Γιατί η διάσωση μιας τράπεζας είναι σαν να φτιάχνεις ένα καλό σουφλέ

Reuters Breakingviews

Το σουφλέ είναι ένα από τα πιο δύσκολα πιάτα για έναν σεφ. Μπορεί να φουσκώσει υπέροχα ή να «κρεμάσει» σε έναν θλιβερό σωρό. Η διάσωση μιας τράπεζας είναι κάπως παρόμοια.

Ο πρώην υπουργός Οικονομικών [των ΗΠΑ] Στίβεν Μνούτσιν δοκιμάζει τη συνταγή στην προβληματική New York Community Bancorp, έναν δανειστή στις ΗΠΑ που έχασε το 80% της χρηματιστηριακής του αξίας σε λίγο περισσότερο από έναν μήνα. Δεν είναι η πρώτη του πρόκληση, και έχει αποδείξει ότι είναι ικανός να κάνει σταθερές τραπεζικές συμφωνίες. Αλλά αυτό θα απαιτήσει μια διαφορετική συνταγή, και αρκετή τύχη.

Σε κάθε τράπεζα που πρέπει να διασωθεί, υπάρχουν τρία πράγματα που πρέπει να εξετάσει ένας επενδυτής: την κατάλληλη τιμή για τα δάνεια και τα άλλα περιουσιακά στοιχεία της τράπεζας, τη χρηματοδότησή της και τη διαχείρισή της.

Ο Mνούτσιν πήρε τη φόρμουλα ακριβώς το 2009 όταν αγόρασε την IndyMac, έναν στεγαστικό δανειστή με έδρα την Καλιφόρνια, καθώς η αναταραχή σάρωσε τον τραπεζικό τομέα. Με ένα βουνό από επισφαλή δάνεια, καταθέσεις με υψηλά επιτόκια και απαξιωμένη διαχείριση, η IndyMac ήταν μια αποστολή που κανείς άλλος δεν ήθελε, τουλάχιστον όχι στην τιμή των 14 δισεκατομμυρίων δολαρίων που πρόσφερε η επενδυτική κοινοπραξία υπό την ηγεσία του Μνούτσιν. Οι αγοραστές υποχώρησαν εν μέσω μέσω επισφαλειών και διαφοροποίησαν την IndyMac, που στη συνέχεια μετονομάστηκε σε OneWest, μέσω εξαγορών. Ο Μνούτσιν και οι συνεργάτες του είχαν υπερδιπλασιάσει τα χρήματά τους μέχρι τη στιγμή που ο δανειστής πουλήθηκε στην ανταγωνιστική CIT το 2015.

Αυτή η προηγούμενη επιτυχία φέρνει τον Μνούτσιν και τους υποστηρικτές του σε μια καλή αρχή. Οι μετοχές της NYCB έχουν διπλασιαστεί περίπου από το χαμηλό τους σημείο πριν από την παρέμβασή του στις 6 Μαρτίου.

Ωστόσο, δεν έχουν αποδειχθεί καλές όλες οι επενδύσεις ιδιωτικών μετοχικών τραπεζών από πλειοδότες με ισχυρό ιστορικό. Η πιο διαβόητη είναι η επένδυση του TPG’s στην Washington Mutual. Η εταιρεία εξαγοράς εντάχθηκε σε ένα πακέτο διάσωσης 7 δισεκατομμυρίων δολαρίων για τον δανειστή το 2008, μόνο για να χάσει τα χρήματά της όταν το WaMu κατασχέθηκε από τις ρυθμιστικές αρχές αργότερα το ίδιο έτος και τελικά πουλήθηκε στην JPMorgan σε απογυμνωμένη μορφή.

Η αιτία ήταν η ταχεία επιδείνωση του χαρτοφυλακίου των στεγαστικών δανείων της WaMu. Η TPG είχε αγοράσει τις μετοχές της με μεγάλη έκπτωση – αλλά τελικά, αυτό δεν εμπόδισε το κεφάλαιό της ύψους 1,4 δισεκατομμυρίων δολαρίων να πάρει φωτιά.

Τι διακρίνει λοιπόν μια τράπεζα διάσωσης με υψηλές πιθανότητες επιτυχίας από το άλλο είδος; Η τιμή έχει σημασία, αλλά δεν είναι μια απλή εκτίμηση, και όχι μόνο λόγω του ατυχούς προηγούμενου της WaMu. Οποιοσδήποτε επενδυτής θέλει μια καλή συμφωνία, αλλά μια πολύ χαμηλή αποτίμηση υποδηλώνει ότι η τράπεζα βρίσκεται σε δεινή θέση. Ο Μνούτσιν φαίνεται χαρούμενος που παίρνει αυτό το ρίσκο: η επένδυσή του στη NYCB την αποτιμά περίπου στο ένα τρίτο της λογιστικής της αξίας και μια μεγάλη έκπτωση στην τιμή διαπραγμάτευσης των μετοχών. Αυτό αντικατοπτρίζει την ταραχώδη κατάσταση της τράπεζας: εκτός από ζημιές το τέταρτο τρίμηνο, έχει επίσης προβλήματα με τις εσωτερικές της διαδικασίες και αντικατέστησε τον διευθύνοντα σύμβουλό της λίγες μέρες πριν ο Mnuchin αποκαλύψει τις προθέσεις του.

Σε πολλές τραπεζικές συμφωνίες, υπάρχει ένας σου σεφ: η Federal Deposit Insurance Corp.

