Τον Οκτώβριο του 2017, μια εβδομάδα αφότου οι New York Times δημοσίευσαν μαρτυρίες οκτώ γυναικών που κατηγορούσαν τον παραγωγό του Χόλιγουντ, Χάρβεϊ Γουάινστιν, για σεξουαλικά αδικήματα, ένας από τους παλιούς φίλους του Γουάινστιν δημοσίευσε ένα άρθρο που τον υπερασπιζόταν.

«Μυρίζομαι ποντίκι όταν πρόκειται για τον Χάρβεϊ Γουάινστιν», δήλωσε ο συγγραφέας Παναγιώτης «Τάκης» Θεοδωρακόπουλος στο βρετανικό περιοδικό The Spectator. «Ο Χάρβεϊ είναι ένας αφοσιωμένος αριστερός, φίλος της Χίλαρι, και πιστεύει ότι οι Γερμανοί ήταν όλοι κακοί πριν από 70 χρόνια (κάνει απόλυτο και καταστροφικό λάθος σε όλα τα σημεία). Αλλά τον συμπαθώ πραγματικά».

Η στήλη ήταν «κλασικά Τάκης»: προκλητική, αλαζονική και αυτοενοχοποιητική. (Ο συγγραφέας, ο οποίος είναι παγκοσμίως γνωστός με το ψευδώνυμό του, Sir Taki, είχε κάποτε περιγραφεί από τον πρώην ιδιοκτήτη του The Spectator ως έχων απόψεις «σχεδόν αντάξιες του Γκέμπελς»). «Στην περίπτωση του Χάρβεϊ, υπάρχουν πολλά για να του κρεμάσουν, και τώρα που όλα βγήκαν στο φως, σέρνονται όλοι από το δάσος», έγραψε. «Ακόμα και μια άσχημη σερβιτόρα θυμήθηκε ξαφνικά ότι σέρβιρε το «γουρούνι», ενώ εκείνος την έπεφτε σε γυναίκες».

Η θεματολογία του στρέφεται γύρω από την απόρριψη των κακόγουστων γυναικών, των φρικτών, φτωχών ανθρώπων και της ανίας της πολιτικής ορθότητας

Μια ιστορία για την ατιμωρησία

Διαβάζοντας αυτά τα λόγια, η ιστορικός και μυθιστοριογράφος Lisa Hilton, περιστασιακή συνεργάτης του Spectator, τρομοκρατήθηκε. «Ήταν η υποκρισία του όλου πράγματος», είπε πρόσφατα στην Helen Lewis του The Atlantic, πίνοντας καφέ στη Βασιλική Ακαδημία Τεχνών στο Λονδίνο. Το σχόλιό του για τις άσχημες σερβιτόρες υποδήλωνε ότι «οι γυναίκες έπρεπε να κριθούν σε μια κλίμακα, της δικής του ιδέας για το αν ήταν αρκετά ελκυστικές ώστε να αξίζουν να τις βιάσουν ή όχι» είπε η Hilton.

Η Hilton αποφάσισε ότι έπρεπε να πει κάτι -και όχι μόνο επειδή το 2009, στο σαλέ του στην Ελβετία, ο Taki είχε προσπαθήσει να τη βιάσει.

Αυτή είναι μια ιστορία για την ατιμωρησία – πώς ένας συγκεκριμένος τύπος ανθρώπου, αν είναι αρκετά πλούσιος, με αρκετά καλές διασυνδέσεις και αρκετά επιδέξιος στο να συγκαλύπτει την παραβατική του συμπεριφορά ως επιλογή τρόπου ζωής και τη μισαλλοδοξία του ως χιούμορ, μπορεί να τη γλιτώσει σχεδόν από τα πάντα, για πολύ καιρό.

