«Ξέρεις, μερικές φορές έρχομαι εδώ κάτω και απλά περιμένω», λέει η Liza Minelli ως Sally Bowls, αμέσως μετά το ουρλιαχτό της υπό τους ήχους ενός τρένου που περνάει και βιώνει μια σχεδόν οργασμική κατάσταση εκτόνωσης. «Πρέπει να το δοκιμάσεις κάποια στιγμή… θα νιώσεις καταπληκτικά».

Το Cabaret μπορεί να είναι ένα έργο μυθοπλασίας, αλλά το θεραπευτικό ουρλιαχτό είναι πολύ αληθινό. Κάθε βράδυ στις 10 το βράδυ, οι φοιτητές που ζουν στη συνοικία Flogsta της Σουηδίας αφήνουν μια συλλογική κραυγή από τα παράθυρά τους – μια παράδοση που χρονολογείται από τη δεκαετία του 1970.

«Μια μέρα οδηγούσα και ένιωσα το λαιμό μου να καίγεται. Απλά βγήκε από μέσα μου. Απλά ούρλιαζα και ούρλιαζα. Οι κραυγές που έβγαλα με έκαναν να νιώσω σωματικά ανακουφισμένη»

Ο Grimes απολαμβάνει μια εικοσάλεπτη «συνεδρία κραυγής» ως μέρος μιας ρουτίνας ευεξίας που περιλαμβάνει επίσης συμπληρώματα NAD+, ξιφομαχία και μια δεξαμενή αισθητηριακής στέρησης.

«Η φύση με άκουσε και αυτό ήταν αρκετό»

Πιο πρόσφατα, τον Σεπτέμβριο του τρέχοντος έτους, η αγορά Leadenhall άνοιξε ένα προσωρινό «screamatorium» για τους αγχωμένους εργαζόμενους. Μπορούν να το επισκέπτονται και να απομακρύνουν με τις φωνές τους τις ανησυχίες τους.

Πριν από μερικά χρόνια, η Selina*, 30 ετών, όπως διηγείται στο περιοδικό Dazed, βγήκε στην περιοχή Moors του Yorkshire για να ουρλιάξει. «Περνούσα πολλά, μεταξύ των οποίων και την αποξένωση από τη βιολογική μου οικογένεια. Άκουσα μια θυμωμένη λίστα με Riot Grrrl και απλά απελευθέρωσα τον θυμό μου», λέει.

Η «πρωταρχική θεραπεία» άρχισε να κερδίζει έδαφος στις αρχές της δεκαετίας του 1970 μετά τη δημοσίευση του πρώτου βιβλίου του ψυχοθεραπευτή Άρθουρ Τζάνοφ, The Primal Scream

«Σκέφτηκα όλους τους τρόπους με τους οποίους με είχε απογοητεύσει η οικογένειά μου μέσα από αφάνταστα σκληρά πράγματα και πώς με ντρόπιασαν. Απλά ούρλιαζα και φώναζα. Ήμουν μόνη μου και αυτό ήταν το μόνο που χρειαζόμουν. Η φύση με άκουσε και αυτό ήταν αρκετό».

@samibrielle that one dude rlly just sounded constipated LMFAO #UCLA #finalsweek #midnightscream #student #college ♬ original sound – Sami Brielle

Η Σάρα, 30 ετών, είναι άλλη μια «θαυμάστρια» του ουρλιαχτού. Εξηγεί ότι οι τελευταίοι τέσσερις μήνες της ζωής της ήταν καταστροφικοί. «Ένας από τους πιο στενούς μου φίλους αυτοκτόνησε, με έδιωξαν από τη δουλειά των ονείρων μου, είχα προβλήματα με φίλους και μια οδυνηρή προσωπική απώλεια», λέει, προσθέτοντας ότι υπήρχαν στιγμές που πάλευε να βγάλει τη μέρα της.

«Τότε μια μέρα οδηγούσα και ένιωσα το λαιμό μου να καίγεται. Απλά βγήκε από μέσα μου. Απλά ούρλιαζα και ούρλιαζα. Οι κραυγές που έβγαλα με έκαναν να νιώσω σωματικά ανακουφισμένη», λέει.

