Τι θα μπορούσε, άραγε, κάποιος να απαντήσει στην ερώτηση: Τι είναι θέατρο;

Η εύκολη απάντηση θα ήταν η ερμηνεία που δίνει ένα λεξικό. Ετυμολογικά η λέξη θέατρο προέρχεται από το ρήμα «θεῶμαι», που σημαίνει «βλέπω», «παρατηρώ».

Πρόκειται για τη δραματική τέχνη, η οποία ακολουθώντας ορισμένες συμβάσεις, αναπαριστά μπροστά σε κοινό μια σειρά γεγονότων με τη αξιοποίηση ανθρώπων (ηθοποιών) που μιλούν και δρουν. Αποτελεί, επίσης το κτίριο, την αίθουσα ή την κατασκευή που προορίζεται για θεατρικές παραστάσεις.

Κι όμως, η απάντηση δεν είναι τόσο απλή. Το θέατρο είναι πολλά περισσότερα.

Θέατρο είναι οι ηθοποιοί. Οι άνθρωποι αυτοί που μέσα από το ταλέντο και τη δουλειά τους, καταφέρνουν να ανοίξουν μπροστά μας κόσμους μαγικούς.

Θέατρο είναι οι θεατρικοί συγγραφείς, χωρίς τους οποίους το θέατρο δεν θα υπήρχε. Θέατρο είναι οι σκηνοθέτες, οι άνθρωποι που πλάθουν στο μυαλό τους την κάθε παράσταση και στη συνέχεια δημιουργούν τους κόσμους, μέσα στους οποίους θα ταξιδέψουν οι θεατές.

Θέατρο είναι οι όλοι οι άνθρωποι που εργάζονται για αυτό. Οι ενδυματολόγοι, οι φωτιστές, οι σκηνογράφοι, οι παραγωγοί, οι τεχνικοί, οι κομμωτές, οι μακιγιέρ, αλλά και οι ταξιθέτες.

Και φυσικά θέατρο είναι και οι θεατές. Είναι οι άνθρωποι που το αγαπούν και το στηρίζουν ακόμα και σε πολύ δύσκολες περιόδους. Για τους ανθρώπους αυτούς το θέατρο είναι οξυγόνο. Αποτελεί διέξοδο από την βαρετή, την πεζή και δύσκολη πραγματικότητα. Είναι η τέχνη. Είναι τροφή για σκέψη. Είναι διασκέδαση.

Όπως είχε πει και ο μεγάλος σκηνοθέτης Πίτερ Μπρουκ: «Μπορώ να πάρω οποιονδήποτε άδειο χώρο και να τον ονομάσω »γυμνή σκηνή». Ένας άνθρωπος διασχίζει αυτόν τον άδειο χώρο, ενώ κάποιος άλλος τον παρακολουθεί, και αυτό είναι όλο κι όλο ό,τι χρειάζεται για να γεννηθεί η θεατρική πράξη».

Πέντε λόγοι που το θέατρο είναι σημαντικό στη ζωή μας

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου ο επιτυχημένος σκηνοθέτης, Σπύρος Μιχαλόπουλος, που βρίσκεται πίσω πολύ μεγάλες θεατρικές και τηλεοπτικές επιτυχίες μιλά στο in και αναλύει τους πέντε λόγους που κάνουν το θέατρο τόσο σημαντικό για τη ζωή μας.

  • 1. Το θέατρο ξεκίνησε την ώρα που γεννήθηκε ο πρώτος άνθρωπος.

Σε μια σπηλιά, διηγήθηκε κάτι που του συνέβη, στο κυνήγι. Όταν στην προσπάθεια του να γίνει παραστατικός «έπαιξε» όλους τους «ρόλους» που συνάντησε. Αυτή ήταν η πρώτη θεατρική παράσταση.

Το θέατρο λειτουργεί όπως ακριβώς ο ανθρώπινος οργανισμός. Χρειάζεται λόγο, κίνηση, σκέψη, συναίσθημα. Χρειάζεται μυαλό και καρδιά. Ανανεώνεται κάθε μέρα, κάθε λεπτό, κάθε στιγμή. Τα μηνύματά του κυλούν σαν το αίμα στις φλέβες του. Το θέατρο δημιουργείται κάθε φορά που παίζεται από την αρχή. Ποτέ μια παράσταση δεν είναι ίδια με την προηγούμενη ή την επόμενη. Είναι ένα αυτόνομο παιχνίδι. Έχει κανόνες που διαμορφώνονται συνεχώς και αδιαλείπτως. Κάθε έργο έχει σκοπό και αυτοτέλεια.

