Γενιές θεατών γνώρισαν για πρώτη φορά τον Τζιν Γουάιλντερ (Gene Wilder) ως Willy Wonka, και με ένα νέο ντοκιμαντέρ για τον αγαπημένο ηθοποιό, ο σκηνοθέτης Ron Frank υποστηρίζει ότι αυτό είναι το καλύτερο μέρος για να ξεκινήσει κανείς.

Οι αστραφτερές νότες του Pure Imagination ανοίγουν το στοργικά δουλεμένο ντοκιμντέρ, «Remembering Gene Wilder», μεταφέροντας το κοινό σε τρυφερές αναμνήσεις από την αθάνατη εισαγωγή του candyman: βγαίνει κουτσαίνοντας για να συναντήσει το κοινό που τον λατρεύει με το μπαστούνι στο χέρι, παραπαίει λίγο, αρχίζει να σκοντάφτει, και μετά κάνει σάλτο σε μια σβέλτη όρθια στάση.

Όπως τόσες πολλές από τις καλύτερες στιγμές του Γουάιλντερ, το έβγαλε από το πουθενά κατά τη διάρκεια της λήψης, ένας ενστικτώδης αυτοσχεδιασμός που μετρά την ευελιξία του ως ερμηνευτή. Μπορούσε να εξορύξει χιούμορ από την ένταση, τον εκνευρισμό ή το άγχος, αλλά η επιθυμία του να κρατήσει το κοινό σε εγρήγορση έδινε πάντα τη θέση της σε μια φιλόξενη φιλικότητα στην τέχνη του, όπως και στη ζωή του.

Επαναλάμβανε συχνά μια παιδική ανάμνηση κατά την οποία ένας γιατρός τον ενημέρωσε ότι με την καρδιακή πάθηση της μητέρας του, έπρεπε να την κάνει να γελάει αντί να την θυμώνει, αλλιώς θα μπορούσε να πέσει νεκρή

Photo: Public Domain

Το αστείο και το σοβαρό συνυπήρχαν σε δύσκολη συνεργασία

Ωστόσο, η ταινία του Φρανκ αναγνωρίζει ότι η ευφυΐα του Γουάιλντερ συχνά έθετε προκλήσεις για τις οποίες η Αμερική δεν ήταν πάντα έτοιμη. Η ακανθώδης μεταφορά του διάσημου σοκολατοποιού του Roald Dahl μάγεψε τον Roger Ebert, η κριτική του οποίου με τέσσερα αστέρια χαρακτήρισε τη διασκευή ως την καλύτερη παιδική ταινία μετά τον Μάγο του Οζ.

Όμως οι γονείς ενοχλήθηκαν από αυτόν τον Γουόνκα, έναν αλλοπρόσαλλο παράξενο τύπο που απολαμβάνει να συμβαίνουν άσχημα πράγματα σε κακά παιδιά. «Όταν βγήκε ο Willy Wonka τη δεκαετία του ’70, πίστευαν ότι αυτό που έκανε στα παιδιά – και ο Gene το περιέγραψε αυτό στο ίδιο του το βιβλίο – ήταν σκληρό», λέει ο Φρανκ στην Guardian. «Ένα παιδί εξαφανίζεται μέσα σε έναν σωλήνα σοκολάτας, ένα άλλο ανατινάζεται, ένα συρρικνώνεται. Οι μητέρες πίστευαν ότι δεν ήταν καλό για τα παιδιά τους και πέθανε στα ταμεία. Αναβίωσε μόνο με τις πωλήσεις των οικιακών βίντεο».

Με τρόπους που δεν ήταν πάντα άνετοι για το κοινό να αποδεχτεί, το αστείο και το σοβαρό συνυπήρχαν σε δύσκολη συνεργασία στο έργο του Γουάιλντερ, ξεκινώντας από την παιδική του ηλικία.

