Φασούλας: «Μπορούν να προκριθούν στο Final 4 Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός»

Μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη στο «Κανάλι Ένα 90,4» παραχώρησε ο Παναγιώτης Φασούλας, μιλώντας για πολλά θέματα που αφορούν τόσο το μπάσκετ, αλλά και την ελληνική κοινωνία.

Ο παλαίμαχος καλαθοσφαιριστής τόνισε μεταξύ άλλων πως ο αθλητισμός είναι ένα ισχυρό όπλο ώστε να καταπολεμηθεί το bullying, ενώ δεν θα μπορούσε να μην σχολιάσει την πορεία του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού στη φετινή Euroleague.

Αναλυτικά οι δηλώσεις που έκανε ο Παναγιώτης Φασούλας:

Για την επιτυχία του 1987 και την ευγνωμοσύνη που εισπράττει από τον κόσμο…

«Ήταν μία τεράστια επιτυχία όχι μόνο για τον ελληνικό αθλητισμό, αλλά και για την ελληνική κοινωνία. Μία επιτυχία, που ξεπέρασε τα όρια του αθλητισμού. Τότε, εμείς δεν είχαμε αντιληφθεί άμεσα το πόσο τεράστιο ήταν αυτό το επίτευγμα. Θα πω απλώς, πως με συναντούν άνθρωποι στον δρόμο και μου λένε πως πέρασαν στο Πανεπιστήμιο παίρνοντας δύναμη από αυτό που κάναμε».

Για το αν τον κουράζει η συνεχής αναφορά σε εκείνο το καλοκαίρι, ειδικότερα από την στιγμή που ασχολείται και με την πολιτική…

«Όχι ούτε κατά διάνοια. Πάντοτε ήμουν πολιτικοποιημένος. Ακόμη και όταν έπαιζα και για αυτό δεν την έβλεπα ως μέσο βιοπορισμού…».

Για το μεγαλύτερο επίτευγμα της καριέρας του…

«Δεν υπάρχει αμφιβολία πως είναι η κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος το 1987. Οχι μόνο για εμένα αλλά για όλη την ομάδα».

Για τον Ολυμπιακό και τα χρόνια του ως αθλητής των ερυθρόλευκων…

«Πετύχαμε πάρα πολλά εκείνη την δεκαετία. Πάντα αναφέρομαι σε εκείνα τα χρόνια και δεν τα λησμονώ. Το ίδιο, όμως, δεν ξεχνώ τη αρχή της καριέρας μου στον ΠΑΟΚ. Δεν αρνήθηκα ποτέ την αθλητική μου καταγωγή, όπως και την αγάπη μου για τον Ολυμπιακό από τη στιγμή που φόρεσα τα ερυθρόλευκα.

Εγώ λειτουργούσα πάντα συναισθηματικά, εάν το έβλεπα κυνικά επαγγελματικά δεν θα ήμουν ο εαυτός μου. Πιστεύω ότι οι αθλητές που αλλάζουν ομάδα δένονται συναισθηματικά με αυτή και καλά κάνουν. Βέβαια στην Ελλάδα τα βλέπει κανείς τα πράγματα μόνο όπως τον βολεύουν.

Στον Ολυμπιακό έζησα τη δεύτερη μεγαλύτερη στιγμή της καριέρας μου, στη Ρώμη το 1997. Μακάρι να κατακτήσει και εφέτος η ομάδα το τέταρτο ευρωπαϊκό. Θα είναι εξίσου μία μεγάλη επιτυχία. Το πρώτο βέβαια έχει άλλη σημασία και μάλιστα εκείνη τη χρονιά κατακτήσαμε όλους τους τίτλους».

Για το αν είχε πρόταση από κάποιο κόμμα να πολιτευτεί στις Ευρωεκλογές…

«Δεν το επιδίωξα καταρχάς εγώ. Με την πολιτική έχω σχέση πάθους. Πρέπει κάποιος να με εμπνεύσει για να συστρατευτώ μαζί του. Αυτή τη στιγμή βλέπετε κάποιον που να μπορεί να εμπνεύσει και να γεννήσει πέντε καινούργιες ιδέες. Άκουγα το πρωί στο Ραδιόφωνό σας τα νέα μέτρα για την παραβατικότητα στα σχολεία και βλέπω πολλούς αθλητές που συμμετέχουν στα ψηφοδέλτια.