Απελευθέρωση ενδορφινών

Παρομοίως, η Φιόνα, 27 ετών, λέει ότι κάποτε οδήγησε σε ένα τοπικό πάρκο από καπρίτσιο και άρχισε να ουρλιάζει κατά τη διάρκεια μιας αγχωτικής περιόδου στη ζωή της. «Τώρα το κάνω τακτικά», λέει, προσθέτοντας ότι θα το συνιστούσε σε οποιονδήποτε.

Η ιδέα της κραυγής ως θεραπευτική μέθοδος δεν είναι κάτι νέο. Άρχισε να κερδίζει έδαφος στις αρχές της δεκαετίας του 1970 μετά τη δημοσίευση του πρώτου βιβλίου του ψυχοθεραπευτή Άρθουρ Τζάνοφ, The Primal Scream.

Ο Τζάνοφ θεωρούσε ότι τα καταπιεσμένα συναισθήματα προκαλούν ψυχολογικά προβλήματα, οπότε ενθάρρυνε τους ανθρώπους να απελευθερώσουν αυτά τα καταπιεσμένα συναισθήματα με όποιον τρόπο ήθελαν: όπως μιλώντας, κλαίγοντας και, συχνά, ουρλιάζοντας.

Φτάνοντας στο σήμερα, η εν λόγω θεραπεία φαίνεται να έχει χάσει την δημοτικότητα της. Ποτέ δεν πέτυχε πραγματικά την αποδοχή της στην επικρατούσα ψυχολογία, καθώς ο Τζάνοφ δεν είχε την έρευνα για να τεκμηριώσει την αποτελεσματικότητά της.

Η Δρ Rebecca Semmens-Wheeler, ανώτερη λέκτορας ψυχολογίας στο Birmingham City University, το επαναλαμβάνει αυτό. «Δεν είμαι πεπεισμένη ότι το ουρλιαχτό ωφελεί την ευημερία ενός ατόμου, μακροπρόθεσμα. Φαίνεται ότι το ουρλιαχτό μπορεί να προκαλέσει την απελευθέρωση ενδορφινών στο σώμα», εξηγεί.

@valkyraeWould you ever go to a Rage room? 😤♬ original sound – Valkyrae

«Αυτές είναι ορμόνες που προκαλούν «ευεξία», οπότε μια γρήγορη έκρηξη μπορεί να ανεβάσει τη διάθεσή σας αν αισθάνεστε πιεσμένοι ή αγχωμένοι, αλλά αυτό δεν αποτελεί μακροπρόθεσμη λύση».

Δωμάτια οργής

Αυτό συνάδει με τη γνώμη της Φιόνα, η οποία περιγράφει το ουρλιαχτό ως «κλαίω χωρίς να κλαίω» και προσθέτει ότι της επιτρέπει να νιώθει «απελευθέρωση και διαύγεια». Η Σάρα αισθάνεται παρόμοια.

«Κάτι για το οποίο έχουμε μιλήσει με τον ψυχολόγο μου είναι ότι τείνω να κρατάω διάφορα πράγματα στο μυαλό και το σώμα μου για να προσπαθώ να τα διαχειριστώ εσωτερικά, ενώ τις περισσότερες φορές είναι εντάξει να τα αφήσω να βγουν προς τα έξω», λέει.

Δεν αποτελεί πραγματική έκπληξη το γεγονός ότι η δημοτικότητα του «συνειδητού ουρλιαχτού» φαίνεται να αυξάνεται. Η πανδημία είδε το άγχος και την κατάθλιψη να αυξάνεται κατά 25% -στον παγκόσμιο πληθυσμό-, ενώ και η συλλογική μας ψυχική ευεξία επιδεινώνεται με πρόσθετους στρεσογόνους παράγοντες, όπως η κρίση του κόστους ζωής και η κλιματική αλλαγή.

Με τη θεραπεία απρόσιτη για πολλούς – λόγω του υψηλού κόστος της ιδιωτικής θεραπείας – είναι λογικό οι άνθρωποι να αναζητούν πιο ανορθόδοξους τρόπους για να εκτονώσουν τα συναισθήματά τους. Αρκεί να δείτε τη δημοτικότητα των «δωματίων οργής», όπου μπορείτε να σπάσετε τυχαία αντικείμενα σε έναν ασφαλή χώρο.

Πηγή: Dazed | Kεντρική φωτογραφία θέματος: Pure defiance … 3 Minute Scream by Gina Birch | *Τα ονόματα έχουν αλλάξει από το περιοδικό Dazed 

Headlines