Το ρέκβιεμ* μιας ψυχορραγούσας μείζονος ελληνικής κεντροαριστεράς

Για να είμαστε απολύτως ειλικρινείς, το πολλαπλώς εξυψωμένο όραμα μιας, με πολύχρονη ιστορία ελληνικής αριστεράς -αν ορίσουμε το 1918 ως ημερομηνία έναρξης του κομμουνιστογενούς χρονικού του αρχικού ΣΕΚΕ (Σοσιαλιστικού Εργατικού Κινήματος Ελλάδας) που το διαδέχτηκε το ΚΚΕ το 1924- διαπιστώνουμε, ότι η κατοπινή πολυσχιδής και πολυτάραχη πορεία του αριστερού προοδευτικού κινήματος διανύει στις ημέρες περίοδο μιας τεκταινόμενης ληξιαρχικής πράξης θανάτου σε αυτό το ιστορικό κίνημα: Ιστορία μιας παράταξης με μικτές φιλοσοβιετικές ή ευρωκομμουνιστικές και ευρωσοσιαλιστικές τάσεις, αλλά και αρκετά θύματα, όπως θανάτους σε εκτελεστικά «εθνικόφρονα» αποσπάσματα, μακροχρόνιες φυλακίσεις σε φυλακές και κολαστήρια βασανισμών, γιατί όχι και εξορίες σε ξερονήσια.

Θα ήταν απαράδεκτη και μεροληπτική παράλειψη η μη αναφορά μας στο σοβαρό κεφάλαιο των διανοουμένων του μακρόχρονου αυτού πολιτικο-πολιτιστικού κινήματος, που έδωσε μάχες και μάλιστα νικηφόρες, κατά του λογιοτατικού εθνοκαπηλικού και ολιγαρχικού αναχρονισμού. Χρέος τιμής και σεβασμού λοιπόν σε πολλούς πρωτοπόρους αλλά και μάρτυρες του ελληνικού πολιτιστικού προοδευτικού κινήματος που άνοιξαν τους δρόμους της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης: Δημ. Γληνός, Αλέξανδρος Δελμούζος, Εμμανουήλ Κριαράς, Μανόλης Τριανταφυλλίδης.

Το δεύτερο σταθερό βήμα της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης πραγματοποιείται στην πρώτη κυβέρνηση της Ενώσεως Κέντρου, υπό την προσωπική καθοδήγηση του Γεωργίου Παπανδρέου και την αμέριστη συμπαράσταση του Ευάγγελου Παπανούτσου και του τότε υπουργού Παιδείας το 1963-1964, διακεκριμένου ελληνοκύπριου πολιτικού και διανοούμενου Λουκή Ακρίτα, που συνεργάστηκε με επιτυχία με τον Ευάγγελο Παπανούτσο, στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, της Ενώσεως Κέντρου, με πρώτο σταθμό της Μεταρρύθμισης τη Δωρεάν Παιδεία, που με αρκετά σκαμπανεβάσματα συνεχίζεται ως τις ημέρες μας.

Η Αποστασία, η Χούντα και η σημερινή πορεία ενός νόθου κεντροαριστερού κινήματος

Η μεταδικτατορική περίοδος 1975-2024 αντί ν’ ανυψώσει το επίπεδο της πολιτικής και πολιτιστικής αγωγής στο χώρο των κεντροαριστερογενών δυνάμεων, απεναντίας οδήγησε με ορμητικό πάθος στην ισοπέδωση των περισσότερων πολιτικο-μορφωτικών παρακαταθηκών της μεταδικτατορικής περιόδου.

Οι δύο πρώτες κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου ανέδειξαν το ΠΑΣΟΚ, ως τον κυρίαρχο μοχλό ανατροπής του καραμανλικού συντηρητισμού και σε μεγάλο βαθμό εμπέδωσης της συνταγματικά κατοχυρωμένης Λαϊκής Κυριαρχίας. Ταυτόχρονα, επιτεύχθηκαν ικανοποιητικοί ρυθμοί ανάπτυξης και αξιοπρεπούς διαβίωσης στα λαϊκά εισοδήματα.

