Σε βάθος χρόνου, ανεξάρτητα από το χρονικό σημείο που διεξάγεται ένας αγώνας της εθνικής ομάδας, σε ημέρα υψηλού συμβολισμού ή όχι, πάντα η Γαλανόλευκη αναζητεί και πολλές φορές βρίσκει τον δικό της «ήρωα». Αυτόν, δηλαδή, που υπογράφει σπουδαίες στιγμές και επιτυχίες, τον άνθρωπο που εν τέλει στέλνει την ομάδα στην τελική φάση σημαντικής διοργάνωσης ή της χαρίζει ένα τρόπαιο.

Αύριο, το ραντεβού είναι στην Τιφλίδα. Με αντίπαλο τη διψασμένη, αλλά όχι και υπερδύναμη για να μη φτάσουμε σε υπερβολές, Γεωργία. Τι έχει συμβεί στο παρελθόν και ποιοι είναι ορισμένοι από τους ποδοσφαιριστές που ταύτισαν το όνομά τους με νίκες που χαράχτηκαν στη μνήμη όλων και αρνούνται να ξεθωριάσουν, μολονότι έχουν περάσει χρόνια και χρόνια;

Τάκης Νικολούδης, ο άλλοτε διεθνής μέσος που έστειλε την εθνική Ελλάδας στο Ευρωπαϊκό του ’80. Αυτός ο χαρισματικός χαφ που μπορούσε να κρατήσει τη μπάλα στα πόδια του δίχως κανείς να την πάρει από τον έλεγχό του, έκανε καριέρα μεγάλη τόσο με τον Ηρακλή, όσο και με την ΑΕΚ και τον Ολυμπιακό. Τον θυμούνται οι πάντες, όμως, ένεκα της 12ης Σεπτεμβρίου του ’79. Τότε, στην «καυτή» Λεωφόρο, έκανε το 1-0 απέναντι στη Σοβιετική Ενωση και εκείνο το γκολ έδωσε μια ανεκτίμητη πρόκριση, ήταν η αξέχαστη «πρώτη φορά».

Πέρασε μπόλικος καιρός μέχρι να φτάσουμε στο ’93: την άνοιξη, στις 31 Μαρτίου, ο Στράτος Αποστολάκης, αντί να αμυνθεί ή να επιτεθεί κατά κύματα όπως συνήθιζε, αποφάσισε να χτυπήσει ένα κρίσιμο πέναλτι. Το 0-1 κόντρα στην Ουγγαρία στο Νεπ Στάντιον ήρθε και μαζί η πρόκριση στο Μουντιάλ των ΗΠΑ (1994). Και το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς, ανήμερα της 17ης Νοεμβρίου, στον ουρανό της δόξας πήδησε ο Νίκος Μαχλάς για το 1-0 απέναντι στη Ρωσία σε παιχνίδι που διεξήχθη σε ένα γεμάτο Ολυμπιακό Στάδιο. Η σημασία της νίκης; Περάσαμε πρώτοι και αήττητοι! Δεν ήταν και μικρό το επίτευγμα…

Στις 7 Ιουνίου του 2003 και ενώ ο όμιλος για τα προκριματικά του ευρωπαϊκού δεν είχε αρχίσει με τα πλέον θετικά αποτελέσματα για την ελληνική ομάδα, το τετ-α-τετ με την Ισπανία στη Σαραγόσα φάνταζε ως κάτι που έφερε ταμπέλα «υψηλός δείκτης δυσκολίας».

Ο Στέλιος Γιαννακόπουλος, ωστόσο, φρόντισε να «ξεκλειδώσει» το κουτί με τους τρεις βαθμούς, εκείνη η νίκη (0-1) άλλαξε το τσιπάκι της ομάδας και τα υπόλοιπα απλά μπήκαν στο βιβλίο της Ιστορίας, της ωραιότερης στον ελληνικό αθλητισμό.

Ένα …πακέτο νικών και μεγάλων ηρώων ήρθε το επόμενο καλοκαίρι. 20 χρόνια πίσω από τις τωρινές μέρες, στην Πορτογαλία το 2004 ο σταθμός. 25 Ιουνίου ήταν που ο Αγγελος Χαριστέας κάνει το 1-0 επί της Γαλλίας και το εισιτήριο για τα προημιτελικά έρχεται και με τρόπο που ελάχιστοι φαντάζονταν.

Λίγες ημέρες μετά, την 1η Ιουλίου, ο Τραϊάνος Δέλλας «χτυπά» στην παράταση σαν κόμπρα, τέζα η Τσεχία (1-0), η εθνική του Οτο Ρεχάγκελ στον τελικό του Euro. Και στις 4 Ιουλίου, ξανά ο καπετάνιος του ονείρου, ο Χαριστέας, δίνει την κούπα με το 1-0 κόντρα στην γηπεδούχο Πορτογαλία.

Ο κατάλογος αυτός, δεν θα μπορούσε να μην περιλαμβάνει και έναν παίκτη, έναν κυνηγό που σκόραρε γκολ νίκης (1-0) στον δρόμο για την πρόκριση σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου. Ο Δημήτρη Σαλπιγγίδης σημάδεψε σωστά σε παιχνίδι-μπαράζ απέναντι στην Ουκρανία (1-0) και έτσι βρεθήκαμε λίγους μήνες αργότερα στη Νότιο Αφρική.

Την Τρίτη το βράδυ στην Τιφλίδα, ποιος θα πάρει τη σκυτάλη και θα γίνει ο παίκτης που θα προσθέσει το όνομά του σε μια χρυσή λίστα; Εν αναμονή, λοιπόν

Headlines