Γιώργος Καρλαύτης: «Η μεγαλύτερή μου έλλειψη ήταν ότι δεν είχα τον πατέρα μου»

Ο Γιώργος Καρλαύτης σε μία εξομολογητική συνέντευξη στο περιοδικό Down Town και την Αμάντα Φούντη μιλά για την εξαιρετική του πορεία στο NFL, την απώλεια που τον σημάδεψε, τη ζωή μακριά από την Ελλάδα, αλλά και την Τaylor Swift.

Ακολουθούν αποσπάσματα από την συνέντευξη:

Πόσο σταρ είσαι τώρα στην Αμερική μετά από δύο Super Bowl;
Δε θα έλεγα πως είμαι σταρ, δε θα χρησιμοποιούσα αυτόν τον όρο. Με αναγνωρίζει ο περισσότερος κόσμος, κυρίως εδώ στο Κάνσας, αλλά δε θα με έλεγα σταρ, είμαι απλώς ένας αθλητής που προσπαθεί να βοηθήσει την ομάδα του. Αν πάω στο αεροδρόμιο ή σε κάποιο εστιατόριο με σταματάνε, μου ζητάνε να βγούμε φωτογραφίες, να με γνωρίσουν, τέτοιου είδους πράγματα. Όταν μου συμβαίνει θυμάμαι εμένα με τον αδερφό μου όταν ήμασταν μικροί που πηγαίναμε στο γήπεδο και θέλαμε να βρούμε τον Καραγκούνη, ή τον Νίνη για να βγάλουμε φωτογραφία. Με αναγνωρίζουν όπως έναν αθλητή σε μία πάρα πολύ καλή ομάδα.

Μεγάλωσες, μέχρι τα 13 σου, στην Ελλάδα. Πώς ήρθε αυτή η μεγάλη αλλαγή;
Καταρχάς η μητέρα μου είναι από την Αμερική και ο πατέρας μου Έλληνας. Γνωρίστηκαν όταν ο πατέρας μου σπούδαζε στην Αμερική. Εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα, έκαναν εμένα και τα τρία μου αδέρφια, και μεγαλώναμε εκεί. Στα 13 μου, στις αρχές Ιουνίου, από το πουθενά, πέθανε ο πατέρας μου, στα 44 χρόνια του. Ήταν κάτι εντελώς ξαφνικό, που δεν περιμέναμε. Για εμάς ήταν η μεγαλύτερη αλλαγή που έχουμε βιώσει ως οικογένεια. Η μαμά μου έμεινε με 4 παιδιά. Εκείνη είχε την οικογένειά της στην Ιντιάνα, της Αμερικής, και θεώρησε πως εκεί θα ήταν λίγο πιο εύκολα τα πράγματα, σε μία μικρότερη πόλη, έχοντας μία βοήθεια. Έτσι κάναμε αυτή την αλλαγή και αποδείχθηκε μία πολύ σωστή απόφαση της μητέρας μου.

Πώς το βίωσες εσύ ως μικρό παιδί; Πόσο δύσκολη ήταν η προσαρμογή;
Εγώ περισσότερο δυσκολεύτηκα στο σχολείο. Οι πρώτοι μήνες ήταν πολύ δύσκολοι. Πήγαινα πρώτη γυμνασίου, είχα συνηθίσει το ελληνικό σύστημα και το σύστημα στην Αμερική είναι εντελώς διαφορετικό, οπότε με δυσκόλεψε πολύ. Για όλους μας όμως ήταν πολύ δύσκολο. Και τα αδέλφια μου δυσκολεύτηκαν πολύ, ίσως σε άλλους τομείς περισσότερο. Αυτός ο πρώτος χρόνος για εμένα ήταν πού δύσκολος, αλλά «everything happens for a reason».

Τι ήταν αυτό που σε δυσκόλεψε πιο πολύ;
Το μεγαλύτερο πράγμα που με δυσκόλεψε, ήταν το ότι δεν είχα τον πατέρα μου. Η μητέρα μου έκανε εξαιρετική δουλειά, παρότι ήταν μόνη της με 4 παιδιά και τόσες ευθύνες. Η οικογένειά μου, και στην Ελλάδα και στην Αμερική, ήταν πάντα κοντά μας, δίνοντάς μας ό,τι μπορούσαν, αλλά η μεγαλύτερή μου έλλειψη ήταν ότι δεν είχα τον πατέρα μου.

Είναι αλήθεια πως ο μπαμπάς φοβόταν να παίξεις αμερικανικό ποδόσφαιρο; Όμως παρ’ όλα αυτά το έκανες…
Ισχύει, ο πατέρας μου είχε δοκιμάσει το άθλημα και είχε χτυπήσει στο κεφάλι. Ήξερα πως είναι ένα σκληρό άθλημα. Μας έλεγε «μακριά», δεν ήθελε καν να το συζητήσουμε. Τον πρώτο χρόνο που ήμουν στην Αμερική δεν το πλησίασα καν, γιατί είχα συνέχεια στο μυαλό μου τα λόγια του πατέρα μου. Μετά όμως έβλεπα πως έπαιζαν οι περισσότεροί μου φίλοι, είδα πως είχαν αλλάξει οι κανόνες, και είπα να το δοκιμάσω. Στην αρχή δεν ήξερα καθόλου τι έκανα. Όταν κατάλαβα το άθλημα, τότε διέπρεψα, και μετά ξεκίνησαν όλα. Το αγάπησα και το αγαπώ, αλλά στην αρχή το φοβόμουν.

