«Όταν ανακάλυψα ότι η μητέρα μου ήταν εργάτρια του σεξ»

Νομίζω ότι ήμουν περίπου 10 ετών όταν ανακάλυψα ότι η μητέρα μου ήταν μια σεξεργάτρια. Έφτασα σπίτι ένα απόγευμα από το σχολείο και την έπιασα στη δουλειά. Ακούγοντας ήχους που αμυδρά συνέδεσα με το σεξ, μπήκα μέσα, και μετά ήσυχα κατευθείαν πάλι έξω.

Στην πραγματικότητα δεν ήμουν σίγουρη για το τι ήξερα για αρκετό καιρό. Τελικά, συνέθεσα την εικόνα: Ασυνήθιστα πολλά τηλεφωνημάτα, ψιθυριστές συζητήσεις στο διάδρομο και μια απρόσμενη προβολή της ταινίας Pretty Baby σήμαινε ότι τελικά κατάλαβα ποια ήταν η νέα της δουλειά. Σίγουρα δεν ήταν πλέον γραμματέας, όπως πάντα πίστευα ότι ήταν.

Ήταν γύρω στα 40, και ίσως είχε βρει εδώ και καιρό άλλους τρόπους να μας στηρίζει. Δεν είμαι σίγουρη για πολλά από την προσωπική μου ιστορία – πού τελειώνει το ένα ψέμα και πού αρχίζει το άλλο.

Στη συνέχεια, δεν ήμουν σίγουρη ότι ήξερε ότι το ήξερα. Είχα ανοίξει την μπροστινή πόρτα, είχα ακούσει ό,τι χρειαζόταν και την είχα κλείσει ξανά

Η Kate Massey και η μαμά της στη Νέα Υόρκη το 2000 / Photo: Courtesy of Katy Massey / Guardian

Ήμουν ένα επικριτικό και υπεροπτικό

Στη συνέχεια, δεν ήμουν σίγουρη ότι ήξερε ότι το ήξερα. Είχα ανοίξει την μπροστινή πόρτα, είχα ακούσει ό,τι χρειαζόταν και την είχα κλείσει ξανά. Ήξερε ότι την είχα ακούσει με εκείνον τον άντρα; Είχε συνειδητοποιήσει ότι όλα μεταξύ μας είχαν αλλάξει; Εκείνη τη στιγμή, μπήκα σε έναν κόσμο μυστικότητας και ντροπής. Δεν χρειαζόταν να μου πουν να μην πω τίποτα. Ήξερα ότι δεν έπρεπε να πω σε κανέναν τι έκανε η μαμά μου τώρα.

Ήμουν ένα επικριτικό και υπεροπτικό παιδί – πήγαινα σε καθολικό σχολείο και αυτό ενθαρρυνόταν από το σύστημα εκπαίδευσης. Είχα την τάση να κοιτάζω πολύ αυστηρά τα άσχημα, αντί να εκτιμώ το φαγητό στο τραπέζι, τα ρούχα στην ντουλάπα μου. Το μικρότερο από τρία παιδιά, ήμουν επίσης λίγο κακομαθημένη. Σίγουρα δεν στερήθηκα τίποτα.

Αλλά τι να κάνω με τη μαμά; Τι υποτίθεται ότι πρέπει να κάνει ένα 10χρονο παιδί για έναν αλλοπρόσαλλο γονέα; Τον μοναδικό του γονιό; (Ο πατέρας μου ήταν απόμακρος και δεν έζησε ποτέ μαζί μας.) Πώς θα μάθαινα να την αποδέχομαι;

Η μητέρα της Katy Massey, το 1977 / Photo: Courtesy of Katy Massey / The Guardian

Τι να κάνω με τη μαμά;

Αλλά η ριζοσπαστική ειλικρίνεια για τα προσωπικά χαρακτηριστικά και τις επιλογές δεν ήταν «θέμα συζήτησης» στο Λιντς της δεκαετίας του 1970. Το να κρατάω το στόμα μου πολύ καλά κλειστό, ενώ προσπαθούσα να διαστρεβλώσω τον υπέρβαρο, άλλου χρώματος, εαυτό μου (μεικτή Τζαμαϊκανή/Γαλλοκαναδέζα) σε μια βατή εκδοχή μιας «μαθήτριας του Γιορκσάιρ», ήταν πάρα πολύ.

Αλλά τι να κάνω με τη μαμά; Τι υποτίθεται ότι πρέπει να κάνει ένα 10χρονο παιδί για έναν αλλοπρόσαλλο γονέα; Τον μοναδικό του γονιό; (Ο πατέρας μου ήταν απόμακρος και δεν έζησε ποτέ μαζί μας.) Πώς θα μάθαινα να την αποδέχομαι;

Ως πρώιμη και ενθουσιώδης αναγνώστρια, είχα συνηθίσει στην ιδέα ότι τα παραμελημένα παιδιά βρίσκουν αλλού οικογένεια. Από τους ελεύθερα περιπλανώμενους Μυστικούς Επτά της Enid Blyton μέχρι το κακομαθημένο ορφανό στον Μυστικό Κήπο της Frances Hodgson Burnett, η παιδική μου ηλικία ήταν γεμάτη από βιβλία όπου οι γονείς είχαν πεθάνει ή είχαν απορρίψει τα παιδιά τους.

