Η ριζοσπαστική χαρά του Keith Haring – Συνθήματα στο τείχος του Βερολίνου, μωρά στο subway της ΝΥ
Καρτουνίστικο και πολιτικό, το έργο του Keith Haring δεν έφυγε ποτέ από τη μόδα. Μια νέα βιογραφία τον περιγράφει ως έναν ευκίνητο, αυθόρμητο καλλιτέχνη, με αξιαγάπητη αφέλεια, ο οποίος ωστόσο διευθάρει από τη δημοτικότητά του.
Η σύγχρονη τέχνη μπορεί να μπερδέψει και να εκφοβίσει. Ο Keith Haring προσπάθησε να την εκδημοκρατίσει.
Ο Κιθ Χάρινγκ (Keith Haring), ο οποίος πέθανε στα 31 του χρόνια από επιπλοκές του AIDS μετά από μια σύντομη αλλά ιλιγγιωδώς παραγωγική διεθνή καριέρα, σχεδίαζε και ζωγράφιζε για τις μάζες και τα παιδιά, ενώ μερικές φορές του πέρασαν χειροπέδες και του επιβλήθηκε πρόστιμο για τον κόπο του.
«Η τέχνη πρέπει να είναι κοινή για όλους» έλεγε. Στη Νέα Υόρκη της δεκαετίας του 1980, που ήταν γεμάτη σκουπίδια και γκράφιτι, οι δημιουργίες του – αρχικά με κιμωλία σε κενές διαφημιστικές πινακίδες στα μετρό, στη συνέχεια πιο τολμηρές και πιο ανθεκτικές, όπως η πορτοκαλί τοιχογραφία «Crack Is Wack» που στέκεται ακόμα σε ένα γήπεδο χάντμπολ στο Ανατολικό Χάρλεμ – ήταν σαν ένα καινούργιο ρολό ταπετσαρίας.
Photo: Wikimedia Commons
Η ποπ κουλτούρα τον λάτρεψε (κι αυτός λάτρεψε αυτήν)
Η καριέρα του Κιθ Χάρινγκ (Keith Haring) ξεκίνησε υπόγεια, αλλά σύντομα εκτοξεύτηκε σε στρατοσφαιρικά ύψη. Τα σκίτσα του με τα ακτινοβολημένα μωρά, που αποδίδονται σε έναν ανώνυμο γραφιά γνωστό ως Chalkman, άρχισαν να σέρνονται στους τοίχους των σταθμών του μετρό της Νέας Υόρκης το 1978.
Λίγα χρόνια αργότερα, ο Haring ήταν πλέον γνωστό όνομα, διέσχιζε τον Ατλαντικό με το Κονκόρντ, του ανατέθηκε να γράψει απελευθερωτικά συνθήματα στο τείχος του Βερολίνου, να ζωγραφίσει γυμναστές που χοροπηδούσαν σε έναν πύργο ενός παιδιατρικού νοσοκομείου στο Παρίσι και να διακοσμήσει ένα μοναστήρι της Τοσκάνης με έναν εσταυρωμένο Χριστό που στηρίζει ένα δελφίνι στους λυγισμένους ώμους του.
Ένα τυπικό παράλληλο ταξίδι τον οδήγησε στο Μονακό για να παραλάβει ένα βραβείο από την πριγκίπισσα Καρολίνα. Στον ελεύθερο χρόνο του σχεδίασε επικερδώς μια ετικέτα για τη βότκα Absolut, ζωγράφισε μια BMW και άνοιξε το Pop Shop για να πουλάει ενυπόγραφα μπλουζάκια στη Νέα Υόρκη και το Τόκιο.
