Γιατί το wrap dress της Diane von Furstenberg φαίνεται τόσο τραγικά ξεπερασμένο;

Είναι αυτό το V του Wrap Dress, που δημιουργείται στο στήθος από τα δύο κομμάτια υφάσματος που τυλίγουν το σώμα σαν προστατευτική μεμβράνη σχηματίζοντας έναν κόμπο-μη κόμπο, σαν τον ομφαλό του outfit, το οποίο ενώ κολακεύει τρελά τις αναλογίες δεν συμβαδίζει με τα στιλιστικά καλέσματα των καιρών.

Αυτά τα γαργαλιστικά καλέσματα έχουν αναφορές, πλέον, στο αλαφρός άφυλλο street style ή εάν μιλάμε για την απόλυτη θηλυκότητα σε άλλες δεκαετίες, όπως αυτές του ΄70, του ΄80 και του ΄90.

Παίζει μεγάλο ρόλο σε αυτό το γεγονός ότι η δυναμική γυναίκα κατέβηκε από τα στιλέτο της και φόρεσε τα sneakers της. Σαν να αντιλήφθηκε τη ματαιότητα του χαλασμένου μεταταρσίου, σαν να ξαναφόρεσαν τα φτερά τους για να σταθούν στο ύψος τους.

Η Diane von Furstenberg έκανε δημοφιλές το σχέδιο τη δεκαετία του 1970, αν και δεν ήταν η πρώτη σχεδιάστρια που δούλευε στις Ηνωμένες Πολιτείες και εμπνεύστηκε από τα πρώιμα ασιατικά κλεισίματα τύπου wrap

Η Diane von Furstenberg με wrap dress μιλάει στον Άντι Γουόρχολ 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Diane von Furstenberg (@therealdvf)

Τόσο κομψή και συγκροτημένη

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της η Amanda Sanders, διαθέτει περισσότερα από 100 φορέματα Diane von Furstenberg. Συλλέγει το στυλ αυτό από τη δεκαετία του 1990, αφού αποφοίτησε από το κολέγιο.

Στην Sanders, 51 ετών, άρεσε το γεγονός ότι μπορούσε «να φορέσει ένα φόρεμα και να δείχνει τόσο κομψή και συγκροτημένη», δήλωσε καθώς περπατούσε στο Saks Fifth Avenue, ενώ πράγματι φορούσε ένα από τα wrap φορέματά της (μπλε φιδίσιο σχέδιο, μάξι μήκος). «Ένιωθα σχεδόν σαν να εξαπατούσα τον κόσμο, να τον μπέρδευα».

Αλλά τα τελευταία χρόνια, δυσκολεύεται να βρει το στυλ αυτό στα καταστήματα της Νέας Υόρκης, όπου ζει. «Τώρα πρέπει να το αναζητήσετε», είπε η Sanders, πρώην σχεδιάστρια κοστουμιών που τώρα είναι σύμβουλος εικόνας. «Οι περισσότεροι από τους καλύτερους σχεδιαστές δεν φτιάχνουν φορέματα-περιτύλιγμα. Δεν τα συναντώ τόσο συχνά όσο θα έπρεπε».

Η Diane von Furstenberg έκανε δημοφιλές το σχέδιο τη δεκαετία του 1970, αν και δεν ήταν η πρώτη σχεδιάστρια που δούλευε στις Ηνωμένες Πολιτείες και εμπνεύστηκε από τα πρώιμα ασιατικά κλεισίματα τύπου wrap.

Δείτε ένα βίντεο για το wrap dress της Diane von Furstenberg

Ένα αγαπημένο και δοκιμασμένο πατρόν

Στη δεκαετία του 1940, η Claire McCardell ήταν επίσης γνωστή για το χρηστικό στυλ της «popover». Στο βιβλίο της What Shall I Wear?, όρισε το «popover» ως «κάτι που μπαίνει πάνω από οτιδήποτε. Είναι μια ποδιά τη μια μέρα, ένα μπουρνούζι την επόμενη, ένα φόρεμα για δείπνο, αν χρειαστεί με πολλές χάντρες».

