Ντίνος Χριστιανόπουλος στον Βοτανικό

Το σημαντικότερο πράγμα για ένα ποιητή είναι ο χώρος που κατασκευάζει. Ο ποιητής είναι ο χώρος του, ο κόσμος που επανασυστήνει. Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος για ένα νεότερο ή και τηλεοπτικό κοινό ήταν ο ιδιόρρυθμος, παράξενος, μοναχικός ποιητής που ενίοτε τα έσουρνε στο σινάφι του με την αργόσυρτη εκφορά του από το σπιτάκι του στην αγαπημένη του Θεσσαλονίκη.

Μια εικόνα συνεπής με τον ίδιο αλλά και μακριά από την άσκηση που για δεκαετίες επιδόθηκε και που στο κέντρο της είχε την γραφή και την μικρή μα σπουδαία ποιητική – δοκιμιακή παρακαταθήκη.

Αυτόν τον Ντίνο, τον ασκητή, στο σκοτεινό ή ημιφωτισμένο γραφείο του με φόντο τον Τσιτσάνη και τον Καβάφη, αναπαριστά ο έξοχος μονόλογος «Το Ταγκαλάκι» δια χειρός του δημοσιογράφου, εκ των καλύτερων στις συνεντεύξεις, και σκηνοθέτη- ντοκιμαντερίστα Αντώνη Μποσκοΐτη στο Θέατρο Vault του Βοτανικού.

Από μια συνέντευξη…

Το κυριότερο είναι πως η δομή του έργου, πρόκυψε από μια συνέντευξη του «Μπόσκο» με τον Χριστιανόπουλο και που στην μία ώρα και κάτι που διαρκεί ανατέμνει όλο το σύμπαν του ποιητή, από την δύσκολη και σκληρή Θεσσαλονίκη του ‘50 και τα κατηχητικά μέχρι το πολιτιστικό τοπίο της σύγχρονης Ελλάδας.

Ο Χάρης Φλέουρας – με καταβολή μπουφόνικη και με σεμινάρια δίπλα στον Ντάριο Φο και την Φράνκα Ράμε- είναι ο ηθοποιός που σηκώνει το βάρος να αναπαραστήσει τον δύσκολο ποιητή που ανακρίνεται ή εξομολογείται από τον ίδιο τον δημοσιογράφο Μποσκοΐτη.

Και εδώ είναι το κλειδί: Ο Φλέουρας δεν μιμείται. Αναπαριστά, μεταφέρει τον ποιητή ακόμη και το κύρτωμα της πλάτης ή το αργόσυρτο βάδισμά του στο διαμέρισμα της μοναξιάς και της μνήμης. Αναβιώνει έναν τρόπο, ένα κλίμα, μια ματιά στον κόσμο. Ακόμη και την λεπτή ισορροπία του Ντίνου ανάμεσα στην ευαισθησία και τον κυνισμό. Τον υπαινιγμό του Έρωτα και την θρασύτητα.

Πυκνό κείμενο, διαφωτιστικό για μια εποχή, για ένα πρόσωπο που κινήθηκε και στο κέντρο και στο περιθώριο. Και ως υπόμνηση ένα σπουδαίο τραγούδι που διανθίζει την παράσταση: το ομώνυμο με την φωνή του Παντελή Θεοχαρίδη, σε μουσική Γιώργη Χριστοδούλου και σε στίχους του Θωμά Κοροβίνη.