Πριν διεξαχθεί η πρώτη επιχείρηση εναντίον των Συρακουσών, ο Νικίας θεώρησε σκόπιμο να απευθυνθεί με παραινετικούς λόγους στους άνδρες του, στους Αθηναίους και στους συμμάχους τους (Αργείους, Μαντινείς και νησιώτες) που είχαν εκστρατεύσει μαζί τους στη Σικελία. Απέναντί τους είχε παραταχθεί το πεζικό και το ιππικό των Συρακουσίων, ενισχυμένο από δυνάμεις που προέρχονταν από το Σελινούντα, τη Γέλα και την Καμάρινα. Ύστερα από μια σκληρή και αμφίρροπη μάχη, οι Αθηναίοι και οι σύμμαχοί τους κατάφεραν να τρέψουν τους αντιπάλους τους σε φυγή. Ο Ερμοκράτης ήταν εκείνος που με μια ομιλία του επιχείρησε να διατηρήσει ακμαίο το φρόνημα των ηττημένων συμπατριωτών του και να υποδείξει την πορεία που έπρεπε να ακολουθήσουν από εκείνο το χρονικό σημείο και μετά.

Στο μετέπειτα διάστημα οι αντιμαχόμενες πλευρές προσπάθησαν να προσεταιριστούν την Καμάρινα, η οποία έως τότε αμφιταλαντευόταν. Την αποστολή αυτήν ανέλαβε από πλευράς των Συρακουσίων ο Ερμοκράτης, ο οποίος έδωσε το «παρών» στη συνέλευση των Καμαριναίων και τάχθηκε υπέρ της συγκρότησης ενός σικελικού μετώπου κατά των Αθηναίων. Για λογαριασμό των τελευταίων μίλησε στους Καμαριναίους ο πρέσβης Εύφημος, που με τα επιχειρήματά του θύμισε πολύ τη στάση των αθηναίων απεσταλμένων στη Μήλο το 416 π.Χ. Οι Καμαριναίοι αποφάσισαν πάντως να τηρήσουν στάση ουδετερότητας στη σύρραξη μεταξύ Αθηναίων και Συρακουσίων.

Καθοριστικός παράγοντας για την επέκταση του πολέμου υπήρξε τελικά η παρουσία του Αλκιβιάδη στη Σπάρτη, όπου εκείνος είχε μεταβεί μαζί με τους λοιπούς εξορίστους κατόπιν προσκλήσεως των Λακεδαιμονίων. Προδίδοντας την πατρίδα του, ο Αλκιβιάδης συμβούλευσε με μια εκτενή αγόρευσή του τους Σπαρτιάτες να άρουν τις επιφυλάξεις τους, να οχυρώσουν τη Δεκέλεια της Αττικής –αυτό έμελλε να αποδειχθεί ένα ισχυρό πλήγμα για τους Αθηναίους– και να στείλουν στρατεύματα στη Σικελία, υπό τη διοίκηση ενός άξιου στρατηγού τους. Οι Λακεδαιμόνιοι, υπό τις ταυτόχρονες παροτρύνσεις απεσταλμένων της Κορίνθου και των Συρακουσών, πείστηκαν από τα επιχειρήματα του Αλκιβιάδη και όρισαν τον Γύλιππο επικεφαλής των Συρακουσίων.

Το τελικό τμήμα του έκτου βιβλίου του Θουκυδίδη αναφέρεται σε γεγονότα του δέκατου όγδοου έτους του πολέμου, στα οποία περιλαμβάνονται η κατάληψη των Επιπολών –απόκρημνου υψώματος που δεσπόζει στην περιοχή των Συρακουσών– από τους Αθηναίους και ο θάνατος του αθηναίου στρατηγού Λάμαχου.

*Στη φωτογραφία του παρόντος άρθρου, τα οχυρωματικά έργα στην περιοχή των Συρακουσών κατά τη διάρκεια της Σικελικής Εκστρατείας.

Θουκυδίδης: Το μέτρο της αντικειμενικότητας (Μέρος Α’)

Θουκυδίδης: Το μέτρο της αντικειμενικότητας (Μέρος Β’)

Θουκυδίδης: Το μέτρο της αντικειμενικότητας (Μέρος Γ’)

Θουκυδίδης: Το μέτρο της αντικειμενικότητας (Μέρος Δ’)

Θουκυδίδης: Το μέτρο της αντικειμενικότητας (Μέρος Ε’)

Θουκυδίδης: Το μέτρο της αντικειμενικότητας (Μέρος ΣΤ’)

Θουκυδίδης: Το μέτρο της αντικειμενικότητας (Μέρος Ζ’)

Θουκυδίδης: Το μέτρο της αντικειμενικότητας (Μέρος H’)

Θουκυδίδης: Το μέτρο της αντικειμενικότητας (Μέρος Θ’)

Θουκυδίδης: Το μέτρο της αντικειμενικότητας (Μέρος Ι’)

Θουκυδίδης: Το μέτρο της αντικειμενικότητας (Μέρος ΙΑ’)

Θουκυδίδης: Το μέτρο της αντικειμενικότητας (Μέρος ΙΒ’)

Θουκυδίδης: Το μέτρο της αντικειμενικότητας (Μέρος ΙΓ’)

Headlines