Έχει θέση η «ρητορική μίσους» στο «Μουσείο Ιστορίας της ΑΕΚ»;

Πριν από λίγους μήνες ψηφίστηκαν τροποποιήσεις στην αθλητική νομοθεσία, στην κατεύθυνση της ακόμη πιο αυστηρής αντιμετώπισης των περιστατικών αθλητικής βίας.

Ανάμεσα στα άλλα, στο άρθρο 15 του νόμου 5085/2024 περιλαμβάνεται η ακόλουθη πρόβλεψη:

«α) Όποιος παροτρύνει, υποκινεί, ενθαρρύνει ή διευκολύνει με οποιονδήποτε τρόπο και ιδίως, δημόσια ή δια του έντυπου ή ηλεκτρονικού τύπου ή του διαδικτύου μεμονωμένα άτομα ή οργανωμένες ομάδες προσώπων για να διαπράξουν αδικήματα του παρόντος άρθρου τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον έξι (6) μηνών και χρηματική ποινή […]

γ) Όταν οι πράξεις της παρούσας παραγράφου τελούνται από μέλος διοίκησης, αξιωματούχο, διευθυντή, πληρεξούσιο ή εκπρόσωπο έστω και για τη διενέργεια μεμονωμένης πράξης ή ιδιοκτήτη Α.Α.Ε., το ανώτατο όριο της χρηματικής ποινής ισούται με το δεκαπλάσιο της προβλεπόμενης στο άρθρο 57 του Ποινικού Κώδικα (ν. 4619/2019, Α’ 95). Η επανειλημμένη τέλεση θεωρείται επιβαρυντική περίσταση.»

Φαίνεται, όμως, ότι στη διοίκηση της ΠΑΕΚ ΑΕΚ πιστεύουν ότι αυτές οι ρυθμίσεις δεν τους αφορούν και άρα μπορούν να προχωρούν σε ενέργειες που μόνο ως υποκίνηση στη βία μπορούν να περιγραφούν.

Ο λόγος για το έκθεμα που υπάρχει στο Μουσείο Ιστορίας της ΑΕΚ στην «OPAP Arena». Σε αυτό κάτω από τον τίτλο «Αυτοί ΗΘΕΛΑΝ να ΣΚΟΤΩΣΟΥΝ τα ΟΝΕΙΡΑ μας», υπάρχουν φωτογραφίες του πρώην δημάρχου Νέας Φιλαδέλφειας-Χαλκηδόνας Α. Βασιλόπουλου, του πρώην δημοτικού συμβούλου Α. Μάλλιου, και των πρώην υπουργών Π. Λαφαζάνη και Π. Σκουρλέτη.

Κάτω από τις φωτογραφίες υπάρχει το ακόλουθο κείμενο

«και έμειναν στην ιστορία

Εκείνοι που πρωτοστάτησαν κι έκαναν ότι περνούσε από τις υστερόβουλες δυνάμεις τους προκειμένου να μην ανεγερθεί το γήπεδο της ΑΕΚ στα πατρογονικά εδάφη της, θα έχουν πάντα μια θέση στη μνήμη μας. Για να μας θυμίζουν ότι το κακό δεν γίνεται να υπερισχύσει του καλού, το άδικο δεν γίνεται να επιβληθεί στο δίκαιο. Είναι οι υπαίτιοι που το μεγάλο έργο της «Αγιά-Σοφιάς» ολοκληρώθηκε με πολυετή καθυστέρηση. Ως συνέπεια αυτού, εκατοντάδες ίσως και χιλιάδες Ενωσίτες, δεν πρόλαβαν να ζήσουν αυτή την ασύγκριτη χαρά, δεν είδαν την πολυαγαπημένη τους ΑΕΚ να επιστρέφει στο σπίτι της. Έφυγαν από τη ζωή με τον καημό του ανεκπλήρωτου.

ΤΟ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥΣ

να μην ξεχάσουμε ποτέ αυτούς που προσπάθησαν να σκοτώσουν το όνειρό μας.»

Το κείμενο μάλιστα παρατίθεται και σε αγγλική μετάφραση.

Αν αυτό δεν είναι ρητορική μίσους, εάν αυτό δεν στοχοποιεί επί της ουσίας τέσσερις ανθρώπους, δύο πρώην υπουργούς και δύο ανθρώπους με ενασχόληση με τα αυτοδιοικητικά, εάν δεν υποκινεί φανατισμένους οπαδούς στη βία, τότε τι άλλο κάνει.

