Η Ρωσία αυτοδικαίως ανήκει στη σπονδυλική στήλη της δημοκρατικής Ευρώπης

Ανήκω ως πολίτης της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην κατηγορία των ευρωπαίων, που ομνύουν στα ιδανικά της ενότητας, της αλληλεγγύης και του αλληλοσεβασμού, προς τις κοινές πολιτικές και πολιτισμικές παραδόσεις και αξίες των 27 χωρών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Απολύτως εναρμονισμένος, προς τις αρχές μου αυτές, είναι και ο σεβασμός προς τις παραδοσιακά φιλικότατες σχέσεις Ελλάδας με τη Ρωσία από την εποχή των Τσάρων αυτοκρατόρων μέχρι και σήμερα, με μοναδική εξαίρεση τη συμμετοχή ελληνικών στρατευμάτων στην εισβολή γαλλικών στρατευμάτων το 1919 στη Ρωσία. Και ας μην αυταπατώμεθα. Ακόμη και στα 106 χρόνια του κομμουνιστικού καθεστώτος, η ίδια η ΕΣΣΔ επέδειξε έναντι της Ελλάδας αλλά και τα κράτη του ευρωπαϊκού κορμού, υποδειγματική διπλωματική συμπεριφορά και συνεργασία στους τομείς της Οικονομίας, του Πολιτισμού και του Αθλητισμού.

Η ρωσοουκρανική διαμάχη για την Κριμαία ξεκίνησε το 2014 και πήρε θερμοπολεμικές διαστάσεις στις 24 Φεβρουαρίου 2022. Ο ιδιόρρυθμος ηθοποιός-πρόεδρος της Ουκρανίας Βολοντιμίρ Ζελένσκι προτίμησε τις κατά μέτωπον ολέθριες για τον στρατό του αλλά και τον λαό του συγκρούσεις

Η διεκδίκηση της Κριμαίας

Η διεκδίκηση της χερσονήσου της Κριμαίας, κρινόμενη με τον κοινό νου, εδραιώνεται στη λογική του επιχειρήματος, ότι η περιοχή αυτή ήταν τμήμα αναπόσπαστο της ΕΣΣΔ, που λειτούργησε υποδειγματικά κατά την περίοδο της Σοβιετικής Ένωσης αλλά και των ρωσικών αυτοκρατοριών. Με απόλυτο σεβασμό προς τις γλωσσικές και εν γένει πολιτισμικές παραδόσεις.

Τέλος, ας μη ξεχνάμε, ότι ακόμη και στην περίοδο της αθεΐας, λειτούργησε υποδειγματικά η αρχή της θρησκευτικής ανεκτικότητας, αλλά και ομοδοξίας, έναντι των άλλων γειτονικών χωρών. Η Ελλάδα διατηρεί άριστες εντυπώσεις από τη λειτουργία των σλαβικών, φυσικά και ρωσικών μονών στην Αθωνική Πολιτεία.

Ατυχώς, ή ορθότερα, υπαιτίως ο Εμμανουέλ Μακρόν δίνει την εντύπωση, ισχυριζόμενος ότι προέχει η στρατιωτική βοήθεια της ΕΕ προς τον Βολοντιμίρ Ζελένσκι, ότι η Ρωσία, ως «υπαίτια» του συνεχιζόμενου πολέμου με την Ουκρανία, πρέπει ν’ απομονωθεί στις πολεμικές της επιχειρήσεις κατά του Κιέβου και επιπλέον να μπει στο διαλυτικό κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης στόχαστρο του αμερικανονατοϊκού τόξου.

Η εκπρόσωπος του ρωσικού ΥΠΕΞ Μαρία Ζαχάροβα, σε μήνυμά της προσωπικά προς τον Εμμαουέλ Μακρόν, αλλά και τη δήμαρχο της γαλλικής πρωτεύουσας Anne Hidalgo αναφέρεται με έκδηλη σκωπτική διάθεση στην προτελευταία γαλλική εισβολή το 1812 στα ρωσικά εδάφη (η τελευταία ήταν το 1919 και τελείωσε με τη συντριβή του γαλλικού εκστρατευτικού σώματος, δυστυχώς μαζί με το αντίστοιχο ελληνικό εκστρατευτικό σώμα στην Ουκρανία).

