Το μυθιστόρημα του André Aciman «Call Me By Your Name» (Να με Φωνάζεις με το Όνομά σου) του 2007 επικεντρώνεται στον 17χρονο Elio Perlman, ο οποίος αναπτύσσει ένα φλερτ με τον Oliver, τον 24χρονο διδακτορικό φοιτητή που διαμένει με την οικογένειά του το καλοκαίρι του 1983.

Η ρομαντική και σεξουαλική ένταση διατρέχει το μυθιστόρημα: Ο Elio περνάει ώρες ξαπλωμένος στο κρεβάτι του, με «όλο του το σώμα να καίγεται», καθώς προσεύχεται να χτυπήσει την πόρτα του ο Oliver- είναι «μαγεμένος» όταν ο Oliver του σφίγγει ελαφρά τον ώμο- φαντάζεται να φιλάει «κάθε δάχτυλο» στο πόδι του Oliver, ενώ οι δυο τους αράζουν δίπλα σε μια πισίνα.

Η ιστορία είναι ουσιαστικά μια ωδή στο να είσαι ερωτευμένος, καθώς απεικονίζει χωρίς περιστροφές τους πολλούς, πολλούς τρόπους με τους οποίους το μεθυστικό ξεμυάλισμα μπορεί να σε τρελάνει από τον πόθο (σε μια περίπτωση ο Elio πιέζει το πρόσωπό του στο μαγιό του Oliver, το φοράει και μετά αυνανίζεται στο κρεβάτι του Oliver). Σήμερα, όμως, αυτό το είδος του έντονου, αργόσυρτου ρομαντισμού μοιάζει πιο απρόσιτο από ποτέ – κυρίως χάρη στις εφαρμογές γνωριμιών.

Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τον Λέοντα Τολστόι να γράφει ένα νήμα 860 σελίδων για τη σχέση μεταξύ της Άννας Καρένινα και του κόμη Βρόνσκι, αν είχαν γνωριστεί στο Tinder αντί να μοιραστούν μερικές, σύντομες, σεξουαλικά φορτισμένες αβρότητες σε ένα τρένο

Δείτε το τρέιλερ του Call Me By your Name 

Η «ιδιωτικοποίηση της οικειότητας»

Φυσικά, είναι απολύτως πιθανό να έχεις ερωτευτεί κάποιον που γνώρισες στο διαδίκτυο, και πολλοί άνθρωποι εξακολουθούν να γνωρίζονται «οργανικά». Ωστόσο η ακατάβλητη άνοδος των εφαρμογών γνωριμιών αλλάζει αναμφίβολα τον τρόπο με τον οποίο ερωτευόμαστε. Στο βιβλίο της The New Laws of Love (2021), η κοινωνιολόγος Dr. Marie Bergström υποστηρίζει ότι οι εφαρμογές γνωριμιών έχουν μετατρέψει τα ραντεβού σε μια διαμερισματοποιημένη, ιδιωτική δραστηριότητα, ένα φαινόμενο που η ίδια ονομάζει «ιδιωτικοποίηση της οικειότητας».

«Στον δυτικό κόσμο, το φλερτ ήταν πάντα συνδεδεμένο με τις συνηθισμένες κοινωνικές δραστηριότητες, όπως ο ελεύθερος χρόνος, η εργασία, το σχολείο ή τα πάρτι. Ποτέ δεν υπήρξε ένας ειδικά αφιερωμένος χώρος για τα ραντεβού», γράφει η Dr Bergström. Σήμερα, ωστόσο, ένας συντριπτικός αριθμός σύγχρονων ζευγαριών γνωρίζεται μέσω εφαρμογών, μια τάση που η ίδια περιγράφει ως «πραγματικά ριζική ιστορική ρήξη» με την παράδοση. «Πήγαμε από αυτή την κατάσταση όπου θεωρούνταν παράξενο, στιγματισμένο και ταμπού, στο να είναι ένας πολύ φυσιολογικός τρόπος να γνωρίσεις ανθρώπους».

