Oσοι αγαπούν το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα δεν μπορούν να δεχθούν εύκολα τον αποκλεισμό της Εθνικής ομάδας από το Euro. Η πίκρα είναι μεγάλη και εν μέρει κατανοητή…

Είναι διαφορετικό να αποκλείεσαι στη φάση των ομίλων από καλύτερους αντιπάλους και διαφορετικό να φτάνεις τόσο κοντά στην πηγή, αλλά να μην πίνεις νερό με αντίπαλο μία ομάδα της δυναμικότητας της Γεωργίας.

Για λίγα εκατοστά στο δοκάρι ή για δύο χαμένα πέναλτι, ίσως η συζήτηση να ήταν διαφορετική σήμερα, αλλά ο απολογισμός γίνεται βάσει του αποκλεισμού της Ελλάδας και για να είμαστε ειλικρινείς, μόνο η λέξη αποτυχία χαρακτηρίζει αυτό που συμβαίνει.

Η Ελλάδα είχε τη μεγαλύτερη ευκαιρία εδώ και 10 χρόνια να επιστρέψει σε μία μεγάλη διοργάνωση και την έχασε μέσα από τα χέρια της, απέναντι σε μία ομάδα που δεν είχε κανονική ευκαιρία στα 90 λεπτά του αγώνα και για πρώτη φορά προκρίνεται σε τελική φάση του Euro.

Αν δεν μπορείς στο πιο κρίσιμο ματς να κερδίσεις τη Γεωργία και να προκριθεί στην τελική φάση που συμμετέχουν 24 ομάδες, οι μισές δηλαδή της Ευρώπης των 50 κρατών, τότε μάλλον δεν μπορείς να λογίζεσαι στις σοβαρές ποδοσφαιρικές δυνάμεις.

Και αν δούμε το γενικότερο πλαίσιο, όλα συνηγορούσαν υπέρ του δικού μας αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος. Μπορεί να αποκλείστηκε από τους ομίλους, αλλά είχε τη δεύτερη ευκαιρία της, με αντιπάλους του Καζακστάν και τη Γεωργία.

Η ομάδα ήταν σε καλή κατάσταση, υπήρχε δέσιμο μεταξύ των παικτών και ο προπονητής Γκουστάβο Πογέτ, τυγχάνει της καθολικής αποδοχής των ποδοσφαιριστών του. Και να προσθέσουμε σε όλο αυτό, ότι για πρώτη φορά μετά από χρόνια, η ομάδα με το εθνόσημο ξεσήκωσε ξανά τους Ελληνες φιλάθλους που την αγκάλιασαν σε όλα τα εντός έδρας ματς και την πίστεψαν.

Αποκλεισμός χωρίς ελαφρυντικά

Αρα δικαιολογίες πολλές δεν υπάρχουν και από όποια οπτική γωνία να εξετάσεις τον αποκλεισμό δεν μπορείς να βρεις πολλά ελαφρυντικά. Ειδικά όταν το ματς πήγε όπως το περιμέναμε όλοι, δηλαδή με τη Γεωργία να αμύνεται και να ποντάρει σε κάποια αντεπίθεση για να κάνει τη ζημιά.

Ωστόσο, αντί η Ελλάδα αντί να επιβάλλει το παιχνίδι της, ουσιαστικά υποτάχθηκε στο παιχνίδι των αντιπάλων, με αποτέλεσμα να χρειαστεί να φτάσουμε στην παράταση για να έχουμε αξιοσημείωτες ευκαιρίες για να πετύχουμε γκολ.

Όπως εξελίχθηκε ο αγώνας, όπως πετύχαινε πρώτος το γκολ αυτός θα ήταν ο νικητής και γι΄αυτό τον λόγο έπρεπε να ρισκάρουμε επιθετικά. Αλλά φοβόταν ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη και ουσιαστικά κάναμε το χατίρι στους γηπεδούχους, πηγαίνοντας το ματς στα πέναλτι.

Από την Ελλάδα έλειπαν και οι ατομικές ενέργειες από παίκτες που μπορούν να κάνουν τη διαφορά και να πάρουν την ομάδα στην πλάτη τους. Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα όταν πέρασε στο ματς ο Κωνσταντέλιας που αποδείχθηκε η μεγαλύτερη πηγή κινδύνων για τους Γεωργιανούς, αλλά πλέον δεν είχε πολλά λεπτά μπροστά του να κάνει τη διαφορά.

Οι ευθύνες του Πογέτ

Η Ελλάδα δεν έπρεπε με τίποτα να αφήσει το ματς στα πέναλτι, όπου όλα είναι ανοιχτά. Ακόμα και εκεί παρουσιαστήκαμε κατώτεροι των περιστάσεων με δύο χαμένα πέναλτι που φυσικά δεν επιτρέπονται σε τέτοιο επίπεδο. Άμοιρος ευθυνών δεν είναι και ο Γκουστάβο Πογέτ ο οποίος στη πιο μεγάλη βραδιά της Εθνικής με αυτόν στο τιμόνι, δεν μπόρεσε να καθοδηγήσει επιτυχώς την ομάδα.

Παρότι πριν το ματς είχε μαντέψει τη μορφή του παιχνιδιού, δεν έκανε κάτι να την αλλάξει και να τοποθετήσει πιο κυριαρχικά την ομάδα του στον αγωνιστικό χώρο. Ο αποκλεισμός σημαίνει και το τέλος του από την τεχνική ηγεσία της ομάδας, καθώς δεν είναι ιδιαίτερα συμπαθής στην ηγεσία της ΕΠΟ.

Το πιο σημαντικό πλέον είναι, ο νέος προπονητής με τους παίκτες που θα συνεχίσουν, να εργαστούν επάνω στα θετικά πράγματα που έχει αυτή η ομάδα και επιδιώξουν να τα εξελίξουν. Η (ποδοσφαιρική) ζωή συνεχίζεται και πρέπει όλοι οι εμπλεκόμενοι να δουλέψουν σκληρά, ώστε να ξαναδούμε την Ελλάδα στην τελική φάση μίας διοργάνωσης.

Ηδη τα 10 χρόνια απουσίας γίνονται 12 και το κενό μεγαλώνει. Ας ελπίσουμε κάποια στιγμή να καλύψουμε…

Headlines