Ο Χρήστος Λούλης είναι ο Μάικλ Κούρτης στο Famagusta

Ο Μάικλ Κούρτης βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα. Μια βασική κατηγορία για φόνο, μια συνεργάτιδα με ρομαντικά συναισθήματα αλλά και απαιτήσεις, ένα απαιτητικό ντοκιμαντέρ στα σκαριά για την επέτειο των 50 χρόνων της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, μια αλήθεια που μάχεται να αποδείξει, μια ιστορία που τον έχει συγκλονίσει.

«Θέλω πολύ να μιλήσω στη Χριστίνα Σέκερη. Γιατί θεωρώ πως η δική της ιστορία είναι από τις πιο συγκλονιστικές που έχω ακούσει. Να τραυματιστεί, να χάσει τις αισθήσεις της προσωρινά και κάποιος που τη θεωρούσε μάλλον νεκρή να της αρπάξει στο μωρό» θα πει ο Μάικλ.

Την ίδια στιγμή, ο Χρήστος Λούλης βγάζει το κοστούμι το ρόλου του στο σήριαλ Famagusta του Mega και μιλάει για έννοιες βαθύτερες σε νοήματα, για τη διαφορά ανάμεσα στο καλός και στο αρεστός, την ελευθερία της σκέψης και της αναγκαιότητα της έκφρασης, τον ρόλο του Γιάνη Βαρουφάκη στην ταινία Ενήλικες στην Αίθουσα του Κώστα Γαβρά, την εμπιστοσύνη του στον Χριστόφορο Παπακαλιάτη, τη σχέση της συζύγου μου Έμιλυς Κολιανδρή με την Κύπρο, την πόλη που αλλάζει, τη ζωή που τρέχει, τη συμβουλή που δίνει στο γιο του, το δικό του καλλιτεχνικό τάλισμαν και την ταινία Poor Things.

«Τα καλά σχόλια τα αντιμετωπίζω όπως και τα κακά σχόλια. Τα ακούω, χαμογελάω, λέω “ευχαριστώ” ή “δεν πειράζει” και πάω παρακάτω» θα πει μεταξύ όλων των παραπάνω.

«Φαντάζομαι ότι ο Παύλος Σέκερης με βοηθάει επειδή καταλαβαίνει την πρόθεσή μου» – Μάικλ Κούρτης

Μάικλ Κούρτης – Για την κατηγορία ως βασικός ένοχος στον φόνο της Ελένης 

Τα πράγματα βρίσκονται στην εξής φάση. Μου είχαν προσάψει κάποιες κατηγορίες. Προσήχθη στο τμήμα, αλλά με αφήσανε γιατί υπήρχε έλλειψη στοιχείων. Ακούω βέβαια ότι ο κ. Αντρέας Σέκερης κυνηγάει την υπόθεση, το σκαλίζει κι άλλο. Έχω πλήρη εμπιστοσύνη στην κυπριακή δικαιοσύνη ότι θα αποφανθεί ότι είμαι αθώος. Γιατί πραγματικά δεν ευθύνομαι για το θάνατο της Ελένης.

Μάικλ Κούρτης – Για τη μητέρα του, Σοφία, στο πλευρό του

Εννοείται ότι μου δίνει δύναμη, η παρουσία της μητέρας μου. Γιατί η μητέρα μου, εκτός από μητέρα μου, είναι και μια πολύ έμπειρη επαγγελματίας, δημοσιογράφος. Με βοηθάει και στη δουλειά που κάνω με το ντοκιμαντέρ και εννοείται πως με βοηθάει και στη φασαρία, που αντιμετωπίζω, την οποία, όμως, θεωρώ παροδική. Πιστεύω ότι θα περάσει.

Μάικλ Κούρτης – Για τη σχέση του με την αδερφή της Ελένης, τη Σιμώνη

Η Σιμώνη είναι μια γυναίκα η οποία έχει χάσει την αδερφή της. Είναι θυμωμένη, είναι πληγωμένη, είναι σε πένθος. Καταλαβαίνω την ψυχολογική της κατάσταση και τη φάση της. Προσπάθησα να της εξηγήσω ότι δεν είχα λόγο να θέλω το κακό της Ελένης. Ήθελα να με δει face to face και να της το εξηγήσω. Δεν ξέρω αν με έχει πιστέψει ή όχι. Εάν χρειαστεί θα το ξανακάνω, θα της ξαναμιλήσω.

Μάικλ Κούρτης – Για τη δύναμη που του δίνει η Κατερίνα

Με ενθαρρύνει η Κατερίνα, με βοηθάει. Καμιά φορά με πιέζει κιόλας. Είναι μερικές στιγμές που λόγω της κατάστασης αυτής και λόγω φόρτου εργασίας των γυρισμάτων στο ντοκιμαντέρ, χρειάζομαι να είμαι λιγάκι μόνος. Αλλά αυτό όταν με τον άλλον σχετίζεσαι προσωπικά δεν γίνεται εύκολο αντιληπτό. Και παρεξηγείται. Θα δούμε πού θα μας βγάλει αυτό το πράγμα.

