Ο Λένιν λοιπόν απέθανε. Αυτήν την φοράν η πληροφορία είνε αληθής. Ασθενής από πολλών μηνών υπέκυψεν ήδη εις το μοιραίον. Όσον και αν εγένετο ο στόχος της κατακραυγής του αστικού κόσμου, όσον και αν απεδόθησαν εις αυτόν εγκληματικαί και δικτατορικαί τάσεις, το αναμφισβήτητον είνε ότι υπήρξεν μία των μεγαλειτέρων φυσιογνωμιών της εποχής μας, αν όχι η μεγαλειτέρα. Οι φίλοι και οι θαυμασταί του πιστεύουν ότι τοιαύται φυσιογνωμίαι μόνον ανά 500 έτη παρουσιάζονται επί της Γης. Αυτός ούτος ο μέγας Μάξιμος Γκόρκυ, επίσης ο Καμένεφ, επίστευσαν επί το υπεράνθρωπον της φυσιογνωμίας του Λένιν. Και ένα μέγα μέρος του Ρωσσικού Λαού τον ελάτρευσεν ως άγιον. Οιωνδήποτε κοινωνικών αρχών και αν είνε κανείς, δεν ημπορεί να παρίδη τα γεγονότα ταύτα. Η ομολογία της μεγάλης, της ισοθέου επιρροής την οποίαν ήσκησεν ο Λένιν επί μιας μεγάλης μερίδος του Ρωσσικού Λαού δεν σημαίνει βέβαια και αποδοχήν των αρχών του.

Άλλως τε, όταν το μοιραίον τέρμα τίθεται εις την ζωήν ενός ανθρώπου, προβάλλει επιτακτική η ανάγκη να παραμερίζωνται αι συκοφαντίαι και τα μυθεύματα, ίνα κριθή μετ’ αμεροληψίας το έργον του. Ο Λένιν υπήρξεν ο αγνός ιεραπόστολος εις την κήρυξιν των ιδεών του σοσιαλισμού, και τούτο πρέπει να του αναγνωρισθή ασχέτως τού ότι οι πολλοί πιστεύουν εις το πεπλανημένον των ιδεών τούτων.


«ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ ΒΗΜΑ», 24.1.1924, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»

Ακριβώς δε εις το γεγονός αυτό οφείλεται η επικράτησις του Μπολσεβικικού καθεστώτος παρ’ όλας τας αντιδράσεις και τας απηνείς καταδιώξεις της τύχης διά της σιτοδείας και των επιδημιών. Θεμέλιον του Μπολσεβικισμού πρώτον και μέγα υπήρξε το ηθικόν κύρος του Λένιν. Ηθικόν και αγνόν τον επίστευσαν πάντες οι Ρώσσοι κομμουνισταί. Δεν υπήρξε τυχοδιώκτης, όπως υπήρξαν πολλοί των συναγωνιστών του. Δεν ήτο ο άνθρωπος που ήθελε να ψαρεύση εις τα θολά νερά. Ήτο ο άνθρωπος που είχε γνωστόν παρελθόν και που δεν εδίσταζε ν’ αποκαλύπτη τους στοχασμούς του διά το μέλλον. Όταν εσκέφθη να κηρύξη την πρώτην Μπολσεβικικήν επανάστασιν του Ιουνίου του 1917 κατά της Δημοκρατίας του Κερένσκυ, δεν συνωμότησεν εν κρυπτώ. Ωργάνωσε τους οπαδούς του και στηρίζων τας ελπίδας του εις την ενίσχυσιν της μάζης ετοιχοκόλλησεν εις πάσαν γωνίαν των οδών της Πετρουπόλεως ότι μετά μίαν εβδομάδα θα επανεστάτει· ώριζε την ημέραν και την ώραν της εκρήξεως της επαναστάσεώς του.


«ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ ΒΗΜΑ», 24.1.1924, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»

Είχεν, είπομεν, το παρελθόν του γνωστόν. Έζησεν επί μακρά έτη εις τον «Οίκον των Νεκρών» του Δοστογιέφσκυ, εις τας τρομεράς εξορίας της Τσαρικής Σιβηρίας. Δεν υπήρξεν άνθρωπος τυχαίος και απαίδευτος. Εσπούδασεν, εμελέτησεν, έγραψεν, επεβλήθη διά της μορφώσεως και της πολυμαθείας του μεταξύ των συναγωνιστών του.

Ο Βλαδίμηρος Ίλιτς Ουλιάνωφ ή Λένιν ή Ίλιν ή Τάουλιν ανήκεν εκ καταγωγής εις την οικογένειαν των ευπατριδών. Ο πατήρ του ήτο Σύμβουλος του Κράτους εν τω Κυβερνείω του Σιμπίρσκ. Ο Λένιν εγεννήθη εις το Σιμπίρσκ την 10ην Απριλίου 1870, συνεπώς αποθνήσκει εις ηλικίαν 54 ετών. Οι γονείς του ήσαν Ορθόδοξοι. Εσπούδασεν εις το γυμνάσιον, από το οποίον εξήλθε τω 1887, και εγράφη εις το Πανεπιστήμιον του Καζάν. Το έτος τούτο αποθνήσκει ο πατήρ του. Ο αδελφός του Αλέξανδρος Ίλιτς Ουλιάνωφ αναμιγνύεται εις την υπόθεσιν της αποπείρας κατά του Τσάρου Αλεξάνδρου Γ’ και την 8ην Μαΐου 1887 απαγχονίζεται μετά των λοιπών τεσσάρων συνενόχων του.

Ο νεαρός Βλαδίμηρος Λένιν αποβάλλεται του Πανεπιστημίου του Καζάν συνεπεία συμμετοχής του εις επαναστατικήν οργάνωσιν των φοιτητών και απαγορεύεται η διαμονή του εις το Καζάν.

Τω 1891 εισέρχεται εις το Πανεπιστήμιον της Πετρουπόλεως. Νυμφεύεται την Ναντέσδα Κωνσταντινόβα Κρουπσκάια, κόρην ενός διδασκάλου και δραστηρίου προπαγανδιστού.


Τω 1895 μεταβαίνει εις Γενεύην και έρχεται εις επαφήν μετά της ομάδος του Πλεκάνωφ, επανέρχεται δε εις Πετρούπολιν, ένθα ασχολείται εις την σοσιαλιστικήν φιλολογίαν και την προπαγάνδαν υπό το ψευδώνυμον «Τουμίν». Τω 1897 καταδικάζεται εις εξορίαν τριών ετών εις την Ανατολικήν Σιβηρίαν. Ληξάσης της ποινής του αναχωρεί τω 1900 διά το εξωτερικόν και γίνεται μέλος του Κεντρικού Κομιτάτου του Ρωσσικού Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος. Τω 1901 μετά του Μαρτώφ και του Ποτρέσσωφ ιδρύει την εφημερίδα «Ίσκρα» (Σπίθαν). Τω 1903, εις το δεύτερον συνέδριον του Κόμματος, ανακηρύσσεται ο αρχηγός της μερίδος ήτις λαμβάνει την πλειοψηφίαν (Μπολσεβίκοι) εν αντιθέσει προς την ομάδα των μειοψηφούντων (Μενσεβίκοι), των οποίων αρχηγός καθίσταται ο Μαρτώφ.

Το 1905, κατά την πρώτην Ρωσσικήν επανάστασιν, ο Λένιν επιστρέφει εις την Ρωσσίαν και εγκατασταθείς εις την Κούχαλα της Φινλανδίας, ολίγα χιλιόμετρα μακράν της Πετρουπόλεως, διευθύνει εκείθεν την δράσιν της Μπολσεβικικής μερίδος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος εν τη Δούμα. Αναγκάζεται βραδύτερον να επιστρέψη εις το εξωτερικόν, ένθα η δράσις του προσλαμβάνει μεγάλην σημασίαν ως μέλους του Διεθνούς Γραφείου του Σοσιαλιστικού Κόμματος.