Όπως επισημαίνει ο Brad Gooch στη νέα βιογραφία για τον Αμερικανό καλλιτέχνη, ζωγράφιζε συχνά στα υποβαθμισμένα πεζοδρόμια του Μανχάταν, τα οποία μοιραζόταν με «τη συνήθη κίνηση νταβατζήδων, ιερόδουλων, αλκοολικών και πρεζάκηδων»
Photo: Wikimedia Commons
«Ήθελε πραγματικά να σχεδιάσει ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια»
Το 1990 ο Haring πέθανε. Μεταξύ των παράπονων που εξέφραζε συχνά πυκνά ήταν ο αποκλεισμός του από τις γκαλερί του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης, όπου πίστευε ότι ανήκε μαζί με τους ζωγράφους μοντέρνας τέχνης Πάουλ Κλέε και Φερνάν Λεζέ.
Χαρακτηριζόμενος ως σκιτσογράφος γκράφιτι, περιορίστηκε στο κατάστημα δώρων στο λόμπι του μουσείου, το οποίο έκανε ζωηρό εμπόριο με τα σουβενίρ με θέμα τα πεφωτισμένα μωρά που είχε κατοχυρώσει ως σήμα κατατεθέν του.
Μια άλλη ανεκπλήρωτη φιλοδοξία τον βασάνιζε: Κοντά στο θάνατο, εκμυστηρεύτηκε ότι «ήθελε πραγματικά να σχεδιάσει ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια». Και γιατί όχι;
Όπως επισημαίνει ο Brad Gooch στη νέα βιογραφία για τον Αμερικανό καλλιτέχνη, ζωγράφιζε συχνά στα υποβαθμισμένα πεζοδρόμια του Μανχάταν, τα οποία μοιραζόταν με «τη συνήθη κίνηση νταβατζήδων, ιερόδουλων, αλκοολικών και πρεζάκηδων»- η τέχνη του ήταν έξυπνη στο δρόμο, όπως και οι μαραθώνιοι χορού που ξέδινε σε γκέι ντισκοτέκ τα Σαββατόβραδα, όταν τα αθλητικά του παπούτσια έπαιζαν μερικές φορές μουσική επειδή τα στόλιζε με κουδούνια στον αστράγαλο.
Δείτε το βίντεο
Τα δύο trade mark του
Η βιογραφία του Gooch αντιμετωπίζει τον Haring ως έναν σγουρομάλλη, με γυαλιστερά μάτια Peter Pan, ένα τυπάκι που έγινε περιζήτητος νονός για τους απογόνους των φίλων του. Τα μωρά που ακτινοβολούν είναι πανταχού παρόντα στην εικονογραφία του Haring, αλλά το ίδιο ισχύει και για τα ερεθισμένα πέη -κρατούσε αυτά τα δύο θέματα ξεκάθαρα ξεχωριστά και σήμαιναν διαφορετικά πράγματα για τον ίδιο.
Τεντώνοντας λίγο τα δικά του όρια, θεωρούσε τη σεξουαλική εξερεύνηση ως παιδικό παιχνίδι: Όταν έφτασε στη Νέα Υόρκη, αφού μεγάλωσε σε ένα προάστιο της Πενσυλβάνια με το ζοφερό όνομα Kutztown, του δόθηκε η ευκαιρία να πανηγυρίσει το cruising turf της Christopher Street στο Greenwich Village ως «μια γκέι Disneyland» και να ζωγραφίσει έναν πριαπικό Mickey Mouse ως έναν από τους θαμώνες της.
Τα ζωηρά πέη έδωσαν τη θέση τους σε απεικονίσεις αυτού που ο Gooch αποκαλεί «το δαιμονικό σπέρμα», ένα μαυροκέφαλο έντομο που εκκολάπτεται στις σύριγγες των τοξικομανών ή φωλιάζει σε απροστάτευτες σωματικές κοιλότητες
Photo: Wikimedia Commons
Όταν ανατρίχιασε ο Άντι Γουόρχολ
Παρά την αξιαγάπητη αφέλεια του Haring, η δημοτικότητα τον διέφθειρε. Αν και ο Gooch διστάζει να κάνει κρίσεις, η γλώσσα του προδίδει δυσάρεστες αλήθειες. Στα καλύτερά του ο Haring ήταν ένας ευκίνητος, αυθόρμητος καλλιτέχνης, που «ξεφούρνιζε» εφήμερα έργα καθώς οι θεατές θαύμαζαν την ευχέρεια του.