Που πήγε η λαχτάρα;

Οι εφαρμογές γνωριμιών είχαν μυριάδες θετικές επιπτώσεις- έχουν αναμφισβήτητα κάνει τις γνωριμίες πιο ευέλικτες από ποτέ και έχουν διευρύνει μαζικά τις δεξαμενές γνωριμιών μας. Αλλά εξίσου, οι εφαρμογές έχουν απομυζήσει μεγάλο μέρος του ρομαντισμού από το dating.

Μέσα σε ένα τόσο αδίστακτα αποτελεσματικό σύστημα, δεν υπάρχει χώρος για λαχτάρα: Mόλις ταιριάξετε με κάποιον, ξέρετε ότι σας βρίσκει τουλάχιστον αρκετά ελκυστικό. Δεν υπάρχει η συγκίνηση του κυνηγιού, δεν υπάρχει η αίσθηση του κινδύνου ή του μυστηρίου που χαρακτηρίζει τους πιο έντονους, απίστευτους έρωτες.

Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τον Λέοντα Τολστόι να γράφει ένα νήμα 860 σελίδων για τη σχέση μεταξύ της Άννας Καρένινα και του κόμη Βρόνσκι, αν είχαν γνωριστεί στο Tinder αντί να μοιραστούν μερικές, σύντομες, σεξουαλικά φορτισμένες αβρότητες σε ένα τρένο.

Η μηχανή δεν έκανε το ταίριασμα που έκανε η ζωή

Ο Luke Burgis, συγγραφέας του Wanting: The Power of Mimetic Desire in Everyday Life (Η δύναμη της μιμητικής επιθυμίας στην καθημερινή ζωή), γνώρισε τη σύζυγό του τυχαία κατά τη διάρκεια των διακοπών του στη Ρώμη. Μιλώντας στο Dazed, υποστηρίζει ότι ίσως να μην την είχε ερωτευτεί ποτέ αν δεν είχαν συναντηθεί από κοντά. «Δεδομένου του πόσο διαφορετικοί είμαστε, δεν νομίζω ότι θα μπορούσαμε ποτέ να γνωριστούμε αν χρησιμοποιούσαμε μια εφαρμογή γνωριμιών, επειδή δεν θα εμφανιζόμασταν ποτέ ως ταιριάσματα ο ένας για τον άλλον», λέει. «Το σκέφτομαι συχνά αυτό».

Στις εφαρμογές γνωριμιών, οι άνθρωποι αναμένεται να διαθέτουν και να ενεργούν με βάση ένα μη ρεαλιστικό επίπεδο αυτογνωσίας. Οι χρήστες έχουν τη δυνατότητα να φιλτράρουν τα προφίλ με βάση μια ολόκληρη σειρά παραγόντων, όπως το φύλο, η ηλικία, η απόσταση, η εθνικότητα, τα οικογενειακά σχέδια, η θρησκεία, το ύψος, η πολιτική, η χρήση αλκοόλ και ναρκωτικών και το ζώδιο.

Είμαστε αναγκασμένοι να κάνουμε κρίσεις με βάση προφίλ που αποκαλύπτουν ελάχιστα πράγματα για τους ανθρώπους πίσω από αυτά και συχνά μπορούμε να σαρώσουμε αριστερά για τους πιο αθώους και αυθαίρετους λόγους. Αλλά στην πραγματικότητα, ο έρωτας μπορεί να σας αιφνιδιάσει. Η ομορφιά των φλερτ έγκειται αναμφισβήτητα στο γεγονός ότι συχνά δεν βγάζουν νόημα: όπως έγραψε η Έμιλι Ντίκινσον το 1862, «η καρδιά θέλει αυτό που θέλει».

Η ψυχρότητα των εφαρμογών

Όλοι μας έχουμε την τάση να κάνουμε ιδεαλιστικούς, ολοκληρωτικούς ισχυρισμούς σχετικά με τον τύπο του ατόμου με τον οποίο θέλουμε να βγαίνουμε, μόνο και μόνο για να διαψευστούν αυτοί οι ισχυρισμοί τη στιγμή που συναντάμε κάποιον διαφορετικό που μας κεντρίζει το ενδιαφέρον. Αλλά οι εφαρμογές γνωριμιών το καθιστούν πολύ εύκολο να διαγράψουμε τους ανθρώπους.

