Και μονταζιέρα υπήρξε και μπάζωμα έγινε. Ας μην υπάρξει και συγκάλυψη

Όχι η ελληνική κοινωνία δεν ξέχασε τα Τέμπη.

Φάνηκε αυτό στις μεγάλες κινητοποιήσεις με τη συμπλήρωση ενός χρόνου από την τραγωδία.

Αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις και στο αίσθημα οργής γιατί δεν αποδίδεται δικαιοσύνη, παρά τις εργώδεις προσπάθειες από διάφορες πλευρές να υποβιβαστεί το θέμα και να αποπροσανατολιστεί η κοινή γνώμη με κραυγές περί εργαλειοποίησης της τραγωδίας, ακόμη και με ανεπίτρεπτα σχόλια για συγγενείς θυμάτων, με κάποιους δε να σπεύδουν να χρήσουν και υποψήφια ευρωβουλευτή την κυρία Καρυστιανού, κάτι που δεν θα είχε τίποτα μεμπτό, αλλά ήταν ψευδές.

Θα καταγραφεί, όπως όλα δείχνουν, ως παράμετρος και στο όποιο αποτέλεσμα των ευρωεκλογών.

Τα Τέμπη είναι μια ανοιχτή πληγή στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας.

Είναι το γεγονός που έκανε την κοινωνία να νιώσει ανασφαλής με έναν τρόπο βαθύ.

Την έκανε να νιώσει αυτήν την αίσθηση του τρόμου ότι «από τύχη ζούμε».

Την γέμισε φόβο για το αύριο.

Και την πλημμύρισε με οργή που όχι μόνο δεν στερεύει αλλά αυξάνεται όσο αποδεικνύεται ότι ούτε εις βάθος διερεύνηση γίνεται για όλες τις πτυχές της υπόθεσης, ούτε ανάληψη ευθύνης υπήρξε, παρά τις διαβεβαιώσεις και τα μεγάλα λόγια.

Η κοινωνία ξέρει πολύ καλά ότι δεν έχουμε να κάνουμε με «ανθρώπινό λάθος».

Όχι γιατί δεν υπήρξαν τραγικά ανθρώπινα λάθη, αλλά γιατί αυτά απέβησαν μοιραία στο έδαφος μιας πραγματικά εγκληματικής αμέλειας εκείνων που δεν προώθησαν έγκαιρα όλα εκείνα τα έργα που θα μπορούσαν να αποτρέψουν την τραγωδία.

Γι’ αυτό τον λόγο και δεν μπορεί, ούτε πρόκειται να δεχτεί το κυβερνητικό αφήγημα, το οποίο δέχεται συνεχείς κλυδωνισμούς ως προ το περιεχόμενό του, αλλά και ως προς την επικοινωνία του και τη διαχείρισή του. Η πρόσφατη παραδοχή του πρωθυπουργού ότι δεν μπορεί να αποκλείσει τίποτα σχετικά με τη μονταζιέρα, όταν μέχρι πρότινος η κυβέρνηση διερρήγνυε τα ιμάτιά της για το θέμα και έβλεπε συνωμοσίες που θέλουν να την κλονίσουν, αν μη τι άλλο ενισχύει τους προβληματισμούς και αυξάνει τα ερωτήματα για τη σοβαρότητα και την αυστηρότητα στον εν γένει χειρισμό της υπόθεσης.

Και την ίδια στιγμή η κοινωνία πια ξέρει ότι και μονταζιέρα υπήρξε και μπάζωμα.

Ξέρει ότι κυκλοφορούσαν συνομιλίες παράτυπα και ότι κάποιος αποφάσισε να τις «μοντάρει» ώστε να «υπογραμμίσει» τη θεωρία του «ανθρώπινου λάθους και μόνο», που προϊόντος του χρόνου αποδεικνύεται ότι βόλευε πολλούς.

Ξέρει ότι εκχωματώθηκε και μπαζώθηκε ο χώρος του δυστυχήματος με τρόπο που χάθηκαν πολύτιμα για την έρευνα στοιχεία, και που κατέστησε πολύ δύσκολη τη διερεύνηση του εάν κουβαλούσε η εμπορική αμαξοστοιχία παρατύπως επικίνδυνα υλικά με αποτέλεσμα, ακόμη περισσότερα θύματα.

Ξέρει ότι εάν είχαν προχωρήσει συγκεκριμένα έργα, θα μπορούσαν τα τρένα να μην είναι τυφλά.

Και έχει συνειδητοποιήσει ότι εάν αυτή τη φορά δεν γίνει σε βάθος διερεύνηση και δεν αποδοθούν οι πραγματικές ευθύνες, πολιτικές και ποινικές, στο τέλος απλώς θα μετράμε αντίστροφα για την επόμενη τραγωδία.

Η κυβέρνηση επιμένει να οχυρώνεται πίσω από τη δημοσκοπική της πρωτοκαθεδρία (που βέβαια έχει αρχίσει να μειώνεται) παρερμηνεύοντάς την ως «ασυλία», παραβλέποντας ότι τα στοιχεία των δημοσκοπήσεων δείχνουν ότι και δικοί της ψηφοφόροι είναι δυσαρεστημένοι με τη διαχείριση του ζητήματος και στο συγκεκριμένο θέμα δεν της δίνουν συγχωροχάρτι.

Η κυβέρνηση δεν καταλαβαίνει ότι με αυτόν τον τρόπο απλώς εντείνει τη δυσαρέσκεια σε βάρος της και – το κυριότερο – υπονομεύει κάθε εμπιστοσύνη των πολιτών στους θεσμούς και στη λειτουργία του κράτους.

Μια εμπιστοσύνη που υπάρχει κίνδυνος να την υπονομεύσει και η δικαιοσύνη, εάν δεν σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, δεν ρίξει άπλετο φως και δεν φέρει ενώπιον των ευθυνών τους, αυτούς που πρέπει.

Φοβάμαι ότι διάφοροι παράγοντες του δημόσιου βίου δεν αντιλαμβάνονται ότι το damage control στο οποίο επιδίδονται στο τέλος απλώς επιτείνει την πεποίθηση των πολιτών ότι πραγματικό αποκούμπι θεσμικό δεν έχουν. Ότι ούτε η κυβέρνηση, ούτε η Βουλή (τουλάχιστον ως πλειοψηφία), ούτε η δικαιοσύνη, φροντίζουν και λειτουργούν με γνώμονα «να βρει το δίκιο της» η κοινωνία.

Μόνο που το να σχηματιστεί στην κοινωνία μια πεποίθηση ότι η συγκάλυψη είναι κανόνας, μπορεί να την οδηγήσει στην οργή, μπορεί να την ωθήσει στην απελπισία, μπορεί και απλώς να ενισχύσει εκείνη την απάθεια που καθιστά την κοινοβουλευτική δημοκρατία απλώς ένα θέατρο σκιών, έναν μπερντέ του καραγκιόζη.

Και αυτό είναι μια πραγματική συνταγή για την καταστροφή.