«Το περιπολικό δεν είναι ταξί»

«Το περιπολικό δεν είναι ταξί».

Μία απάντηση που προκάλεσε οργή και καρατομήσεις.

Σε κάποιους και εντύπωση.

Αλήθεια, όσοι έπεσαν από τα σύννεφα δεν την είχαν ξανακούσει;

Δεν λέω για τους πολίτες, που δεν έχουν πάρε δώσε με αστυνομικά τμήματα και όσο μπορεί προσπαθεί να τα αποφεύγει.

Αλλά όσοι υποτίθεται ότι είναι αξιωματούχοι που συνδέονται με τις εξελίξεις αυτές.

Ίσως εγώ να έχω τύχει στην περίπτωση και οι εμπειρίες μου να είναι πικρές.

Ίσως να είμαι καχύποπτη και προκατειλημμένη.

Ίσως γιατί έχω δει μόνο την άσχημη πλευρά.

Όταν φίλη έδωσε το παιδί στον πρώην σύντροφο της και πατέρα του και εφόσον εκείνος αρνήθηκε να το γυρίσει σπίτι αναγκάστηκε να πάει στο αστυνομικό τμήμα.

Έδειξε αποφάσεις για ασφαλιστικά μέτρα.

Αναφέρθηκε σε προηγούμενη κακοποίηση.

Και η απάντηση που έλαβε ήταν «αν είναι επικίνδυνος γιατί κάνατε παιδί μαζί του;»

Προσπάθησε να εξηγήσει.

Κατέληξε να αναζητά βοήθεια στους δικούς της ανθρώπους.

Δεν μπορούσε να εξηγήσει «γιατί έκανε παιδί μαζί του».

Δεν κατάφερε να αντικρούσει το «με τον πατέρα του είναι, τι ανησυχείτε;»

Όχι γιατί δεν είχε επιχειρήματα, αλλά γιατί κατάλαβε πως ότι έλεγε έπεφτε στο κενό.

Το παιδί ευτυχώς γύρισε στη μάνα του και το περιστατικό έληξε.

Σε μένα έμεινε η φωνή της.

Το κλάμα που άκουγα στο τηλέφωνο.

Το σφίξιμο στο στήθος.

Το ίδιο που ένιωσα όταν άκουσα και για την υπόθεση της δολοφονίας της 28χρονης.

Ακόμα και αν όλοι οι αστυνομικοί έχουν την απαιτούμενη εκπαίδευση, που τα γεγονότα το αμφισβητούν.

Ακόμα και αν όλοι οι αστυνομικοί έχουν την καλύτερη των προθέσεων.

Προφανώς και τα ισχύοντα δεν αρκούν.

Δεν αρκούν γιατί με τα ισχύοντα μία γυναίκα μπορεί ακόμα να πέφτει νεκρή μπροστά από ένα αστυνομικό τμήμα.

Γιατί κανένα κορίτσι δεν μπορεί να αισθάνεται ότι μπορεί να ζητήσει βοήθεια και να τη βρει.

Ακόμα και αν κάποιος πει ότι αυτό δεν ισχύει, αυτή είναι η εντύπωση.

Η πραγματικότητα διαψεύδει όσους θέλουν να υπερασπιστούν τα ισχύοντα.

Αυτό φάνηκε στους Αγίους Αναργύρους.

Αρκούν οι διαπιστώσεις;

Αρκούν τα δάκρυα;

Αρκούν τα ποτέ ξανά;

Αρκούν οι διώξεις;

Αρκεί το «θα λάβουμε μέτρα»;

Αρκεί να παίζουμε με τις λέξεις;