Μάικλ Κούρτης – Για την επιθυμία του να μιλήσει με τη Χριστίνα Σέκερη

Θέλω πολύ να μιλήσω στη Χριστίνα Σέκερη. Γιατί θεωρώ πως η δική της ιστορία είναι από τις πιο συγκλονιστικές που έχω ακούσει. Να τραυματιστεί, να χάσει τις αισθήσεις της προσωρινά και κάποιος που τη θεωρούσε μάλλον νεκρή να της αρπάξει στο μωρό.  Εκείνη να συνέλθει μετά από λίγη ώρα και να μην βρει το μωρό στα χέρια της και επί 50 χρόνια να μην μπορεί να βρει που πήγε αυτό το μωρό. Να μην έχει έρθει ούτε ένας άνθρωπος μπροστά και να πει «είδα τι συνέβη». Πόσο μάλλον να πει κάποιος «εγώ το πήρα». Θα ήθελα πάρα πολύ να της μιλήσω, να μου τη δική της ιστορία με τα δικά της λόγια.

Μάικλ Κούρτης – Για τη βοήθεια του Παύλου Σέκερη, του γιου της Χριστίνας

Φαντάζομαι ότι ο Παύλος Σέκερης, ο γιος της, με βοηθάει επειδή καταλαβαίνει την πρόθεσή μου. Το ότι είμαι καθαρός σε αυτό που ζητώ από τη μητέρα του. Είμαι πολύ ευγνώμων που με βοηθάει. Αλλά πέρα από αυτό δεν μπορώ να καταλάβω τι άλλους λόγους έχει προσωπικούς.

Μάικλ Κούρτης – Για τις κινήσεις του από ‘δω και πέρα

Δεν μπορώ να κάνω και πολλά πράγματα. Οι επόμενες κινήσεις μου είναι σε σχέση με τη Χριστίνα Σέκερη, να την ενοχλώ ξανά, και ξανά, μέχρι να με βρίσει και να μου πει «σε παρακαλώ μην με ξαναενοχλήσεις». Εγώ αυτό που θέλω είναι να της μιλήσω.

Όσον αφορά το μπλέξιμο με το θέμα της δολοφονίας, ό,τι είναι να γίνει θα γίνει. Δεν μπορώ να κάνω κάτι γι’ αυτό.

Επίσης, έχω ακόμα πάρα πολλή δουλειά να κάνω με συνεντεύξεις. Με ανθρώπους, με τους οποίους έχω έρθει σε επαφή. Και μετά όλα αυτά να γίνουν κάτι, να γίνει ένα υλικό το οποίο να έχει αρκετή δύναμη για να μπορέσουν αυτοί που έχουν ξεχάσει ή αυτοί που θυμούνται αμυδρά να ξαναθυμηθούν. Ή να μάθουν κάτι που δεν ήξεραν.

«Ναι, είμαι γέννημα θρέμμα Κορυδαλιώτης συγκεκριμένα, Πειραιώτης γενικότερα» – Χρήστος Λούλης

Χρήστος Λούλης – Για την εξ αγχιστείας σχέση του με την Κύπρο

Ο πατέρας της συζύγου μου, Έμιλυς Κολιανδρή, είναι από την ευρύτερη περιοχή του Βαρωσιού. Η ιστορία της εισβολής και των αγνοουμένων και των περιουσιών που χαθήκανε και τα σπίτια που δεν μπορεί να μπει κανείς και τα λοιπά, είναι κάτι που είναι πάρα πολύ γνωστό, σε μένα τουλάχιστον, επειδή πηγαινοέρχομαι στην Κύπρο τα τελευταία είκοσι τόσα χρόνια, όσα είμαι με την Έμιλυ.

Και επειδή γνωρίζω πολλούς φίλους, οικογενειακούς… Κάποιος είναι πρόσφυγας, κάποιος δεν είναι, αλλά όλοι έχουν μία σχέση με κάποιον γνωστό, κάποιο φίλο τους… Εν πάση περιπτώσει είναι μία μικρή κοινωνία… Είναι κάτι που το συζητούσαμε κατά καιρούς, όχι και πάντα γιατί ο κόσμος θέλει να πάει μπροστά, να τα ξεχάσει, να προχωρήσει.

Αυτή η ιστορία με την Αμμόχωστο και γενικότερα με την εισβολή είναι κάτι που ήρθε σαν να μου χτύπησε την πόρτα το κάρμα. Και να μου λέει «κοίταξε φίλε έστω και εξ αγχιστείας σχετικός με την Κύπρο θα κάνεις τώρα κάτι που έχει να κάνει πολύ με την Κύπρο».