Για μισό αιώνα, ο Taki, ο οποίος είναι τώρα 87 ετών, προπαγάνδιζε τον ρατσισμό, τον σεξισμό και τον αντισημιτισμό για να ενθουσιάσει τους αναγνώστες του και να αποδείξει τη δική του ανωτερότητα και το ανέγγιχτο. Οι προκλήσεις του απροκάλυπτες: Μια στήλη του Spectator το 2018 είχε αρχικά τον τίτλο «Προς τιμήν της Βέρμαχτ». Κάποτε έγραψε μια στήλη που εξυμνούσε τη Χρυσή Αυγή, το ελληνικό ακροδεξιό κόμμα, υπό τον τίτλο «Μια φασιστική κατάληψη της Ελλάδας; Θα έπρεπε να είμαστε τόσο τυχεροί». Έχει κάνει καριέρα στο να σπρώχνει τα όρια του αποδεκτού και οι στήλες του έχουν δύο επαναλαμβανόμενα θέματα.

Ο Taki μιλάει για την Νταϊάνα ως ειδικός 

Κάτι στον Taki θυμίζει τον Ντόναλντ Τραμπ

Η πρώτη θεματολογία του στρέφεται γύρω από την απόρριψη των κακόγουστων γυναικών, των φρικτών, φτωχών ανθρώπων και της ανίας της πολιτικής ορθότητας. Η δεύτερη είναι η αναφορά ονομάτων-χρηματοδοτών, αριστοκρατών και σχεδιαστών μόδας-σαν να πρόκειται για ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας, λες και η γειτνίαση με τη φήμη μετατρέπει με κάποιο τρόπο την καθημερινή μισαλλοδοξία σε λαμπερό ερεθισμό. Η ανατριχίλα δεν ήταν μόνο στο ότι το έκανε, αλλά και στο ότι τόσο προφανώς τη γλίτωσε.

Κάτι στον Taki θυμίζει τον Ντόναλντ Τραμπ. Έχει μετατρέψει τον εαυτό του σε καρικατούρα και έχει κάνει την ανοχή στις πράξεις του τεστ πίστης. Όπως και ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ, ο Taki επιδεικνύει ψυχαναγκαστικά τον πλούτο του. Ο επίμονος και ενθουσιώδης σοβινισμός του παρουσιάζεται συχνά με κλείσιμο του ματιού – λες και όποιος τον παίρνει στα σοβαρά πρέπει να είναι το είδος του άχαρου πουριτανού που δεν θα τον άφηνε να μπει στο γιοτ του.

Ένα προφίλ του το 2010 στον Independent σημείωνε ότι «η ενέργειά του έχει επίσης διοχετευτεί στη σεξουαλική του ζωή και η συμβουλή του προς τους ερωτευμένους άνδρες είναι να κυνηγούν μια κοπέλα μέχρι να ενδώσει, ακόμη και αν αυτό γίνεται από απλή συμπάθεια». Ο υπότιτλος τον περιέγραφε, μάλλον φιλανθρωπικά, ως «γυναικά».

«Και πάλι, είναι γέρος», θυμάται να λέει στον εαυτό της. «Και ίσως το εννοούσε για αστείο». Δεν ήθελε να φανεί αγενής στον οικοδεσπότη της. Εκείνο το βράδυ, κάποια στιγμή, ο Taki προσπάθησε να τη φιλήσει, εκείνη απομακρύνθηκε

Ένοχος για απόπειρα βιασμού

Αλλά το φθινόπωρο, 50 χρόνια καυχησιολογίας χωρίς συνέπειες συγκρούστηκαν με την ακρίβεια του ελβετικού νομικού συστήματος. Στις 5 Οκτωβρίου, ένας δικαστής έκρινε τον Taki ένοχο για απόπειρα βιασμού της Lisa Hilton. Ο Taki αρνήθηκε να αποδεχτεί την εις βάρος του απόφαση και επέμενε καθ’ όλη τη διάρκεια της δίκης, με τραμπική αγανάκτηση, ότι ήταν θύμα πολιτικής συνωμοσίας.

Η αντίδραση στην ετυμηγορία στους κύκλους των βρετανικών μέσων ενημέρωσης ήταν απροσδόκητα υποτονική – ένας αρθρογράφος μακράς φήμης αφέθηκε να ξεγλιστρήσει, με ελάχιστους ψιθύρους καταδίκης.