Οι γκαλερί τον καλούσαν για να παράγει αυτό που ο Gooch αποκαλεί «περιεχόμενο» για να γεμίσει αυτούς τους λευκούς κύβους. Σχεδιάζοντας εκθέσεις, ανησυχούσε για την «ψυχαγωγική τους αξία» και μετρούσε την επιτυχία με βάση τον αριθμό των διασημοτήτων που έρχονταν με λιμουζίνα στο κέντρο της πόλης για να παρακολουθήσουν τα εγκαίνια.
Η πανταχού παρούσα φιγούρα του Haring και ο ξαφνικός πλούτος του έκαναν τον Άντι Γουόρχολ να ανατριχιάσει: Kατά την οξυδερκή εκτίμηση του Γουόρχολ, ήταν «ένα διαφημιστικό γραφείο για τον εαυτό του».
«Σαν ο Walt Disney να εικονογραφούσε το βιβλίο της Αποκάλυψης»
Ο Gooch βλέπει τον Haring να γίνεται σταδιακά όλο και πιο μαχητικός, αντιδρώντας στην πυρηνική έπαρση του Ρόναλντ Ρίγκαν και στην άρνησή του να αναγνωρίσει την απειλή του AIDS. Οι εικόνες του έγιναν αποκαλυπτικές. «Κόκκινες εκρήξεις ενέργειας με σπρέι» έβαζαν φωτιά τώρα σε όλο το έργο του.
Τα χαριτωμένα του πλάσματα υπέστησαν αρρωστημένες μεταλλάξεις, με «ένα τέρας με κεφάλι υπολογιστή που καβαλικεύει την άτρακτο ενός αεροπλάνου που κατέπεσε». Τα ζωηρά πέη έδωσαν τη θέση τους σε απεικονίσεις αυτού που ο Gooch αποκαλεί «το δαιμονικό σπέρμα», ένα μαυροκέφαλο έντομο που εκκολάπτεται στις σύριγγες των τοξικομανών ή φωλιάζει σε απροστάτευτες σωματικές κοιλότητες.
Αλλά ήταν αυτή η εξέλιξη γκροτέσκα, τραγική ή απλώς τρομακτική; Ο Gooch σαμποτάρει τους δικούς του ισχυρισμούς σχετικά με τη νέα σοβαρότητα του Haring σημειώνοντας ότι τα τελευταία έργα του μοιάζουν «σαν ο Walt Disney να εικονογραφούσε το βιβλίο της Αποκάλυψης». Παρόλα αυτά η γραφή του Banksy στους τοίχους μπορεί να γίνει τρομερά απαισιόδοξη, ο Haring ήταν ασυγκράτητα αισιόδοξος.
Ο Gooch, ο οποίος γνώριζε ελάχιστα τον Haring, τον αντιμετωπίζει ως alter ego. Ξεκινώντας ως μοντέλο μόδας, ο νεαρός Gooch συμμετείχε στα ίδια νυχτερινά γλέντια με τον Haring, και το 1996 μνημόνευσε εκείνη την εποχή του ανασφαλούς σεξ σε ένα μυθιστόρημα που τιτλοφορείται «Η χρυσή εποχή της ακολασίας».
Με το πλεονέκτημα της νηφάλιας εκ των υστέρων θεώρησης, το βιβλίο αυτό ακολούθησε μια πραγματεία αυτοβοήθειας, το «Dating the Greek Gods», στο οποίο ο Gooch προσέφερε στους γκέι άνδρες «ενδυναμωτικά πνευματικά μηνύματα για το σεξ και την αγάπη, τη δημιουργικότητα και τη σοφία»- η βιογραφία κουβαλάει τις ίδιες φιλοδοξίες για τον Haring, ο οποίος ήταν ίσως λιγότερο υψηλόφρων απ’ ό,τι φαντάζεται ο Gooch.