Μ’ αρέσει αυτό. Και επειδή πραγματικά ο κόσμος και στην Κύπρο και ειδικά στην Ελλάδα θέλει να προχωρήσει και να τα ξεχάσει αυτά, για να ζήσει τη ζωή του, καλό είναι που και που να τα θυμόμαστε. Γιατί στην προσπάθεια μας να τα ξεχάσουμε μπορεί να καταλήξουμε όντως να τα ξεχάσουμε. Και να τα ξαναπάθουμε.

Χρήστος Λούλης – Για την ιστορική υπενθύμιση μέσω του Famagusta

Ναι, το θέμα είναι ανοιχτό ακόμα όσο ανοιχτό μπορεί να είναι. Ρεαλιστικά δεν είναι και πολύ ανοιχτό. Άλλωστε οι Τούρκοι το είχαν πει από τότε. Ότι το πράγμα θα λυθεί και θα μιλήσουμε όταν θα έχει πεθάνει και ο τελευταίος που τα θυμάται. Δηλαδή ο τελευταίος που τα έζησε να έχει πεθάνει, να έχει φύγει από τη ζωή, να είναι τα παιδιά του, τα εγγόνια του και μετά με αυτούς θα μιλήσουμε. Κάπως έτσι είναι το πράγμα.

Απλά, καλό είναι να θυμόμαστε ότι ο παππούς, η γιαγιά, ο θείος, η θεία, που εκείνη την περίοδο ήτανε πιτσιρίκια και τώρα τους έχουμε σαν μεγάλους ανθρώπους… Με την ίδια ευκολία, λοιπόν, που συνέβη σε αυτούς μπορεί να συμβεί στον οποιοδήποτε. Όπως συμβαίνει σε πολλές περιοχές του κόσμου αυτή τη στιγμή. Στην Ουκρανία, στη Γάζα, είναι γύρω μας.

Έχει ένα ειδικό βάρος αυτός ο ρόλος και για μένα ειδικά, επειδή έχω αυτή τη σχέση με την Κύπρο.

Χρήστος Λούλης – Για τη συνεργασία του με τον Ανδρέα Γεωργίου

Δεν έχω τα εφόδια να κρίνω τη σκηνοθετική ικανότητα του Ανδρέα Γεωργίου. Εάν το ένστικτό μου λέει κάτι είναι ότι ο Ανδρέας έχει επιλέξει να κάνει ένα πολύ καθαρό storytelling. Χωρίς να θέλει να επιδείξει καμία σκηνοθετική βιρτουοζιτέ ή οτιδήποτε.

Έχει εστιάσει πολύ στις ανθρώπινες σχέσεις και γι’ αυτό κάθε φορά πριν από το πλάνο, πριν από τη λήψη, κάνουμε πρόβα ξανά και ξανά και ξανά και συζητάμε για τη σκηνή και τι θέλουμε να βγει από αυτήν. Τον ενδιαφέρει κυρίως η υποκριτική να είναι καλή. Αν έχει να διαλέξει, θα διαλέξει ένα πλάνο που ήταν καλός ο ηθοποιός και όχι το πλάνο. Αυτό είναι προς τιμήν του, νομίζω.

Γενικά οι συνθήκες με τις οποίες δουλεύουμε, με τον Αντρέα, είναι πάρα πολύ ωραίες. Δηλαδή σου δίνουν την ελευθερία να αναπτύξεις τη σκέψη σου, το ένστικτό σου, το ταλέντο σου. Και πραγματικά δεν μπορώ να γκρινιάξω, δηλαδή όπως γκρινιάζω σε άλλες δουλειές.

Χρήστος Λούλης – Για τη γειτονιά που μεγάλωσε

Ναι, είμαι γέννημα θρέμμα Κορυδαλιώτης συγκεκριμένα, Πειραιώτης γενικότερα. Η αλήθεια είναι πως δεν βλέπω την πόλη να αλλάζει όσο θα ήθελα να αλλάξει. Βέβαια, δεν είμαι ο μέσος όρος, με την έννοια ότι από πολύ μικρός, μωρό σχεδόν, πηγαινοέρχομαι στην Αυστραλία.

Γιατί η μητέρα μου ήταν μετανάστρια στην Αυστραλία, μεγάλωσε στην Αυστραλία, έχω οικογένεια στην Αυστραλία. Εκεί, λοιπόν, είχα παραστάσεις από μια μεγάλη πόλη, από δρόμους, από πεζοδρόμια, από συμπεριφορές, από κήπους, από δημόσιες υπηρεσίες, που δεν είχαν καμία σχέση με την Ελλάδα. Μα, καμία.

«Δεν πιστεύω ότι για να είναι λαϊκή μια γειτονιά πρέπει να παραμένει μπίχλα. Μπορεί να είναι λαϊκή μια γειτονιά, τα ενοίκια να είναι σε λογικά επίπεδα, αλλά να μην είναι μπίχλα» – Χρήστος Λούλης

Χρήστος Λούλης – Για τον εξευγενισμό της πόλης

Πάντα μου έκανε εντύπωση γιατί το κάνουν αυτοί τόσο ωραία και εμείς δεν μπορούμε. Γιατί τα πεζοδρομία τους είναι καθαρά, γιατί είναι ίσιοι οι δρόμοι και δεν έχουν λακκούβες, γιατί τα αυτοκίνητα δεν παρκάρουν πάνω στα πεζοδρόμια, γιατί σταματάνε στη διάβαση, γιατί δεν έχει τόσα graffiti στους δρόμους και στους τοίχους.

