Έτσι, γράφει ο μεγάλος ποιητής Τάκης Σινόπουλος για τον «Καιόμενο», με το ποίημα να αποτυπώνει το δέος του ποιητή μπροστά σε κάποιον που αυτοπυρπολείται.
Και οι στίχοι του Σινόπουλου, ένας στοχασμός για τη στράτευση και την αυτοθυσία γραμμένος στα δύσκολα μετεμφυλιακά χρόνια, μοιάζουν να ταιριάζουν σε εκείνες και εκείνους που διάλεξαν αυτό τον τρόπο για να διαμαρτυρηθούν.
Όπως τον Άαρον Μπουσνελ, που υπηρετούσε στην αμερικανική αεροπορία όταν στις 25 Φεβρουαρίου 2024 περπάτησε μέχρι την πύλη της πρεσβείας του Ισραήλ στην Ουάσιγκτον και δήλωσε «Με λένε Άαρον Μπούσνελ, υπηρετώ στην Αεροπορία των ΗΠΑ και δεν μπορώ να είμαι άλλο συνένοχος σε μια γενοκτονία. Πρόκειται να προβώ σε μια ακραία πράξη διαμαρτυρίας, αλλά εάν τη συγκρίνουμε με αυτά που υφίστανται οι άνθρωποι στην Παλαιστίνη, στα χέρια των αποικιοκρατών τους, δεν είναι καθόλου ακραία. Είναι αυτό που η κυρίαρχη τάξη μας έχει αποφασίσει ότι θα είναι το κανονικό».
Για να ρίξει μετά εύφλεκτο υλικό επάνω του και να βάλει φωτιά. Οι τελευταίες του λέξεις, τις οποίες επανέλαβε πριν καταρρεύσει, ήταν «Λευτεριά στην Παλαιστίνη».
Ο Άαρον Μπούσνελ
Πριν βιαστεί κανείς να μιλήσει για κάποιου είδους ακραία αυτοκαταστροφική παθολογία πίσω από ένα τέτοιο διάβημα, ας σκεφτεί ότι σε ορισμένες περιπτώσεις αυτό κινητοποιεί τους ανθρώπους σε τέτοιες ακραίες επιλογές είναι ακριβώς ένα αίσθημα υπέρτατου χρέους. Αυτό που τους οδηγεί ακόμη και να θυσιάσουν τη ζωή τους ως διάβημα διαμαρτυρίας.
Ο Άαρον Μπούσνελ έρχεται να συναντήσει εκείνη τη χορεία των ανθρώπων που ένιωσαν ότι η αδικία ήταν τόσο ανυπόφορη που έπρεπε να αναλώσουν την ίδια τους τη ζωή φλεγόμενοι.
Ανθρώπων όπως ο Γιαν Πάλαχ που στις 16 Ιανουαρίου 1969, φοιτητής 21 χρονών αυτοπυρπολήθηκε στην Πλατεία Βέντσεσλας της Πράγας σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την εισβολή της Σοβιετικής Ένωσης στη χώρα του τον περασμένο Αύγουστο.
Ή ο 22χρονος φοιτητής Κώστας Γεωργάκης, που αυτοπυρπολήθηκε στις 19 Σεπτεμβρίου του 1970 στη Γένοβα σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη συνεχιζόμενη δικτατορία στην Ελλάδα, φωνάζοντας «Ζήτω η Ελεύθερη Ελλάδα».
Ο Κώστας Γεωργάκης
Εάν κάτι δείχνει, επομένως, το διάβημα του Άαρον Μπούσνελ, δεν είναι κάποια ψυχοπαθολογία.
Αλλά το πόσο ανυπόφορη γίνεται για τη νεολαία των ΗΠΑ, όπως και της Δύσης γενικότερα, η συνενοχή των κυβερνήσεων των χωρών τους, σε ένα διαρκές έγκλημα στην Παλαιστίνη. Πόσο δυσβάσταχτη είναι η αίσθηση ότι η Δύση δεν κάνει κάτι για να σταματήσει το φονικό. Πόσο μεγάλη είναι η οργή για αυτή την άρνηση οποιασδήποτε δικαιοσύνης για την Παλαιστίνη.
Τάκης Σινόπουλος, «Ο καιόμενος»
Κοιτάχτε μπήκε στη φωτιά! είπε ένας απ’ το πλήθος.
Γυρίσαμε τα μάτια γρήγορα. Ήταν
στ’ αλήθεια αυτός που απόστρεψε το πρόσωπο όταν του
μιλήσαμε. Και τώρα καίγεται. Μα δε φωνάζει βοήθεια.
Διστάζω. Λέω να πάω εκεί. Να τον αγγίξω με το χέρι μου.
Είμαι από τη φύση μου φτιαγμένος να παραξενεύομαι.
Ποιος είναι τούτος που αναλίσκεται περήφανος;
Το σώμα του το ανθρώπινο δεν τον πονά;
Η χώρα εδώ είναι σκοτεινή. Και δύσκολη. Φοβάμαι.
Ξένη φωτιά μην την ανακατεύεις μου είπαν.
Όμως εκείνος καίγονταν μονάχος. Καταμόναχος.
Κι όσο αφανίζονταν τόσο άστραφτε το πρόσωπο.
Γινόταν ήλιος.
Στην εποχή μας όπως και σε περασμένες εποχές
άλλοι είναι μέσα στη φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε.
Τιτανικός όπως συλλογή ιστοριών. Το χρυσό ρολόι τσέπης, κειμήλιο της γενναιότητας του καπετάνιου που έσωσε 700 επιβάτες, είναι στην κορυφή των πιο πολύτιμων αντικειμένων από το ναυάγιο
Καμπανιακός και Ηρακλής ήρθαν ισόπαλοι 3-3 σε μια ματσάρα που έγινε στη Χαλάστρα. Χατ – τρικ από τον Θοδωρή Τσιριγώτη που ήταν ο πρωταγωνιστής του ματς. Ισοφάρισαν στις καθυστερήσεις οι γηπεδούχοι.
Οι λόγοι που οδήγησαν την Ισπανία να καταργήσει την Golden Visa – Μέχρι σήμερα έχουν χορηγηθεί 14.576 «χρυσές θεωρήσεις» που συνδέονται με επενδύσεις σε ακίνητα
Μετά από 24 χρόνια αναμονής, ο «Μονομάχος» επέστρεψε στις σκοτεινές αίθουσες. Το θέμα είναι αν το sequel του Ρίντλεϊ Σκοτ θα φανεί αντάξιο της ιστορίας του.
