Πρέπει να λογοκρίνουμε τις σεξουαλικές μας φαντασιώσεις;

Θεωρητικά, η εικόνα μιας κρατούμενης σε στρατόπεδο συγκέντρωσης που προβαίνει σε σεξουαλικές πράξεις με έναν Ναζί θα έπρεπε να είναι αποκρουστική. Όμως η ταινία «Ο Θυρωρός της Νύχτας» του 1974, που περιλαμβάνει αυτή τη σκηνή, έχει κερδίσει μια τιμητική θέση ανάμεσα στις ερωτικές ταινίες.

Θα πρέπει να αισθάνεστε ένοχοι αν βρίσκετε την ταινία διεγερτική;

«Αναρωτιέμαι αν οι λάτρεις των ταινιών τρόμου αναρωτήθηκαν ποτέ αν η παρακολούθηση του Hostel 2 του 2007, είναι σύμπτωμα ότι πάσχετε από ψυχοπάθεια» γράφει η Rita Abundancia στην El Pais.

«Αλλά δεν το νομίζω: δεν ασχολούνται με τέτοιες λεπτές αποχρώσεις. Εξάλλου, οι ταινίες αφορούν τη μυθοπλασία, όχι την πραγματικότητα. Μας επιτρέπουν να συνδεθούμε με το ατίθασο μέρος του μυαλού που αποφασίζει τι μας συναρπάζει και τι όχι, το οποίο μπορεί να είναι τόσο σκοτεινό και σουρεαλιστικό όσο μια ταινία του Lars Von Trier».

Δεν έχουν όλοι καλή σχέση με τις σεξουαλικές τους φαντασιώσεις

Κάποιοι τις φοβούνται και τις καταπιέζουν, νομίζοντας ότι είναι εκφράσεις του μικρού τους Μίστερ Χάιντ, αυτού του διεφθαρμένου όντος που χλευάζει όλες τις αρχές, τα ήθη και τα γούστα, ή τουλάχιστον τα συνειδητά.

«Ρωτήστε οποιονδήποτε για τις σεξουαλικές του φαντασιώσεις και οι περισσότεροι θα δώσουν προβλέψιμες απαντήσεις: να κάνουν τρίο, να κάνουν σεξ σε δημόσιο χώρο με κίνδυνο να τους δουν, να το κάνουν σε αεροπλάνο. Αλλά αυτοί οι άνθρωποι μας λένε για τις επιθυμίες τους, όχι για τις φαντασιώσεις τους. Μένουν στην επιφάνεια και αποφεύγουν να προχωρήσουν βαθύτερα, εξαιτίας αυτού που μπορεί να συναντήσουν» εξηγεί η ειδικός επί του θέματος στο άρθρο της στην El Pais.

Ο John Waters, ο πάπας του trash, όπως του αρέσει να αυτοαποκαλείται, το είπε ήδη: «Δόξα τω Θεώ που ανατράφηκα καθολικός, οπότε το σεξ θα είναι πάντα βρώμικο»

Σκηνή από την ταινία «Ο Θυρωρός της Νύχτας» του 1974.

Η κοινωνία δε δίδαξε ποτέ στους άντρες ότι πρέπει να είναι αξιοπρεπείς

«Το να εξαναγκαστείς ή να κάνεις βίαιο σεξ με κάποιον είναι μια από τις πιο συνηθισμένες ερωτικές φαντασιώσεις των περισσότερων γυναικών, όπως και η άσκηση πορνείας ή οι σχέσεις με πολλούς άνδρες ταυτόχρονα. Περιέργως, τέτοιες εικόνες δεν εμφανίζονται στον κατάλογο των ερωτικών ονειροπολήσεων των ανδρών, πιθανώς επειδή η κοινωνία δεν δίδαξε ποτέ στους άνδρες ότι δεν πρέπει να είναι ασύδοτοι, ότι πρέπει να παραμένουν αξιοπρεπείς ή ότι το πληρωμένο σεξ θα τους ρίξει κατευθείαν στην κόλαση. Γενιές γυναικών μεγάλωσαν με αυτή τη Δαμόκλειο σπάθη» προχωρά στην αναλύσή της η Rita Abundancia.

Οποιοδήποτε γλίστρημα μπορούσε να τους οδηγήσει κατευθείαν στο λούκι, από το οποίο ήταν δύσκολο να βγουν. Ο John Waters, ο πάπας του trash, όπως του αρέσει να αυτοαποκαλείται, το είπε ήδη: «Δόξα τω Θεώ που ανατράφηκα καθολικός, οπότε το σεξ θα είναι πάντα βρώμικο».