Και πάντα υπήρχαν μυστικά. Ωστόσο, στο τέλος τα μυστικά πάντα αποκαλύπτονταν – και αυτό εδώ δεν θα γινόταν ποτέ. Τουλάχιστον όχι όσο είχα ανάσα στο σώμα μου. Ή έτσι νόμιζα.

Δείτε την ανάρτηση της Kate Massey στο φέισμπουκ 

Το μεγάλο μυστικό

Ως επί το πλείστον, ο νέος μου κόσμος των μυστικοτήτων ήταν εσωτερικός. Εξωτερικά, όλα συνέχιζαν κανονικά. Μέχρι που η μητέρα μου αποφάσισε να με στείλει σε οικοτροφείο στο Βόρειο Γιορκσάιρ (όπου δεν ταίριαζα καθόλου) και όλα άλλαξαν και πάλι.

Αποδείχθηκε ότι η επιχείρησή της πήγε αρκετά καλά. Μεγάλωσα λίγο, οπότε όλα έγιναν κάπως πιο κατανοητά. Αυτό συνέβη ιδιαίτερα αφού η μητέρα μου διηύθυνε έναν επιτυχημένο (για ένα διάστημα) οίκο ανοχής. Ένα βήμα προς τη διοίκηση. Ήταν ένα καθαρό και δίκαιο κατάστημα που λειτουργούσε τόσο για τις γυναίκες που δούλευαν εκεί όσο και για τους πελάτες που το χρησιμοποιούσαν, μέχρι που έγινε έφοδος και έκλεισε από την αστυνομία.

Μου πήρε δεκαετίες -μέχρι τη μέση ηλικία- για να δω ότι σε όλα τα σημεία που είχαν σημασία, είχα γίνει η μητέρα μου. Η στιγμή που οι γονείς μας σοκάρουν κοιτάζοντάς μας πίσω από τον καθρέφτη του μπάνιου έρχεται σε όλους μας, και εγώ ήδη ακουγόμουν σαν εκείνη. Μπορώ να την ακούσω να μου λέει, όπως λέω εγώ στην κόρη μου: «Μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις, οτιδήποτε. Όποιος σου λέει ότι δεν μπορείς, αγνόησέ τον». Είμαστε μια χορωδία ανασταλτικών, φωνακλάδων γυναικών.

Δείτε την ανάρτηση της Kate Massey στο φέισμπουκ 

Το σύμπλεγμα Μαντόνα/πόρνη

Τελικά άρχισα να γράφω για τη μαμά. Τελικά την είδα όχι μόνο ως μητέρα μου και όχι μόνο ως εργαζόμενη στο σεξ (προς ντροπή μου, μια παραλλαγή του συμπλέγματος Μαντόνα/πόρνη), αλλά ως ένα ολοκληρωμένο και ζωτικό ανθρώπινο ον. Κάποια με φανταστική αίσθηση του χιούμορ και μια ακατέργαστη αγάπη για μένα που είχε αντέξει τον σνομπισμό μου με λογική χάρη.

Το πρώτο μου μυθιστόρημα, All Us Sinners (Όλοι εμείς οι αμαρτωλοί), έχει ως πρωταγωνίστρια μια μαντάμ του οίκου ανοχής που ονομάζεται Maureen, η οποία βοηθά την αστυνομία να εξιχνιάσει εγκλήματα στη γωνιά της ημι-μεγαλοαστικής πόλης του Λιντς.

Ενώ ο Πίτερ Σάτκλιφ επιτίθεται σε γυναίκες έξω από τις πόρτες, εκείνη διευθύνει ένα ασφαλές και πειθαρχημένο μαγαζί για τα κορίτσια που εργάζονται εκεί. Η Maureen είναι, φυσικά, η μαμά μου. Είναι επίσης εγώ. Είναι όλες οι γυναίκες που εργάζονται σκληρά για να επιβιώσουν σε έναν κόσμο όπου δεν είμαστε ασφαλείς, δεν είμαστε ίσες και δεν μας εμπιστεύονται.

Αποδείχθηκε ότι η επιχείρησή της πήγε αρκετά καλά. Μεγάλωσα λίγο, οπότε όλα έγιναν κάπως πιο κατανοητά. Αυτό συνέβη ιδιαίτερα αφού η μητέρα μου διηύθυνε έναν επιτυχημένο (για ένα διάστημα) οίκο ανοχής

Photo: Amazon

Η λύτρωση

Είμαι τυχερή που κατάφερα να έρθω κοντά στη μητέρα μου στην ενήλικη ζωή μου. Πέθανε την πρώτη μέρα του λοκντάουν, στις 23 Μαρτίου 2020, σε ηλικία 88 ετών, γνωρίζοντας ότι ήμουν ευγνώμων για τα δώρα της προς εμένα.

Ήταν έξυπνη, απαλλαγμένη από την ντροπή και μου δίδαξε ότι αυτά είναι χαρακτηριστικά που πρέπει να διατυμπανίζεις και όχι να κρύβεις.

Ήταν περήφανη που η ιστορία της αφηγήθηκε στα απομνημονεύματά μου «Are We Home Yet?», που κυκλοφόρησαν λίγους μήνες μετά τον θάνατό της. Σήμερα, είμαι πιο περήφανη γι’ αυτήν απ’ όσο μπορούσα ποτέ να φανταστώ.

*Η ιστορία δημοσιεύθηκε στην theguardian.com