Το 2009, η Hilton ήταν γύρω στα 30, ανεξάρτητη συγγραφέας και ραδιοτηλεοπτική παραγωγός, σε διαδικασία χωρισμού από τον Ιταλό συνθέτη σύζυγό της, με τον οποίο έχει μια κόρη. Έγραφε ιστορικά μυθιστορήματα και βιογραφίες, με επίκεντρο την Αναγέννηση. Ήταν ξανθιά, ελκυστική, αθλητική και με σπουδές στην Οξφόρδη, ένας ισχυρός συνδυασμός που την προσκαλούσε σε πάρτι και λογοτεχνικά φεστιβάλ. Γνώριζε κάποιους από τους ανθρώπους του Spectator στο Λονδίνο, κυρίως τη Phoebe Vela, η οποία ήταν επικεφαλής των εκδηλώσεων του περιοδικού και συνεργαζόταν στενά με τον πρόεδρό του, τον Andrew Neil, που τότε ήταν στα τέλη της δεκαετίας των 50.

Στο Chalet Palataki του Sir Taki

Όταν η Vela προσκάλεσε τη Hilton για ένα Σαββατοκύριακο στο σαλέ του Taki στο Γκστάαντ, στις ελβετικές Άλπεις, η Hilton υπέθεσε ότι εννοούσε ένα ταξίδι για σκι. Δέχτηκε και πέταξε στη βίλα, το Chalet Palataki -ένα όνομα που μεταφράζεται ως «μικρό παλάτι»- μαζί με τη Vela και τον Neil, καθώς και μια άλλη γυναίκα, ονόματι Charlotte, την οποία δεν είχε συναντήσει ποτέ πριν.

Η Hilton βρέθηκε να μοιράζεται ένα δωμάτιο με τη Charlotte. Καθώς οι δύο γυναίκες έσπευσαν να αλλάξουν για το δείπνο εκείνο το πρώτο βράδυ, ο Taki μπήκε στο δωμάτιο. «Θυμάμαι, σαν να ήταν ταινία τρόμου, να κοιτάζω έξω από το ντους και αυτό ήταν το πρόσωπό του μέσα από το τζάμι. Νομίζαμε ότι ήταν αξιολύπητος, αυτός ο βρώμικος γέρος … Καθόλου απειλητικός».

Την επόμενη μέρα, σύμφωνα με την κατάθεση που έδωσε αργότερα στη βρετανική αστυνομία, η Hilton αποφάσισε να κάνει μια βόλτα στην πόλη και ο Taki της έδωσε ένα σετ κλειδιά για το σαλέ. Ήταν προσαρτημένα σε ένα πορτοφόλι, στο οποίο, όπως λέει, δεν κοίταξε ποτέ μέσα. Όταν επέστρεψε τα κλειδιά, άνοιξε το πορτοφόλι για να αποκαλύψει μια πιστωτική κάρτα και μετρητά που, όπως υπέθεσε, είχε σκοπό να τα ξοδέψει εκείνη.

«Και πάλι, είναι γέρος», θυμάται να λέει στον εαυτό της. «Και ίσως το εννοούσε για αστείο». Δεν ήθελε να φανεί αγενής στον οικοδεσπότη της. Εκείνο το βράδυ, κάποια στιγμή, ο Taki προσπάθησε να τη φιλήσει, εκείνη απομακρύνθηκε – για άλλη μια φορά σκεπτόμενη ότι επρόκειτο για έναν βρώμικο γέρο που προσπαθούσε να βρει την τύχη του.

O Taki δοκιμάζει ποτά για τη στή του στο The Spectator 

Το βράδυ της απόπειρας βιασμού

Η Hilton πήγε για ύπνο μόνη της- η Charlotte είχε φύγει νωρίτερα εκείνη την ημέρα. Ο Taki μπήκε μέσα, έκλεισε την πόρτα και μετά προσπάθησε να σκαρφαλώσει πάνω της. Πάντα καυχιόταν για τις νεανικές αθλητικές του διακρίσεις και είχε καυχηθεί ότι είχε κερδίσει ένα πρωτάθλημα τζούντο άνω των 70 ετών την προηγούμενη χρονιά.