Δείτε το τρέιλερ του «Remembering Gene Wilder» 

Η μητέρα του έπρεπε να γελάει

Επαναλάμβανε συχνά μια παιδική ανάμνηση κατά την οποία ένας γιατρός τον ενημέρωσε ότι με την καρδιακή πάθηση της μητέρας του, έπρεπε να την κάνει να γελάει αντί να την θυμώνει, αλλιώς θα μπορούσε να πέσει νεκρή. Ο Γουάιλντερ μεγάλωσε με την παραδοχή ότι η κωμωδία και ο πόνος ήταν στενά ξαδέρφια, γεγονός που φάνηκε από την ανάπτυξη μιας προσωπικότητας στην οθόνη που ακροβατούσε διαρκώς στα πρόθυρα της κατάρρευσης.

Η οικογένεια τροφοδοτούσε τα πάθη του μαζί με τα νεύρα του, καθώς ο Γουάιλντερ έβαλε τροχιά για τα φώτα της Νέας Υόρκης για να ακολουθήσει την αδελφή του. «Την πρώτη φορά που είδε την αδελφή του να παίζει, ήταν 11 ετών, ήταν στη σκηνή και έκανε ένα σόλο νούμερο», λέει ο Φρανκ. «Τα φώτα έσβησαν, το κοινό χειροκροτούσε, εκείνη διοικούσε τη σκηνή και ο Τζιν παρασύρθηκε από όλα αυτά. Τον κυρίευσε η συγκίνηση και είδε τον εαυτό του επίσης εκεί πάνω».

Ο Γουάιλντερ μεγάλωσε με την παραδοχή ότι η κωμωδία και ο πόνος ήταν στενά ξαδέρφια, γεγονός που φάνηκε από την ανάπτυξη μιας προσωπικότητας στην οθόνη που ακροβατούσε διαρκώς στα πρόθυρα της κατάρρευσης

Photo: Wikimedia Commons

Η διττή φύση του

Ο Γουάιλντερ είχε την ευκαιρία να αναδείξει και τις δύο πλευρές του με τον ρόλο του στο The Producers, την πρώτη του συνεργασία με τον συχνό σκηνοθέτη και φίλο του για όλη του τη ζωή Μελ Μπρουκς.

Ο Φρανκ δομεί την ταινία του με αφηγητή τον Γουάιλντερ, ο οποίος παρέχει φωνή από τον τάφο μέσω του ηχητικού βιβλίου των απομνημονευμάτων του. «Δεν ήθελα να δω άλλη μια ταινία τύπου συνέντευξης με τον Τζιν», λέει.

«Πέθανε το 2016, οπότε δεν είχαμε καν αυτή την επιλογή. Τον αφήσαμε να πει τη δική του ιστορία, σε πρώτο πρόσωπο. Έτσι μάθαμε ότι ο επικεφαλής της Embassy Pictures, Τζόζεφ Λεβίν, διέταξε τον Μπρουκς να απολύσει τον Γουάιλντερ, ο οποίος είχε κριθεί απωθητικός και ανεπαρκώς διάσημος. «Σίγουρα», απάντησε ο Μπρουκς, μόνο και μόνο για να συνεχίσει τα γυρίσματα με τον Γουάιλντερ μέχρι που είχαν τόσο πολύ υλικό, που θα ήταν αδύνατο να ξεκινήσουν από την αρχή. «Έτσι δούλευε ο Μελ»» γελάει ο Φρανκ. «Άκουγε τους παραγωγούς, έγνεφε συμφωνητικά και μετά δεν έκανε τίποτα από όσα του έλεγαν».

«Όταν μιλήσαμε με τον ηθοποιό Άλαν Άλντα, μοιράστηκε μια ιστορία που αφορούσε την ανησυχία του πριν βγει μια από τις ταινίες που σκηνοθετούσε, για το τι θα έλεγαν οι κριτικοί» θυμάται ο Φρανκ. «Παρηγόρησε τον Τζιν, ο οποίος του είπε: ‘Τι σημασία έχει; Αν πειράξουν την ταινία, και τι έγινε; Σιγά το πράγμα! Την έκανες, τελείωσε, τελείωσε. Να είσαι περήφανος γι’ αυτό». Μοιράστηκε αυτή την παρηγοριά μαζί του. Ο Τζιν ήξερε πώς να ζει καλά τη ζωή».

*Η ταινία «Remembering Gene Wilder» προβάλλεται στις κινηματογραφικές αίθουσες των ΗΠΑ από τις 15 Μαρτίου.

*Με στοιχεία από elpais.com

Headlines