Η γυναίκα στο στόχαστρο της Ακροδεξιάς

Η εβδομάδα που πέρασε συνοδεύτηκε αναμφίβολα από μια καλή είδηση για τις γυναίκες που ζουν στη Γαλλία – και όχι μόνο εκεί.

Αιτία, το γεγονός ότι η Εθνοσυνέλευση αποφάσισε – με συντριπτική πλειοψηφία – να ενσωματώσει στο Σύνταγμα το δικαίωμά τους στην άμβλωση, δίνοντας έτσι στη Γαλλία την παγκόσμια πρωτιά.

Ο μισογυνισμός και ο σεξισμός αποτελούν εδώ και καιρό πρόβλημα και στη δημόσια ζωή των Βαλκανίων, ενώ ακόμη και επικεφαλής κυβερνήσεων που δεν έχουν σχέση με την Ακροδεξιά ή και προέρχονται από την Αριστερά υιοθετούν σκοταδιστικές και επικίνδυνες απόψεις για τη γυναίκα

Η μεγάλη εικόνα, ωστόσο, παραμένει γκρίζα για τις γυναίκες της Ευρώπης, καθώς σε πολλές χώρες η άμβλωση βρίσκεται σε καθεστώς ημιπαρανομίας, ενώ σε άλλες παραπέμπει σε μια πολύπλοκη, χρονοβόρα και με μεγάλο κόστος διαδικασία.

Η αλήθεια, μάλιστα, είναι ότι καθώς η Ακροδεξιά εμφανίζεται ιδιαιτέρως ενισχυμένη σε αρκετές χώρες ενόψει των ευρωεκλογών του ερχόμενου Ιουνίου, οι προβλέψεις για το μέλλον μοιάζουν εξαιρετικά δυσοίωνες.

Κι αυτό διότι, εκτός από την αντίθεσή της στις αμβλώσεις, ο μισογυνισμός ή – στην καλύτερη περίπτωση – η προσπάθεια περιορισμού της γυναίκας στα παραδοσιακά της καθήκοντα, της αναπαραγωγής και των… οικοκυρικών, περιλαμβάνεται στα γονίδια της Ακροδεξιάς.

Η τελευταία, μάλιστα, μοιάζει να έχει ούριο άνεμο στα πανιά της λόγω και των εξελίξεων στις ΗΠΑ, όπου το υπερσυντηρητικό ομοσπονδιακό ανώτατο δικαστήριο δεν δίστασε, εκτός των άλλων, να αναπέμψει πέρυσι την απόφαση του 1973 για την περίφημη υπόθεση «Ρόου Vs Γουέιντ», ακυρώνοντας ουσιαστικά το κατοχυρωμένο δικαίωμα των Αμερικανίδων στην άμβλωση.

Η Γαλλία από σήμερα είναι η πρώτη χώρα στον κόσμο που ενσωματώνει στο Σύνταγμά της το δικαίωμα των γυναικών στην άμβλωση. Η μεγάλη εικόνα, ωστόσο, παραμένει γκρίζα για τις γυναίκες της Ευρώπης.

Σταυροφορία κατά της ιδεολογίας των φύλων

Ιδού τι σημειώνει στην ιστοσελίδα του γερμανικού ινστιτούτου Goethe ο Τομπίας Γκίνσμπουργκ, ένας άνθρωπος που αφιέρωσε πολλά χρόνια της ζωής του διεισδύοντας στα δίκτυα της Ακροδεξιάς και μελετώντας από κοντά τις θέσεις και τις συνήθειές της:

«Η αντιπαλότητα στον φεμινισμό είναι κάτι που μπορεί, αναμφίβολα, να συναντηθεί σε ολόκληρη την κοινωνία, έτσι δεν είναι ανάγκη να διεισδύσει κανείς σε φασιστικές ομάδες για να την ανακαλύψει.

Ομως, όλες αυτές οι γεμάτες τεστοστερόνη ομάδες έχουν κοινό χαρακτηριστικό τη σταυροφορία τους κατά του φεμινισμού και της αποκαλούμενης ιδεολογίας των φύλων».

Και συνεχίζει: «Πρόκειται για οργανικά και αναπόσπαστα στοιχεία της ακροδεξιάς ιδεολογίας. Έχουν, δε, επίδραση στο κυρίως ρεύμα που επηρεάζει τις κοινωνίες, κάτι που τα καθιστά πραγματικά επικίνδυνα.

Αυτή η σταυροφορία του φανατισμού δεν αποτελεί απλώς τη συγκολλητική ουσία που κρατά ενωμένες τις διάφορες ακροδεξιές εκδοχές – είναι επίσης ικανή να προσελκύσει οπαδούς από όλες τις εκφάνσεις της ζωής.