«Μην είσαι ανόητος, ξέρεις, έλα, δεν χρειάζεται αυτό, έχουμε ήδη πει καληνύχτα» είπε η Hilton. Η προσέγγισή της δεν λειτούργησε. Τελικά τον έσπρωξε μακριά και εκείνος βγήκε από το δωμάτιο.

Πώς και γιατί ο Taki είχε αποκτήσει τόση ελευθερία;

Για τον Taki, η υπεράσπιση του Χάρβεϊ Γουάινστιν δεν ήταν κάτι το ασυνήθιστο. Ίσως όμως αναρωτιέστε πώς, στο πρώτο κύμα του κινήματος #MeToo, ένα mainstream περιοδικό αποφάσισε να δημοσιεύσει ένα άρθρο του φίλου ενός φερόμενου ως βιαστή που δηλώνει ότι οι κατήγοροί του πρέπει να είναι όλοι είτε πικρόχολοι, είτε άσχημοι, είτε χρυσοθήρες.

Εδώ πρέπει να υπολογιστεί ο ρόλος του The Spectator στη βρετανική δημόσια ζωή. Ιδρύθηκε το 1828 και αυτομάτως έγινε κερδοφόρο και με μεγάλη επιρροή. Ο Μπόρις Τζόνσον ήταν εκδότης του από το 1999 έως το 2005, πριν από τη θητεία του ως πρωθυπουργός.

Μία από τις ανώτερες συντάκτριες, η Mary Wakefield, είναι παντρεμένη με τον πρώην κορυφαίο σύμβουλο του Τζόνσον, τον Dominic Cummings, τον εγκέφαλο της εκστρατείας για το Brexit. Ο πρώην πολιτικός συντάκτης της Τζέιμς Φορσάιθ έφυγε το 2022 για να γίνει ανώτερος σύμβουλος του νυν συντηρητικού πρωθυπουργού Ρίσι Σούνακ, ο οποίος ήταν κουμπάρος στον γάμο του. Ο πιθανός επόμενος ηγέτης των Συντηρητικών, ο Κέμι Μπάντενοχ, εργαζόταν εκεί στα μέσα της δεκαετίας του 2010.

Το 2003, επί Μπόρις Τζόνσον, το περιοδικό δημοσίευσε ένα άρθρο του Taki με τίτλο «Σκέψεις για την κακοποίηση». Η στήλη πρότεινε ότι «μόνο ένας ηλίθιος δεν θα μπορούσε να υποθέσει ότι αυτό που οι πολιτικά ορθές εφημερίδες αναφέρουν ως «δυσαρεστημένους νέους» είναι μαύροι κακοποιοί, γιοι μαύρων κακοποιών και εγγόνια μαύρων κακοποιών». Οι Δυτικοί Ινδοί, έγραψε ο Taki, είχαν επιτραπεί να μεταναστεύσουν στη Βρετανία και «να πολλαπλασιάζονται σαν τις μύγες». Το άρθρο, το οποίο ο Τζόνσον χαρακτήρισε «τρομερό λάθος», αποσύρθηκε αργότερα.

Σύμφωνα με τον Taki, όταν ήταν 18 ετών, ο πατέρας του τού πρόσφερε μια θέση εργασίας στην οικογενειακή επιχείρηση, αλλά δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει μια ζωή υπαλλήλου. Αντ’ αυτού, το έσκασε στο Παλμ Μπιτς της Φλόριντα, όπου ερωτεύτηκε τον τρόπο ζωής των αργόσχολων πλουσίων

Ξέρει να ξεγλιστράει

Ο Taki είχε ενταχθεί στο περιοδικό πολύ πριν από την εποχή του Τζόνσον, ξεκινώντας την κοινωνική στήλη «High Life» το 1977 και καταθέτοντας έκτοτε περισσότερες από 2.000 εβδομαδιαίες στήλες. Τα διαπιστευτήριά του ήταν ασυνήθιστα: Ήταν κληρονόμος μιας περιουσίας, από μια ελληνική ναυτιλιακή εταιρεία, και είχε παντρευτεί μια άλλη, στο πρόσωπο της συζύγου του, της πριγκίπισσας Αλεξάνδρας Σένμπουργκ-Χάρτενσταϊν της Αυστρίας.

