Τι συνέβη κ. Μακρόν την τελευταία φορά που το Παρίσι έστειλε στρατό στην Ουκρανία;

Ένας αγχωμένος Γάλλος στρατηγός, χιλιάδες μίλια μακριά από τη χώρα του, θα ζητούσε εσπευσμένα από το Παρίσι να τερματιστεί η αποστολή του και να επιστρέψει με τα στρατεύματά του. Σε εκείνη την αποστολή συμμετείχε και ο προπάππους μου Ηλίας Γεωργίου. Πολιτικοί και στρατηγοί στη Γαλλία του 1919 κατάλαβαν αυτό που σήμερα αδυνατεί να αντιληφθεί έναντι της Ουκρανίας ο λαλίστατος Γάλλος Πρόεδρος.

Πριν λίγες μέρες, ο Εμανουέλ Μακρόν προκάλεσε αντιδράσεις –ακόμα και στα γεράκια του Λευκού Οίκου- αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο αποστολής νατοϊκών –δηλαδή Γάλλων στρατιωτών-στην Ουκρανία για να γυρίσει η πλάστιγγα.

«Δεν είμαστε σε αυτή την κατάσταση σήμερα», είπε, αλλά πρόσθεσε ότι «όλες αυτές οι επιλογές είναι δυνατές».

Ο Μακρόν, ο οποίος είναι ο γενικός διοικητής των ενόπλων δυνάμεων της χώρας, αρνήθηκε να περιγράψει σε ποια κατάσταση η Γαλλία θα ήταν έτοιμη να στείλει στρατεύματα. «Σήμερα, για να έχουμε ειρήνη στην Ουκρανία, δεν πρέπει να είμαστε αδύναμοι», προσέθεσε.

Έχει τη σημασία του όμως να δούμε πως κατέληξαν οι αποφάσεις Γάλλων ηγετών τα τελευταία 200 χρόνια να στείλουν στρατό στη Ρωσία.

Η ήττα μας μεγαλοφυΐας

Η πρώτη και πιο γνωστή γαλλική απόπειρα εναντίον της Ρωσίας ήταν εκείνη του Μεγάλου Ναπολέοντα. Ο μεγαλοφυής αυτοκράτορας θέλοντας να τιμωρήσει τον Ρώσο ομόλογό του που αρνήθηκε να υποστηρίξει τον ηπειρωτικό αποκλεισμό εναντίον της Μεγάλης Βρετανίας, εισέβαλε στη Ρωσία με σχεδόν 600.000 στρατεύματα τον Ιούνιο του 1812.

Αν και κατάφερε να μπει στη Μόσχα, τελικά, τον Δεκέμβριο του 1812 θα κατέληγε λυνηγημένος από τον ρωσικό στρατό, έχοντάς του απομείνει λιγότεροι από 100.000 στρατιώτες.

Οι Γάλλοι τα βρήκαν σκούρα με έναν εχθρό που απολάμβανε παλλαϊκής συμμετοχής, εκπαιδευμένου στρατού –αν και όχι εφάμιλλου το γαλλικού- ικανής ηγεσίας, στρατηγικού βάθους και φυσικά ψυχρότατου κλίματος. Ο Ναπολέοντας δεν θα μπορούσε ποτέ ξανά να αναπληρώσει μισό εκατομμύριο έμπειρους στρατιώτες και αξιωματικούς.

Νίκη δίχως αποτέλεσμα

Περίπου μισό αιώνα αργότερα, ο ανιψιός του Μεγάλο Ναπολέοντα, Ναπολέοντας ο 3^ος, θα συγκέντρωνε 300.000 άνδρες για να ξαναχτυπήσει τον παλιό εχθρό, τη Ρωσία. Η Γαλλική Αυτοκρατορία όταν είδε πως το τελεσίγραφό που έστειλε στις 28 Μαρτίου 1854 στη Ρωσία για να αποσύρει τον στρατό της από τις παραδουνάβιες ηγεμονίες, πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων κήρυξε τον πόλεμο μαζί με τη Μεγάλη Βρετανία.