Για πολλούς ανθρώπους, το να σνιφάρουν αυτή την αντιφεμινιστική κόλλα είναι κάτι σαν ναρκωτικό που τους επιτρέπει να ξεφεύγουν».

Θλιβερά ευρωπαϊκά παραδείγματα

Η περίπτωση της Ισπανίας και του Vox μαρτυρά του λόγου το αληθές.

Συγκεκριμένα, το κόμμα του Σαντιάγο Αμπασκάλ (του πρόθυμου κυβερνητικού εταίρου της παραδοσιακής Δεξιάς της χώρας) περιελάμβανε στο πολιτικό του μανιφέστο ενόψει των πρόσφατων εκλογών τη δέσμευση ότι θα εργαστεί «για την κατάργηση όλων των νόμων που αφορούν φυλετικά ζητήματα».

Ανάμεσα στα άλλα και εκτός από τη θέση του υπέρ της κατάργησης του υπουργείου Ισότητας, το Vox υποστηρίζει πως πρέπει να καταργηθεί ο νόμος για την έμφυλη βία και να αντικατασταθεί από κάποιον άλλο ο οποίος «θα προστατεύει κάθε πιθανό θύμα βίας στο εσωτερικό μιας οικογένειας».

Στην Πολωνία, επίσης, η απελθούσα κυβέρνηση του PiS – που έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός ακροδεξιού κόμματος – έχει φέρει νομοθετικές ρυθμίσεις που καθιστούν πρακτικά παράνομες τις αμβλώσεις, ενώ κάτι ανάλογο έχει κάνει και η Ουγγαρία του Βίκτορ Ορμπαν.

Αλλά και η Αυστρία, ένα από τα κράτη – μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης στα οποία η Ακροδεξιά διατηρεί προβάδισμα στις δημοσκοπήσεις, γυναικείες οργανώσεις καταγγέλλουν ότι στην πράξη είναι πολύ δύσκολο για μια γυναίκα να προχωρήσει σε άμβλωση, ενώ ακόμα δυσκολότερα είναι τα πράγματα στη γειτονική της Σλοβακία.

Θλιβερή και εξαιρετικά ανησυχητική είναι η κατάσταση και στα Βαλκάνια.

Σύμφωνα με το BalkanInsight, «ο μισογυνισμός και ο σεξισμός αποτελούν εδώ και καιρό πρόβλημα στη δημόσια ζωή των Βαλκανίων», ενώ τονίζεται πως ακόμη και επικεφαλής κυβερνήσεων που τυπικά δεν έχουν σχέση με την Ακροδεξιά ή και προέρχονται από την Αριστερά στην πράξη υιοθετούν σκοταδιστικές και επικίνδυνες απόψεις για τα ζητήματα που αφορούν τη γυναίκα, ανάμεσά τους φυσικά και οι αμβλώσεις.

Φαίνεται, τελικώς, ότι η «πολιτισμένη Ευρώπη» έχει εισέλθει για τα καλά στον αστερισμό του συντηρητισμού, με τον κοινωνικό και πολιτιστικό Μεσαίωνα να καιροφυλακτεί στη γωνία.

Μαζί, βεβαίως, με τον οικονομικό, καθώς όλα τα στοιχεία αποτυπώνουν την εξαιρετικά άνιση μεταχείριση των γυναικών στην αγορά εργασίας.

Όταν οι γυναίκες παίρνουν το τιμόνι της Ακροδεξιάς

Μπορεί πολλά ακροδεξιά κόμματα της Ευρώπης να έχουν στις σημαίες τους και να περιλαμβάνουν στην καθημερινή τους πρακτική τον μισογυνισμό, αμφισβητώντας στοιχειώδη και θεωρητικά κατοχυρωμένα δικαιώματα των γυναικών (όπως και άλλων μειονοτήτων), αυτό όμως δεν εμποδίζει αρκετές γυναίκες όχι απλώς να τα στηρίζουν και να τα ψηφίζουν, αλλά και να βρίσκονται στο τιμόνι τους.

Τρία ονόματα, πασίγνωστα σε όλη την Ευρώπη, μαρτυρούν του λόγου το αληθές: Τζόρτζια Μελόνι, Μαρίν Λεπέν και Αλίς Βάιντελ.