Η Μαρία Ζαχάροβα καυτηριάζει την προσπάθεια της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη να συμμερισθεί το αντιρωσικό μένος του αμερικανονατοϊκού τόξου

Το πάθημα του Ναπολέοντα

Ειδικότερα στο μήνυμά της προς τη γαλλίδα δήμαρχο του Παρισιού η Ζαχάροβα τονίζει: «Στη δήμαρχο του Παρισιού και σε όλο το ρωσοφοβικό στρώμα των σημερινών γαλλικών αρχών, σας ευχόμαστε καλήν επέτειο! Κάποτε οι προκάτοχοί σας (Ναπολέων Βοναπάρτης) δεν εκτίμησε την αγάπη της Ρωσίας, για την ειρήνη και την πλήρωσε ακριβά.

Είμαστε υπέρ της ειρήνης και της συνεργασίας αλλά σε ισότιμη βάση (…) αλλά όποιος τολμήσει να επιτεθεί σ’ εμάς θα έχει την ίδια τύχη με τη γαλλική εισβολή το 1812 στη Ρωσία, η οποία έγινε η αρχή του λεγόμενου Μεγάλου Ευρωπαϊκού Πολέμου 1812-1815 ένα από τα εντυπωσιακά επεισόδια του οποίου ήταν η κατάληψη του Παρισιού στις 31 Μαρτίου 1814 από τον ρωσικό στρατό.

Στην εγχώρια ιστοριογραφία η εκστρατεία εκείνη χαρακτηρίζεται ως εκστρατεία του ρωσικού στρατού που με τους τότε συμμάχους στρατούς της Πρωσίας, Αυστρίας, Σουηδίας και Βρετανίας, απελευθέρωσαν τη Γαλλία από την καταπίεση του Βοναπάρτη», καταλήγει η Μαρία Ζαχάροβα.

Και μάθημα προς τον Μακρόν

Ο Εμμανουέλ Μακρόν στους τελευταίους πολιτικο-διπλωματικούς ελιγμούς, ενώ αρχικά υπεραμυνόταν του συμβιβασμού Πούτιν-Ζελένσκι και αυτοπροαιρέτως ανελάμβανε πρωτοβουλίες μονομερών διερευνητικών ενεργειών, εσχάτως και τελείως αναιτιολόγητα υποστηρίζει τη μαζική και προσχεδιασμένη εναντίωση των 27 χωρών-μελών της ΕΕ κατά της Ρωσικής Ομοσπονδίας.

Επομένως, οι προαναφερθείσες δηλώσεις της Μαρίας Ζαχάροβα κρίνονται όχι μόνον αποστομωτικές, αλλά και άκρως ωφέλιμες για την αναθέρμανση των φιλικών σχέσεων της Ρωσίας με όλα τα ευρωπαϊκά κράτη, οσοδήποτε και αν η επανασύσφιξη των σχέσεων αυτών ενοχλεί και βλάπτει όχι τόσο τον Εμμανουέλ Μακρόν, όσο τη γαλλική πολεμική βιομηχανία Dassault που την ακριβοπληρώνει όχι μόνον η χώρα μας, αλλά και κάθε άλλη χώρα που ποδηγετείται ταπεινωτικά από τις βιομηχανίες μαζικής καταστροφής…

Η άλλη προσωπικότητα που ελάμπρυνε το κύρος της ρωσικής αυτοκρατορίας ήταν ο θαλασσομάχος Λάμπρος Κατσώνης. Γεννήθηκε το 1752 στη Λιβαδειά και πέθανε στη Μόσχα το 1805. Η αυτοκράτειρα Αικατερίνη Β’ τον προήγαγε σε χιλίαρχο και αρχιναύαρχο του ρωσικού αυτοκρατορικού στόλου στη Μεσόγειο.

Σύντομα συνέδραμε τους έλληνες συμπατριώτες του στον αγώνα της Εθνικής Παλιγγενεσίας. Συνεργάστηκε με τον Οδυσσέα Ανδρούτσο και τους επαναστατημένους μανιάτες. Μολονότι το μεγαλύτερο τμήμα της πολεμικής του δραστηριότητας το αφιέρωσε στην πλήρη εξασθένηση του οθωμανικού στόλου της Τουρκίας, αντιτάχθηκε στην ρωσο-τουρκική ειρήνη η οποία ουσιαστικά αποδυνάμωνε τον αγώνα των ελλήνων για ανεξαρτησία.

Παρά τις διαφωνίες του με την Αικατερίνη, η ρωσίδα αυτοκράτειρα τον διατήρησε στο βαθμό του στρατηγού. Τότε ο Κατσώνης αποσύρθηκε στην Κριμαία για το υπόλοιπο της ζωής του, η δε Αικατερίνη του δώρισε έκταση 22.000 εκταρίων που ο Κατσώνης ονόμασε Λιβαδειά, σε ανάμνηση της γενέτειράς του.