Και όλα αυτά τα κάνει αναπαράγοντας μια μυθολογία για κάποιους υποτίθεται εκπροσώπους  του «κακού» και του «άδικου».

Γιατί τα πραγματικά γεγονότα είναι διαφορετικά.

Κανένας δεν βγήκε ποτέ να πει ότι δεν πρέπει να κατασκευαστεί γήπεδο της ΑΕΚ. Αυτό που ειπώθηκε από πλήθος πλευρές ήταν ότι για αυτό το γήπεδο έπρεπε να τηρηθούν οι ίδιοι κανόνες που ισχύουν και για τα άλλα γήπεδα, όπως είναι οι κανόνες για το παρκινγκ και οι πολεοδομικοί κανόνες, ότι δεν μπορούσε να παραχωρηθεί  δημόσια δασική έκταση για ένα ιδιωτικό έργο, ότι έπρεπε να εκδοθούν οι απαραίτητες περιβαλλοντικές άδειες. Και αυτά ήρθαν πρώτα και κύρια από κατοίκους της περιοχής.

Ναι, από την άλλη πλευρά υπήρχε η λογική ότι το γήπεδο της ΑΕΚ, δηλαδή μιας ΠΑΕ, δηλαδή μιας ιδιωτικής επιχείρησης, έπρεπε όχι μόνο να γίνει «εθνική υπόθεση», αλλά και πρακτικά μαζί με τη γενναία χρηματοδότηση να παρακαμφθεί και η ισχύουσα νομοθεσία.

Και βέβαια σε αντίθεση με όσα γράφει το άθλιο αυτό «έκθεμα» στην πραγματικότητα καμιά καθυστέρηση δεν υπήρξε στην κατασκευή του γηπέδου. Τα έργα ξεκίνησαν τρία χρόνια μετά τις αρχικές εξαγγελίες, δηλαδή ύστερα από ένα χρονικό διάστημα, απόλυτα λογικό για την ολοκλήρωση των μελετών και της αδειοδότησης ενός τόσο μεγάλου έργου.

Και ναι, ο Δήμος Νέας Φιλαδέλφειας – Νέας Χαλκηδόνας έκανε προσφυγή για την παραχώρηση δημόσιας δασικής έκτασης, αλλά από πού και ως πού αυτό μπορεί να θεωρηθεί εχθρική ενέργεια; Στοιχειώδης κίνηση υπεράσπισης της νομιμότητας ήταν. Για να μην αναφερθούμε στο ότι στοχοποιείται ο Λαφαζάνης, που ήταν υπουργός για έξι μήνες και ο Σκουρλέτης που ήταν ο υπουργός που άνοιξε τον δρόμο για να γίνει το έργο.

Απλώς για τη διοίκηση της ΑΕΚ το γήπεδο έπρεπε να γίνει με διαδικασίες fast track, χωρίς διαβούλευση με τους κατοίκους και τήρηση της νομοθεσίας. Αλλά πάντα με γενναία δημόσια χρηματοδότηση. Και όποιος είχε εύλογες αντιρρήσεις ήταν απλώς εχθρός.

Όσο για το γιατί επιλέγεται αυτή η εκ των υστέρων στοχοποίηση και ουσιαστικά υποκίνηση στη βία, αυτό έχει να κάνει με τον τρόπο που κάποιοι αντιλαμβάνονται και το ποδόσφαιρο και τη σχέση ανάμεσα σε ομάδες και οπαδούς.

Είναι αυτοί που θέλουν ένα ποδόσφαιρο όπου ο οπαδικός φανατισμός θα συγκαλύπτει τη βαθύτερη κρίση του ελληνικού ποδοσφαίρου και η στοχοποίηση «εχθρών» την απουσία σχεδίου για την έξοδο από αυτή την κρίση.

Και βέβαια αναρωτιέται κανείς εάν στις 29 Μαΐου που θα γίνει στο “OPAP Arena” ο τελικός του Conference League, δηλαδή μιας σημαντικής διεθνούς διοργάνωσης, θα υπάρξουν και επισκέψεις των ξένων αντιπροσωπειών στο Μουσείο, ώστε να τους επιδειχθεί το… έκθεμα, που άλλωστε είναι μεταφρασμένο στα αγγλικά. Και ας δούμε τότε ποια γνώμη θα σχηματίσουν για την κατάσταση στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Σε κάθε περίπτωση, μήπως θα έπρεπε η αθλητική δικαιοσύνη να ασχοληθεί με το θέμα;