Δεν είναι τυχαίο που ο Δημήτρης Κουτσούμπας είναι ο δημοφιλέστερος πολιτικός

Βλέπω ότι ενόχλησε αρκετούς -ίσως το τρόμαξε να είναι πιο κατάλληλο ρήμα για κάποιους- το γεγονός ότι στην πρόσφατη δημοσκόπηση της Metron Analysis για το MEGA ως πιο δημοφιλής πολιτικός αναδείχτηκε ο γενικός γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας

Θυμήθηκαν διάφοροι και τη δήλωσή του για sugar dadies στη Βουλή – προσπερνώντας βέβαια, πάγια τακτική για άβολες αλήθειες, την ουσία που αφορούσε το τι θα σημαίνει να γενικευτούν τα δίδακτρα στην ανώτατη εκπαίδευση… –, ενοχλήθηκαν που το κόμμα του αναφέρεται ακόμη στον Λένιν, δεν παρέλειψαν και τις εξυπνάδες, με υπεραπλουστεύσεις σε βαθμό αλλοίωσης της θεωρίας και της ιδεολογίας, επειδή αναφέρεται ακόμη στην προοπτική του σοσιαλισμού.

Μόνο που όλα αυτά δείχνουν την αδυναμία τους -προσποιητή ή πραγματική- να αναγνώσουν την κοινωνική πραγματικότητα και να καταλάβουν γιατί είναι δημοφιλής ο Δημήτρης Κουτσούμπας.

Δεν -ή τους βολεύει να μην- καταλαβαίνουν γιατί στα μάτια πολλών ανθρώπων σήμερα ο Δημήτρης Κουτσούμπας δεν φαίνεται ούτε γραφικός, ούτε μονολιθικός και «κολλημένος», ούτε «οπαδός του ολοκληρωτισμού», αλλά αντίθετα φαντάζει ένας σοβαρός πολιτικός που μιλά τη γλώσσα της κοινής λογικής και εκφράζει τις ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων.

Ας σκεφτούμε, λοιπόν, τι βλέπει σήμερα ένας άνθρωπος που παρακολουθεί τις πολιτικές εξελίξεις.

Βλέπει μια κυβέρνηση που πιστεύει ότι το 41% ισοδυναμεί με «λευκή επιταγή και περνάει νομοθετήματα ενάντια στη λαϊκή βούληση, αδυνατεί να αντιμετωπίσει τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα, την ώρα που διεκδικεί για τις δικές τις πολιτικές ευθύνες ατιμωρησία, είτε μιλάμε για τις υποκλοπές, είτε για τα Τέμπη.

Βλέπει μια αξιωματική αντιπολίτευση, αδύναμη, διασπασμένη, χωρίς προσανατολισμό και έναν ηγέτη που μέχρι πρότινος δεν ήταν μέλος της και δεν ήταν καν αριστερός.

Βλέπουν ένα ΠΑΣΟΚ που κάποιες φορές κινείται λες και συμμετέχει σε διαγωνισμό για την πιο ανέμπνευστη αντιπολίτευση, με έναν αρχηγό που αποδεικνύει ότι το να είσαι σχετικά νέος, δεν σημαίνει ότι φέρνεις και κάτι όντως νέο στην πολιτική.

Βλέπουν μια Νέα Αριστερά να διεκδικεί την κληρονομιά του «συνεπούς ΣΥΡΙΖΑ», χωρίς να εξηγεί πώς θα το κάνει, χωρίς να πείθει ότι μπορεί και εάν είναι αυτό που όντως χρειαζόμαστε.

Βλέπουν με τρόμο την άκρα δεξιά, σε όλες τις παραλλαγές της να σηκώνει κεφάλι.

Και βλέπουν και τον Δημήτρη Κουτσούμπα.

Έναν πολιτικό που δεν μηρυκάζει τις ίδιες κοινοτοπίες της «επαγγελματικής πολιτικής».

Που αμφισβητεί την κυβέρνηση και την πολιτική της στο όνομα κινημάτων στα οποία το κόμμα του όντως συμμετέχει, κατεβαίνοντας στο δρόμο και διεκδικώντας.

Που μιλάει μια γλώσσα λαϊκή, χωρίς όμως να λαϊκίζει.

Που θυμίζει απλές αλήθειες όπως ότι ο καπιταλισμός δεν είναι παράδεισος και υπάρχει αδικία και ανισότητα στην κοινωνία.

Που υπογραμμίζει ότι η κοινωνική αλλαγή δεν γίνεται «με έναν νόμο και ένα άρθρο», αλλά χρειάζεται δουλειά και συμμετοχή.

Και που θυμίζει μια μακρά ιστορία αγώνων και θυσιών στις οποίες δεν συμμετείχε μόνο το ΚΚΕ, αλλά και ένας ολόκληρος λαός.

Έναν πολιτικό ταυτόχρονα προσηνή και σοβαρό, που δεν φοβάται το χιούμορ και που ταυτόχρονα δεν είναι ένας μανιακός της δημοσιότητας.

Που δίνει την βουλευτική του αποζημίωση στο κόμμα του και παίρνει απλώς έναν μισθό.

Οποιοσδήποτε τα σκεφτεί αυτά καταλαβαίνει αμέσως γιατί είναι δημοφιλής.

Αλλά και γιατί ξεχωρίζει μέσα σε μια πολιτική σκηνή από την οποία, αυτή τη στιγμή, φαίνεται σαν να απουσιάζουν οι πραγματικοί ηγέτες, αυτοί που νοιάζονται πραγματικά για την κοινωνία και μπορούν να προσφέρουν έναν άλλο δρόμο.

Σε τελική ανάλυση, για πολλά μπορεί κανείς να ασκήσει κριτική και στον Κουτσούμπα και στο ΚΚΕ, ξεκινώντας από το ότι είναι ένα κόμμα που αυτή τη στιγμή περίπου λέει ότι δεν θέλει να κυβερνήσει (εάν έλεγε το αντίθετο, πιστέψτε με, θα ήταν πολύ διαφορετική και η πρόθεση ψήφου στις δημοσκοπήσεις), όμως έχει τη βασική αρετή να λέει αυτό που πιστεύει και σε αυτό να είναι συνεπής, με τη συνέπεια λόγων και έργων να είναι δυσεύρετη στις ημέρες μας.

Και μπορεί να διαφωνώ με πολιτικές επιλογές του, όπως αυτή σε σχέση με το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, αλλά ξέρω ότι αυτό το δικαίωμα θα το υπερασπιστεί, με τον τρόπο που σε όλα τα ζητήματα ρατσισμού έχει κρατήσει υποδειγματική στάση, σε αντίθεση με αυτούς που τώρα νομοθετούν «δικαιωματικά», για να αποφύγουν να τους βγάλει «κόκκινη κάρτα» η Κομισιόν, αλλά το κράτος δικαίου το βλέπουν «α λα καρτ».

Όσους λοιπόν τους ξενίζει η δημοφιλία του Κουτσούμπα, απλώς δεν είναι σε θέση να αναλύσουν και να συνειδητοποιήσουν όλα αυτά, όπως αδυνατούν να καταλάβουν και την κοινωνία και τις εκρήξεις, και τις περισσότερες φορές αυτό που τελικά ψελλίζουν δεν είναι πολύ διαφορετικό από «ας φάνε παντεσπάνι».