  • 2. Το θέατρο έχει την ικανότητα να βλέπεται από τον κάθε θεατή ξεχωριστά.

Διαφορετικό έργο βλέπεις όταν κάθεσαι δεξιά, διαφορετικό αριστερά, εμπρός ή πίσω. Έχει την ικανότητα να σε κάνει να το παρακολουθείς χωρίς ανάσα και χωρίς κλείσιμο ματιών.

  • 3. Το θέατρο δεν θα υπήρχε χωρίς τους συγγραφείς.

Χωρίς αυτόν που θα συλλάβει την ιδέα, θα γράψει τον Λόγο, θα δημιουργήσει την συνθήκη, θα συνθέσει το μήνυμα. Ο συγγραφέας που «καίγεται» μέσα του. Ο συγγραφέας που διαλύει το «Είναι» του κάθε φορά που γράφει μια σκέψη. Ο συγγραφέας που παλεύει με λέξεις και νοήματα.

  • 4. Το θέατρο δεν θα υπήρχε χωρίς ηθοποιούς.

Αυτοί που θα μεταφέρουν το μήνυμα είναι οι «υποκριτές», τα όντα που θα υποδυθούν το ρόλο. Οι ηθοποιοί, τα «άδεια δοχεία», οι «υπεράνθρωποι», οι άνθρωποι που ζουν μέσα από τους χαρακτήρες.

Οι σπάνιοι άνθρωποι. Όλα αυτά θα τα πάρει ο σκηνοθέτης και θα τα διαμορφώσει με ένα σκοπό συγκεκριμένο. Να περάσει το μήνυμα του έργου. Κάποιες φορές δεν υπάρχει συγκεκριμένο μήνυμα, αλλά αυτός θα το βρει και θα το δώσει προς το θεατή.

  • 5. Το θέατρο είναι βάλσαμο στις ψυχές, είναι ανάγκη να υπάρχει.

Χωρίς το θέατρο η ζωή θα ήταν «ξερή», «στέρφα», άγονη.

Ποιος είναι ο Σπύρος Μιχαλόπουλος

Γεννήθηκα στη Πρέβεζα το 1959 και έμεινα εκεί για 12 χρόνια. Αρχές του ‘70 μεταναστεύσαμε στην Αθήνα, όπως και πολλοί άλλοι. Γυμνάσιο και Λύκειο στην Κυψέλη, δίπλα στη Φωκίωνος, όταν ακόμη ήταν διπλός δρόμος.

Νωρίς μετά το Λύκειο έφυγα για Πολωνία. Αντί για χημικός μηχανικός γύρισα σκηνοθέτης. Δρόμοι πολλοί σε Βερολίνο και Μόναχο και γνωριμίες αιώνιες. Ο Κισλόφσκι, ο Αγγελόπουλος , ο Πανουσόπουλος και άλλοι τόσοι σπουδαίοι. Μετά τον στρατό στον Έβρο, η δουλειά. Από το 1984 έως τώρα. Μια σχολή Σταυράκου συμπλήρωσε το παζλ. Ινδαρές και Απειρανθίτης μαζί με Κατριτζιδάκη, όλοι μια γενιά.

Ύστερα από δεκάδες ντοκιμαντέρ, η διαφήμιση. Με κράτησε μια δεκαετία. Νέες γνωριμίες, νέες τεχνικές. Το 2004 οι σειρές. Βέρα στο δεξί και Έρωτας, ακολούθησε η Πολυκατοικία και η Κύπρος. Εκεί σειρές και θέατρο. Το Jordan στην Λευκωσία. Και μετά Ελλάδα. Το Ένα της Λουκάτου στις Ροές.

Η πρώτη μου μεγάλου μήκους ταινία Λούνα Μπαρ με κέρασε ποτό. Νέες γνωριμίες, νέες τεχνικές, νέες συνεργασίες. Θέατρο και σειρές μαζί . Η Επιστροφή, οι Άγριες Μέλισσες, ο Όρκος. Και το Τάνγκο Μπαρ του Κοροβέση στο Άβατον. Τώρα οι Πανθέοι η 16η σειρά και συνεχίζουμε, έως…

Headlines