Έχει, λοιπόν, μιλήσει κανένας για τον αθλητισμό και το πόσο πίσω είναι σε βοήθεια από το κράτος; Δεν μιλάω για υποδομές, εκεί έστω και λίγο υπάρχει βοήθεια.

Το θέμα είναι να βοηθήσουν τα παιδιά να μπουν στα σωματεία. Αλήθεια έχετε ακούσει παιδιά τα οποία να είναι σε αθλητικούς συλλόγους και να εμπλέκονται σε παραβατικές ομάδες;

Ο αθλητισμός για αυτό δημιουργήθηκε από τους προγόνους μας. Για να καλλιεργείται η ευγενής άμιλα και να εκτονώνονται οι νέοι.

Σωστές είναι οι ποινές που θα επιβάλλονται, αλλά θα βοηθήσουμε τα παιδιά να μπούνε σε κάτι καθαρό, άξιο σεβασμού, με ανταγωνιστικότητα και να τους πάρουμε από τους δρόμους και τους σουγιάδες;

Και εμείς είχαμε στο σχολείο ψευτόμαγκες, μόνο που οι άξιοι θαυμασμού στο σχολείο μας ήταν αυτοί που ήταν αθλητές. Τώρα τα πρότυπα έχουν ανατραπεί.

Ο αθλητισμός μπορεί να δώσει λύση, ωστόσο με 20-30 εκατομμύρια επιχορήγηση τον χρόνο που ξοδεύει το Κράτος καθαρά και μόνο ως συνταγματική υποχρέωση, δεν είναι λύση».

Για τις μεταγραφές και στον πολιτικό χώρο και τον κ. Ζαγοράκη, ο οποίος μεταπήδησε ως εν ενεργεία Ευρωβουλευτής της ΝΔ στο ΠΑΣΟΚ…

«Καταρχάς ο Θόδωρος είναι φίλος και τον εκτιμώ πολύ. Αισθάνομαι άσχημα να τον κρίνω, γιατί έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει. Ωστόσο από την πλευρά μου διαφωνώ με αυτή την λογική. Θα ήθελα να έχει πολιτική άποψη η κίνηση του καθενός που προχωρά σε τέτοιες αλλαγές. Να υπάρχει ένα ιδεολογικό υπόβαθρο από πίσω. Δεν βλέπω κάτι τέτοιο στις μέρες μας. Βέβαια υπάρχουν και χειρότερα: Υποψήφιος στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας ενός κόμματος που διορίστηκε από τον περιφερειάρχη Αττικής στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου.

Με ρωτάνε για τον λόγο που μετάνιωσα με την ενασχόληση μου με την πολιτική. Απαντάω ότι μετάνιωσα επειδή στεναχώρησα ένα κομμάτι των φιλάθλων. Υπήρχαν Ολυμπιακοί και ΠΑΟΚτζήδες που δεν ήταν ΠΑΣΟΚ κι αυτούς τους ανθρώπους τους έβαλα απέναντι χωρίς να υπάρχει λόγος. Ωστόσο, δεν μπορεί να με κατηγορήσει κανείς ότι είχα κομματική ματιά στον τρόπο που αντιμετώπιζα τον κόσμο.

Εν πάσει περιπτώση, πολιτική στάση είναι να ακούσεις από τους υποψήφιους να μιλήσουν για τον αθλητισμό και να πουν στην Πολιτεία ότι το bullying στα σχολεία θα σταματήσει μόνο αν στηριχθεί ο αθλητισμός. Να δεσμευτεί η κυβέρνηση πως το αντιλαμβάνεται και πως πέρα από τους συνταξιούχους και τις ευπαθείς ομάδες, έχει και τη συνταγματική υποχρέωση της άθλησης των νέων, που δεν την καλύπτουν σε καμία περίπτωση μόνο οι υποδομές.

