Έχοντας πλέον ολοκληρώσει την παρουσίαση των οκτώ βιβλίων του Θουκυδίδη, μπορούμε –εν είδει γενικού απολογισμού και συγκεφαλαίωσης– να προσεγγίσουμε ορισμένα ζητήματα που ανέκαθεν απασχολούσαν τους μελετητές του έργου του κορυφαίου ιστορικού.
Κατ’ αρχάς, όσον αφορά τη φυσιογνωμία του έργου, βρισκόμαστε κατά την κρατούσα αντίληψη μπροστά σε ένα σύγγραμμα ουσιαστικά ενιαίο, και όχι μπροστά σε μια απλή συνένωση διαφόρων σχεδιασμάτων, διανθισμένη με προσθήκες και παρεμβολές που έχουν πολύ διαφορετική χρονική και ιδεολογική αφετηρία. Μολονότι δεν είχε την ευκαιρία να ολοκληρώσει το συγγραφικό έργο του (θυμίζουμε ότι αυτό διακόπτεται απότομα σε ένα σημείο του όγδοου βιβλίου του), ο Θουκυδίδης κατάφερε –προοδευτικά και στο διάβα ολόκληρων δεκαετιών– να του προσδώσει έναν τέτοιο βαθμό συνοχής, που δεν επιτρέπει τον επιπόλαιο διαμελισμό του σε μικρότερα ή μεγαλύτερα κομμάτια. Μάλιστα, πολλές όψιμες ενδείξεις φανερώνουν ότι η εξιστόρηση του μεγάλου πολέμου μεταξύ Αθηναίων και Πελοποννησίων έλαβε την τελική μορφή της στα χρόνια μετά την κατάρρευση της Αθήνας (404 π.Χ.), περιλαμβάνοντας ασφαλώς πολυάριθμες σημειώσεις και επεξεργασίες παλαιότερων εποχών.
Κατά δεύτερον, ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η σύγκριση του έργου του Θουκυδίδη με εκείνο του προδρόμου του, του Ηροδότου. Είναι ευρύτατα γνωστή και πανθομολογούμενη η αντίθεση που παρατηρείται ανάμεσα στον πρώτο, ως θεμελιωτή της αντικειμενικής ιστοριογραφίας και αμερόληπτο ερευνητή της αλήθειας, και τον δεύτερο, ως φορέα της ιωνικής διάθεσης για μια διήγηση με ανάλαφρο ύφος και άκριτη υιοθέτηση κάθε λογής παραδόσεων. Βεβαίως, το τελευταίο δε σημαίνει ότι ο Ηρόδοτος δεν είχε συναίσθηση της διαφορετικής βαρύτητας των πηγών του, ούτε ότι δεν έκανε χρήση μνημείων και επιγραφών για τη συγγραφή του έργου του. Όμως, στον Θουκυδίδη –και εδώ ακριβώς έγκειται η βαθύτερη, ουσιαστική διαφορά στη φύση των δύο μεγάλων ιστορικών– αποκλείεται αυστηρά η ευχάριστη διήγηση, καθώς μοναδικός σκοπός του είναι η αποκάλυψη και η μετάδοση της αλήθειας, του πραγματικού.
*Στη φωτογραφία του παρόντος άρθρου, έκδοση του 1941 με ερμηνευτικά σχόλια του αειμνήστου Ι. Θ. Κακριδή στον Επιτάφιο του Θουκυδίδη.
Ο Μπλίνκεν αναγνώρισε πως η Τεχεράνη μπορεί να εξετάσει πολύ πιο σοβαρά την απόκτηση πυρηνικού οπλοστασίου αφού το Ισραήλ κατέστρεψε διάφορες γραμμές άμυνάς της.
Καθώς το Ισραήλ συνεχίζει χωρίς κανένα σταματημό την επέκτασή του σε Παλαιστίνη, Συρία και Λίβανο μοιάζοντας απρόσβλητο, σημειώθηκε αιφνιδιαστική επίθεση.
Ο Τραμπ τάχθηκε εναντίον της συμφωνίας για την αποφυγή του shutdown, τονίζοντας πως οποιαδήποτε παραχώρηση στους Δημοκρατικούς θα ισοδυναμούσε με «προδοσία της χώρας μας».
Ο Ρώσος πρέσβης στη Βρετανία Αντρέι Κελίν ανέφερε πως παρότι η αντίδραση του Ηνωμένου Βασιλείου στην εκτόξευση του πυραύλου Ορέσνικ ήταν μάλλον ασαφής, στην πράξη έκαναν πίσω.
Η Γαλλία θα εκπαιδεύσει ακόμα μια ταξιαρχία του Ουκρανικού στρατού, ενώ συζήτησαν και για την ανάγκη ενίσχυσης της ουκρανικής αεράμυνας, αλλά και την πολυπόθητη ειρήνη.
Η Ιταλία αντιδρά στην απαγόρευση των συμβατικών οχημάτων, η Τσεχία και η Πολωνία δεν θέλουν τη νέα αγορά άνθρακα, και ελάχιστες χώρες-μέλη στηρίζουν το νέο στόχο για το κλίμα.
![Αυτοκινητοβιομηχανία: Τα ηλεκτρικά οχήματα αλλάζουν το χάρτη [γράφημα]](https://www.ot.gr/wp-content/uploads/2024/10/battery-300x300.jpg)