Οπότε δεν πιστεύω ότι για να είναι λαϊκή μια γειτονιά πρέπει να παραμένει μπίχλα. Μπορεί να είναι λαϊκή μια γειτονιά, τα ενοίκια να είναι σε λογικά επίπεδα, αλλά να μην είναι μπίχλα. Δηλαδή να έχει πεζοδρόμια, να έχει χώρο για να μπορεί μια μαμά να τσουλήσει ένα καρότσι, να μην έχουν όλοι οι τοίχοι μουτζούρες.

Θέλω να πω, από το να πηγαίνεις ας πούμε στα Εξάρχεια ή σε διάφορες γειτονιές και να βλέπεις κλειστά καταστήματα, υπόγεια κατοικιών ημίκλειστα, σκουπίδια, σκοτεινούς δρόμους, να μην μπορεί να περπατήσει κανείς, προτιμώ να είναι οι γειτονιές μας και οι πόλεις μας πιο ανθρώπινες, πιο καθαρές, πιο ανοιχτές… Και ας έχουν ανοίξει και μαγαζιά.

Αλλά γιατί το λέω αυτό; Νομίζω ότι πρέπει να μπει πρώτα το μαγαζί μέσα και να αρχίσει να κινείται το πράγμα. Με προσοχή, βέβαια, για να μην γίνει και Κουκάκι που είναι πλέον μόνο Airbnb.. Nα μπει το μαγαζί μέσα, το συνοικιακό, για να μπορέσει ο πελάτης και ο πολίτης να απαιτήσει καλύτερους δρόμους, καλύτερη φάτσα στο κτίριο, καλύτερα πεζοδρόμια… Αλλιώς δεν θα γίνει. Είμαι αυτής της άποψης.

Χρήστος Λούλης – Για τη μοναδική γοητεία του Πειραιά

O Πειραιάς πάντα είχε το δικό του άρωμα, το δικό του χρώμα. Βέβαια, δεν κατεβαίνω, στον Πειραιά τώρα πια τόσο συχνά. Κάθε φορά που κατεβαίνω βλέπω κάτι άλλο που έχει αλλάξει. Μια καινούργια ανάπλαση, μια καινούργια πλατεία. Τώρα με το μετρό έχει εννοείται αλλάξει πάρα πολύ και θα αλλάξει και άλλο στο μέλλον. Ακούω διάφορα πράγματα, ότι θα φτιαχτεί το δικαστήριο εκεί… το τάδε εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο θα γίνει κάτι… δηλαδή κάτι κινείται.

Εν πάση περιπτώσει, στον Πειραιά αγαπάς τη θάλασσα πιο πολύ. Κακά τα ψέματα. Να πηγαίνεις είτε στην Ακτή Μιαούλη, είτε στο Πασαλιμάνι, είτε στο Μικρολίμανο. Σ’ αρέσει να βλέπεις τη θάλασσα. Σ’ αρέσει να είσαι στα στενάκια και κάθετα, όταν τα διασχίζεις, να βλέπεις θάλασσα. Είναι τόσο ωραίο. Είναι κάτι που βλέπεις στη Θεσσαλονίκη και είναι πολύ γοητευτικό.

Ο Πειραιάς είναι λιμάνι. Και μ’ αρέσει ο κόσμος του λιμανιού, που είναι λίγο πιο τσίφτης.

Χρήστος Λούλης – Για το πέρασμα στην ηθοποιία

Πέρασα στο Πανεπιστήμιο του Πειραιά. Ως γνωστόν, δεν είχαμε καμία ιδιαίτερη καθοδήγηση όταν ήμασταν παιδιά. Αλλά δεν χρειάζεται κιόλας τόσο πολύ να οργανώσουμε τα πράγματα.

Με την έννοια να φτιάξεις σχολικό επαγγελματικό προσανατολισμό, να δει κάποιος τις ικανότητές σου, τα ταλέντα σου, τις ψυχολογικές σου ανάγκες και να σου πει θα σου πήγαινε το αρχιτεκτονικό, θα σου πήγαινε να γίνεις λογιστής ή βιολονίστας ή οτιδήποτε.

Μου αρέσει που είναι ανοιχτά τα πράγματα και που για αλλού το πας και αλλού σου βγαίνει. Γιατί παίζει και η τύχη μεγάλο ρόλο –βέβαια, δεν είναι ακριβώς τύχη αυτό που σου συμβαίνει.

