Επιτέλους, το Instagram επιτρέπει στους χρήστες του να απαλλαγούν από μία από τις μεγαλύτερες πηγές άγχους στη σύγχρονη ζωή: το «διαβάστηκε».

Για πολλούς από εμάς, η νέα λειτουργία – η οποία ανακοινώθηκε αυτή την εβδομάδα – θα μειώσει το άγχος που συνεπάγεται το να αγνοούμε άλλους ανθρώπους και να μας αγνοούν ως ανταπόδοση, αυξάνοντας κατά πολύ την ψηφιακή μας ελευθερία.

Άφεση αμαρτιών με ένα «τι τρέχει»

O James Craig του Dazed, μιλάει για τη δική του ιστορία – ή αλλιώς για το πόσο τον έχει επηρεάσει το «διαβάστηκε».

«Έχω απενεργοποιήσει τις λεγόμενες αποδείξεις ανάγνωσης, σε κάθε πλατφόρμα που μπορούσα, πριν από χρόνια, και δεν κοίταξα ποτέ πίσω. Για μένα, η λειτουργία αυτή ήταν πηγή ρομαντικής αγωνίας πρώτα απ’ όλα. Όταν ήμουν ελεύθερος στα 20 μου, πέρασα μια φάση, όπως πολλοί άνθρωποι, όπου έβγαινα αποκλειστικά με ψυχρούς, απόμακρους και αδιάφορους άνδρες.

«Η υπόθεση ενάντια στο διαβάστηκε υπερβαίνει τον κόσμο των ραντεβού – η απενεργοποίησή του είναι επίσης μια απόρριψη της απαίτησης ότι πρέπει να είμαστε πάντα διαθέσιμοι»

Όσο λιγότερο ενδιαφέρον έδειχναν -πέραν, ξέρετε, του ότι κοιμόντουσαν τακτικά μαζί μου- τόσο πιο αποφασισμένος ήμουν να τους κερδίσω: αν μπορούσα να πείσω έστω και αυτό το άτομο -πάντοτε κάποιον που υποπτευόμουν ότι ήταν ανίκανος για ανθρώπινα συναισθήματα- για την αξία μου, το ζήτημα δεν θα ήταν πλέον αμφιλεγόμενο.

Από την άλλη, δεν υπήρχε μεγαλύτερη απογοήτευση από κάποιον πρόθυμο και αξιόπιστο, που θα μου απαντούσε με γραπτά μηνύματα αμέσως ή απροειδοποίητα, ρωτώντας με τι έκανα ή στέλνοντας memes καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας – δεν θα μπορούσα να αποδείξω κάτι σημαντικό για τον εαυτό μου κερδίζοντας την αγάπη ενός τέτοιου βλάκα.

Με ένα τόσο διαστρεβλωμένο σύνολο αξιών, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι το να μένω στο διαβάστηκε για μέρες (πριν τελικά μου δοθεί άφεση αμαρτιών με ένα «τι τρέχει», το οποίο ένιωθα σαν πράξη θεϊκής χάρης) ήταν συνηθισμένο χαρακτηριστικό της ερωτικής μου ζωής – και ω, πόσο με βασάνιζαν αυτά τα δύο μικρά μπλε τικ! Ω, πόσο έμοιαζαν να με κοροϊδεύουν!

«Μερικές φορές είμαστε απασχολημένοι, μερικές φορές ξεχνάμε, μερικές φορές δεν έχουμε όρεξη ή δεν έχουμε τίποτα να πούμε εκείνη τη στιγμή»

Μερικές φορές, αφού ενέδιδα και υποτασσόμουν στην ταπείνωση του δεύτερου γραπτού μηνύματος, εφάρμοζα ένα αυστηρό καθεστώς που υπαγόρευε πόσο συχνά επιτρεπόταν να ελέγχω το τηλέφωνό μου ή πήγαινα στον κινηματογράφο για να περάσει η ώρα με την ελπίδα ότι, όταν έπεφταν οι τίτλοι τέλους και ξανακοίταζα, θα ανακουφιζόμουν(καθώς θα υπήρχε απάντηση)]».

«Εκτός του δικού μου ελέγχου»

«Τελικά κέρδισα αρχικά ένα κομμάτι αυτοσεβασμού και στη συνέχεια σταθερά όλο και περισσότερο. Αυτή ήταν μια μακρά, σταδιακή διαδικασία που περιλάμβανε πολλά βήματα: να διακόπτω τα πράγματα νωρίς όταν ένας υποψήφιος σύντροφος παρουσίαζε τα πρώτα σημάδια φλυαρίας αντί να κυλιέμαι στην κατάθλιψη- να παρουσιάζω τον εαυτό μου ως «ντίβα» και να απενεργοποιώ το διαβάστηκε.

Με αυτόν τον τρόπο, προσπαθούσα να αναλάβω την ευθύνη για την ψηφιακή μου επικοινωνία και για το πώς με επηρέαζε, και με κάποιο τρόπο αυτό λειτούργησε, βοηθώντας με να αποδεχτώ ότι οι ενέργειες των άλλων ανθρώπων – να απαντήσουν σε ένα μήνυμα ή να το αγνοήσουν, να μου φερθούν άσχημα ή καλά – ήταν εντελώς εκτός του δικού μου ελέγχου».

Ψηφιακή εθιμοτυπία

«Η υπόθεση ενάντια στο διαβάστηκε υπερβαίνει τον κόσμο των ραντεβού – η απενεργοποίησή του είναι επίσης μια απόρριψη της απαίτησης ότι πρέπει να είμαστε πάντα διαθέσιμοι. Μερικές φορές απέφευγα να ανοίξω ένα μήνυμα από έναν φίλο, επειδή ήμουν πολύ απασχολημένος για να απαντήσω εκείνη ακριβώς τη στιγμή και δεν ήθελα να νομίζουν ότι τους αγνοούσα.

Συχνά, όμως, το μήνυμα απομακρυνόταν περισσότερο από την οθόνη μου – χωρίς να το έχω διαβάσει, κατέληγα στο να το ξεχνάω εντελώς-  και έτσι το άγχος για την ψηφιακή εθιμοτυπία με είχε κάνει πιο αδιάφορο φίλο από ό,τι θα ήμουν διαφορετικά.

Θα πρέπει, φυσικά, να καταβάλλουμε προσπάθεια και να στέλνουμε μηνύματα στους φίλους και τους αγαπημένους μας (ποτέ δεν μου άρεσε η ιδέα ότι «δεν χρωστάμε» στους ανθρώπους τίποτα), αλλά μια σποραδική αποτυχία στο να το κάνουμε δεν είναι πάντα σνομπάρισμα, προσβολή ή έκφραση αδιαφορίας.

Μερικές φορές είμαστε απασχολημένοι, μερικές φορές ξεχνάμε, μερικές φορές δεν έχουμε όρεξη ή δεν έχουμε τίποτα να πούμε εκείνη τη στιγμή.

Με την εξάλειψη της προσδοκίας άμεσης απάντησης, ίσως καταλήξουμε σε έναν λιγότερο φορτισμένο, λιγότερο αγχώδη και πιο ικανοποιητικό τρόπο επικοινωνίας».

Πηγή: Dazed | Κεντρική φωτογραφία θέματος: Sex Education | Netflix

Headlines