«Στις εφαρμογές, δεν αισθάνεστε τη σοβαρότητα ενός άλλου ατόμου στο διαδίκτυο όπως στην πραγματική ζωή, και το κόστος διαγραφής είναι πολύ χαμηλότερο», λέει ο Burgis. «Η έλξη δεν μπορεί να αναπτυχθεί και να εμβαθύνει ελλείψει αυτών των «μυστηριωδών» πραγμάτων που μας ελκύουν σε κάποιον στον πραγματικό κόσμο – όπως η άναρθρη γνώση που έχουμε για το βλέμμα στα μάτια του, το οποίο μας μεταδίδει κάτι που δεν μπορούμε να εκφράσουμε με λόγια».

Αλλά οι εφαρμογές γνωριμιών δεν μπορούν να φέρουν όλη την ευθύνη. Η Dr Rachel Katz είναι κοινωνιολόγος που έχει ερευνήσει τον αντίκτυπο της τεχνολογίας στη ζωή μας και πιστεύει ότι η έλλειψη ρομαντισμού στη σύγχρονη ζωή μπορεί να αποδοθεί στην έλλειψη κοινωνικών ευκαιριών εκτός εργασίας. Επισημαίνει έρευνες που δείχνουν ότι οι άνθρωποι συναντούν ολοένα και περισσότερο συντρόφους μέσω του διαδικτύου, σε αντίθεση με τις κοινότητες που ζουν κλειστά, όπως οι θρησκευτικές οργανώσεις και τα δίκτυα φιλίας. «Τα πράγματα έχουν ιδιωτικοποιηθεί και ζούμε πιο ατομικές ζωές», λέει. «Δεν υπάρχουν κοινωνικές προσδοκίες και κοινωνικές δομές όπως υπήρχαν παλαιότερα που αποτελούσαν άμεσες οδούς προς το γάμο σε μικρότερη ηλικία. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά δυσκολεύει τη γνωριμία με τους συντρόφους».

Ο θάνατος του τρίτου τόπου

Στην κοινωνιολογία, ο «τρίτος τόπος» είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται για να περιγράψει ένα περιβάλλον ξεχωριστό από το σπίτι («ο πρώτος τόπος») και το χώρο εργασίας («ο δεύτερος τόπος»). Πολλοί έχουν καταγγείλει τον «θάνατο του τρίτου τόπου» τα τελευταία χρόνια, και ενώ ορισμένοι από αυτούς τους ισχυρισμούς είναι υπερβολικοί – τρίτοι τόποι όπως καφετέριες, μπαρ και πάρκα προφανώς εξακολουθούν να υπάρχουν – είναι αλήθεια ότι η πρόσβαση σε τέτοιου είδους χώρους περιορίζεται.

Έχοντας αυτό κατά νου, προκύπτει ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων συναντιέται διαδικτυακά.

Από την άλλη, οι εφαρμογές έχουν διαβρώσει σημαντικά τους κοινωνικούς κανόνες σε σημείο που είναι δύσκολο να βρούμε ρομαντικές συνδέσεις μέσα στους εναπομείναντες τρίτους χώρους μας, ακόμη και όταν οι άνθρωποι φωνάζουν για ρομαντισμό στην πραγματική ζωή. «Ένα πρόβλημα που ταλαιπώρησε τις εφαρμογές γνωριμιών πριν από την εποχή της πόρριψης ήταν ότι στις ετεροφυλόφιλες καταστάσεις, οι γυναίκες βομβαρδιζόταν από ενδιαφερόμενους άνδρες, οι οποίοι δεν ήταν πάντα ευγενικοί στις εναρκτήριες συνομιλίες τους, για να το πούμε κομψά» εξηγεί η Dr Katz.

Παρόλα αυτά η αλήθεια είναι ότι ο τετ-α-τετ έρωτας δε συγκρίνεται με τίποτα. Αξίζει να προσπαθήσεις κανείς έστω και μέσα από το χάος των αλγορίθμων.

*Με στοιχεία από dazeddigital.com

Headlines