Εγώ, λοιπόν, βαριόμουν στο πανεπιστήμιο, πέρασα σε μια οικονομική σχολή πάρα πολύ καλή και δυνατή. Θα μπορούσα να ήμουνα τώρα ένας λογιστής πολυτελείας ή θα μπορούσα να ήμουνα Golden Boy. Δεν έχει σημασία, δεν ξέρω πώς θα είχε γίνει η ζωή, αλλά βαριόμουν αφόρητα.

Και είχε μια θεατρική ομάδα το πανεπιστήμιο και μπήκα και μ’ άρεσε να παίζω και είδα ότι εκεί μέσα χάνομαι, χάνω τον εαυτό μου και μ’ αρέσει που κάνω κάτι που με ξεχνάω. Και αυτό ήταν, αποφάσισα να γίνω ηθοποιός.

Λέω «αυτό το πράγμα το θέλω κάθε μέρα όλη μέρα. Θέλω έτσι να είναι η ζωή μου». Πήρα την απόφαση, έδωσα εξετάσεις στη σχολή, μπήκα και από εκεί και πέρα τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους.

Χρήστος Λούλης – Για τον ρόλο του Γιάνη Βαρουφάκη στην ταινία Ενήλικοι στην Αίθουσα του Κώστα Γαβρά

Ναι, οκ. Αυτό το πράγμα το έχω νιώσει κι εγώ από μόνος μου πριν κάνω τον Γιάνη, τον Βαρουφάκη. Να έχω, δηλαδή, ακραία θετικές αντιδράσεις απέναντι μου και ακραία αρνητικές σε σχέση με αυτά που έλεγα καμιά φορά.

Και δεν είναι μόνο αυτό. Δεν είναι μόνο το ότι υποδύεσαι έναν άνθρωπο ο οποίος προκαλεί τόσο ακραία πάθη εκ διαμέτρου αντίθετα μεταξύ τους, αλλά είναι και κάτι που είχε συμβεί μόλις πέντε χρόνια πριν. Τέσσερα. Η ταινία έγινε το ‘19 για γεγονότα το ‘15. Οπότε, ναι, ήταν λίγο… ήταν δύσκολο.

Και όταν είχες και τον Γιάνη Βαρουφάκη στα γυρίσματα να σε βλέπει, ήταν ακόμα πιο δύσκολο.

Χρήστος Λούλης – Για τα σχόλια του Γιάνη Βαρουφάκη

Μια χαρά, του άρεσε. Τι να μου πει… Είχαμε συζητήσει πολλές φορές, σε σχέση με μία σκηνή που κάναμε έξω από το Υπουργείο Οικονομικών, που ήταν οι καθαρίστριες όλες μαζεμένες και μου είχε μεταφέρει το κλίμα της συνάντησής τους.

Ότι, δηλαδή, είχε βάλει το πόδι του στην πόρτα του μνημονίου και έλεγε «όχι, αυτό δεν θα το κάνουμε, θα το παλέψουμε έτσι, ώστε αυτές οι γυναίκες να κρατήσουν τη δουλειά τους». Αυτό που είπε το έκανε κιόλας και ήταν πολύ ευχαριστημένος με αυτό. Άλλα δεν μπόρεσε να κάνει άλλα από αυτά που έλεγε. Έτσι είναι η ζωή…

«Θα μπορούσα να ήμουνα τώρα ένας λογιστής πολυτελείας ή θα μπορούσα να ήμουνα Golden Boy. Δεν έχει σημασία, δεν ξέρω πώς θα είχε γίνει η ζωή, αλλά βαριόμουν αφόρητα» – Χρήστος Λούλης

Χρήστος Λούλης – Για τη σκηνοθετική οδηγία από τον Κώστα Γαβρά

Ο Κώστας Γαβράς πέρα από το ότι είναι ένας πολύ σημαντικός σκηνοθέτης, που έχει γράψει τη δική του ανεξίτηλη ιστορία στο παγκόσμιο σινεμά, έχει εφεύρει ένα καινούριο είδος που λέγεται πολιτικό δράμα, πολιτικό θρίλερ. Αυτός είναι ο εφευρέτης.

Είναι ένας απίστευτα ευγενής και γλυκός άνθρωπος, τόσο πολύ που δεν περίμενα. Ένας άνθρωπος του διαμετρήματός του, της ηλικίας του, της φήμης του -ίσως η ηλικία να το δικαιολογεί λιγάκι. Δεν περίμενα ποτέ ότι ένας τέτοιος άνθρωπος θα ήταν τόσο, μα τόσο ευγενής και προσηνής και προσιτός και γλυκός.

Κατά τη διάρκεια της ταινίας επειδή τον ρώταγα διάφορα πράγματα γιατί ήθελα να κυκλώσω τις σκηνές, να κυκλώσω το ρόλο κ.τλ. θυμάμαι που μου έλεγε, «Χρήστο, μην ξεχνάς ότι δεν κάνεις τον χαρακτήρα Γιάνη Βαρουφάκη, κάνεις τον χαρακτήρα Γιάνη Βαρουφάκη στη συγκεκριμένη στιγμή. Μας ενδιαφέρει να δείξουμε τι συνέβαινε εκείνη την ώρα, παρά ποιος είναι ο χαρακτήρας του Βαρουφάκη».