Η εκδοχή της von Furstenberg ήταν πιο μαλακή, ελαστική και σέξι, με άνετα μπράτσα και μέση που δένει με ζώνη στο ίδιο ύφασμα. Το στρίφωμα έπεφτε συνήθως κάτω από το γόνατο. Η λαιμόκοψη V τραβούσε πίσω την κουρτίνα του ντεκολτέ. Τα υφάσματα ήταν καλυμμένα με prints: Pορτοκαλί ikat, κόκκινο λεοπάρ, καφέ με γεωμετρικά σχήματα.

Ήταν ιδανικά για τις εργαζόμενες γυναίκες, καθώς χαρακτηρίζονταν τόσο κατάλληλα για το γραφείο όσο και κολακευτικά. Μετά την αρχική έκρηξη της δεκαετίας του 1970 -σκεφτείτε την Cybill Shepherd στο Taxi Driver του 1976- το φόρεμα-περιτύλιγμα γνώρισε μια αναβίωση από τα μέσα της δεκαετίας του 2000 έως τα μέσα της δεκαετίας του 2010, όταν η ενδυνάμωση του χώρου εργασίας έγινε και πάλι ένα πολιτιστικό σημείο εστίασης.

Η Μισέλ Ομπάμα και η Κέιτ Μίντλετον, από τις πιο επιδραστικές φιγούρες εκείνης της εποχής, το έκαναν μέρος της γκαρνταρόμπας τους. Το wrap dress τηλεγράφησε την ικανότητα και τη θηλυκότητα

Photo: YouTube

Φορέστε τα σαν ρόμπες!

Η Μισέλ Ομπάμα και η Κέιτ Μίντλετον, από τις πιο επιδραστικές φιγούρες εκείνης της εποχής, το έκαναν μέρος της γκαρνταρόμπας τους. Το wrap dress τηλεγράφησε την ικανότητα και τη θηλυκότητα. Όποια είχε αγοράσει το βιβλίο της Sheryl Sandberg, «Βγείτε Μπροστά» όταν κυκλοφόρησε το 2013, πιθανότατα είχε στην κατοχή της κι ένα wrap dress.Και τώρα; Τα φορέματα-περιτύλιγμα ζουν δύσκολες μέρες, όπως τα skinny τζιν ή τα ankle boots ή οι μακριές ζακέτες: Kάποτε βασικά στοιχεία της ντουλάπας, τώρα βασικά στοιχεία των εκκαθαρίσεων της ντουλάπας.

Η Sanders μπορεί να μην μπορεί να τα βρει σε πολυκαταστήματα της Νέας Υόρκης, αλλά είναι εύκολα διαθέσιμα σε καταστήματα μεταχειρισμένων ειδών στο Οχάιο, όπως δήλωσε στους New Yorl Times η Kathleen Martin, η οποία ζει στο Κολόμπους και κάνει βίντεο στο YouTube σχετικά με το thrifting.

«Συγκεκριμένα, βλέπω το είδος που θα μπορούσατε να συνδέσετε με το business casual της δεκαετίας του 2010», είπε, «με φινετσάτα υφάσματα και δαντελωτά prints. Μερικές φορές τα καταστήματα τα κατηγοριοποιούν λανθασμένα», πρόσθεσε η Martin, «ως ρόμπες αντί για φορέματα». Το 2020, κατά τη διάρκεια των πρώτων μηνών της πανδημίας, η Vogue πρότεινε να τα φοράτε ως άνετες ρόμπες.

Το εφαρμοστό φόρεμα μπορεί να πουλήθηκε σε «μια γενιά που προτιμούσε το φόρεμα λιγότερο επειδή το αγαπούσε και περισσότερο επειδή τις έκανε να φαίνονται αδύνατες»

Photo: YouTube

Photo: YouTube

Εν μέρει λεοπάρδαλη, εν μέρει πετρελαιοκηλίδα

Η Danielle Vermeer, διευθύνουσα σύμβουλος μιας εφαρμογής thrifting που ονομάζεται Teleport, βρήκε κάποτε ένα φόρεμα τύπου wrap της Diane von Furstenberg στην τιμή των 5 δολαρίων σε ένα κατάστημα μεταχειρισμένων ειδών. Το αφηρημένο ασπρόμαυρο σχέδιο ήταν εν μέρει λεοπάρδαλη, εν μέρει πετρελαιοκηλίδα. Το 2022, το έστειλε στο RealReal, το οποίο πούλησε το φόρεμα για 40 δολάρια και στη συνέχεια αγόρασε με 12 δολάρια ένα νέο φόρεμα DVF wrap dress, το οποίο σήμερα ξεκινάει από περίπου 378 δολάρια.

