Έχει η Ευρώπη χάσει τον επόμενο παγκόσμιο πόλεμο πριν καν αρχίσει;

Ακόμα και αντιμέτωπη με την επιθετικότητα της Ρωσίας κατά της Γεωργίας το 2008 και της Ουκρανίας το 2014, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις απέτυχαν να πάρουν στα σοβαρά τη δυνατότητα ότι, μια μέρα, ο πόλεμος στην ηπειρωτική Ευρώπη θα μπορούσε να τους επηρεάσει άμεσα, γράφει η Telegraph, η οποία εκτιμά πως η Ευρώπη δεν θα μπορούσε να βγει νικημένη από έναν ακόμα Παγκόσμιο Πόλεμο.

Από την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, σύμφωνα με τον αρθρογράφο, η Ευρώπη έχει μειώσει δραστικά τις ένοπλες δυνάμεις τους.

Το εγερτήριο ξύπνημα για περισσότερα όπλα φαίνεται να ήρθε πριν από δύο χρόνια όταν ο Βλαντίμιρ Πούτιν εισέβαλε στην Ουκρανία, αλλά δεν φαίνεται ότι ο συναγερμός ήταν αρκετά δυνατός.

Ελάχιστες δαπάνες στην άμυνα

Παρά τα πεδία μάχης στην Ουκρανία που θυμίζουν τα πολεμικά πεδία του Πρώτου και Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, τα οποία μας υπενθυμίζουν τη συνεχή ανάγκη για εδαφικές δυνάμεις μεγάλης κλίμακας, η Βρετανική Κυβέρνηση συνέχισε να μειώνει το μέγεθος του στρατού μας.

Λίγο μετά την έναρξη του πολέμου, η Γερμανία δήλωσε ότι θα αυξήσει τις δαπάνες για άμυνα προκειμένου να επιτύχει το ελάχιστο 2% του ΑΕΠ του ΝΑΤΟ, αλλά αυτό δεν έχει επιτευχθεί ακόμα και η φιλοδοξία είναι, άλλωστε, ελάχιστη σε σύγκριση με την κλίμακα της απειλής.

Παρόμοιες ιστορίες υπάρχουν σε ολόκληρη την Ευρώπη, με μία από τις λίγες εξαιρέσεις να είναι η Πολωνία, η οποία αυξάνει τις δαπάνες για άμυνα στο 4% του ΑΕΠ.

Η… ατροφημένη βιομηχανία όπλων

Στη συνέχεια, υπάρχει η ατροφημένη βιομηχανία όπλων της Ευρώπης. Η ΕΕ υποσχέθηκε πριν ένα χρόνο να προμηθεύσει ένα εκατομμύριο οβίδες πυροβολικού στην Ουκρανία μέχρι τον επόμενο μήνα. Μέχρι στιγμής έχει παραδώσει λιγότερα από το μισό αυτού του αριθμού. Οι ευρωπαϊκοί κατασκευαστές μόλις έχουν την παραγωγική ικανότητα να αποτρέψουν τις ουκρανικές δυνάμεις από πλήρη κατάρρευση, πόσο μάλλον να επιτρέψουν στα ίδια τα στρατεύματά τους να μάχονται σε πόλεμο.

Παράλληλα, η Ρωσία έχει αυξήσει δραστικά την παραγωγή μακροπρόθεσμων πυραύλων και οβίδων πυροβολικού, παράγοντας 100 τανκς τον μήνα και αυξάνοντας γρήγορα τις δαπάνες για άμυνα. Έχει επιπλέον ενισχύσει την ίδια της την παραγωγή όπλων με εκτιμώμενα ένα εκατομμύριο βλήματα αρτιλλερίας από τη Βόρεια Κορέα και χιλιάδες αεροπορικά drones από το Ιράν.

Δικλίδα ασφαλείας οι ΗΠΑ

Ακόμη και τώρα, μερικοί Ευρωπαίοι φαίνεται να πιστεύουν ότι αυτό δεν έχει πολύ σημασία, ότι η αυταρέσκειά τους δεν θα έχει κανένα πρακτικό κόστος επειδή η Αμερική θα έρθει να τους σώσει. Ωστόσο, αυτό πια μπορεί να μην είναι τόσο ασφαλής στοίχημα.

Διαδοχικοί πρόεδροι έχουν παραπονεθεί για το γεγονός ότι οι αμερικανοί φορολογούμενοι πρέπει να επιδοτούν την υπο-δαπάνη της Ευρώπης, και κανείς δεν το έχει κάνει περισσότερο από τον Ντόναλντ Τραμπ.

Οι ευρωπαϊκοί ηγέτες πρέπει να αρχίσουν να κάνουν πραγματικά σχέδια για να πολεμήσουν για τον εαυτό τους σε περίπτωση που ο Πούτιν αποφασίσει να επιδείξει τη δύναμή του προς την κατεύθυνση του ΝΑΤΟ.

Υπάρχει ίσως ακόμη μεγαλύτερη απειλή για την εξάρτηση της ευρωπαϊκής άμυνας από έναν απογοητευμένο πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτός είναι η Κίνα. Αν ο Πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ εκκινήσει μια εισβολή, ή ακόμη και έναν αποκλεισμό, εναντίον της Ταϊβάν, είναι πιθανόν ότι ο αμερικανικός στρατός θα αφοσιωθεί σημαντικά στην υποστήριξη του συμμάχου του. Υπάρχει κάθε λόγος να πιστεύουμε ότι αυτή θα ήταν η στιγμή για τον Πούτιν να κάνει μια κίνηση εναντίον ενός κράτους μέλους του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη, υπολογίζοντας ότι η Αμερική θα ήταν υπερβολικά απασχολημένη και ανίκανη να αποστείλει γρήγορες ενισχύσεις, ακόμα και αν ήθελε.

Το μεσανατολικό

Στη συνέχεια, προσθέστε το Ιράν στην εξίσωση. Το Τεχεράνη βρίσκεται στα πρόθυρα να αποκτήσει πυρηνική ικανότητα και έχει ένα έκτακτο δίκτυο τρομοκρατικών προξενιών σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή που απειλούν τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους εδώ και χρόνια.

Η Κίνα, η Ρωσία και το Ιράν σχηματίζουν ένα θανατηφόρο άξονα που, αν ενεργούν αρμονικά, μπορεί να παρουσιάσουν στις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους μια τρομερή δίλημμα. Αν συμβεί αυτό μέσα στα επόμενα χρόνια, οι ευρωπαϊκές χώρες μπορεί να μην έχουν άλλη επιλογή παρά να σταθούν στα δικά τους πόδια ή να υποκύψουν.

«Ο συμβιβασμός και η διστακτικότητα φαίνεται να είναι η μοναδική γλώσσα που καταλαβαίνει η Ευρώπη. Η ιστορία μας δείχνει ότι αυτό εξυπηρετεί μόνο για να προκαλέσει αντιπάλους όπως η Ρωσία, η Κίνα και το Ιράν που δεν έχουν καμία ενδοιασμό για το να εκμεταλλεύονται τέτοιες αδυναμίες» καταλήγει ο αρθρογράφος.