• Η πρώτη (η οποία πρόσφατα χώρισε από τον σύντροφό της καταγγέλλοντάς τον δημοσίως), είναι η πολιτικός η οποία ίδρυσε τα Αδέλφια της Ιταλίας και σήμερα ηγείται της κυβέρνησης της χώρας της, με τη στήριξη της Λίγκας του Ματέο Σαλβίνι, ενώ δεν διστάζει να διακηρύττει τη στήριξή της στο ισπανικό Vox.
• Η δεύτερη είναι η κόρη του Ζαν-Μαρί Λεπέν και «κληρονόμος» του Εθνικού Μετώπου που αυτός ίδρυσε, το οποίο έχει πλέον μετονομάσει και προσπαθεί να του δώσει πιο μετριοπαθή χαρακτηριστικά, με επιτυχία όπως δείχνει και το ευρύ προβάδισμα που διατηρεί στις δημοσκοπήσεις ενόψει των ευρωκλογών του Ιουνίου.
• Οσο για την τρίτη (η οποία, μάλιστα, συζεί με άνθρωπο του ίδιου φύλου), είναι η επικεφαλής της Εναλλακτικής για τη Γερμανία (AfD), του κόμματος που έρχεται δεύτερο στις δημοσκοπήσεις – χωρίς, για την ώρα τουλάχιστον, να έχει κόψει τον ομφάλιο λώρο που το συνδέει με τον χώρο του νεοναζισμού.

Μα δεν… ντρέπονται, θα ρωτήσει κανείς και, κυρίως, καμία;

Προφανώς και όχι, είναι η απάντηση.

Και όχι απλώς δεν ντρέπονται, αλλά θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και ως «Δούρειος Ιππος» στις τάξεις των γυναικών, καθώς προσπαθούν να προσδώσουν σταδιακά ολοένα πιο βαθιά ιδεολογικά χαρακτηριστικά στη συνολική υποτίμηση της θέσης και του ρόλου των γυναικών στις σύγχρονες ευρωπαϊκές κοινωνίες.

Στο όνομα, βεβαίως, της υπεράσπισης των παραδοσιακών αξιών και του θεσμού της οικογένειας.

Ποιοι στην Ελλάδα θέλουν τη γυναίκα μόνο… μητέρα

Ανάμεσα σε όλα όσα ενώνουν τους ακροδεξιούς της Ελλάδας και τα κόμματα που επιχειρούν να τους εκφράσουν (τρία από τα οποία εκπροσωπούνται και στο Κοινοβούλιο) είναι και η θέση τους για τις γυναίκες.

Χαρακτηριστικά, όπως διαπιστώνει πρόσφατη έρευνα για λογαριασμό του Ινστιτούτου Eτερον, σε μια σειρά ζητήματα (ρόλος της γυναίκας, αμβλώσεις, γάμος ομόφυλων ζευγαριών, υιοθεσία παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια) οι ψηφοφόροι των τριών κομμάτων της Aκρας Δεξιάς εκφράζουν μακράν τις πιο συντηρητικές αντιλήψεις, σε σύγκριση με όλα τα υπόλοιπα κόμματα.

Κι αυτό, φυσικά, κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι.

Oπως αναδεικνύει άλλη έρευνα, άλλωστε, την οποία διενήργησαν το «Σημείο για τη Μελέτη και την Αντιμετώπιση της Ακροδεξιάς» και το alterthess.gr και δημοσιοποιήθηκε πριν από περίπου έναν χρόνο, από τα κόμματα του συγκεκριμένου χώρου και εκείνο το τμήμα της κοινωνίας που ενστερνίζεται τις απόψεις τους η γυναίκα αντιμετωπίζεται πρωτίστως ως μητέρα και ο βασικός της ρόλος είναι η «αναπαραγωγή του είδους» και, πρωτίστως, των Ελλήνων.

Με ό,τι αυτό συνεπάγεται, φυσικά, για τη ζωή και την καθημερινότητά της, τη μόρφωση και την επαγγελματική σταδιοδρομία της.

Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο, σε συνδυασμό με την υπόκλιση στον θρησκευτικό σκοταδισμό, αυτό το τμήμα της κοινωνίας και της πολιτικής αντιτάσσεται λυσσαλέα στο δικαίωμα της άμβλωσης.

Αντιδραστικές έννοιες και δηλώσεις

Δεν είναι τυχαίο, επίσης, ότι από τον συγκεκριμένο χώρο έχουν ξεπηδήσει ακραία αντιδραστικές έννοιες όπως αυτή του «φεμιναζισμού» και της «μητριαρχίας», καθώς και δηλώσεις όπως η παρακάτω που ανήκει σε γνωστό πολιτικό αρχηγό:

«Πεθαίνουμε δημογραφικά, δεν δίνετε κίνητρα να γεννηθούν Ελληνες, μπολιάζετε τη χώρα, θέλετε και αμβλώσεις».

Ή τα λόγια που ακούστηκαν από το βήμα της Βουλής από άλλον αρχηγό, κατά την πρόσφατη συζήτηση για το νομοσχέδιο που αφορούσε τα ομόφυλα ζευγάρια, ο οποίος το χαρακτήρισε «ύβρη και βλασφημία για τον ίδιο τον Θεό, που είναι ο κύριος των βιολογικών νόμων και της φυσικής τάξεως».

Premium έκδοση «ΤΑ ΝΕΑ»