Ένα ψήφισμα, ένα άρθρο κι άφθονο ελληνικό γκροτέσκ

Σε χθεσινό διαξιφισμό του με τον Θάνο Πλεύρη για το πρόσφατο ψήφισμα της Ευρωβουλής που καταδίκαζε την Ελλάδα για παραβιάσεις του κράτους δικαίου, ο Κώστας Αρβανίτης, με όλο το…μπρίο της μακράς τηλεοπτικής εμπειρίας του, είπε «φώναζαν στην κυβέρνηση για το πώς είναι δυνατόν και το ψηφίσαμε, τους ενημερώνω ότι το συγγράψαμε κιόλας». Επιμένοντας μετά ότι αυτός έγραψε, συγκεκριμένα, το άρθρο 27 του ψηφίσματος. Αυτό που εξόργισε περισσότερο την κυβέρνηση διότι καλούσε την Κομισιόν «να αξιοποιήσει πλήρως τα εργαλεία που διαθέτει για να είπε αντιμετωπίσει τις παραβιάσεις των αξιών», συμπεριλαμβανομένου του κανόνα της αιρεσιμότητας για τα κοινοτικά κονδύλια.

Από αυτό τον ισχυρισμό του χθες άρχισε ένα ολόκληρο γαϊτανάκι ανταλλαγής δηλώσεων. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, ο εκπρόσωπος τύπου της ΝΔ, υπουργοί και βουλευτές ξεχύθηκαν σε εκπομπές και social media έχοντας βρει τον υπεύθυνο, τον έναν εκείνο ευρωβουλευτή που και ολόκληρο ψήφισμα έγραψε και κατόρθωσε να παρασύρει τη μεγάλη πλειοψηφία των υπολοίπων ευρωβουλευτών, 330 ανθρώπους από ένα δεκάδες διαφορετικές χώρες και πέντε αλλιώτικες πολιτικές ευρωομάδες, να το υπερψηφίσουν για να πλήξουν το διεθνώς αναγνωρισμένο γόητρο της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Μεγαλύτερος έπαινος στην πολιτική ευφυΐα και τις ικανότητες του Κώστα Αρβανίτη από αυτούς που του κάνουν από χθες ο Παύλος Μαρινάκης, ο Νίκος Ρωμανός κ.α. δεν πρέπει να του έχει γίνει ποτέ, ούτε από τους οικείους του. Κι αν έχει τέτοιες ικανότητες είναι να απορεί κανείς γιατί δεν τις μεταχειρίζεται συχνότερα.

Ο κ. Αρβανίτης, βέβαια, μετριοπαθώς σκεπτόμενος, επανήλθε επιμένοντας ότι η νομοθέτηση στην Ευρώπη είναι μια συλλογική εργασία κι αυτός συνέβαλε, συγκεκριμένα, στο άρθρο 27 και μόνο. Είναι να απορεί κανείς πώς ακριβώς συνέβαλε στη συγγραφή ενός άρθρου τυπικού, που περιλαμβάνεται σε όλες τις σχετικές εκθέσεις και τα ψηφίσματα, που αναφέρει επακριβώς τι ισχύει από τη Σύμβαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τον κανονισμό της αιρεσιμότητας «για την προστασία του ευρωπαϊκού προϋπολογισμού» που βρίσκεται σε ισχύ από τον Ιανουάριο του 2021 και προβλέπει να αξιολογείται το κάθε κράτος-μέλος και για την τήρηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του κράτους δικαίου. Μάλιστα, όπως ρητώς προβλέπει ο κανονισμός αυτός και όπως ρητώς γράφεται και στο επίμαχο ψήφισμα, «σε περίπτωση έγκρισης χρηματοδοτικών μέτρων, η Επιτροπή πρέπει να διασφαλίσει ότι οι τελικοί αποδέκτες ή δικαιούχοι κονδυλίων της ΕΕ δεν στερούνται αυτών των κονδυλίων, όπως ορίζεται στο άρθρο 5 παράγραφοι 4 και 5 του κανονισμού για την αιρεσιμότητα όσον αφορά το κράτος δικαίου, και πρέπει να βρει τρόπους για να διασφαλίσει ότι τα κονδύλια της ΕΕ φτάνουν στους πολίτες, τις επιχειρήσεις, τις περιφερειακές και τοπικές αρχές, τις ΜΚΟ και κάθε άλλο σχετικό ενδιαφερόμενο μέρος, εάν η κυβέρνηση δεν συνεργαστεί όσον αφορά τις ελλείψεις στο κράτος δικαίου».

Αυτή την παραπάνω «λεπτομέρεια» ξεχνάει να το επισημάνει η κυβέρνηση όταν φωνάζει για το συγκεκριμένο άρθρο. Αλλά εν πάση περιπτώσει, μάθαμε ότι αυτό το τυπικό άρθρο του κανονισμού το έγραψε «με το χέρι» ένας ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κι άρα δεν θα πρέπει να εκπλαγούμε κι αν μάθουμε κάποια στιγμή πως έχει συνδράμει π.χ. και στη συνθήκη της Λισαβόνας αλλά μας το κρύβουν.

Όλα αυτά θα ήταν μόνο κωμικά, με το μοναδικό γκροτέσκ που μόνο η ελληνική κεντρική πολιτική σκηνή μπορεί να προσφέρει, αν δεν αφορούσαν το κορυφαίο ζήτημα μιας δημοκρατίας. Που είναι το ταυτοτικό της, το αν παραβιάζει όλες αυτές τις λεπτές διασφαλίσεις της αυθεντικής φιλελεύθερης εκδοχής της.

Η ειρωνεία γίνεται κατάφωρη δε αν λάβει κανείς υπόψιν του ότι σε λίγους μήνες στη χώρα μας θα κληθούμε να ψηφίσουμε για τη σύνθεση του επόμενου Ευρωκοινοβουλίου, της λαϊκής αντιπροσωπείας της ενωμένης Ευρώπης. Και ακούμε, από υπεύθυνα κυβερνητικά χείλη, ανερυθρίαστες ανακρίβειες για το πώς λειτουργεί το όργανο αυτό (για το οποίο θα μας καλέσουν να ψηφίσουμε τους δικούς τους υποψήφιους) για το πώς νομοθετεί και για το πώς οφείλει – κατά την προσωπική άποψη τους και μόνο – να λειτουργεί υπέρ της εκάστοτε πολιτικής αφήγησης περί «εθνικού συμφέροντος» και όχι με βάση τους κανόνες που διασφαλίζει για όλους μας η ένταξη μας στην ευρωπαϊκή συλλογικότητα. Οι οποίοι, ναι, περιλαμβάνουν π.χ. και το να μην γίνονται pushbacks και το να λειτουργούν απρόσκοπτα οι ανεξάρτητες αρχές και το προστατεύονται τα προσωπικά δεδομένα μας και το να μην παρακολουθούνται δημοσιογράφοι, αξιωματούχοι και πολιτικοί αντίπαλοι χωρίς να μάθουν το γιατί.

Εκτός πια αν κάποιοι επιθυμούν να πάμε στις ευρωεκλογές με μια πιο καθώς πρέπει εκδοχή του λαϊκισμού που ανακαλύπτει «ευρωλιγούρηδες», «γερμανοτσολιάδες» και του «κάλλιο φέσι τούρκικο παρά τιάρα παπική». Δεν θα εκπλαγούμε, δυστυχώς. Έχει κατακάτσει πια αυτή η θλίψη μέσα μας.