Στον Τιτανικό μέχρι την ώρα που έπεσαν πάνω στο παγόβουνο, οι καλεσμένοι διασκέδαζαν σαν να μην συνέβαινε τίποτα.

Στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ πάλι, την ώρα που το κόμμα που κάποτε εκπροσώπησε την ελπίδα για μια ολόκληρη κοινωνία οδεύει στα βράχια, όλοι οι συμμετέχοντες σε αυτό, από τον αρχηγό μέχρι την επίδοξη εσωκομματική αντιπολίτευση θεωρούν ότι μπορούν να παίζουν Game of Thrones σε live streaming, και μάλιστα σε πολύ φθηνή και κακή παραγωγή.

Ο Στέφανος Κασσελάκης ούτε σε αυτό το συνέδριο κατάφερε να πείσει ότι έχει όντως μια πολιτική στρατηγική και όχι απλώς μια ικανότητα να χειρίζεται τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και να κάνει θεαματικά σόου φέρνοντας αμερικανικό αέρα στο Tae Kwon Do.

Αποφάσισε να θέσει θέμα ηγεσίας, ύστερα από την παρέμβαση του Αλέξη Τσίπρα, -που παρεμπιπτόντως μέχρι πρότινος είχε για Θεό αλλά μόλις κατάλαβε ότι τα νέα που έφερνε δεν χάιδευαν αυτιά και δεν «βόλευαν» δεν δίστασε να του επιτεθεί- προσπερνώντας όμως το καταστατικό που έχει σαφείς όρους για το πώς αποφασίζεται και διεξάγεται μια διαδικασία εκλογής προέδρου.

Συμπεριφερόμενος σαν παίκτης σε reality game και έχοντας φέρει και τους κλακαδόρους του που είχαν έρθει να παρακολουθήσουν survivor.

Και βέβαια στο τέλος έκανε πίσω πατώντας στην πρόταση Φάμελλου, η οποία σημειωτέον ανακοινώθηκε μετά την δυναμική με αγέρωχο ύφος προτροπή του προέδρου για εκλογές αφού κάποιοι τον αμφισβητούν. Δηλαδή ο Κασσελάκης εμφανίζεται έτοιμος να τεθεί στην κρίση του σώματος, ο Φάμελος κατεβάζει πρόταση να μην γίνουν εκλογές, και ο πρόεδρος με το που αρχίζει η ψηφοφορία της πρότασης και οι σύνεδροι σηκώνουν χέρι ανακοινώνει ότι εκλογές δεν θα γίνουν, εμφανίζοντάς το ως επιβεβαίωση μιας κυριαρχίας που στην πραγματικότητα παραμένει αμφίβολο αν την έχει, αλλά προφανώς αυτό λίγο τον αφορά.

Όλα αυτά δε την ώρα που εξακολουθεί να μην έχει προτείνει κάτι επί της ουσίας και χειροπιαστό όχι έκθεση ιδεών, ως προς το ποια είναι η πολιτική του πρόταση, ποιες είναι οι αιχμές, τα αιτήματα, οι στόχοι γύρω από τους οποίους διεκδικεί από την κοινωνία να υποστηρίξει τον ΣΥΡΙΖΑ.

Την ίδια ώρα η εσωκομματική αντιπολίτευση, με τον όποιο τρόπο διαμορφώθηκε μέσα στο συνέδριο, επίσης δεν είπε τίποτα το ουσιαστικό, πέραν από το ότι δεν της άρεσε το στυλ ηγεσίας του Κασσελάκη και το γεγονός ότι το πώς κάνει πολιτική δεν έχει σχέση με την Αριστερά και τις παραδόσεις της.

Προσπάθησε να δώσει ένα στίγμα «ας συσπειρωθούμε γύρω από μια άλλη υποψηφιότητα για να μην πάει στα βράχια το κόμμα», αλλά ούτε και αυτή είπε κάτι επί της ουσίας, που να αφορά ευρύτερα την κοινωνία, για την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που φαίνεται να έχει ξεχάσει, καλείται να ασκήσει το ρόλο της αξιωματικής Αντιπολίτευσης.