Υπήρξαν στιγμές που ένιωσες να λυγίζεις ποτέ;
Είχα πάντα μέσα μου την αυτοπεποίθηση, πάντα ήξερα πως θα κάνω κάτι στον αθλητισμό. Είχα και ένα επιπλέον κίνητρο μετά τον θάνατο του πατέρα μου. Ήθελα να τα καταφέρω για τον εαυτό μου, αρχικά, και μετά για τον πατέρα μου και την οικογένειά μου.

Θυμάσαι μία πολύ ευτυχισμένη στιγμή που σου έδωσε ο αθλητισμός;
Είναι η στιγμή που κέρδισα αυτά τα δύο πρωταθλήματα. Για εμένα ήταν πραγματικά μία εμπειρία που μου άλλαξε τη ζωή. Δεν μπορώ να το περιγράψω. Κάθε παίκτης στην ομάδα μου έχει μία ιστορία να πει. Όπως έχω εγώ την Ελλάδα, έχουμε παίκτη από τη Νιγηρία που κάνει τον κόσμο στη Νιγηρία να αγαπήσει το άθλημα. Έχουμε παίκτη από τη Γαλλία που κάνει το ίδιο αντίστοιχα. Ή έχουμε παίκτη από Μισισιπή με φιλανθρωπικές δράσεις αλλάζοντας προς το καλύτερο τη ζωή πολλών ανθρώπων. Είμαστε σαν ένα παζλ ανθρώπων από πολλές διαφορετικές χώρες του κόσμου και ενωνόμαστε όλοι μαζί, γινόμαστε μία ομάδα, για να κερδίσουμε ένα παιχνίδι.

Τώρα που λέμε για τους συμπαίκτες σου, δεν μπορώ να μη σε ρωτήσω… Κάνετε παρέα με τον Travis Kelce;
Ναι βέβαια.

Την Taylor Swift την έχεις γνωρίσει;
Ναι, την έχω γνωρίσει (χαχα). Βγαίνουμε όλοι μαζί με τον Travis, που είναι πολύ καλός μου φίλος, την κοπέλα μου, την Κάι, και την Taylor. Είναι σαν ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος, πολύ ταπεινή. Αν δεν ήξερες ποια είναι, δε θα καταλάβαινες πως είναι μία σουπερστάρ.

Τον πειράζετε; Τι του λέτε στα αποδυτήρια;
Καθόλου. Για εμάς δεν αλλάζει τίποτα. Τον Travis τον ξέραμε και πριν τη σχέση του με την Taylor. Απλώς τυχαίνει η κοπέλα του να είναι η τοπ τραγουδίστρια στον κόσμο. Είναι ωραίο, σίγουρα, και τραβάει πλέον την προσοχή επάνω του, αλλά όλο αυτό δεν τον έχει αλλάξει καθόλου.

Η Taylor ξέρει ότι είσαι Έλληνας; Σε έχει ρωτήσει κάτι για την Ελλάδα;
Ξέρει, ναι, ήταν από τα πρώτα πράγματα που συζητήσαμε, το ότι δεν έχει έρθει στην Ελλάδα, αλλά θα το ήθελε πολύ.

Τα Super Bowl είναι έτσι εντυπωσιακά και γκλάμουρους όπως τα βλέπουμε;
Ναι, ναι. Είναι από τα μεγαλύτερα αθλητικά γεγονότα του κόσμου, πραγματικά ένας διαφορετικός αγώνας. Τα εισιτήρια πολύ ακριβά, όλοι ντύνονται πολύ ωραία, είναι ξεχωριστό γεγονός.

Εσείς οι αθλητές στο half time, που είναι το highlight της βραδιάς, κρυφοκοιτάτε λίγο;
Όχι, καθόλου είμαστε στα αποδυτήρια, αφοσιωμένοι στον αγώνα.

Τι σου λείπει όταν δεν είσαι στην Ελλάδα; Αγαπημένη συνήθεια;
Πάρα πολλά. Αρχικά, η οικογένειά μου. Το φαγητό, ο καιρός, το σπίτι μου. Το καλοκαίρι πηγαίνω στη Χρυσή Ακτή, στην Πάρο. Είναι το αγαπημένο μου νησί. Αλλά όταν είμαι στην Αθήνα, μου αρέσει να τρώω στα αγαπημένα μου εστιατόρια που μου λείπουν όταν είμαι στην Αμερική.

Είχες πάει τις προάλλες και στο γήπεδο να δεις την αγαπημένη σου ομάδα, τον Παναθηναϊκό. Έχει διαφορά η ατμόσφαιρα στα ελληνικά γήπεδα;
Τελείως. Δεν υπάρχει καμία σύγκριση. Στην Ελλάδα όλοι συμμετέχουν στο παιχνίδι, με συνθήματα και υπάρχει πάθος. Στην Αμερική δεν είναι πάντα έτσι. Μπορεί να πηγαίνουν στο γήπεδο και να είναι γεμάτο, αλλά δεν υπάρχει αυτό το πάθος για την ομάδα, όπως στην Ελλάδα.