Μπορεί πριν 100 και 200 χρόνια οι πολίτες που επιστρατεύονταν να θεωρούνταν αναλώσιμοι, αλλά σήμερα η γαλλική κοινωνία και σχεδόν όλες οι ευρωπαϊκές, δεν θα δέχονταν ανάλογες σφαγές

Στρατιωτικά η Γαλλία νίκησε, στέλνοντας στρατό στην Κριμαία μαζί με τους Άγγλους, καταβάλλοντας όμως βαρύ φόρο αίματος χάνοντας το 1/3 του στρατού της. Η Συνθήκη των Παρισίων που τερμάτισε τον Κριμαϊκό Πόλεμο, στην πραγματικότητα δεν έλυσε τα ευρωπαϊκά πρβλήματα και σίγουρα ούτε το περίφημο Ανατολικό Ζήτημα. Μακροπρόθεσμα, η Γαλλία θα το πλήρωνε καθώς όταν το Παρίσι θα τα έβαζε το 1870-71, με τον ισχυρότερο στρατό της εποχής, τον Πρωσικό, η Ρωσία θα παρέμενε αμέτοχη. Τότε η Γαλλία γνώρισε την πιο ντροπιαστική ήττα της.

Εκκενώσατε την Ουκρανία τώρα!

Μετά από 70 περίπου χρόνια, το 1918-1919, Παρίσι θα αποφάσιζε να στείλει ξανά εκστρατευτική δύναμη 15.000 ανδρών στην Ουκρανία, ώστε να νικηθούν οι Μπολσεβίκοι.

Πρόκειται για μια εκστρατεία στην οποία συμμετείχε και ο Ελληνικός Στρατός με περίπου 30.000 άνδρες. Ωστόσο, η γαλλική στρατιωτική αποστολή δεν κατάφερε να πετύχει τον στόχο της, λόγω των συνθηκών που επικρατούσαν στην περιοχή. Οι Γάλλοι στρατηγοί γρήγορα απογοητεύτηκαν από τις εσωτερικές διαμάχες μέσα στις αντιμπολσεβίκικες δυνάμεις που εμπόδισαν την αποτελεσματική συνεργασία ενάντια στους μπολσεβίκους, και επέκριναν ιδιαίτερα τους Λευκούς για την αλαζονεία του προς τον τοπικό πληθυσμό.

Οι Γάλλοι εκκενώνουν την Οδησσό το 1919.

Ο Γάλλος στρατηγός Λουί Φρανσέ ντ’Εσπερέ ήταν αντίθετο στην αποστολή. Σύμφωνα με ίδιο, οι δυνάμεις που σχεδιάζονταν για την επιχείρηση ήταν ανεπαρκείς, μέρος των μονάδων που έπρεπε να βαδίσουν προς τα ανατολικά ήταν πολύ αδύναμες και μερικές, όπως οι Σενεγαλέζοι, δεν θα μπορούσαν να αντέξουν το κρύο. Προειδοποίησε επίσης για την αποθάρρυνση και την κούραση του πολέμου που είχε εξαπλωθεί σε ορισμένες μονάδες. Στα χαρτιά θα στέλνονταν 12 μεραρχίες, αλλά τελικά φτάσανε μόνο 3.

Επιπλέον, όπως έχει σημειώσει ο Αμερικανός ιστορικός Κιμ Μανχόλαντ (KimMunholland), το ισχυρό ξενοφοβικό λαϊκό αίσθημα των Ουκρανών έπεισε τους Γάλλους αξιωματικούς ότι η επέμβαση σε ένα εχθρικό κλίμα ήταν καταδικασμένη χωρίς μαζική υποστήριξη. Όταν η γαλλική κυβέρνηση απέτυχε να προμηθεύσει αρκετό εξοπλισμό και ανθρώπινο δυναμικό για εκτεταμένες στρατιωτικές επιχειρήσεις, ο γαλλικός στρατός βρέθηκε αντιμετώπος με την ήττα, ζητώντας άμεσα την απόσυρση της αποστολής από την Οδησσό και την Κριμαία.

Τότε το Παρίσι αναγκάστηκε να εισακούσει του προβληματισμούς των στρατηγών, να τα μαζέψει και να φύγει.

Άραγε ο Μακρόν θα τα καταφέρει;

Συνεπώς, μέσα σε 100 χρόνια, Γάλλοι αυτοκράτορες και πρόεδροι έστειλαν συνολικά 1 εκατομμύριο στρατιώτες στη Ρωσία-Ουκρανία. Εξ΄ αυτών σφαγιάστηκε, τραυματίστηκε ή χάθηκε πάνω από το 60%.

