H κοινωνία δεν «τσιμπάει»

Σε δημοσκόπηση της Alco καταγράφηκε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι η κοινωνία δεν «τσιμπάει» στο αφήγημα της κυβέρνησης περί «ισχυρών συμφερόντων» που την κυνηγούν και επιζητούν την πτώση της με αφορμή τις τελευταίες αποκαλύψεις για τα Τέμπη.

Για την ακρίβεια μόλις 2 στους 10 ερωτηθέντες (22%) πείστηκαν απ’ αυτό το έωλο επιχείρημα, έωλο επειδή δεν αρκεί να υποστηρίζεις κάτι, οφείλεις και να αποδεικνύεις τον ισχυρισμό σου, κάτι που η κυβέρνηση δεν έπραξε. Την ίδια ώρα το 63% των ερωτηθέντων απάντησε ότι δεν πείστηκε από το σενάριο.

Πριν από ένα χρόνο και αφού είχε συμβεί το τραγικό δυστύχημα, οι δρόμοι είχαν γεμίσει από χιλιάδες πολίτες που διαμαρτυρήθηκαν για τους 57 νεκρούς. Ακολούθησαν οι εκλογές, η κυβέρνηση έλαβε το διαβόητο 41% και νόμισε ότι ξεμπέρδεψε με το θέμα και πως έστριψε τον κάβο. Να λοιπόν που ένα χρόνο αργότερα η υπόθεση αυτή –υπό το φως των νέων αποκαλύψεων- αλλά και από τον απίστευτο αγώνα των συγγενών των θυμάτων, έρχεται να τη στοιχειώσει.

Είναι χαρακτηριστικό κάθε κυβέρνησης που αισθάνεται ότι στριμώχνεται, να επικαλείται αόρατα συμφέροντα και ισχυρούς παράγοντες που επιθυμούν την πτώση της. Η παρούσα κυβέρνηση έχει χρησιμοποιήσει αυτή τη δικαιολογία – ή κάτι παρόμοιο – ουκ ολίγες φορές με πιο πρόσφατο παράδειγμα την αντίδρασή της στην ευρωπαϊκή καταδίκη για το κράτος δικαίου στη χώρα μας.

Παρά το γεγονός ότι όλες οι δημοσκοπήσεις δίνουν μια γενναία διαφορά στη Ν.Δ. σε σχέση με τους αντιπάλους της ενόψει των ευρωεκλογών, παρατηρείται ένας εκνευρισμός να εκπέμπεται, είτε μέσω της σιωπής κορυφαίων στελεχών ή πρώην πρωθυπουργών (όπως διαπιστώθηκε στο συνέδριο του κόμματος το προηγούμενο Σαββατοκύριακο) είτε με μια αγωνία που εκφράζεται σε δημόσιες παρεμβάσεις του ίδιου του πρωθυπουργού, του κυβερνητικού εκπροσώπου ή ενίοτε και υπουργών. Θα περίμενε δηλαδή κανείς, από ένα κόμμα που βρίσκεται «καβάλα στο άλογο» να το επιδεικνύει ανάλογα, όχι με μια έκφραση αλαζονείας, αλλά με μια επιχειρηματολογία που αν μη τι άλλο αποδεικνύει στιβαρότητα.

Αυτό δεν φαίνεται να υπάρχει, αντιθέτως, η προσφυγή στην κινδυνολογία και σε μια ενδεχόμενη κατάρρευση των πάντων στην περίπτωση που η Ν.Δ. δεν καταφέρει να τερματίσει πρώτη, αποδεικνύουν ότι το κυβερνητικό οικοδόμημα βιώνει τους δικούς του κλυδωνισμούς.

Υπό αυτό το πρίσμα η κοινωνία επίσης δεν «τσιμπάει» στα αίτια της ακρίβειας που έχουν γονατίσει μεγάλο κομμάτι της εδώ και δύο χρόνια.

Τα επιχειρήματα περί «ξενόφερτης» ακρίβειας ελέω πολέμου, ή οι εξορμήσεις υπουργών –ακόμα και του ίδιου του πρωθυπουργού- στην αγορά ή σε σούπερ μάρκετ σε μια προσπάθεια να αποδείξουν ότι βρίσκονται στο πλευρό του πολίτη και μάχονται για τα συμφέροντά του δεν έχουν επιφέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Αυτό συμβαίνει επειδή οι πολίτες δεν βλέπουν καμία διαφορά στην τσέπη τους, αντιθέτως, εξακολουθούν να πληρώνουν την παραδοσιακή φέτα προς 14 και 15 ευρώ το κιλό, ελάχιστα ακριβότερα από το εισαγόμενο μοσχαράκι Γαλλίας ή Ολλανδίας.

Με τούτα και με εκείνα, είναι πασιφανές ότι η κυβέρνηση χρειάζεται νέο αφήγημα που προς το παρόν δεν έχει. Και μπορεί αυτή τη στιγμή όλα τα δεδομένα να δείχνουν ότι δεν απειλείται άμεσα, αλλά οφείλει να θυμάται πως τίποτε δεν κρατάει για πάντα. Πόσο μάλλον στην πολιτική όπου ο χρόνος μετράει αλλιώς.