Μόνο που όλα αυτά δεν διαμορφώνουν αντίπαλο δέος στον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Να το πούμε απλά: ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν κάνει μόνο τικ-τοκ. Βγαίνει και λέει μια ολόκληρη πολιτική ατζέντα με νομοσχέδια, «μεταρρυθμίσεις», δεσμεύσεις.

Αντιπολίτευση σε μια κανονική χώρα θα ήταν να βγαίνει και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και να μην κάνει μόνο βίντεο και αναρτήσεις σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά επίσης να προτείνει μια αντίστοιχη πολιτική ατζέντα που να μην περιορίζεται στο ότι πρέπει να φύγει ο Μητσοτάκης, αλλά να περιλαμβάνει επίσης νομοσχέδια, μεταρρυθμίσεις και δεσμεύσεις. Για τη δημόσια παιδεία, για τα δημόσια νοσοκομεία, για τη στεγαστική κρίση, για την ακρίβεια, για την ασφάλεια.

Όλα αυτά, επί της ουσίας, έλειψαν από το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Από όλες τις πλευρές.

Και το μόνο που έμεινε ήταν ένα θέατρο σκιών, με τους διαδρόμους και τους διαδρομιστές να πρωταγωνιστούν, όλες τις πλευρές να κάνουν τη μία παλινωδία μετά την άλλη, το καταστατικό να έχει γίνει κουρελόχαρτο και τους ίδιους τους υποτίθεται πρωταγωνιστές να μην μπορούν καλά καλά να εξηγήσουν τι έγινε στο τέλος της διαδικασίας και να εμφανίζονται όλοι δικαιωμένοι και όλοι «νικητές».

Όλα αυτά απλώς επιβεβαιώνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κλείσει τον ιστορικό του κύκλο και πλέον το μόνο που θα κάνει θα είναι να διαψεύδει ακόμη περισσότερο τις προσδοκίες της κοινωνίας, και να δίνει τροφή για σχόλια περί πολιτικού εκφυλισμού με τα σκάγια να παίρνουν το σύνολο της Αριστεράς.

Ακόμη και η ευκαιρία που έδωσε το συνέδριο για μια κάποια «διόρθωση», έστω και κατόπιν εορτής, σπαταλήθηκε πολιτικά.

Όλα αυτά διαμορφώνουν μια ακόμη πιο αρνητική προοπτική. Την ώρα που έχει γίνει προφανές ότι η κοινωνία είναι απέναντι στην κυβέρνηση, που δεν έχουν σταματήσει οι αγροτικές κινητοποιήσεις, που ξεκινά η μεγάλη μάχη στη Βουλή για το νομοσχέδιο για τα ιδιωτικά ΑΕΙ, που υπάρχουν ανοιχτά μέτωπα όπως η ακρίβεια, ο υποτίθεται βασικός πόλος της αντιπολίτευσης βγαίνει από το συνέδριό του αποδυναμωμένος, με τον αρχηγό του να έχει τεθεί υπό αμφισβήτηση και την ικανότητά του να παράγει πολιτική ακόμη πιο απομειωμένη.

Αυτή είναι μια εκρηκτική αντίφαση που η ευρωπαϊκή εμπειρία δείχνει ότι στο τέλος μόνο την ακροδεξιά ευνοεί.

Όλα αυτά σημαίνουν ότι ο πραγματικός ελέφαντας στο δωμάτιο δεν είναι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι το εάν και πώς θα υπάρξουν πρωτοβουλίες για καινούρια σχήματα ικανά να κερδίσουν και να μην προδώσουν την εμπιστοσύνη της κοινωνίας. Σχήματα που να λειτουργούν σαν κόμματα και όχι σαν reality, με διαδικασίες και προγράμματα. Σχήματα που να αποπνέουν όντως «κυβερνησιμότητα».

Αυτό είναι το πραγματικό διακύβευμα και όχι το ποιος έχει το πηδάλιο σε ένα σκάφος που ούτως ή άλλως βουλιάζει.

Headlines