«Γεννήθηκα στην Τεχεράνη αλλά ζω στην Αυστραλία από το 2007. Αυτή η λήψη έγινε όταν εκτυλίσσονταν οι εξεγέρσεις στο Ιράν, το 2022, μετά τον θάνατο της υπό κράτηση Mahsa Jina Amini, μιας Κούρδισσας που συνελήφθη από την αστυνομία ηθικής της χώρας, πυροδοτώντας διαμαρτυρίες» λέει η φωτογράφος Hoda Afshar και συνεχίζει:

«Αυτή η εικόνα αποτελεί μέρος μιας μεγαλύτερης σειράς με τίτλο In Turn, η οποία μου ανατέθηκε για την έκθεση A Curve Is a Broken Line (Μια καμπύλη είναι μια σπασμένη γραμμή) στην Art Gallery of New South Wales στο Σίδνεϊ πέρυσι. Ήθελα να χρησιμοποιήσω αυτή την πλατφόρμα για να απαντήσω σε όσα συνέβαιναν και σε όσα είδαμε στις εικόνες που αναδύθηκαν από το Ιράν και κυκλοφορούσαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

»Ένα μοτίβο ήταν η πράξη του πλέξιμου των μαλλιών, που ιστορικά συμβολίζει την αδελφότητα, το δέσιμο και την αντίσταση. Η παράδοση αυτή επεκτείνεται στο κουρδικό κίνημα απελευθέρωσης των γυναικών, όπου ως καθημερινή τελετουργία στα βουνά, οι μαχήτριες πλέκουν η μία τα μαλλιά της άλλης ενώ φωνάζουν το σύνθημα «Jin, Jiyan, Azadî» – «Γυναίκα, ζωή, ελευθερία». Η κουρδική κληρονομιά της Amini πυροδότησε το κίνημα «Γυναίκα, Ζωή, Ελευθερία» που ακολούθησε τον θάνατό της, μετατρέποντας το πλέξιμο των μαλλιών σε σύμβολο σε όλο το Ιράν».

«Υπάρχει ένα νέο επίπεδο πένθους και απελπισίας. Γι’ αυτό εικόνες όπως αυτή είναι τόσο σημαντικές. Μας δίνουν μια γεύση αγάπης και φροντίδας»

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη 𝗛𝗢𝗗𝗔 𝗔𝗙𝗦𝗛𝗔𝗥 هدا افشار (@hodaafshar)

Ήταν μια γυναικεία εξέγερση

«Ξυπνούσαμε κάθε πρωί με ειδήσεις για θανάτους διαδηλωτών, αλλά βλέποντας τη γενναιότητα των γυναικών -ιδιαίτερα των νέων- που αψηφούσαν τους υποχρεωτικούς νόμους περί χιτζάμπ, μας έδινε ελπίδα, όπως και οι άνδρες που συμμετείχαν στον αγώνα. Αλλά θρηνούσαμε επίσης, άνθρωποι πέθαιναν για τα δικαιώματα των γυναικών. Παρά την αυξανόμενη δύναμη των καθημερινών διαδηλώσεων, η βία του καθεστώτος κλιμακώθηκε παράλληλα» εξηγεί η Hoda Afshar.

«Ήθελα όλοι να φορέσουν μαύρα για λόγους συνέπειας- δεν επρόκειτο για ατομικότητα, αλλά για συλλογικό πένθος και αντίσταση, που βρίσκονταν στην καρδιά του κινήματος. Χρησιμοποίησα μια παλιά φωτογραφική μηχανή μεγάλου μεγέθους στην ταράτσα ενός σπιτιού νωρίς την άνοιξη, με θέα τον ωκεανό. Είχε αέρα – έδεσα τη φωτογραφική μηχανή με πολλά σχοινιά σε ένα τραπέζι. Χρησιμοποίησα τον ουρανό ως φόντο, επειδή είναι κάτι που μοιραζόμαστε όλοι οι άνθρωποι.

