Η δικαίωση της πλαστικής καρέκλας από τους New York Times – Στα 25 πιο σημαντικά items του κόσμου

Η ιστορία του ντιζάιν βρίθει από εικόνες -αυτή η εμβληματική σιφονιέρα, αυτός ο εμβληματικός ζουμομορφικός φακός- και πολλές από αυτές ζουν ως «εξουσιοδοτημένες» αναπαραγωγές, που κοστίζουν χιλιάδες δολάρια για τους πλούσιους, ενώ οι υπόλοιποι αρκούμαστε σε απομιμήσεις της μαζικής αγοράς.

Η καρέκλα monobloc είναι το αντίδοτο σε αυτή τη σχεδιαστική ειδωλολατρία: Ένα ενιαίο κομμάτι από λευκό πλαστικό, άτρωτο στις εκάστοτε μόδες και στις καιρικές συνθήκες. Με ελάχιστα επαληθεύσιμη ιστορία, είναι ταυτόχρονα το πρωτότυπο και η απομίμηση, και κοστίζει πολύ λίγο για να παραχθεί.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη T: The NYTimes Style Magazine (@tmagazine)

Η πανταχού παρούσα αναγκαιότητά της

Η κατασκευή μιας καρέκλας από ένα μόνο κομμάτι υλικού είναι κάτι σαν το Άγιο Δισκοπότηρο του σχεδιασμού, το οποίο έγινε πιο εφικτό γύρω στα μέσα του 20ου αιώνα με τις εξελίξεις στην τεχνολογία των πλαστικών. Οι πρώτες καρέκλες μαζικής παραγωγής – συμπεριλαμβανομένης της καρέκλας Panton του Verner Panton και της Selene του Vico Magistretti – ήταν όλες λίγο υπερβολικά γυαλισμένες ή διαστημικής εποχής για να επιτύχουν την πανταχού παρούσα αναγκαιότητα τους.

Η Fauteuil 300 του Γάλλου μηχανικού Henry Massonnet, από το 1972, συχνά πιστώνεται ως η πλησιέστερη πηγή γι’ αυτό που σήμερα αποκαλούμε monobloc, αν και είναι, επίσης, πιο εκλεπτυσμένη από την τυπική έκδοση.

H monobloc καρέκλα είναι είτε ένας θρίαμβος του δημοκρατικού σχεδιασμού είτε ένα χάος της μαζικής κατανάλωσης μιας χρήσης – το πλαστικό ποτήρι των καρεκλών.

Δείτε το σχετικό βίντεο 

Είναι το πλαστικό ποτήρι των καρεκλών

Υπάρχει επίσης ένας αξιόπιστος ισχυρισμός ότι ο Καναδός σχεδιαστής D.C. Simpson δημιούργησε μια ακόμη παλαιότερη έκδοση το 1946. Ανάλογα με το πού προσγειώνεστε στον άξονα της βιωσιμότητας της οικονομικής προσιτότητας, η monobloc καρέκλα είναι είτε ένας θρίαμβος του δημοκρατικού σχεδιασμού είτε ένα χάος της μαζικής κατανάλωσης μιας χρήσης – το πλαστικό ποτήρι των καρεκλών.

Όπως και να ‘χει, συχνά γίνεται λόγος για το πιο διαδεδομένο έπιπλο στον κόσμο- ο χαμαιλέοντας των πλαστικών καρεκλών, εμφανίζεται τόσο σε παραλιακά σουβλατζίδικα της Λούτσας όσο και σε μπαρ στην άκρη του δρόμου στα περίχωρα της Τζακάρτα. Με μηδενικά στολίδια, εκτός από τα πόδια που έχουν το σχήμα της γωνίας και την πλάτη που μοιάζει με κοχύλι, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί όμορφη, αν και είναι οικεία, και για κάποιους ανθρώπους, αυτό μπορεί να έχει το ίδιο ευχάριστο αποτέλεσμα.

Είναι άσχημες;

Η monobloc καρέκλα είναι σημαντική. Μας επιτρέπει να μιλάμε για την ιστορία. Μας επιτρέπει να μιλάμε για αντίγραφα. Μας επιτρέπει να μιλήσουμε για το αποτύπωμα. Μας επιτρέπει να μιλήσουμε για την ιστορία των πλαστικών.

Ποιος το σχεδίασε; Δεν υπάρχει απάντηση. Σε κάθε μέρος του κόσμου θα βρείτε αυτές τις καρέκλες.

Είναι άσχημες ή απλά άσχημες από τον συνειρμό του μαζικού; Είναι άσχημες. Αλλά το αντίθετο του ωραίου δεν είναι άσχημο, είναι το τεμπέλικο. Αλλά όπως και με τα ρούχα της Miuccia Prada, όταν βλέπεις κάτι άσχημο, συχνά σε επηρεάζει βαθιά, αργότερα.

*Με στοιχεία από nytimes.com