Διαρκούντος του πολέμου ο Λένιν εντείνει την ειρηνόφιλον και διεθνιστικήν προπαγάνδαν του. Εργάζεται εις τας εφημερίδας «Σοσιαλδημοκράτ», «Κομμουνίστ» και «Φορμπόκα». Καθίσταται εις των οργανωτών της Διασκέψεως της Τσίμμερβαλντ και αρχηγός της αδιαλλάκτου μερίδος.

Εισέρχεται εις την Ρωσσίαν τον Απρίλιον του 1917 και αμέσως παίζει σημαντικώτατον ρόλον. Επαναστατεί τον Ιούνιον κατά του καθεστώτος του Κερένσκυ και αποτυγχάνει. Δεν απελπίζεται όμως και κατά Οκτώβριον του ιδίου έτους κηρύσσει την επανάστασιν ήτις επεκράτησε και εκ της οποίας προήλθε το σημερινόν εν Ρωσσία καθεστώς.


Είνε συγγραφεύς σημαντικών επιστημονικών έργων, μεταξύ των οποίων «Η εξέλιξις του Καπιταλισμού εν Ρωσσία», έργον ογκώδες εν τω οποίω είνε καταφανής η επίδρασις της Γερμανικής επιστήμης, «Το Αγροτικόν ζήτημα», «Αυτοκρατορικός Υλισμός», πολλά προπαγανδιστικά βιβλία, μεταξύ των οποίων «Εις 12 έτη», «Ο ιμπεριαλισμός» κ.λπ. Διαρκούσης της δικτατορίας του δεν ελησμόνησε τον συγγραφέα Λένιν και έγραψε προ τριετίας το περισπούδαστον βιβλίον «Η παιδική ασθένεια του Κομμουνισμού», διά του οποίου επιτίθεται κατά των υπερβολικά αδιαλλάκτων. Επίσης έγραψε διάφορα τομίδια επεξηγηματικά της οργανώσεως των Σοβιέτ και προπαγανδιστικά.

Από φυσικής απόψεως ήτο άνθρωπος μετρίου αναστήματος, ρωμαλέος με ερυθρούν πρόσωπον ευρύ και στρογγυλόν, πλαισιούμενον υπό βραχείας γενειάδος, με μύστακας πεσμένους προς τα κάτω, το μέτωπον υψηλόν και εκτεινόμενον προς τα οπίσω διά της φαλάκρας. Βλέμμα ανήσυχον και έξυπνον. Κεφαλή επιβλητική, δίδουσα εντύπωσιν μυστικοπαθούς προφήτου.


Ως συγγραφεύς είνε απλούς, λαϊκός, αλλά βαρύς και δυνατός όπως και η φυσιογνωμία του, αμείλικτος και βίαιος διά τους αντιπάλους, επιβλητικός και αυθεντικός διά τους φίλους. Εύγλωττος με λόγους σαφείς και ανεπιτηδεύτους, ήσκει ακατανίκητον επίδρασιν και εν τίνι μέτρω θρησκόληπτον επί της Σλαυικής ψυχής.

*Άρθρο που δημοσιεύτηκε στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας «Ελεύθερον Βήμα» πριν από έναν και πλέον αιώνα, την Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 1924, τρεις ημέρες μετά το θάνατο του Λένιν.

Ο Βλαδίμηρος (Βλαντιμίρ Ίλιτς) Λένιν γεννήθηκε στο Σιμπίρσκ στις 10 (22 με το νέο ημερολόγιο) Απριλίου 1870 και απεβίωσε στο Γκόρκι στις 21 Ιανουαρίου 1924.

Headlines