την κατάλληλη στιγμή», για την επίλυση όλων των ζητημάτων τελικού καθεστώτος και τον τερματισμό της σύγκρουσης και όλων των διεκδικήσεων που απορρέουν από αυτήν.

Εάν ένα τέτοιο ψήφισμα εισαχθεί από τις ΗΠΑ, υποστηριχθεί από τη Σαουδική Αραβία και άλλα αραβικά κράτη και ψηφιστεί ομόφωνα, το Ισραήλ και η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης δεν θα έχουν άλλη επιλογή από το να το αποδεχθούν, όπως ακριβώς αποδέχθηκαν το ψήφισμα 242.

Ήρθε η ώρα

Οι πόλεμοι συχνά δεν τελειώνουν, μέχρις ότου και οι δύο πλευρές εξαντληθούν και πειστούν ότι είναι καλύτερα να συνυπάρχουν με τους εχθρούς τους, παρά να συνεχίσουν μια μάταιη προσπάθεια να τους καταστρέψουν. Οι Ισραηλινοί και οι Παλαιστίνιοι απέχουν πολύ από αυτό το σημείο. Αλλά ίσως, αφού τελειώσουν οι μάχες στη Γάζα και τα πάθη ηρεμήσουν, αρχίσουν να σκέφτονται ξανά για το πώς θα φτάσουν εκεί.

Ούτε οι Ισραηλινοί ούτε οι Παλαιστίνιοι είναι έτοιμοι να κάνουν τους βαθύτατους συμβιβασμούς που θα απαιτούσε η πραγματική συνύπαρξη – μάλιστα, είναι πολύ λιγότερο έτοιμοι από ό,τι ήταν στο τέλος της κυβέρνησης Κλίντον, όταν απέτυχαν να κλείσουν τη συμφωνία. Αλλά το τεράστιο κόστος της άρνησης συμβιβασμού έχει γίνει πολύ πιο σαφές τους τελευταίους μήνες, και θα γίνει ακόμη πιο σαφές τα επόμενα χρόνια.

Με την πάροδο του χρόνου, οι πλειοψηφίες και στις δύο κοινωνίες μπορεί να αναγνωρίσουν ότι ο μόνος τρόπος για να εξασφαλίσουν το μέλλον των παιδιών τους είναι ο σεβασμός αντί το μίσος. Αυτή η συνειδητοποίηση θα μπορούσε να επιταχυνθεί από την υπεύθυνη, θαρραλέα ηγεσία και στις δύο πλευρές – αν ποτέ εμφανιστεί.

Εν τω μεταξύ, η διαδικασία μπορεί να ξεκινήσει με μια διεθνή δέσμευση για ένα αραβικό κράτος της Παλαιστίνης, που θα ζει μαζί με το εβραϊκό κράτος του Ισραήλ σε ειρήνη και ασφάλεια – μια υπόσχεση που διατυπώθηκε από τις ΗΠΑ, εγκρίθηκε από τα αραβικά κράτη και τη διεθνή κοινότητα και απέκτησε αξιοπιστία με μια συντονισμένη προσπάθεια για τη δημιουργία μιας πιο σταθερής τάξης στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη.

Στο τέλος, τα μέρη της σύγκρουσης και ο υπόλοιπος κόσμος μπορεί τότε να καταλάβουν ότι δεκαετίες καταστροφής, άρνησης και εξαπάτησης δεν σκότωσαν τη λύση των δύο κρατών, αλλά την έκαναν ισχυρότερη.

Headlines