Παρά τα πληθωριστικά αναπόφευκτα επακόλουθα, στις αυξήσεις των λαϊκών εισοδημάτων, επιτεύχθηκε ένας λογικός ελεγχόμενος πληθωρισμός, ο οποίος επί μακρό χρονικό διάστημα λειτούργησε, με τη ρευστότητα του χρήματος, ως παράγοντας οικονομικής σταθερότητας. Και το κυριότερο: οι τράπεζες αύξησαν σημαντικά τ’ αποθεματικά τους με τις αθρόες καταθέσεις των μικρομεσαίων καταθετών, λόγω των ευεργετικών για τα λαϊκά εισοδήματα, υψηλών επιτοκίων καταθέσεων, που κατά μέσον όρο κυμαίνονταν από 15% έως 20% και έως 25% με τα ρέπος.

Οι μικρομεσαίοι καταθέτες και καταναλωτές αναδείχθηκαν με τη συμπεριφορά αυτή των τραπεζικών επιχειρήσεων σε θεμελιωτές μιας σταθερής λαϊκής ευημερίας.

Ατυχώς, το σκοτεινότερο σημείο της οικονομικής πορείας, εκείνης της περιόδου ήταν οι χρηματιστηριακές φούσκες που εκυριάρχησαν κατά την πρωθυπουργία του Κ. Σημίτη, αμαυρώνοντας έτσι το Ανδρεοπαπανδρεϊκό παρελθόν, που είχε εκτοπίσει από την εντόπια αγορά τα παιχνίδια ενός εύκολου χρηματιστηριακού πλουτισμού, αλλά με καθαρώς ολιγαρχική πριμοδότηση των σπεκουλαδόρων του χρηματιστηρίου.

Η εποχή αυτή μολονότι συνδέθηκε με την πρωθυπουργία ενός έντιμου πολιτικού, εν τούτοις ο βασικός στόχος της ανάδειξης των μικροκαταθετών παικτών του χρηματιστηρίου, κυριολεκτικά βούλιαξε οικονομικά όσους παρασύρθηκαν από το απατηλό όνειρο της προαγωγής τους σε συστηματικούς σπεκουλαδόρους ολκής…

ΣΥΡΙΖΑ: Ο επίλογος ενός πειράματος από το πέρασμα από την ανέχεια προς τον θεατρικό παραπλανητικό «θρίαμβο» του πολιτικού «μάγου» των ΗΠΑ Στέφανου Κασσελάκη

Η απροειδοποίητη εμφάνιση στο πολιτικό προσκήνιο του αυτοαποκαλούμενου «σωτήριου» επί θύραις νέου πρωθυπουργού της Ελλάδας Στέφανου Κασσελάκη, με το συντροφικό του εφηβικό alter ego κυριολεκτικά, ενώ τάραξε τα νερά του εν υπνώσει τελούντος ΣΥΡΙΖΑ, τελικά όχι μόνον δεν άνοιξε κάποιους δρόμους αφύπνισης του κοινωνικοπολιτικού δυναμικού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά απεναντίας άνοιξαν παφλάζοντα κεφαλοβρύσια αδειάσματος της μέχρι πρότινος μεγάλης δεξαμενής στελεχών, αλλά και απλών ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ.

Παρόμοια πασαρέλα στο Tae Kwo Do με μοναδικό μοντέλο επίδειξης έναν αυτόκλητο νέο πρωθυπουργό, δεν ξαναγνώρισαν τα παραθαλάσσια κτίρια της ελληνικής Ολυμπιάδας. Με ενσωματωμένο σε κρύφιο σημείο του προσώπου του μεγάλης εμβέλειας μικρόφωνο που καταλήγει στους εκκωφαντικούς ενισχυτές. Μοναδικός κοσμοκράτωρ στο περίπου 1/5 των εν διαλύσει συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο τλήμων Κασσελάκης έφερε πάνω από 20 γύρες στην πελώρια τετράγωνη πασαρέλα, άλλοτε προκαλώντας τους απόντες πρώην εσωκομματικούς του αντιπάλους και άλλοτε χρησιμοποιώντας εναλλακτικά το μικρόφωνο με την αντίπαλό του Όλγα Γεροβασίλη, η οποία ειρήσθω εν παρόδω το βράδυ της εκλογικής επιτυχίας του Αλέξη Τσίπρα έριχνε περίτεχνες ζεϊμπέκικες γύρες στην ξύλινη εξέδρα, όπου ο Πάνος Καμμένος αγκάλιαζε τον Αλέξη Τσίπρα σηκώνοντας ταυτοχρόνως το παντελόνι του που λόγω του πάχους του γλιστρούσε από τα οπίσθιά του. Εικόνες ανεπανάληπτης θυμηδίας στα πολιτικά χρονικά μας.