Από την άλλη η Valérie Tasso στο βιβλίο της Antimanual de sexo (Σεξ αντι-αντι-σεξουαλικό), λέει: «Όταν ρωτάμε τον εαυτό μας: «Τι θέλω να κάνω;», η επιθυμία μας απαντά. Όταν ρωτάμε τον εαυτό μας: «Τι είμαι ικανή να φανταστώ;», απαντά η φαντασία μας. Η φαντασία είναι για την επιθυμία ό,τι είναι τα ρούχα για το ντύσιμο. Ας πάρουμε ένα παράδειγμα: Είναι δύο το πρωί και πρέπει να σηκωθώ νωρίς για να πάω στη δουλειά. Προσπαθώ να κοιμηθώ, αλλά η μουσική που παίζει ο γείτονάς μου με εμποδίζει. Η επιθυμία μου είναι να σταματήσει ο γείτονάς μου τη μουσική. Η φαντασίωσή μου είναι να πετάξω τον γείτονα από το μπαλκόνι, αν και, πιθανότατα, αυτό που θα κάνω είναι να χτυπήσω την πόρτα του και να του ζητήσω να χαμηλώσει τη μουσική που με εμποδίζει να κοιμηθώ», γράφει η Rita Abundancia.

Ευτυχώς, μόνο στον Χριστιανισμό μπορείς να αμαρτάνεις με τη σκέψη

«Νομίζω ότι μπερδεύουμε όρους όπως η προτίμηση, η επιθυμία και η φαντασίωση», λέει ο Raúl González Castellanos, σεξολόγος και θεραπευτής ζευγαριών στο γραφείο θεραπευτικής υποστήριξης A la Par στη Μαδρίτη. «Η διαφορά είναι ότι μια φαντασίωση δεν χρειάζεται να πραγματοποιηθεί. Είναι ικανοποιητική από μόνη της, ενώ αν θέλουμε κάτι και δεν το παίρνουμε, μας προκαλεί απογοήτευση. Γενικά, οι φαντασιώσεις που εφαρμόζονται στην πράξη όχι μόνο δεν είναι ευχάριστες, αλλά συνήθως μας απογοητεύουν».

«Οι φαντασιώσεις τροφοδοτούν την επιθυμία. Είναι πρόβες εμπειριών που επιτρέπουν την ελευθερία του να μην χρειάζεται να τις εφαρμόσει κανείς στην πράξη, εν μέρει επειδή δεν το θέλει. Επομένως, δεν πρέπει να έχουν λογοκρισία ή κανονισμούς», εξηγεί η Francisca Molero, σεξολόγος, γυναικολόγος, διευθύντρια του Ιβηροαμερικανικού Ινστιτούτου Σεξολογίας και πρόεδρος της Ισπανικής Ομοσπονδίας Εταιρειών Σεξολογίας.

Δείτε το τρέιλερ της της ταινίας «Ο Θυρωρός της Νύχτας» του 1974

Η σκέψη δεν είναι το ίδιο με την πράξη

«Οι σεξουαλικές φαντασιώσεις είναι πολύ καλές για τη μάθηση, καθώς ο εγκέφαλος είναι ένα πλαστικό όργανο και, μερικές φορές, του είναι δύσκολο να διακρίνει μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. Ως εκ τούτου, δεν υπάρχει λόγος να τους δίνουμε ετικέτες. Η σκέψη δεν είναι το ίδιο με την πράξη. Επιπλέον, γενικά, συνδέονται στενά με την παράβαση, με το απαγορευμένο, το οποίο είναι αυτό που μας έχουν πει ότι δίνει τη μεγαλύτερη ευχαρίστηση.

»Κατά κάποιον τρόπο, αποτελούν μια μορφή απελευθέρωσης, μια μορφή ανάλυσης και θεραπείας, αλλά υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που αισθάνονται ένοχοι αν δεν περάσουν από το φίλτρο της λογικής ή αν δεν είναι κοινωνικά αποδεκτές. Αυτοί οι άνθρωποι συνδέουν την πράξη της φαντασίωσης με το να θέλουν να κάνουν κάτι και, μερικές φορές, μπλοκάρουν την επιθυμία τους ή τη σεξουαλική τους ανταπόκριση προσπαθώντας να λογοκρίνουν τις φαντασιώσεις τους» λέει η σεξολόγος.

Τρομακτικά ερωτικά φαντάσματα

«Αν ερεθίζομαι από απαράδεκτα ερεθίσματα, τελικά σταματάω να ερεθίζομαι και το θέμα τελειώνει. Στην πραγματικότητα, αυτή η φαντασίωση έχει εξαρτηθεί από τον ενθουσιασμό, κάτι που συμβαίνει συχνά», λέει η Molero.