«Μετά την πανδημία», δήλωσε η Vermeer, η οποία είναι 35 ετών και ζει στην Ουάσινγκτον, «νομίζω ότι υπάρχει μεγαλύτερο άνοιγμα στο να δοκιμάσει κανείς διαφορετικά στυλ σε ένα γραφείο ή επαγγελματικό περιβάλλον. Στη δεκαετία του 2010, δούλευα σε γραφεία που ήταν πολύ αρρενωπά και πολύ επίσημα, ειδικά στις δύο πρώτες μου δουλειές. Φορούσα φορέματα-περιτύλιγμα ή pencil φούστες και button downs. Αυτή ήταν η στολή. Αλλά τώρα, για όσους είναι στις αρχές της δεκαετίας των 20, η ενδυμασία για αυτού του είδους τα γραφεία έχει αλλάξει πραγματικά».

Οι χώροι εργασίας είναι πιο casual, γεμάτοι με εργαζόμενους που ενδιαφέρονται περισσότερο να ντύνονται για να εκφράσουν το στυλ τους.

«Εξακολουθώ να τα λατρεύω επειδή είναι εξαιρετικά κομψά και εύκολα στη χρήση», δήλωσε η Vermeer για τα φορέματα-περιτύλιγμα. Την επόμενη μέρα, ανέβασε μια φωτογραφία από ένα μπαζάρ του Στρατού Σωτηρία στο Σικάγο, όπου είχε βρει ένα φόρεμα Diane von Furstenberg για 29,99 δολάρια. «Δεν είναι το μέγεθός μου, αλλά είναι σε άριστη κατάσταση» έγραψε. «Αλλά μπορώ να καταλάβω για μια 23χρονη σήμερα ότι μπορεί να φαίνεται πολύ «Girlboss»» -χρησιμοποίησε ένα παρατσούκλι για τις φιλόδοξες νεαρές γυναίκες της δεκαετίας του 2010.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Diane von Furstenberg (@therealdvf)

Σε έκαναν να δείχνεις αδύνατη

Η Allison Bornstein, μια στιλίστρια που είναι γνωστή για το ότι βοηθά τους ανθρώπους να εντοπίσουν τα προσωπικά τους κλειδιά στο στυλ τους – και η οποία προσφέρει ραντεβού μέσω FaceTime με ανθρώπους που, μεταξύ άλλων, προσπαθούν να καθαρίσουν τη ντουλάπα τους – είχε μια άλλη θεωρία σχετικά με την αποστροφή των νεότερων ανθρώπων προς το στυλ.

Είπε ότι το εφαρμοστό φόρεμα μπορεί να πουλήθηκε σε «μια γενιά που προτιμούσε το φόρεμα λιγότερο επειδή το αγαπούσε και περισσότερο επειδή τις έκανε να φαίνονται αδύνατες». Κι αν οι νεότερες γενιές, που είναι πιο πρόθυμες να αγκαλιάσουν τη θετικότητα ή την ουδετερότητα του σώματος, δεν ενδιαφέρονται για το τι είναι κολακευτικό;

«Προφανώς θέλουν να φαίνονται καλά, αλλά αυτό σημαίνει κάτι διαφορετικό γι’ αυτούς», δήλωσε η Bornstein.

Στα τέλη Μαρτίου, η εταιρία ρούχων Target παρουσίασε μια συνεργασία με την Diane von Furstenberg που περιλάμβανε διάφορα στυλ με wrap πατρόν. Ένα από αυτά ακολουθούσε πιστά το αρχικό της σχέδιο από τη δεκαετία του ’70. Η Frilancy Hoyle, ιδιοκτήτρια μπουτίκ στο Σιάτλ, αγόρασε έξι φορέματα από τη συλλογή. Τα επέστρεψε όλα εκτός από ένα. Για εκείνη, τα παραδοσιακά φορέματα-περιτύλιγμα φαίνονται απλώς «ξεπερασμένα», όπως είπε.

*Με στοιχεία από nytimes.com