»Έκανε παγωνιά, οπότε οι αδελφές κρατούσαν η μία την άλλη ενώ στέκονταν πάνω σε ένα τραπέζι, περιμένοντας τις οδηγίες μου. Η μεγαλύτερη έχει πολύ μακριά μαλλιά: δεν τα έχει κόψει από τότε που έφυγε από το Ιράν γιατί κουβαλούν τις αναμνήσεις της από την πατρίδα. Έτσι τα έριξε πάνω από τον ώμο της μικρότερης αδελφής της, επειδή δεν ήθελε να μπερδευτεί η πλεξούδα. Ρύθμιζα την κάμερα και, ακριβώς εκείνη τη στιγμή, είδα τις δύο τους. Είπα: «Μην κουνηθείτε!» Η πόζα δεν ήταν στημένη- αναζητούσαν τη ζεστασιά ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Αν κοιτάξετε προσεκτικά, μπορείτε να δείτε ανατριχίλες στα χέρια της μικρότερης αδελφής».

«Έκανε παγωνιά, οπότε οι αδελφές κρατούσαν η μία την άλλη ενώ στέκονταν πάνω σε ένα τραπέζι, περιμένοντας τις οδηγίες μου. Η μεγαλύτερη έχει πολύ μακριά μαλλιά: δεν τα έχει κόψει από τότε που έφυγε από το Ιράν γιατί κουβαλούν τις αναμνήσεις της από την πατρίδα»

Υπενθύμιση φροντίδας και αγάπης

«Μόλις εμφάνισα τα φιλμ, αυτή η φωτογραφία ήταν η πρώτη που έστειλα στη δική μου αδελφή, η οποία βρίσκεται ακόμη στο Ιράν. Μου λείπει πολύ. Θυμάμαι ένα πρωί κατά τη διάρκεια των εξεγέρσεων, τηλεφώνησε και μου είπε ότι μια σφαίρα πέρασε από το αυτί της στους δρόμους. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ για μέρες. Σκεφτόμουν: «Τι θα γίνει αν ξυπνήσω το πρωί και εκείνη έχει φύγει;»

»Θέλω αυτή η φωτογραφία να είναι μια υπενθύμιση της φροντίδας και της αγάπης. Ζούμε σε μια πολύ σκοτεινή εποχή. Ποτέ δεν πίστευα, μετά την κατάσταση στο Ιράν το 2022 και το 2023, ότι θα αισθανόμουν ξανά τόσο πένθιμα. Αλλά με την τρέχουσα κατάσταση του κόσμου και τον πόλεμο στη Γάζα, βλέπουμε πράγματα που ποτέ δεν πίστευα ότι θα έβλεπα με τα ίδια μου τα μάτια. Υπάρχει ένα νέο επίπεδο πένθους και απελπισίας. Γι’ αυτό εικόνες όπως αυτή είναι τόσο σημαντικές. Μας δίνουν μια γεύση αγάπης και φροντίδας» καταλήγει η Hoda Afshar.

Δείτε το βίντεο 

Βιογραφικό σημείωμα της Hoda Afshar

Γεννήθηκε: Τεχεράνη, Ιράν, 1983

Σπουδές: Διδακτορικό στις δημιουργικές τέχνες στο Πανεπιστήμιο Curtin στο Περθ της Αυστραλίας

Επιρροές: Η ποίηση των Hala Alyan, Ilya Kaminsky και Elyas Alavi. Ο κινηματογράφος του Αντρέι Ταρκόφσκι, της Κλερ Ντενί και του Αμπάς Κιαροστάμι. «Παρακολούθησα επίσης πολλές ταινίες του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν πριν γυρίσω αυτή τη σειρά».

Κορυφαία στιγμή: «Κάνοντας δουλειά στο νησί Manus στην Παπούα Νέα Γουινέα με πρόσφυγες που είχαν κρατηθεί από την αυστραλιανή κυβέρνηση για το πρόγραμμά μου Remain».

Στιγμή αδυναμίας: «Όταν μετακόμισα για πρώτη φορά στην Αυστραλία, δυσκολεύτηκα πολύ να δημιουργήσω έργο που να είναι σχετικό. Δεν μπορούσα να συνδεθώ με αυτή τη νέα χώρα»

Κορυφαία συμβουλή: «Μείνε πιστή στον εαυτό σου και μην παρασύρεσαι στο να ακολουθείς τις τάσεις. Μην ανησυχείς για τις προσδοκίες. Δημιούργησε αυτό που έχει νόημα για εσένα και συντονίζεται πραγματικά με την καρδιά σου».

*Το έργο της Hoda Afshar αποτελεί μέρος του προγράμματος Acts of Resistance: Φωτογραφία, φεμινισμός και η τέχνη της διαμαρτυρίας στη γκαλερί του Νοτίου Λονδίνου έως τις 9 Ιουνίου.

*Με στοιχεία από theguardian.com

Headlines