Και αυτό ήταν κάτι που μου το είπε μία φορά και αμέσως με απελευθέρωσε. Μου έβγαλε ένα βάρος, αυτό που λέμε οι ηθοποιοί να φέρω ολόκληρο τον άνθρωπο σαν ρόλο, να τον φέρω στην κάμερα, στην σκηνή.

Μου θύμισε ότι μας ενδιαφέρει το τι συνέβαινε εκείνη την ώρα. «Και το άλλο είναι δουλειά δική σου, ό,τι θες κάνε» μου είπε. «Εγώ θέλω να βγει αυτή η σκηνή.  Ό,τι άλλο θες να κάνεις για τον ρόλο, για τον Βαρουφάκη, κάν’ το».

Χρήστος Λούλης – Για τη συνεχή, τηλεοπτική συνεργασία του με τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη

Ε, βέβαια τον εμπιστεύομαι τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη. Ο Χριστόφορος ήταν ο πρώτος άνθρωπος με τον οποίο δούλεψα στην τηλεόραση. Το μακρινό 1999, πριν από 25 χρόνια.

Ο Χριστόφορος έχει κάνει μια φοβερή πορεία μέσα στα χρόνια. Είναι από τους ανθρώπους που δεν είναι ωριμάζει μόνο σαν άνθρωπος αλλά εξελίσσεται και ωριμάζει και σαν καλλιτέχνης και σαν επαγγελματίας. Και εννοείται πως αυτό είναι το επιθυμητό και το κανονικό, αλλά δεν το βλέπουμε γενικά γύρω μας.

Μάλιστα εξελίσσεται και πάρα πολύ ωραία. Το σταθερό στον Χριστόφορο είναι ότι παραμένει πάντα πάρα πολύ τελειομανής. Θέλει να είναι πάρα πολύ καλά τα πράγματα που συμβαίνουν στις δουλειές του. Φωτισμός τέλειος, το πλάνο τέλειο η ηθοποιοί τέλειοι, το σενάριο όσο γίνεται τέλειο. Να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί και νομίζω πως αυτό δεν το έχει αφήσει ποτέ να του φύγει και αυτό είναι που τον κάνει και ξεχωρίζει.

Χρήστος Λούλης –Για την έμπνευση στην τέχνη

Πέρα από την εμμονή του Χριστόφορου στο να γίνει πάντα καλύτερος έχει και αντικειμενικές ικανότητες που τον κάνουν και ξεχωρίζει, η μουσική, οι αισθητική… Είναι ένας άνθρωπος που βλέπει τα πάντα κι έτσι πρέπει να είναι στη δουλειά μας.. να βλέπει κανείς τα πάντα, να τα βλέπει όλα… Παραστάσεις, σειρές, να βλέπει ταινίες, να βλέπει τα πάντα

Εγώ, ας πούμε, δεν βλέπω τα πάντα, δεν μπορώ. Ο Χριστόφορος θα βρει χρόνο να δει τα πάντα. Γιατί θέλει να δει τι κάνει ο ένας και τι κάνει ο άλλος. Και εννοείται πως πολλοί λένε «έλα, αυτό το έχουμε δει, το έχει κάνει και ο άλλος». Αυτό δεν έχει καμία σημασία. Δεν υπάρχει κάτι που κάποιος το έκανε για πρώτη φορά. Πέρα από αυτόν που εφηύρε τη φωτιά. Αλλά και αυτός κατά τύχει το ανακάλυψε, φαντάζομαι. Κάτι είδε, το μιμήθηκε και το έκανε δικό του.

Και αυτό κάνει ο Χριστόφορος και αυτό πρέπει να κάνουμε όλοι. Μα και εγώ, όταν βλέπω κάποιους ηθοποιούς που θαυμάζω, τους ρουφάω. Ρουφάω την υποκριτική τους. Βλέπω πώς παίζουνε. Προσπαθώ να αντιληφθώ τι κάνανε για να το κάνω κι εγώ.

Έμπνευση και παραδειγματισμός. Έτσι λειτουργεί ο κόσμος.

Χρήστος Λούλης – Για το κυνήγι της τελειότητας, τότε και τώρα

Πιο πολύ με κούραζε στο παρελθόν το κυνήγι της τελειότητας του πώς με βλέπουν οι άλλοι. Ότι, ρε παιδί μου, ήθελα να είμαι τέλειος στα μάτια των άλλων. Ήθελα να είμαι τέλειος στα μάτια των συνεργατών, των φίλων, των σκηνοθετών.

Εντάξει, αυτό είναι κουραστικό. Εξ ορισμού είναι χάλια. Τώρα, θέλω να είμαι τέλειος ακόμα. Πάλι έχω το κυνήγι της τελειότητας, αλλά στα μάτια τα δικά μου, πια.

