Μίνως Θεοχάρης: «Η διαδρομή για την αποδοχή του εαυτού μας είναι ένα ταξίδι που δεν τελειώνει ποτέ»

Το έργο «Hedwig and The Angry Inch» του John Cameron Mitchel σε μουσική και στίχους Stephen Trask, ανέβηκε για πρώτη φορά Off-Broadway το 1998. Κέρδισε αμέσως το underground κοινό και τους κριτικούς, σηματοδοτώντας μια ολόκληρη εποχή που άλλαξε την pop κουλτούρα.

Από τότε, έφερε απανωτά sold out στο Broadway και το West End και κατάφερε να αποκτήσει φανατικούς οπαδούς σε όλες τις χώρες που παρουσιάστηκε. Έχει προταθεί για Grammy Καλύτερου Μιούζικαλ το 2015, ενώ έχει μεταφερθεί και στο σινεμά με τον John Cameron Mitchell στον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Συναντήσαμε τον Μίνω Θεοχάρη που σκηνοθετεί αλλά και πρωταγωνιστεί στην παράσταση λίγο πριν την πρεμιέρα που θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 8 Μαρτίου στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο της οδού Συγγρού.

Ανεβάζετε στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο το μιούζικαλ Hedwig and the angry inch, που έκανε αίσθηση στο θέατρο και στον κινηματογράφο με τον κεντρικό ρόλο της Hedwig, μιας περσόνας με ρευστό σεξουαλικό προσανατολισμό. Τι θέλει να μας πει η ηρωίδα, ειδικά σήμερα που μόλις ψηφίστηκε ο νόμος για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών;

«Η αλήθεια είναι πως η ιστορία της HEDWIG, του πρώτου gender queer χαρακτήρα σε μιούζικαλ, δε θα μπορούσα να πω ότι συσχετίζεται σε κάποιο σημείο με τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Το έργο μπορεί να έχει ΛΟΑΤΚΙ+ θεματική- αν και δε μου αρέσει να διαχωρίζω με τέτοιο τρόπο τα κείμενα- αλλά δε συνδέεται τόσο άμεσα με το ζήτημα αυτό.

Περισσότερο απευθύνεται στον καθένα από μας που τον απασχολεί η ταυτότητα φύλου και ο ρόλος που παίζει στην αναζητηση του άλλου μας μισού. Σίγουρα όμως λειτουργεί η συγκεκριμένη ηρωίδα σα φάρος για τους ανθρώπους που θέλουν να ζουν ελεύθεροι είτε μαζί είτε χώρια.»

Στο ρόλο του Γίτζακ η Κατερίνα Ντούσκα

Περιμένατε ότι θα ψηφιστεί με πλειοψηφία το νομοσχέδιο για το ομόφυλα ζευγάρια;

«Ναι το περίμενα. Το ένιωθα. Το βλέπω γύρω μου συνεχώς ότι ο κόσμος αλλάζει και χαίρομαι πολύ. Όσο και αν έχω πάντα στο πίσω μέρος του μυαλου μου έναν φόβο «φυτεμένο», η ελπίδα μου για ένα μέλλον με ισότητα για όλους μεγαλώνει.»

Είμαστε μήπως λιγότερο συντηρητικοί απ’ ότι πιστεύουμε;

«Κάποιοι είμαστε περισσότερο κάποιοι λιγότερο. Το θέμα δεν είναι αν είμαστε συντηρητικοί ή όχι αλλά το πόσο επιτρέπουμε στους ανθρώπους γύρω μας να είναι ελεύθερα ο εαυτός τους.»

Δώσατε τον ανδρικό ρόλο του έργου στην Κατερίνα Ντούσκα, παίζοντας κι εδώ με τα φύλα και τα στερεότυπα. Τι άλλο πιστεύετε ότι πρέπει να καταρρίψουμε στην εξέλιξη μας;

«Ο ρόλος είναι γραμμένος από τους δημιουργούς για να παίζεται από γυναίκα έτσι κι αλλιώς. Η επιλογή της Κατερίνας ήταν ένα στοίχημα που το βάλαμε από κοινού και με τη σκληρή δουλειά και την αφοσίωση της το κερδίσαμε. Η εξέλιξη έρχεται πάντα μέσα από τις προσωπικές επαναστάσεις που κάνει ο καθένας μας.»

Το έργο μιλάει για τη σημασία του να είμαστε ο εαυτός μας. Πότε τον αποδεχτήκατε και τον αγαπήσατε;

«Η διαδρομή για την αποδοχή του εαυτού μας είναι ένα ταξίδι που δεν τελειώνει ποτέ νομίζω. Είμαι σε αυτόν τον δρόμο νιώθω. Κάποιες φορές λοξοδρομώ, κάποιες επανέρχομαι και συντονίζομαι με την αγάπη για τον εαυτό μου. Θέλει καθημερινή υπενθύμιση.»

Πείτε μου για ποιους λόγους αξίζει να δούμε αυτό το έργο και αν διαπερνά το queer κοινό και απευθύνεται σε όλους;

«Το έργο αυτό, γι’ αυτό και το έχω αγαπήσει τόσο βαθειά, έχει διαλέξει τόσο έξυπνα ένα πλάσμα που έχει εγκλωβιστεί έξω από τα φύλα και αναζητά το άλλο του μισό. Με αυτόν τον τρόπο μας κάνει να δούμε ξεκάθαρα πως απέναντι στην αγάπη, τον έρωτα, τη μοναξιά, το σκοτάδι και το φως της περιπλάνησης, όλοι είμαστε το ίδιο.

Είναι ένα έργο υπαρξιακό σε βάθος που σε κάνει να δεις τον εαυτό σου γιατί δεν απευθύνεται στα φύλα, είναι γραμμένο για τις ψυχές μας.»

Η ιστορία του έργου

Μετά από ένα σκανδαλώδες τροχαίο ατύχημα όπου βρίσκεται στο ίδιο αυτοκίνητο με έναν πασίγνωστο τραγουδιστή της ροκ, η Hedwig αποφασίζει να κάνει μία live εμφάνιση για να εξηγήσει πως έφτασε να απασχολεί τα εξώφυλλα των περιοδικών σε όλη τη χώρα, και να πει για πρώτη φορά τη συγκλονιστική ιστορία της.