Πρέπει να στηριχθούν με χρήματα τα σωματεία, τα οποία είναι υγιή και δεν μιλάω μόνο για το μπάσκετ, γιατί όταν ξαναμπούν όλα αυτά τα παιδιά στο γήπεδο, θα θέλουν να μοιάσουν το ένα με το άλλο. Αυτή είναι η δύναμη του αθλητισμού.

Με αυτό τον τρόπο θα μεγαλώσει και η δεξαμενή των παικτών που μπορούν χρησιμοποιήσουν οι επαγγελματικές και οι εθνικές ομάδες για να φέρουν δόξα και τιμή στην πατρίδα. Επί της ουσίας ο αθλητισμός δεν είναι η δόξα και τα μετάλλια, αλλα για να βάλεις τα παιδιά σε μία εναλλακτική λογική σκέψης, να τους σηκώσεις από τα ηλεκτρονικά παιχνίδια και να τους δείξεις τις αρχές και τις αξίες».

Για την τοποθέτηση του Γιώργου Βασιλακόπουλου ως επίτιμο πρόεδρο της ΕΟΚ από τον Βαγγέλη Λιόλιο…

«Δεν υπήρχε ανάγκη. Ο κ. Βασιλακόπουλος έχει μεγάλη προσφορά στο ελληνικό μπάσκετ και τα εύσημα του έχουν απονεμηθεί. Δεν θα ακυρώσουμε βέβαια την πορεία του.Ημασταν συνοδοιπόροι το 1987, ήταν πρόεδρος της Ομοσπονδίας. Κάποια στιγμή όταν ιδρυματοποιήθηκε στην Ομοσπονδία, άρχισε να κάνει απανωτά λάθη, με αποτέλεσμα όλα αυτά που ζήσαμε τα τελευταία χρόνια.

Το μπάσκετ χρειάζεται σημεία αναφοράς και ένας άνθρωπος που θα μπορούσε να το καταφέρει, όπως είχα προτείνει προεκλογικά είναι ο Νίκος Γκάλης. Όχι να είναι σε ένα γραφείο. Δεν θέλουμε να δουλεύει, αλλά να πάμε μαζί στη κυβέρνηση και να πούμε ότι με 2 εκατομμύρια το χρόνο μπάσκετ δεν υπάρχει, τα πρόβλήματα δεν επιλύονται με τα ζητήματα μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού, ενώ υπάρχουν χιλιάδες παιδιά που οι γονείς τους αγωνίζονται να πληρώσουν 50-100 ευρώ το μήνα για την άθληση τους.

Αν το πουν άνθρωποι σημαντικοί του αθλητισμού, ο λόγος τους έχει άλλη βαρύτητα. Δεν μπορεί να υποστηριχθεί σωματειακός αθλητισμός στην Ελλάδα με επιχορηγήσεις των 2 εκατομμυρίων ευρώ και δεν θα έρθουν οι χορηγοί χωρίς να υπάρχει ένα κρατικό υπόβαθρο. Ειδικότερα στις γειτονιές και την επαρχία, εκεί γεννιούνται οι αθλητέςκαι όχι τόσο στα κέντρα των πόλεων».

Για τις αθλητικές ομάδες που γίνονται πολλές φορές πεδίο συγκρούσεων….

«Γιατί πιστεύετε ότι σκοτώθηκε ο Άλκης Καμπανός; Ο Άλκης σκοτώθηκε γιατί στο περιθώριο που ζουν αυτοί οι τύποι, ο ισχυρός είναι αυτός που μαχαιρώνει, άρα αυτός που μοιράζει χρήμα, ναρκωτικά, στειλιάρια και εισιτήρια για το γήπεδο. Είναι ο πιο ισχυρός της παρέας και αφού σκοτώσει τον κάθε νέο για την ομάδα και μπει φυλακή και βγει μετά από 5 χρόνια, θα είναι το “παλικάρι” που θα τον θαυμάζουν.