Σύμφωνα με τον Taki, όταν ήταν 18 ετών, ο πατέρας του τού πρόσφερε μια θέση εργασίας στην οικογενειακή επιχείρηση, αλλά δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει μια ζωή υπαλλήλου. Αντ’ αυτού, το έσκασε στο Παλμ Μπιτς της Φλόριντα, όπου ερωτεύτηκε τον τρόπο ζωής των αργόσχολων πλουσίων. Το εισαγωγικό κείμενο για τις συγκεντρωμένες στήλες του -Πρίγκιπες, Playboys, & High-Class Tarts, με πρόλογο από τον Tom Wolfe- καυχιέται ότι έχει «πετάξει τούρτα στον Aga Khan και έχει ουρήσει πάνω στα αυτοκίνητα φοβερών μαφιόζων».

Τη δεκαετία του 1980, συνελήφθη όταν προσπάθησε να περάσει από το τελωνείο του αεροδρομίου Χίθροου με κοκαΐνη στην τσέπη του. Οι στήλες του γράφονται από το διαμέρισμά του στη Νέα Υόρκη, μια πόλη την οποία αποκαλεί πάντοτε «the Bagel», από τον παράδεισο του Eurotrash στο Μόντε Κάρλο και από το σαλέ του στο Γκστάαντ. Το προφίλ του 2010 στην Independent σημείωνε ότι «εμπλουτίζει τη συζήτησή του με λέξεις όπως «wop», «yid» ή «dago»- ωστόσο έχει επιβιώσει από επτά εκδότες και πέντε ιδιοκτήτες».

Στο εκδοτικό παιχνίδι και η κόρη του

Το 2002 συνίδρυσε το The American Conservative και την ηλεκτρονική έκδοση Taki’s Magazine μαζί με κόρη του. Στο τελευταίο ο σχολιαστής Gavin McInnes ανακοίνωσε τη δημιουργία της ακροδεξιάς πολιτοφυλακής του, των Proud Boys. Το Taki’s Magazine δημοσίευσε κάποτε ένα άρθρο τόσο απροκάλυπτα ρατσιστικό που ο συγγραφέας του, ο John Derbyshire, εξορίστηκε από την αμερικανική δεξιά εξαιτίας του. («Μην παρευρίσκεστε σε εκδηλώσεις που πιθανόν να προσελκύουν πολλούς μαύρους», συμβούλευε ο Derbyshire, σε μια παρωδία της «Ομιλίας» που δίνουν μερικές φορές οι μαύροι γονείς στα παιδιά τους για τους κινδύνους του ρατσισμού. Έγραψε επίσης: «Πριν ψηφίσετε έναν μαύρο πολιτικό, εξετάστε τον χαρακτήρα του πολύ πιο προσεκτικά απ’ ό,τι θα κάνατε με έναν λευκό»).

Η δίκη της απόπειρας βιασμού της Hilton

Οι τροχοί της δικαιοσύνης αλέθουν αργά, ιδίως όταν εμπλέκονται ελβετικά δικαστήρια, ένας Βρετανός καταγγέλλων και ένας διεθνής πλέιμποϊ με σπίτια σε πολλές χώρες. Αφού διάβασε το άρθρο του Taki για τις άσχημες σερβιτόρες του #MeToo, η Hilton προσπάθησε αρχικά να ενδιαφερθεί η Daily Mail για την ιστορία της, αλλά δεν βρήκε άκρη- συμβουλεύτηκε και δικηγόρο. Τον Ιανουάριο του 2019, πήγε στην αστυνομία του Λονδίνου, η οποία πήρε μια περιεκτική κατάθεση και της είπε ότι θα πρέπει να συνεχίσει την υπόθεση στην Ελβετία. Το έκανε, πληρώνοντας από την τσέπη της τον δικηγόρο της.