Αυτό είναι μια κατάκτηση. Εννοείται με νοιάζει, αλλά δεν θα τρελαθώ να είμαι τέλειος στα μάτια των άλλων. Θέλω πρώτα απ’ όλα να αρέσω σε εμένα. Άλλωστε, είναι άπιαστο να είσαι και τέλειος γενικότερα. Και όταν λέω τέλειος, εννοώ το καλύτερο που μπορείς να είσαι τη δεδομένη στιγμή. Αυτό.

Χρήστος Λούλης – Για όσα έχει κερδίσει μέσα στα χρόνια

Τι άλλο έχω κατακτήσει με τον χρόνο; Άσπρες τρίχες. Έχω κατακτήσει κάποιους πόνους στη μέση. Το παλεύω με γυμναστική, αλλά η μέση με τσακίζει καμιά φορά. Έχω κατακτήσει μια εμπειρία ζωής. Μπορώ να δω μια συμπεριφορά και αμέσως να την κατατάξω.

Βλέπω τα μοτίβα, δηλαδή, και λέω «αυτό το έχω ξαναδεί πέντε φορές ακόμα, δεκαπέντε». Οπότε κερδίζω ενέργεια από το να μην ασχολούμαι με πράγματα τα οποία ξέρω πώς θα εξελιχθούν. Και αυτό που είπα πριν, ότι δεν με νοιάζει πια τόσο πολύ τι θα πούνε οι άλλοι. Με νοιάζει πιο πολύ πώς θα είμαι εγώ.

«Σκέψη χωρίς έκφραση δεν υπάρχει. Αυτό λέω και στα παιδιά μου, στο γιο μου. «Μην σνομπάρεις την έκθεση που κάνεις στο σχολείο. Είναι πολύ σημαντική»» – Χρήστος Λούλης

Χρήστος Λούλης – Για τη διαφορά ανάμεσα σε καλός και αρεστός

Για να είσαι αρεστός σημαίνει ότι θα έχεις πάντα μπροστά σου έναν καθρέφτη, όπου θα βλέπεις αυτό που νομίζεις ότι βλέπουν οι άλλοι και θα πασχίζεις συνέχεια να είσαι αυτό που πιστεύεις ότι οι άλλοι θέλουν να δουν από σένα.

Αυτό όλο περιγράφει μια τεράστια φυλακή, μια μεγάλη καταπίεση, δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να ζει έτσι. Ακόμα χειρότερα δεν μπορώ να φανταστώ με τίποτα να ζω χωρίς να έχω το δικαίωμα και την ικανότητα να σκέφτομαι. Και για να έχεις το δικαίωμα και την ικανότητα να σκέφτεσαι για τον εαυτό σου πρέπει αυτά που σκέφτεσαι να μπορείς και να τα λες. Γιατί αν λογοκριθείς και δεν τα πεις, σημαίνει ότι θα κόψεις, θα ευνουχίσεις την ικανότητά σου να σκέφτεται.

Η σκέψη χωρίς τα λόγια δεν είναι τίποτα. Είναι μια θολούρα. Όταν τη σκέψη την κάνεις λόγια και τη βγάζεις προς τα έξω, παίρνει σάρκα και οστά. Παίρνει μια δομή.

Χρήστος Λούλης – Για τη συμβουλή προς τον γιο του

Σκέψη χωρίς έκφραση δεν υπάρχει. Αυτό λέω και στα παιδιά μου, στο γιο μου. «Μην σνομπάρεις την έκθεση που κάνεις στο σχολείο. Είναι πολύ σημαντική».  Παρ’ όλο που κι εμένα, στην ηλικία του, δεν μου άρεσε καθόλου η έκθεση. Ε ναι, είναι γραπτός λόγος και είναι μπλαμπλά και τα λοιπά και δεν του αρέσει πολύ το μπλαμπλά, γιατί είναι αγόρι και… ξέρεις, αυτό το πράγμα.

Δεν μπορώ να απεμπολήσω το δικαίωμά μου στο να ψάξω την αλήθεια. Προϋποθέτει το μυαλό. Και το μυαλό προϋποθέτει την ελευθερία του λόγου. Και δεν θέλω να μου τη στερήσω αυτή την ελευθερία. Αν θα μου τη στερήσω, νομίζω πως θα είναι μια κόλαση. Χειρότερη από το να υπάρχουν κάποιοι στους οποίους δεν αρέσω. Απλά.

Χρήστος Λούλης – Για τον εντοπισμό της κολακείας

Εννοείται πως καταλαβαίνεις τη διαφορά ανάμεσα στο καλό, ειλικρινές σχόλιο και την κολακεία. Το βλέπεις στο χνώτο του ανθρώπου, το μυρίζεσαι. Το αντιλαμβάνεσαι πότε κάποιος εννοεί κάτι και πότε σου λέει μια μπαρούφα υπερβολική. Οκέι.

