Ένα βίντεο και μετά ένα μήνυμα στο κινητό «σκότωσαν τη μαμά μου»…

Καλοκαίρι δύο χρόνια πριν. Ένα μήνυμα στο κινητό. Αποστολέας η πιο αγαπημένη μου φίλη. Ένα link από ιστοσελίδα εφημερίδας, στο εξωτερικό. Δεν έχει σημασία ποιας χώρας. Το link οδηγεί σε ένα βίντεο.

Ένα καφέ σε μία από τις πιο πολυπληθείς πόλεις χωρών της γειτονιάς μας. Τα τραπέζια έξω είναι γεμάτα κόσμο. Το βίντεο εστιάζει μέσα στο καφέ. Στην κουζίνα. Μία γυναίκα στην ηλικία της μητέρας μου. Τρομαγμένη. Καθισμένη στο πάτωμα.

Απέναντι της ένας άντρας όρθιος που της φωνάζει.

Αυτή δείχνει να προσπαθεί να του μιλήσει. Φοβάται.

Τη σημαδεύει με το όπλο.

Είναι ασπρόμαυρο. Δεν έχει ήχο.

Η γυναίκα νεκρή.

Κανείς δεν τόλμησε να βοηθήσει.

Η πρώτη σκέψη. «Πω πω τι γίνεται. Αλλά γιατί της έκανε εντύπωση και μου το έστειλε αυτό συγκεκριμένα;».

Δεύτερο μήνυμα.

«Σκότωσε τη μαμά μου».

Ξαναβλέπω το βίντεο.

Ξανά και ξανά.

Δεν ξέρω πόσες φορές.

Έχει μουδιάσει το κεφάλι μου.

Έχω κλειστεί στο σπίτι και βάζω το βίντεο.

Ξανά.

Μέχρι να το συνειδητοποιήσω.

Του είχε ζητήσει να χωρίσουν.

Ήταν από αυτούς τους πατριούς που προκαλούν το ένστικτο των παιδιών και αντιδρούν.

Που τα κάνουν να πουν στη μάνα τους «δεν είναι για σένα, τι δεν καταλαβαίνεις»…

Και ξαφνικά δεν έχει τίποτα σημασία. Δεν έχει αξία ποιος είχε δίκιο, ποιος προειδοποιούσε, πόσο άργησε να φύγει, τι έκανε λάθος.

Γιατί απλά δεν είναι πια εδώ.

Γιατί κανείς δεν μπόρεσε να την προστατεύσει.

Γιατί όσοι ήταν εκεί απλά φοβήθηκαν να παρέμβουν.

Γιατί, «Σκότωσε τη μαμά μου».

Μόνο όταν ένας τόσο δικός σου άνθρωπος σου λέει «σκότωσε τη μαμά μου», μπορείς να καταλάβεις πόσο κοντά σου είναι κάτι τέτοιο.

Όταν μπει μέσα στο σπίτι σου.

Όταν αυτό το όπλο τελειώσει τη ζωή ενός ανθρώπου που έχεις μιλήσει, έχεις αγγίξει, έχεις διασκεδάσει, έχεις συγκινηθεί, έχεις κάτσει στο ίδιο τραπέζι, έχεις ευχηθεί για το εγγόνι της.

Αυτό το βίντεο το είδα ξανά σήμερα. 8 Μαρτίου. Μέρα της Γυναίκας. Το είδα ξανά, γιατί αυτή τη γυναίκα σκεφτόμουν από τη στιγμή που συνειδητοποίησα τι μέρα είναι σήμερα.

Γιατί κάθε φορά που το βλέπω, σκέφτομαι το δικό μου παιδί.

Γιατί κάθε φορά που το βλέπω σκέφτομαι πως αυτό που θεωρούσα τόσο μακρινό, ήταν πολύ εύκολο να μπει στο δικό μου σπίτι. Στο σπίτι των δικών μου ανθρώπων.

Πριν λίγες μέρες μια άλλη φίλη μου μιλούσε για την αδερφή της. Ο πρώην σύντροφος της πήρε το παιδί της και αρνούνταν να το γυρίσει πίσω. Όταν εκείνη πήγε στην αστυνομία – εδώ στην Ελλάδα – σχεδόν τη χλεύασαν.

Τους έδειξε απόφαση με ασφαλιστικά μέτρα, τους εξήγησε ότι υπάρχει ιστορικό κακοποίησης και εκείνοι σχεδόν γέλασαν.

Της είπαν ότι η δουλειά τους δεν είναι να διαβάζουν αποφάσεις.

Της είπαν «το παιδί είναι με τον πατέρα του, γιατί ανησυχείτε».

Της είπαν «αν είναι επικίνδυνος γιατί κάνατε παιδί μαζί του;»

Έπρεπε να εξαντληθεί προκειμένου να εξηγήσει. Να εξηγήσει τι; Γιατί ανησυχούσε; Γιατί έκανε παιδί μαζί του;

Βλέπω ξανά εκείνο το βίντεο. Είχα να το δω δύο χρόνια. Στην πραγματικότητα το βλέπω κάθε φορά στα μάτια της φίλης μου.

8 Μάρτη σήμερα. Ημέρα της Γυναίκας.