Αν θέλετε την άποψη μου δεν είναι οπαδική βία, αλλά οικονομική βία. Όταν πάνε στις διαδηλώσεις και δημιουργούν φασαρίες, το κάνουν γιατί υπάρχει κόσμος όπως και στο γήπεδο, αν σταματήσουν τα γήπεδα και οι διαδηλώσεις θα πάνε στις εκκλησίες και όπου υπάρχει συγκέντρωση πλήθους. Ο ισχυρός σε αυτές τις παρέες είναι και ο πιο παραβατικός και εμείς λέμε ακριβώς το αντίθετο, η επιτυχία του παραβατικού είναι εφήμερη».

Για τη βία που μεταφέρεται και στα σπίτια με κακοποιήσεις γυναικών…

«Ναι γιατί θεωρούν πως η γυναικά ως πιο αδύναμη σωματικά πρέπει να χτυπηθεί, με αυτή τη νοοτροπία έχουν μεγαλώσει, ότι τον πιο αδύναμο πρέπει να τον πατάνε και δεν αφορά μόνο τις γυναίκες αυτό αλλά και άντρες που είναι περισσότερο αδύναμοι».

Για την κριτική που ασκεί στη Διοίκηση του Βαγγέλη Λιόλιου…

«Τρία χρόνια πήραμε απόσταση και τον αφήσαμε να δούμε το έργο του, το οποίο είναι ακραιφνώς ελιτίστικο και το λέω αυτό γιατί οι πρωτοβουλίες του είναι τέτοιες, το αναπτυξιακό για παράδειγμα με το Rising Star έγινε μεταξύ 16 ομάδων.

Αν ένας πατέρας έχει ένα ταλέντο το παιδί του δεν θα το αφήσει ποτέ στο σωματείο της κωμόπολης που μένει, θα πρέπει να το γράψει σε μία από αυτές τις 16 ομάδες για να φανεί. Είναι δυνατόν να υπάρχει κλειστή λίγκα σε εφηβικό πρωτάθλημα; Θα μπορούσε να είναι καλό του χρόνου που θα διεξαχθεί με 34 ομάδες, εάν και εφόσον όμως αυτές οι ομάδες πρώτευαν στις περιφέρειες και τα πανελλήνια πρωταθλήματα. Τα παιδιά πρέπει να αγωνίζονται για να κερδίσουν τη θέση τους, τα σωματεία να κάνουν λίγες μεταγραφές και να είναι δύσκολο για τις μεγάλες ομάδες να πάρουν αυτά τα ταλέντα.

Ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός και άλλοι κάνουν 100 με 15ο μεταγραφές το χρόνο στις μικρές ηλικίες, αυτό απομυζά από τα σωματεία της Περιφέρειας, οποιαδήποτε ελπίδα και όνειρο να έχουν ευκαιρίες να πρωταγωνιστήσουν στα αναπτυξιακά πρωταθλήματα».

Για τον Βαγγέλη Αλεξανδρή που θα τοποθετήσει υπεύθυνο για τα θέματα ανάπτυξης…

«Ναι ο Βαγγέλης είναι ένας άνθρωπος που έχει περάσει μέσα από αυτή τη διαδικασία και γνωρίζει καλά το αντικείμενο, χρειαζόμαστε και τεχνοκράτες που να συλλέγουν δεδομένα αλλά επί της ουσίας το μπάσκετ έχει και ψυχή δεν είναι εταιρεία, το λέω και με χαρακτηρίζουν κομμουνιστή.

Τους απαντάω λοιπόν ότι ο σωματειακός αθλητισμός στην Αμερική που είναι η μάνα του καπιταλισμού δεν γίνεται με επαγγελματικούς όρους, αλλά με τη τρέλα και τον εθελοντισμό που έχουν οι γονείς και το λέω γιατί έχω ζήσει στην Αμερική και γνωρίζω. Κάνουν σωματείο 5 γονείς που αντέχουν οικονομικά, το επανδρώνουν με τα παιδιά τους και άλλα 7-8 παιδιά.