Παρ’ όλα αυτά, τα καλά σχόλια τα αντιμετωπίζω όπως και τα κακά σχόλια. Τα ακούω, χαμογελάω, λέω «ευχαριστώ» ή «δεν πειράζει» και πάω παρακάτω. Δεν τους δίνω πολλή σημασία. Δίνω, δηλαδή, όταν τα κακά σχόλια ή τα καλά σχόλια είναι από ανθρώπους που σέβομαι και που καταλαβαίνω τι σκέφτονται και τι θέλουν να πούνε, τότε τα ακούω.

Άλλα μπορείς να κάνεις, άλλα δεν μπορείς να κάνεις. Αλλά δεν κάθομαι ούτε να τα βάψω μαύρα, ούτε βγαίνω στο δρόμο να πανηγυρίζω επειδή κάποιος μου έγραψε μια καλή κριτική. Δόξα τω Θεώ, έχω ακούσει και από τα δύο αρκετά.

Χρήστος Λούλης – Το καλλιτεχνικό του «τάλισμαν»

Τι μου έχει μείνει σαν φυλακτό; Ο ορισμός του θεάτρου. Κάποιοι άνθρωποι σηκώνονται από τον καναπέ, βάζουν τα καλά τους, φεύγουν από το σπίτι τους και πάνε κάπου να δώσουν λεφτά, για ένα προκαθορισμένο ραντεβού με άγνωστους τους, να καθίσουν αυτοί σε μια θέση, οι άγνωστοι να είναι πάνω σε μια σκηνή και να μπορέσουν να φτιάξουν σε αυτό το ραντεβού, αν μπορέσουν κι αν είναι τυχεροί και οι δύο, και ταλαντούχοι και οι δύο -και το κοινό, και οι καλλιτέχνες, γιατί χρειάζεται και το κοινό ταλέντο-, να μπορέσουν να φτιάξουν μια επικοινωνία όπου μέσω του αέρα, του άπιαστου δηλαδή, θα συμβεί κάτι συγκλονιστικό, που μπορεί να αλλάξει όλων τη ζωή.

Μπορεί να την αλλάξει. Αυτό, μπορεί να συμβεί μια φορά στις είκοσι. Αλλά η προσδοκία είναι τόσο μεγάλη που μετά από κάθε αποτυχία συνεχίζουμε και πηγαίνουμε ξανά στο θέατρο. Και ο ηθοποιός μετά από κάθε αποτυχία -που μπορεί κάθε μέρα να είναι αποτυχημένη-, την άλλη μέρα πάει πάλι με την ίδια ελπίδα, ότι το κοινό θα είναι «κάπως» και θα γίνει το μαγικό…

Γιατί όταν γίνει αυτό το μαγικό είναι κάτι συγκλονιστικό. Οπότε, αυτό που κρατάω μέσα μου σαν φυλαχτό είναι ότι είτε έχεις μεγάλο ρόλο, είτε μικρό -όταν έχεις μεγάλο ρόλο είναι ακόμα πιο έντονο αυτό-, δεν δείχνεις τον εαυτό σου. Έχεις καθήκον να δείξεις μέσω του ρόλου το έργο, τον συγγραφέα, τον σκηνοθέτη, τους συμπαίκτες σου, τα σκηνικά, το κοινό.

Όλα αυτά πρώτα και μετά τον εαυτό σου.

Χρήστος Λούλης – Για το Poor Things

Ναι, το είδα το Poor Things. Μου άρεσε πάρα πολύ. Ε ναι, μου άρεσε πάρα πολύ. Ο Γιώργος που κάνει αυτούς τους κόσμους και έχει αυτή τη φοβερή ελευθερία, που τη ζηλεύω πάρα πολύ… Αυτή τη φοβερή ελευθερία να κάνει ό,τι θέλει, ο μπαγάσας. Κάνει αυτούς τους κόσμους που είναι πάρα πολύ γοητευτικοί και πολύ μαγνητιστικοί…

Καλά, αυτή η Έμα Στόουν είναι ένα αριστούργημα, ένα πλάσμα, ένα θηρίο… Τεράστια ελευθερία κι αυτή και φοβερό ταλέντο. Και φαίνεται να έχουν και πολύ ωραία σχέση μεταξύ τους.

Αλλά και όλοι, και ο Μαρκ Ράφαλο μου άρεσε πάρα πολύ και ο Γουίλεμ Νταφόε πάρα πολύ. Όλοι, όλοι. Τα σκηνικά, τα κοστούμια. Και το θέμα μου άρεσε πάρα πολύ. Και γέλασα. Και συγκινήθηκα. Δεν κουράστηκα καθόλου. Είναι μια πάρα, πάρα πολύ ωραία ταινία.

Πρόβλεψη για τα Όσκαρ; Τι να πω; Εύχομαι να τα πάρει όλα, να τα σηκώσει, να τα σαρώσει.

*Eυχαριστούμε το Natu Restaurant Δειπνοσοφιστήριον