Ευαγγελιστής των «Jesus freak» στην εφηβεία του, ο Haring αποφάσισε αργότερα ότι τα acid trips ήταν ένας πιο αξιόπιστος τρόπος για να δει τον Θεό και μπουρδολογούσε ότι άνοιξε το Pop Shop του όχι για να βγάλει λεφτά αλλά ως «ένα πνευματικό πράγμα, πραγματικά».
Μετά τη διάγνωση του AIDS ότι ήλπιζε «να θεραπευτώ ζωγραφίζοντας»
Ο Haring στεφάνωσε τα μωρά που ζωγράφιζε με φωτοστέφανα, καθιστώντας τα τα «πιο αγνά και θετικά» σύμβολα της ύπαρξης, και συχνά θρηνούσε ότι δεν θα γινόταν ποτέ πατέρας. Ο Gooch ζει σε έναν πιο τυχερό κόσμο.
«Το βιβλίο του, λοιπόν, κλείνει με μια σκηνή οικιακής ευδαιμονίας που δύσκολα θα μπορούσε να φανταστεί ο Haring: Ο Gooch και ο σύζυγός του παρουσιάζουν στους νεαρούς γιους τους το έργο του Haring, και στη συνέχεια αποσύρονται στο συζυγικό κρεβάτι, όπου ο Gooch διαβάζει δυνατά από το χειρόγραφό του. Όμως η βινιέτα είναι μάλλον φιλόξενη παρά λαμπερή, χωρίς την ηλεκτρική ζωτικότητα αυτών των μωρών που χοροπηδούν» γράφει ο Peter Conrad στην Guardian.
«Ο Haring, ο οποίος πίστευε ότι η τέχνη ήταν μια μορφή μαγείας, δήλωσε μετά τη διάγνωση του AIDS ότι ήλπιζε «να θεραπευτώ ζωγραφίζοντας». Απέτυχε, και ο Gooch απαλύνει ασαφώς αυτό το θλιβερό αποτέλεσμα ορίζοντας τον Haring ως «για πάντα μέλος της οικογένειάς μας», επιλέγοντας να δώσει έμφαση στο δικό του πιο ευτυχισμένο τέλος» καταλήγει ο βιβλιοκρητικός.
*Το βιβλίο Radiant: The Life and Line of Keith Haring του Brad Gooch κυκλοφορεί από την HarperCollins. Στα ελληνικά δεν έχει μεταφραστεί ακόμα.
Σχεδόν 400.000 ήταν φέτος οι αιτήσεις για μετακλητούς εργαζόμενους, ώστε να καλύψουν τις κενές θέσεις εργασίας.. «Τελικά θέλουμε μετανάστες ή όχι;» ρωτάνε ευθέως στελέχη της αγοράς.
Ακολουθήστε το in.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Έως και μισό εκατομμύριο χαμένα χειρουργεία, κατά τη χρονική περίοδο 2020-23, δείχνουν τα στοιχεία του ΚΕΠΥ. Σχεδόν όσα αντιστοιχούν σε ένα ολόκληρο έτος για το ΕΣΥ.
Η συνέντευξη τύπου Σολτς-Ζελένσκι είχε τα πάντα: Ελικόπτερα, αντιαεροπορικές συστοιχίες, μπινελίκια εναντίον της Ρωσίας από τον Ζελένσκι. Μόνο Taurus δεν είχε...
Το τράφικινγκ και ο αυτισμός είναι οι αφορμές. Η αιτία είναι άλλη –πάντα η αιτία είναι άλλη. Αυτό τουλάχιστον λέει ο ηθοποιός Γρηγόρης Μπαλλάς και η σκηνοθέτιδα Βαλέρια Δημητριάδου.
Δύο θυελλώδεις ερωτικές ιστορίες και ένα εμβληματικό έργο, «Η Πύλη της Κόλασης» του Ροντέν συναντιούνται στο νέο έργο του Γιάννη Καλαβριανού και στη σκηνή του θεάτρου του Νέου Κόσμου.