Η δικαστική υπόθεση εξελίχθηκε σε δύο στάδια, σύμφωνα με την ελβετική νομοθεσία. Κατά τη διάρκεια συνέντευξης στην αστυνομία, ο Taki είχε αρνηθεί ότι έγραψε επιστολή στο Hilton εκείνο το Σαββατοκύριακο. Κατά την προκαταρκτική ακρόαση, το καλοκαίρι του 2022, του έδειξαν φωτογραφίες των σημειώσεων σε επιστολόχαρτο του Chalet Palataki. Στην τελική του απόφαση, ο δικαστής έκρινε ότι η εξήγηση του Taki δεν ήταν πειστική.

Όταν ανακρίθηκε από την ελβετική αστυνομία τον Φεβρουάριο του 2022, ο Taki ισχυρίστηκε επίσης ότι δεν είχε γράψει ποτέ προσωπικά στη Hilton και ότι δεν είχε πολλές αναμνήσεις από αυτήν. Κατά τη διάρκεια της προκαταρκτικής ακρόασης, ωστόσο, του έδειξαν ένα άρθρο του Spectator του 2009 σχετικά με τον έρωτά του με τη Lisa την ιστορικό. Η απόφαση του δικαστή αναφέρει τα δύο αυτά περιστατικά και σημειώνει ότι αν και η ιστορία της Hilton δεν άλλαξε ποτέ, η ιστορία του Taki άλλαξε.

Η όλη υπόθεση θυμίζει συνεχώς στη Hilton, «αυτή την αίσθηση ότι δεν υπάρχουν συνέπειες για ανθρώπους σαν αυτόν». Ανθρώπους σαν τον Taki, εννοεί

Η τελική απόφαση

Η δίκη πραγματοποιήθηκε τελικά στο περιφερειακό δικαστήριο του Thun, στη γερμανόφωνη Ελβετία, το φθινόπωρο του 2023. Ήταν, για τα αμερικανικά δεδομένα, μια χαμηλών τόνων και επιπόλαιη υπόθεση. Ένας μόνο δικαστής άκουσε τα στοιχεία. Ο Taki και η Hilton κάθισαν μόλις λίγα μέτρα μακριά στην αίθουσα του δικαστηρίου, σχεδόν αντικρίζοντας ο ένας τον άλλον- και οι δύο κατέθεσαν στα αγγλικά, χρησιμοποιώντας μεταφραστή. Δεν κλήθηκαν άλλοι μάρτυρες.

Προς υπεράσπιση του Taki, ο δικηγόρος του προσέφερε ένα άρθρο που είχε γράψει η Hilton στους Sunday Times τον Ιανουάριο του 2018 σχετικά με το κίνημα #MeToo. «Μπορεί να φαίνεται ότι έχουμε φτάσει σε ένα σημείο καμπής, ένα σημείο όπου, επιτέλους, οι γυναίκες διεκδικούν την εξουσία του λόγου με τρόπο που δεν έχει ξαναγίνει ποτέ», είχε γράψει η Hilton. Είχε επίσης προσθέσει μια προειδοποίηση: «Η ενδυνάμωση των θυμάτων να αποκαλύπτουν τους θύτες τους μόνο αξιέπαινη μπορεί να είναι, αλλά η παρουσίαση της γυναίκας ως το αιώνιο θύμα του άνδρα είναι οπισθοδρομική και ασεβής απέναντι στις δυνατότητες που έχει ανοίξει το #MeToo». Αυτή ήταν η απόδειξη του Taki ότι η Hilton ήταν ακτιβίστρια, με κίνητρο τη μοχθηρία.

