Αργεντινή: Το αγαπημένο κατοικίδιο του ανθρώπου ήταν η αλεπού – Τι δείχνει νέα μελέτη

Μπορεί στις μέρες ο σκύλος να θεωρείται ως το αγαπημένο κατοικίδιο και ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου, ωστόσο αρχαιολόγοι αποκάλυψαν ότι παλιότερα ένα άλλο μάλλον απροσδόκητο ζώο είχε αυτόν το ρόλο.

Σε αυτό που χαρακτηρίστηκε ως «σπάνιο και ασυνήθιστο εύρημα», οι επιστήμονες ανακάλυψαν τα οστά ενός εξαφανισμένου είδους αλεπούς και βρήκαν αποδείξεις ότι το ζώο, είχε αυτόν τον ρόλο και μοιραζόταν «έναν ισχυρό δεσμό» με τον άνθρωπο.

«Το δείγμα ήταν θαμμένο σε έναν ανθρώπινο χώρο ταφής μαζί με άλλους 21 ανθρώπους. Πρόκειται για ένα πολύ σπάνιο και ασυνήθιστο εύρημα»

Η ανάλυση των λειψάνων των οστών ηλικίας 1.500 ετών από μια περιοχή ταφής στην Παταγονία της Αργεντινής υποδηλώνει ότι ο Dusicyon avus, ή αλλιώς ο λύκος των Νήσων Φόκλαντ, ήταν «πολύτιμος σύντροφος για τις ομάδες κυνηγών-συλλεκτών» (μέλη κοινωνιών στις οποίες η περισσότερη ή όλη η τροφή εξασφαλίζεται μόνο από το κυνήγι άγριων ζώων, ψάρεμα, τη συλλογή των φρούτων και γενικότερα καρπών των δέντρων και φυτών, καθώς και συνολικά τη συλλογή πρώτων υλών από τη φύση).

Τα οστά προέρχονται από ένα μόνο ζώο, ενώ τα ανθρώπινα λείψανα που θάφτηκαν μαζί του προέρχονται από 21 άτομα.

Τα ευρήματα δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό Royal Society Open Science και σύμφωνα με τους ερευνητές αντιπροσωπεύουν «μια μοναδική περίπτωση» συνεργασίας μεταξύ ενός ανθρώπου και μιας άγριας αλεπούς της Νότιας Αμερικής.

Σε αυτό συνηγορεί η έλλειψη σημαδιών κοπής στα οστά υποδηλώνει ότι το ζώο ήταν κατοικίδιο και όχι είδος που κυνηγούσαν για τροφή.

Οι λόγοι που οδήγησαν στο συμπέρασμα

Η συγγραφέας της μελέτης δρ. Οφελί Λεμπρασέρ, από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, δήλωσε: «Υπάρχουν διάφοροι παράγοντες που οδήγησαν στην αναγνώριση της αλεπούς μας ως συντροφιάς ή κατοικίδιου ζώου και όχι ως μέρος της διατροφής των ανθρώπων. Κανένα από τα οστά του ζώου δεν παρουσιάζει ίχνη από σημάδια κοπής, γεγονός που υποδηλώνει ότι το άτομο δεν είχε φαγωθεί».

«Το δείγμα ήταν θαμμένο σε έναν ανθρώπινο χώρο ταφής μαζί με άλλους 21 ανθρώπους. Πρόκειται για ένα πολύ σπάνιο και ασυνήθιστο εύρημα και υποδηλώνει ότι πιθανώς είχε προσωπική σημασία», προσέθεσε.

«Η διατροφή του έμοιαζε περισσότερο με εκείνη των ανθρώπων που θάφτηκαν στην περιοχή παρά με τη διατροφή των άγριων κυνιδών (οικογένεια σαρκοφάγων θηλαστικών η οποία περιλαμβάνει τον σκύλο, τον λύκο, την αλεπού, το τσακάλι, τα ντίνγκο και πολλά άλλα υπάρχοντα ή εξαφανισμένα κυνόμορφα θηλαστικά), συμπεριλαμβανομένου του τυπικού Dusicyon avus», προσέθεσε σύμφωνα με το Sky News.

«Μια τέτοια ομοιότητα στη διατροφή υποδηλώνει ότι είτε το έτρεφαν οι κυνηγοί-συλλέκτες είτε ότι τρέφονταν με τα αποφάγια της κουζίνας», είπε ακόμα η Λεμπρασέρ.

Εξαφανίστηκε πριν 500 χρόνια

Η αλεπού θα είχε περίπου το μέγεθος ενός γερμανικού ποιμενικού, με βάρος περίπου 10 έως 15 κιλά, και ζούσε σε ανοιχτές περιοχές με χόρτα και χαμηλούς θάμνους σε μεγάλα τμήματα της Νότιας Αμερικής, συμπεριλαμβανομένης της Βραζιλίας, της Ουρουγουάης και της Αργεντινής.

Τα αρχαιολογικά αρχεία δείχνουν ότι η Dusicyon avus εξαφανίστηκε πριν από περίπου 500 χρόνια, αλλά οι λόγοι για την εξαφάνισή της δεν είναι σαφείς.

Μια θεωρία είναι ότι η άφιξη των οικόσιτων σκύλων στην Παταγονία κάπου μεταξύ 700 και 900 ετών μπορεί να συνέβαλε στην εξαφάνισή τους.

Το κατά πόσον οι αλεπούδες θα ήταν καλά κατοικίδια είναι επίσης ασαφές.

Ωστόσο, οι ερευνητές δήλωσαν ότι τυχόν ζευγάρωμα μεταξύ των δύο ειδών δεν θα έπαιζε σημαντικό ρόλο στην εξαφάνιση του Dusicyon s λόγω της «χαμηλής πιθανότητας παραγωγής βιώσιμων και γόνιμων υβριδικών απογόνων».

«Ορισμένες αλεπούδες μπορεί να φοβόντουσαν λιγότερο τους ανθρώπους, γεγονός που μπορεί να διευκόλυνε την ανάπτυξη ενός στενότερου δεσμού, αλλά προς το παρόν δεν μπορούμε να το επιβεβαιώσουμε αυτό», κατέληξε.