Η δουλειά της είναι να πουλάει τα ιδρύματα που έχουν καταρρεύσει γρήγορα και με τις μικρότερες δυνατές ζημίες. Με την IndyMac, ο οργανισμός πρόσφερε οικονομικούς σταθεροποιητές. Για παράδειγμα, είχε τροποποιήσει πολλά από τα δάνεια της IndyMac και, υπό την εποπτεία της, οι καταθέτες είχαν σταματήσει να φεύγουν. Η ρυθμιστική αρχή συμφώνησε επίσης να λάβει μερίδιο από τις μελλοντικές απώλειες δανείων, όπως έκανε και πέρυσι με τις χρεοκοπημένες τράπεζες SVB Financial και First Republic.

Η τράπεζατης Νέας Υόρκης του Μνούτσιν είναι μια διαφορετική πρόταση. Σε αντίθεση με την IndyMac, όταν αυτός και οι συνεπενδυτές του, στους οποίους περιλαμβάνονταν θυγατρικές του Τζορτζ Σόρος και του Μάικλ Ντελ, την έπιασαν στα χέρια τους, η NYCB ήταν ακόμα πολύ ζωντανή και με μερικά προκλητικά κινούμενα μέρη. Η τράπεζα έχει ήδη αναλάβει μια μεγάλη επιβάρυνση έναντι των επισφαλών ζημιών στα δάνειά της για ακίνητα, και δεν υπήρχε  καμία ένδειξη ότι οι καταθέτες φεύγουν.

Οι επενδύσεις μπορούν να πάνε σωστά, ακόμη και χωρίς την FDIC. Η Warburg Pincus επένδυσε στην Webster Financial με έδρα το Κονέκτικατ το 2009, τοποθετώντας συνολικά λίγο περισσότερα από 150 εκατομμύρια δολάρια σε αντάλλαγμα για μετοχές και δικαιώματα αγοράς. Η εταιρεία εξαγοράς πούλησε τις συμμετοχές της το 2013, συγκεντρώνοντας περίπου 400 εκατομμύρια δολάρια, σύμφωνα με τους υπολογισμούς του Breakingviews που βασίζονται στην ανάλυση των δημόσιων αρχειοθετήσεων – υπερδιπλασιάζοντας τα χρήματά της σε λιγότερο από τέσσερα χρόνια.

Αλλά ο κλάδος στον οποίο έχει δανείσει η NYCB, δηλαδή τα εμπορικά ακίνητα και οι πολυκατοικίες, είναι ταλαντευόμενος.

Η επένδυση 1 δισεκατομμυρίου δολαρίων από τον Mnuchin και τους εταίρους του, εάν προοριζόταν για την απορρόφηση των ζημιών από δάνεια, θα αύξανε το επίπεδο των προβλέψεων για επισφαλείς απαιτήσεις της NYCB στο 2,5% περίπου των συνολικών δανείων της. Αυτό είναι περισσότερο από αυτό που βίωσε η NYCB στον απόηχο της χρηματοπιστωτικής κρίσης, αλλά το μισό από αυτό που είδε συνολικά ο τραπεζικός κλάδος.

Εκεί που ένας λευκός ιππότης μπορεί να ελέγξει τη μοίρα του είναι η διαχείριση.

Ο Μνούτσιν έφερε τον πρώην ελεγκτή του νομίσματος Joseph Otting, ο οποίος διηύθυνε επίσης την IndyMac μετά την ανάστασή της το 2009 ως OneWest. Το πιο σημαντικό είναι ότι ο Otting έχει υψηλά κίνητρα και επιτυχίες.

Παίρνει 15 εκατομμύρια options που μπορεί να ασκήσει με 2,00 δολάρια ανά μετοχή. Εάν η NYCB επέστρεφε στην τιμή της μετοχής της τον Ιανουάριο των 10 δολαρίων, το πακέτο του θα ήταν αξίας 120 εκατομμυρίων δολαρίων, υπερτριπλάσιο από ό,τι έλαβε το αφεντικό της JPMorgan, Jamie Dimon για τη δουλειά του το 2023.

Ο Mnuchin, ο Otting και οι υποστηρικτές τους έχουν δουλειά να κάνουν.

Ακόμη και τότε, υπάρχει ένα ακόμη βήμα πριν ένας αρχιμάγειρας μπορέσει να κάνει μια απολαυστική επιστροφή: μια έξοδος.

Οι εταιρείες ιδιωτικών επενδυτικών κεφαλαίων δεν θέλουν να κρατήσουν για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά η εκφόρτωση των τραπεζικών επενδύσεων δεν είναι πάντα απλή. Ο J. Christopher Flowers, του οποίου το ταμείο JC Flowers ανέλαβε ορισμένες από τις πιο ακανθώδεις προκλήσεις αναδιάρθρωσης των τραπεζών και επένδυσε μαζί με τον Mnuchin στην IndyMac, διατήρησε αυτό που έγινε Shinsei Bank στην Ιαπωνία για σχεδόν 20 χρόνια. Και χρειάστηκε 15 χρόνια για να βγει από την επένδυσή του στην ολλανδική NIBC.

Η πώληση μιας τράπεζας στις Ηνωμένες Πολιτείες, η οποία έχει πάνω από 2.000 από αυτές, είναι τουλάχιστον πιθανό να είναι ευκολότερη από ό,τι στην Ευρώπη ή την Ιαπωνία. Η IndyMac είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα: ο Mnuchin μεσολάβησε σε μια πώληση στην CIT, η οποία στη συνέχεια αγοράστηκε από την First Citizens BancShares, τον δανειστή που απέκτησε επίσης την SVB όταν αυτή κατέρρευσε πέρυσι. Υπό αυτή την έννοια, ο Mnuchin έχει να κάνει με ένα οικείο σύνολο συστατικών.

Όπως και με ένα σουφλέ, όμως, η επιτυχία απαιτεί συγχρονισμό, υπομονή και τέλεια εκτέλεση.

Του John Foley – Πηγή: ΟΤ