Ο δικαστής έμεινε ασυγκίνητος. Είπε ότι ο απολογισμός της Hilton ήταν «αυστηρός και αξιόπιστος» και ότι δεν είχε κανένα κίνητρο να προβεί σε ψευδή καταγγελία. Ο Taki κρίθηκε ένοχος, του επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης 12 μηνών με αναστολή και διατάχθηκε να καταβάλει στη Hilton πρόστιμο 5.000 ελβετικών φράγκων, ήτοι 5.700 δολάρια, συν τους τόκους και τα δικαστικά της έξοδα ύψους 18.000 φράγκων.

Η απάντηση του The Spactator

Η καταδίκη ώθησε το The Spectator να δράσει. Η στήλη του Taki εξαφανίστηκε από το επόμενο τεύχος του περιοδικού και αργότερα αντικαταστάθηκε με ένα σύντομο σημείωμα που εξηγούσε την απουσία του: «Η στήλη High Life του Taki κάνει ένα διάλειμμα όσο ο ίδιος ασκεί έφεση για μια πρόσφατη καταδίκη του».

Στη χριστουγεννιάτικη έκδοση του The Spectator, ένα γνωστό όνομα επέστρεψε. «Αυτή είναι η 47η συνεχής χρονιά που γράφω στήλη για το χριστουγεννιάτικο τεύχος του Spectator», έγραψε ο Taki με το συνηθισμένο του όνομα «High Life».

«Πρόσφατα, όμως, μου συνέβη κάτι κακό σε ένα δικαστήριο ενός ελβετικού χωριού, το οποίο με οδήγησε να αναστείλω τη συγγραφή της τακτικής στήλης μου». Στο άρθρο, ο Taki συνέκρινε τον εαυτό του με τον Ιώβ, τον βιβλικό ήρωα που τιμωρήθηκε από τον Θεό για να δοκιμάσει την αφοσίωσή του, πριν προσθέσει: «Και τώρα ήρθε η ώρα. Μετά από 47 χρόνια, κάνω ένα διάλειμμα». Ολοκλήρωσε με ένα ονομαστικό κατάλογο ευχαριστιών προς τους υποστηρικτικούς φίλους του, που περιλάμβανε δύο Μπίσμαρκ, τέσσερις παλιούς Etonians, την αδελφή ενός πρώην πρωθυπουργού και τη σύζυγο ενός μαρκησίου.

Ο Taki συνεχίζει να γράφει με την ίδια ορμή

Η Hilton απελπίζεται ότι δεν θα μπορέσει ποτέ να ανακτήσει τα έξοδά της από τον Taki, ακόμη και αν η έφεσή του απορριφθεί. Η υπόθεση έχει ήδη καταβροχθίσει τρία χρόνια από τη ζωή της. Δεν έχει μιλήσει δημόσια γι’ αυτήν εκτός δικαστηρίου, ενώ ο Taki χρησιμοποίησε το ίδιο του το περιοδικό για να την παρουσιάσει ως μοχθηρή ψεύτρα. Εν τω μεταξύ, το The Spectator συνεχίζει να επηρεάζει τη συντηρητική πολιτική όσο ποτέ άλλοτε.

Ο Taki συνεχίζει να γράφει με την παλιά του ορμή, απλώς σε ελαφρώς λιγότερα φόρουμ από ό,τι πριν: Μια πρόσφατη στήλη στο Taki’s Magazine επιτέθηκε στην ιδέα των αποζημιώσεων για τη δουλεία, αφήνοντας να εννοηθεί ότι η δυσχερής θέση των σκλαβωμένων δεν ήταν τόσο άσχημη επειδή «τους δόθηκαν δουλειές για όλη τους τη ζωή». Η όλη υπόθεση θυμίζει συνεχώς στη Hilton, «αυτή την αίσθηση ότι δεν υπάρχουν συνέπειες για ανθρώπους σαν αυτόν». Ανθρώπους σαν τον Taki, εννοεί.

Σήμερα, η Χίλτον εξακολουθεί να είναι ανεξάρτητη συγγραφέας, να ζει από μισθό σε μισθό και να αναρωτιέται αν, παρ’ όλα αυτά, κάποιοι από τους πρώην συναδέλφους της τον πιστεύουν περισσότερο από εκείνη.

*Με στοιχεία από theatlantic.com

Headlines