Αυτή τη στιγμή τα Σωματεία στην Ελλάδα έχουν αρχίσει να γίνονται φροντιστήρια και παιδικοί σταθμοί, θυμάμαι όταν έπαιζα στον ΠΑΟΚ στις μικρές ηλικίες ότι αγωνιζόμασταν στις παιδικές ηλικίες απέναντι σε συνοικιακές ομάδες, τώρα δεν συμβαίνει αυτό γιατί με το που ξεπετάγεται ένα ταλέντο, τον παίρνουν μαζί με τους φίλους του οι μεγάλοι γιατί μπορούν. Φταίνε και οι γονείς γιατί νομίζουν ότι φορώντας το σήμα της μεγάλης ομάδας είναι κάτι σημαντικό, στην πραγματικότητα όμως είναι ένα από τα 600 παιδιά που την απαρτίζουν».

Για τη αντιμετώπιση της υποχρηματοδότησης…

«Πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχει συνεργασία μεταξύ των ομοσπονδιών με βάση τις ανάγκες που υπάρχουν και δημιουργούνται αναλόγως την εποχή. Θα πει κάποιος γιατί να πετάμε τα λεφτά στον αθλητισμό, ωστόσο τόσα λεφτά πληρώνουμε οι πολίτες το κράτος δεν πρέπει να βοηθήσει τα παιδιά μας; και ξαναλέω ότι αναφέρομαι στα σωματεία της γειτονιάς όχι στους μεγάλους. ξέρετε τα έξοδα μετακίνησης στην επαρχεία; Υπάρχουν ομάδες στην επαρχία που δεν μπορούν να καλύψουν τα έξοδα μετακίνησης».

Για τον εφετινό Ολυμπιακό…

«Είναι μία πολύ καλή ομάδα, μπορεί να μην έχει τον αρχισκόρερ που θα σκοράρει κατά ριπάς, ωστόσο βασίζεται στην ομαδική λειτουργία υπό την καθοδήγηση του κορυφαίου προπονητή της Ευρώπης. Έχει όλα τα φόντα να φτάσει στο Final Four, όπως και ο Παναθηναϊκός γιατί αν δεν είναι και οι δύο μοιάζει χωριάτικη δίχως φέτα. Το 1994 και το 1995 αν δεν υπήρχε ο Παναθηναϊκός θα είχαμε την απόλυτη πίκρα».

Για το Τελ Αβίβ και τη Σαραγόσα…

«Ήμασταν καλύτερη ομάδα από τον Παναθηναϊκό και δεν το λέω για να τους μειώσω, είχαμε ομαδάρα, για παράδειγμα είχαμε τέσσερις παίκτες στην πεντάδα πάνω από τα 2.10 και δεν ήταν δεινόσαυροι έκαναν τα 10 μέτρα σε 11 δευτερόλεπτα, ακόμη και με τα σημερινά δεδομένα ήταν κάτι το εξωπραγματικό. Βέβαια δεν μπορεί να συγκριθεί το άθλημα με πριν από 30 χρόνια, ενδεχομένως με τα σημερινά δεδομένα ο Κορνέλιους Τόμπσον να μην ευστοχούσε σε εκείνο το τρίποντο. Το ζήτημα είναι ότι είχαμε την τύχη να παίξουμε σε αυτές τις μεγάλες ομάδες.

Να αναφέρω κι όλας ξανά ότι δεν έχω θέμα με τους αθλητές που εκλέγονται, ο καθένας έχει αυτό το δικαίωμα, το θέμα είναι να έχουμε πολιτική άποψη, παλαιότερα ο Γιώργος Δαρίβας ήταν εξόριστος στη Μακρόνησο, ο Νίκος Γόδας εκτελέστηκε από συνεργάτες των Ναζί, ο Γρηγόρης Λαμπράκης ξεκίνησε ως αθλητής και νιώθω ντροπή που τους πιάνω στο στόμα μου, δεν μπορεί να κατεβαίνει αυτός ο πήχης».