«Θυμάμαι μια ασθενή που φαντασιωνόταν ότι είχε σχέσεις με άνδρες πολύ μεγαλύτερους από αυτήν, αλλά επειδή δεν της φαινόταν κατάλληλο, άφησε στην άκρη την ερωτική της διάσταση. Σε αυτές τις περιπτώσεις, αυτό που κάνουμε είναι να ανοίξουμε το φάσμα των δυνατοτήτων και να πειραματιστούμε με άλλα ερεθίσματα, τόσο στο επίπεδο των φαντασιώσεων όσο και στο επίπεδο του σώματος».

Ανάμεσα στα ερωτικά φαντάσματα που είναι πιο τρομακτικά, η Molero απαριθμεί «το να ερεθίζεσαι από πολύ μεγαλύτερους ή νεότερους ανθρώπους, τη νεκροφιλία, τις παραφιλίες». Αλλά, όπως και με τα όνειρα, δεν είναι όλα όσα ονειρευόμαστε αυτό που θα θέλαμε να κάνουμε, και η σεξουαλική διέγερση απέχει πολύ από το να είναι λογική, καθαρή ή πολιτικά ορθή.

«Αυτό που πολλοί από εμάς δεν αναγνωρίζουμε (ή αν το αναγνωρίζουμε, μας φοβίζει λίγο) είναι ότι η σωματική διέγερση με τον σύντροφο μπορεί να είναι λιγότερο καθοριστική από αυτό που συμβαίνει στο κεφάλι μας

Ό,τι μας φέρνει πιο κοντά στον οργασμό

Όπως λέει ο ψυχοθεραπευτής Stanley Siegel στο βιβλίο του Your Brain on Sex: How Smarter Sex Can Change Your Life, «αυτό που πολλοί από εμάς δεν αναγνωρίζουμε (ή αν το αναγνωρίζουμε, μας φοβίζει λίγο) είναι ότι η σωματική διέγερση με τον σύντροφο μπορεί να είναι λιγότερο καθοριστική από αυτό που συμβαίνει στο κεφάλι μας. Στην πραγματικότητα, για πολλούς από εμάς, οι εικόνες, οι σκέψεις και οι φαντασιώσεις που προβάλλονται στο μυαλό μας, τη στιγμή της σεξουαλικής επαφής, είναι αυτές που μας φέρνουν πιο κοντά στον οργασμό».

Σύμφωνα με τον Raúl González, οι ερωτικές προτιμήσεις δεν πρέπει να μας κρατούν ξύπνιους τη νύχτα. «Ένας άνδρας μπορεί να θέλει να αυνανίζεται με ένα γυναικείο σουτιέν και μια λαστιχένια ταραντούλα στο στήθος του. Αλλά αυτό είναι μια ερωτική ιδιαιτερότητα που ανήκει στον εσωτερικό του πυρήνα και, επιπλέον, δεν βλάπτει κανέναν με αυτή την πρακτική. Είναι πολύ διαφορετικό μια φαντασίωση να μας κάνει να χάνουμε τον ύπνο μας ή να μας προκαλεί άγχος. Αυτό θα μπορούσε να είναι κάτι που πρέπει να αντιμετωπιστεί».

Το «τέρας» των φαντασιώσεων

Παρόλο που οι φαντασιώσεις τείνουν να προτιμούν τον λιγότερο ταξιδεμένο δρόμο, αυτός δεν θα είναι απαραίτητα πάντα ένας διεφθαρμένος δρόμος. «Η σύγχυση της επιθυμίας με τη φαντασίωση δεν είναι μια αθώα εμπλοκή», λέει η Valérie Tasso.

Η ίδια συνεχίζει: «Δεν είναι η μόνη που μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο. Αν δεν είμαστε σε θέση να κάνουμε ξεκάθαρα τη διαφορά ανάμεσα σε αυτό που είμαστε ικανοί να φανταστούμε και σε αυτό που θέλουμε να κάνουμε, είναι επειδή κάποιος ενδιαφέρεται πολύ να μπερδέψουμε το ένα με το άλλο. […] Αν οι μηχανισμοί κοινωνικού ελέγχου μας κατηγορούν για αυτό που φαντασιωνόμαστε και μας κάνουν να πιστεύουμε ότι είναι αυτό που θέλουμε και θα το εκτελέσουμε το συντομότερο δυνατό, θα γίνουμε υποκείμενα που φοβούνται τον εαυτό τους και που μπορούν να διαχειριστούν και να ελεγχθούν πολύ πιο εύκολα. Θα γίνουμε στοιχεία που θα έχουν ανάγκη από μεγάλες δόσεις ηθικής στις φλέβες μας, ώστε το «τέρας» των φαντασιώσεών μας να μην μας κυριεύσει. Η ηθική, όπως και ο φόβος, δεν υπήρξε ποτέ μεγάλος εραστής της γνώσης».

*Με στοιχεία από elpais.com