Πως είναι δυνατόν ο Μακρόν να μιλάει για αποστολή στρατευμάτων από τη στιγμή που πάνω από τους 2 στους 3 Γάλλους είτε δεν ενδιαφέρονται για τον πόλεμο είτε θέλουν διαπραγματεύσεις; Σχεδόν δύο χρόνια μετά την ρωσική εισβολή μόλις το 10% πιστεύει τώρα ότι μπορεί να νικηθεί η Ρωσία, σύμφωνα με έρευνα σε επίπεδο ΕΕ, με κάποια μορφή «συμβιβαστικής διευθέτησης» να θεωρείται ως το πιο πιθανό τέλος.

Μπορεί πριν 100 και 200 χρόνια οι πολίτες που επιστρατεύονταν να θεωρούνταν αναλώσιμοι, αλλά σήμερα η γαλλική κοινωνία και σχεδόν όλες οι ευρωπαϊκές, δεν θα δέχονταν ανάλογες σφαγές ως μια νέα κανονικότητα. Οι επαγγελματίες και οι μισθοφόροι της Δύσης σίγουρα δεν έχουν καμια ελπίδα από μόνοι τους. Οι ισχυρότερες στρατιές έχουν στηριχτεί σε κληρωτούς που πιστεύουν όμως ότι αξίζει να πάρουν τα όπλα.

Η νίκη του Ρώσου προέδρου Πούτιν στις εκλογές είναι μια ένδειξη ότι -καλώς ή κακώς- η ρωσική κοινωνία είναι πεπεισμένη ότι μπορεί να απειλείται. Δεν ισχύει το ίδιο για τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, γι’ αυτό και δεν θα ματώσουν για χάρη των κακών σχεδιασμών της Δύσης και των ραδιουργιών της Ουάσιγκτον που έφεραν τα πάνω κάτω στην Ουκρανία μετά το 2014.

Ο Μακρόν σήμερα δεν διαθέτει εκείνους τους αστέρες στρατάρχες του Ναπολέοντα ενώ και ο ίδιος δεν είναι Ναπολέοντας. Ο γαλλικός στρατός σήμερα είναι επαγγελματικός, γεγονός που τον καθιστά εξαιρετικά ανεπαρκή για ένα μέτωπο σαν το ουκρανικό. Η Γαλλία δεν θα έβρισκε ποτέ επαρκή αριθμό επαγγελματιών στρατιωτών για καταφέρουν επιτυχίες στην Ουκρανία. Οι Γάλλοι θα πολεμούσαν για τα σπίτια τους, αλλά όχι για έναν αμφιλεγόμενο πόλεμο μακριά από την πατρίδα τους.

Αντίθετα, ο ρωσικός στρατός στηρίζεται στους κληρωτούς, με τη CIA να προβλέπει ότι μέχρι το 2026 ο ρωσικός στρατός θα αριθμεί 1.5 εκατομμύρια.

Το στρατόπεδο της Λεγεώνας των Ξένων στο Μαϊγί-λε-Καν, είναι το μοναδικό μέρος στη Γαλλία που μπορεί κάποιος να δει πως μπορεί να είναι περίπου μια πραγματική μάχη. Μπορεί οι Γάλλοι αξιωματικοί να κομπάζουν στο Politico ότι εκπαιδεύονται σκληρά, αλλά οι Ρώσοι έχουν ήδη αποκτήσει πραγματική εμπειρία μάχης.

Ο Μακρόν ψελίζει για νατοϊκή επέμβαση, τη στιγμή που ακόμα και στον στρατό που στηρίζεται σε κληρωτούς και απορροφά μεγάλο μέρος του ΑΕΠ -τον Ελληνικό- οι ασκήσεις σκοποβολής είναι σπάνιες.

Υπόψιν, το 1919 «Οι Γάλλοι αποχώρησαν όχι για να αποφύγουν την ήττα, αλλά για να αποφύγουν τη… μάχη» σύμφωνα με τον ιστορικό Πήτερ Κένεζ. Ο Γάλλος πρόεδρος συμπεριφέρεται ανεύθυνα;