Μέση Ανατολή: Η ώρα της περιφερειακής σύγκρουσης;

Θα έχουμε τελικά περιφερειακή σύγκρουση στη Μέση Ανατολή;

Και εάν ναι, ήταν τελικά αυτό η επιδίωξη του Ισραήλ όταν αποφάσισε να χτυπήσει διπλωματικό κτίριο του Ιράν στη Δαμασκό της Συρίας, σκοτώνοντας υψηλόβαθμα στελέχη των Φρουρών της Επανάστασης;

Αυτά είναι τα μεγάλα ερωτήματα μετά την αποψινή επίθεση που εξαπέλυσε το Ιράν με μη επανδρωμένα αεροσκάφη και πυραύλους κρουζ εναντίον στόχων στο έδαφος του Ισραήλ.

Το γεγονός ότι το Ιράν αποφασίζει να χτυπήσει το Ισραήλ απευθείας και με δικά του όπλα είναι σίγουρα μια τομή σε σχέση με την τακτική της «αυτοσυγκράτησης» που είχε επιδείξει το προηγούμενο διάστημα.

Μέχρι τώρα οι όποιες επιθέσεις εναντίον του Ισραήλ είχαν γίνει κυρίως από φιλοϊρανικές δυνάμεις όπως η Χεζμπολάχ, είτε σιιτικές πολιτοφυλακές στο Ιράκ, είτε από τους αντάρτες Χούθι της Υεμένης.

Η ίδια η Τεχεράνη έδειχνε να επενδύει πολύ περισσότερο στο γεγονός ότι μεσοπρόθεσμα και το Ισραήλ και η Δύση είχαν μεγάλο κόστος από τον πόλεμο στη Γάζα.

Όμως, υπήρχε ταυτόχρονα και η όλη στάση να εκληφθεί ως αδυναμία, την ώρα που το Ισραήλ με την επίθεση στη Δαμασκό κλιμάκωνε τα χτυπήματα απευθείας σε βάρος του Ιράν.

Όλα αυτά οδήγησαν στην επιλογή της επίθεσης. Βεβαίως, πολλά πράγματα θα κριθούν όταν οι πύραυλοι και τα drone φτάσουν στο Ισραήλ, οπότε θα φανεί εάν και πόσα θα μπορέσουν όντως να πλήξουν στόχους, ποιοι είναι οι στόχοι και ποια αποτελέσματα θα έχουν. Μέχρι τώρα η μεθοδολογία που επιλέχτηκε είναι αυτή του πολύ μεγάλου αριθμού μη επανδρωμένων αεροσκαφών και πυραύλων ούτως ώστε ακόμη και εάν μεγάλος αριθμός αναχαιτισθεί ένας αριθμός να πλήξει στόχους.

Το εάν αυτό θα είναι ένα τιμωρητικό-ανταποδοτικό χτύπημα ή απαρχή συνολικότερης σύγκρουσης θα κριθεί και από το είδος της ισραηλινής ανταπάντησης.

Ωστόσο σε κάθε περίπτωση είναι σαφές ότι περνάμε σε μια φάση όπου η σύγκρουση γίνεται περιφερειακή. Το ότι το ίδιο το Ισραήλ γίνεται στόχος, σημαίνει ότι οι ΗΠΑ θα πιεστούν να αναβαθμίσουν ακόμη περισσότερο τη στρατιωτική υποστήριξη και δυνητικά εμπλοκή τους στη σύγκρουση. Γι’ αυτό και έχει υποστηριχθεί ότι ως ένα βαθμό υπήρξαν φωνές μέσα στο Ισραήλ που ήθελαν ακριβώς αυτή την κλιμάκωση σε περιφερειακή σύγκρουση ως ένα τρόπο να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα που υπήρχαν στην πολεμική επιχείρηση στη Γάζα.

Αυτός, άλλωστε, είναι και ο λόγος που οι ΗΠΑ είχαν προσπαθήσει να εξασφαλίσουν ότι το Ιράν θα συνέχιζε τη γραμμή της αυτοσυγκράτησης.

Από την άλλη μεριά, μια περιφερειακή σύγκρουση μπορεί να έχει απρόβλεπτες συνέπειες. Το Ισραήλ εμφανίζεται να έχει μια σχετική τεχνολογική υπεροπλία έναντι του Ιράν σε μια συνολική σύγκρουση, πέραν του ότι είναι πυρηνική δύναμη, παρότι βεβαίως αυτή τη στιγμή κυρίως ασχολείται με τις επιχειρήσεις στη Γάζα. Ωστόσο, το Ιράν είναι μια μεγάλη χώρα, με ετοιμοπόλεμες ένοπλες δυνάμεις, ισχυρό ακόμη εθνικό αίσθημα και βεβαίως ένα φάσμα συμμαχικών κινημάτων στην περιοχή που εάν εμπλακούν πλήρως στη σύγκρουση διαμορφώνουν διαφορετικό συσχετισμό. Η κλίμακα τυχόν ευρύτερης πολεμικής σύγκρουσης ανάμεσα στις δύο χώρες θα μπορούσε να είναι πολύ μεγάλη και να αποσταθεροποιήσει μεσοπρόθεσμα συνολικά τη Μέση Ανατολή.

Προφανώς είναι νωρίς για να γίνουν εκτιμήσεις για το είδος της σύγκρουσης που θα εξελιχθεί, δηλαδή για το εάν θα μείνουμε σε έναν κύκλο χτύπημα – ανταπόδοση ή εάν θα υπάρξει πραγματική κλιμάκωση. Και ως ένα βαθμό αυτό θα εξαρτηθεί και από το πώς και άλλες δυνάμεις θα θελήσουν να παρέμβουν και σε ποια κατεύθυνση πρώτα και κύρια οι ΗΠΑ που καλούνται ταυτόχρονα να στηρίξουν τον πιο παραδοσιακό σύμμαχό τους στην περιοχή και να αποφύγουν μια ανεξέλεγκτη περιφερειακή σύγκρουση, ιδίως από τη στιγμή που εάν εμπλακούν σε αυτή θα αφήσουν ακόμη περισσότερο χώρο στη Ρωσία και την Κίνα να εμφανίζονται ως δυνάμεις υπέρ της σταθερότητας και της ειρήνης.

Σε κάθε περίπτωση έχουμε να κάνουμε με μια επιτάχυνση των εξελίξεων και το άνοιγμα μιας νέας και σίγουρα πιο επικίνδυνης σελίδας για τη Μέση Ανατολή.