Κάποια στιγμή ο ιταλικός Τύπος της έδωσε το προσωνύμιο la primula rossa, το κόκκινο νυχτολούλουδο.
Η διαδρομή της όμοια με αυτή χιλιάδων ανθρώπων εκείνη την εποχή στην Ιταλία. Γεννημένη το 1949 σε μια εργατική οικογένεια στην επαρχία θα περάσει στο Πανεπιστήμιο στη Ρώμη και θα συναντήσει τον επαναστατικό αναβρασμό του Ιταλικού «1968» που ξεκίνησε πολύ πριν τον Γαλλικό Μάη και θα συνεχιστεί για αρκετό καιρό μετά.
Θα στρατευτεί στην οργάνωση Potere Operaio που έβλεπε στους μαχητικούς εργατικούς αγώνες εκείνης της περιόδου τη δυνατότητα ενός κομμουνισμού που το επίσημο Κομμουνιστικό Κόμμα μετέθετε διαρκώς στο μέλλον.
Όπως και πολλές και πολλοί άλλοι στην περίοδο μετά τη διάλυση της οργάνωσής της, θεωρεί ότι τη λύση μπορεί να τη δώσει μόνο ο ένοπλος αγώνας και στρατεύεται στις Ερυθρές Ταξιαρχίες το 1975, περνώντας στην παρανομία το 1977.
Στέλεχος της φάλαγγας της Ρώμης της οργάνωσης, η Μπάρμπαρα Μπαλτσεράνι, θα έχει ενεργή συμμετοχή στην απαγωγή Μόρο.
Θα συνεχίσει να είναι ενεργή και μετά, ζώντας και την κρίση και διάσπαση της οργάνωσης μετά το 1980, μέχρι τη σύλληψή της το 1985, θα είναι το τελευταίο υψηλόβαθμο στέλεχος του βασικού κορμού που θα συλληφθεί. Θα καταδικαστεί σε ισόβια και θα αρνηθεί τόσο τη μεταμέλεια (αποκήρυξη της ένοπλης πολιτικής βίας και συνεργασία με τις αρχές) όσο και τον «διαχωρισμό» (αποκήρυξη της ένοπλης βίας χωρίς άλλη συνεργασία με τις αρχές), μένοντας στη φυλακή μέχρι το 2006, παρότι το 1987 θα συμμετέχει σε μια συνέντευξη με τα ιστορικά στελέχη της οργάνωσης Μάριο Μορέτι και Ρενάτο Κούρτσιο, οπου θα υποστηρίξουν ότι το κύκλος της ένοπλης δράσης των Ερυθρών Ταξιαρχιών είχε κλείσει.
Η Μπαλτσεράνι ποτέ δεν θα αποκηρύξει τις ιδέες της, επιμένοντας ότι το φαινόμενο της ένοπλης βίας στην Ιταλία είχε βαθιές ρίζες στα κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα και υπήρξε έκφραση της διάθεσης μιας ολόκληρης γενιάς, που έβγαινε από το εργατικό και το φοιτητικό κίνημα, να αλλάξουν τον κόσμο. Όπως θα πει σε μια συνέντευξή της το 2020:
Η Μπαλτσεράνι στο δικαστήριο
«Οι Ερυθρές Ταξιαρχίες ήταν αναπόσπαστο μέρος αυτής της σύγκρουσης, αφού γεννήθηκαν σε εκείνα τα εργοστάσια, σε εκείνες τις γειτονιές, σε εκείνες τις πλατείες, και η επιλογή του ένοπλου αγώνα δεν ήταν μια υποκειμενιστική φυγή προς τα εμπρός, αλλά μια θεωρία και μια πολιτικοστρατιωτική πρακτική που ήταν απαραίτητες για να δώσουν στρατηγική προοπτική στη σύγκρουση αυτού του κινήματος με τα αφεντικά και την κρατική εξουσία και που διεξήχθη κατά τη διάρκεια εκείνης της μακράς περιόδου αγώνων.»
Ήδη από το 1997 η Μπαλτσεράνι θα ξεκινήσει ένα σημαντικό συγγραφικό έργο, που σε μεγάλο βαθμό θα αποτυπώνει και την αναμέτρησή με την ίδια τη δική της ιστορική εμπειρία. Το πρώτο της βιβλίο θα έχει τον τίτλο «Συντρόφισσα Λούνα» (Compagna Luna) και θα είναι ένα είδος αυτοβιογραφίας της δικής της στράτευσης στις Ερυθρές Ταξιαρχίες.
Η Μπάλτσεράνι το 2017.
Δεν θα απαρνηθεί τη δική της πολιτική διαδρομή και στράτευση, συμπεριλαμβανομένης της στράτευσης στον ένοπλο αγώνα. Θα βλέπει πια και άλλες μορφές και πρακτικές για τη χειραφέτηση, ενώ συχνά θα εκφράζει την αλληλεγγύη της σε διάφορα κινήματα. Ένα από τα βιβλία της, με τίτλο «L’ho sempre Saputo» (Το ήξερα πάντα),που κυκλοφόρησε το 2017 παρουσιάζει τη συνάντηση στη φυλακή ανάμεσα σε μια επαναστάτρια της δικής σας γενιάς και μιας προσφύγισσας.
Όπως υποστήριξε σε μια συνέντευξή της το 2020.
«Πιστεύω επίσης ότι η ιδέα του παιδαγωγικού προνομίου των πρωτοποριών και των κομμάτων πρέπει να επανεξεταστεί, καθαρίζοντας τη διπλή πτυχή της ανάθεσης και της αντιπροσωπευτικότητας. Όπως και σε όλες τις απαρχές των επαναστατικών διαδικασιών του παρελθόντος, οι πιο σημαντικές εξεγέρσεις στον κόσμο σήμερα μιλούν τη γλώσσα της άμεσης δημοκρατίας και της αυτοδιοίκησης, της ενδυνάμωσης όσων συμμετέχουν στους αγώνες και στις κοινότητες αντίστασης ως πρωταγωνιστές και ενεργά υποκείμενα στη λήψη αποφάσεων σχετικά με τη μοίρα τους, τη ζωή τους, την παραγωγική τους ικανότητα»
Η Μπαρμπαρα Μπαλτσεράνι πέθανε στη Ρώμη στις 4 Μαρτίου 2024.