Η απελπιστική μοναξιά ενός άλλοτε παραληρούντος από οπαδούς ΠΑΣΟΚ

Η στημένη από την αήθη πολιτική σύμπραξη ΚΚΕ-ΕΑΡ-ΝΔ δίκη του Ανδρέα Παπανδρέου, στο Ειδικό Δικαστήριο, με αποτέλεσμα την απαλλαγή του Α.Γ.  Παπανδρέου, από σειρά αβάσιμων κατηγοριών, όλο αυτό το επονείδιστο χρονικό δικαστικής πλεκτάνης άνοιξε το δρόμο για μια εκ βάθρων αλλαγή στον πολιτικό μας χάρτη.

Οι πρωταγωνιστές αυτής της δικαστικής πλεκτάνης δούλεψαν μεθοδικά για τη σταδιακή αποδυνάμωση του ΠΑΣΟΚ στο πολιτικό προσκήνιο, για την επικράτηση της τριετούς θητείας του Κώστα Καραμανλή στην πρωθυπουργία και την υπό τις γνωστές λαϊκίστικες αλχημείες ανάληψη της πρωθυπουργίας της χώρας από τον Αλέξη Τσίπρα και αμέσως μετά από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Με τα τεχνάσματα αυτά άρχισε η σταδιακή μετατόπιση ενός όχι και τόσο αξιοπρεπούς κοινοβουλευτικού δυναμικού από τις τάξεις του ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ. Τα απανωτά τρία θανάσιμα για την εθνική μας οικονομία μνημόνια του ΔΝΤ μετατράπηκαν με το επιπόλαιο και ανόητο δημοψήφισμα του ΣΥΡΙΖΑ για το τρίτο μνημόνιο σε ασήκωτη ταφόπλακα για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Νομοτελειακά άνοιγε ο δρόμος για μια νέα κυβέρνηση με βασικό κορμό του ΠΑΣΟΚ, αλλά με κομμένα τα φτερά της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας του. Και αυτό, διότι στις δύο κυβερνητικές του θητείες ο ΣΥΡΙΖΑ όδευε προς την αυτοδιάλυσή του, ενώ παράλληλα το ΠΑΣΟΚ, παρά την ανανέωση με την εκλογική διαδικασία της ηγεσίας του, ανέδειξε πρόσωπα με περιορισμένο πολιτικό κύρος, πρακτικώς αδύναμο για αναμετρήσεις ισάξιες της περιόδου του Ανδρέα Παπανδρέου.

Έτσι σήμερα, στις ημέρες της προεδρίας του ΠΑΣΟΚ από τον Νίκο Ανδρουλάκη, το κόμμα, δημιούργημα του Ανδρέα Παπανδρέου, διανύει περίοδο ημιχειμέριας νάρκης. Και μαζί με το υποτονικό ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ συμπορεύονται σε μια κοινή επιθανάτια πορεία (Ρέκβιεμ) μια σειρά από ασθενέστατες πολιτικές δυνάμεις που ουσιαστικά αναδεικνύουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη σε πολιτικό νικητή χωρίς αντιπάλους…

Υπάρχει άραγε θεραπεία σ’ αυτή την εκτεταμένη πολιτική παθογένεια; Γιατί όχι; Αλλά για όλα αυτά, στο επόμενο κείμενό μου.

—————————-

* Ρέκβιεμ: Με την ονομασία Ρέκβιεμ (από το λατινικό Requiem) αποκαλείται η νεκρώσιμη ακολουθία της Καθολικής Εκκλησίας. Στα οικεία λειτουργικά βιβλία της Καθολικής Εκκλησίας είναι Λειτουργία υπέρ τεθνεώτων (Missa pro defumetis). Αυτή η missa αποτελεί σήμερα αυτούσια κοινή διεθνή έκφραση με τη σημασία της «Νεκρώσιμης Τελετής».