Rabbit Hole ή πώς μπορεί να συνεχιστεί η ζωή μετά από μια μεγάλη απώλεια

Πώς μπορεί άραγε κάποιος να ξεπεράσει μια πολύ μεγάλη απώλεια; Πώς άραγε μπορεί κάποιος να δεχτεί ότι «η ζωή συνεχίζεται» όταν χάνει έναν δικό του άνθρωπο;

Σε αυτά ακριβώς τα ερωτήματα προσπαθεί να δώσει απάντηση Rabbit Hole, το έργο του Ντέιβιντ Λίντσεϊ-Αμπέρ, για το οποίο κέρδισε το βραβείο Πούλιτζερ το 2007 και το οποίο παίζεται στη σκηνή του θεάτρου ΕΛΕΡ, σε σκηνοθεσία του Βαγγέλη Λυμπερόπουλου.

Ένα ζευγάρι προσπαθεί να σταθεί όρθιο, σ’ έναν κόσμο που έχασε την ισορροπία του, στη σκιά μιας μεγάλης απώλειας. Θα καταφέρει να επιβιώσει, ίσως και να ελπίσει ξανά;

«Μηχανισμοί για να ξεχάσεις, δεν υπάρχουν. Ούτε η λογική λειτουργεί. Η διαδικασία και ο τρόπος που επιλέγεις να συνεχίσεις, αυτό αλλάζει. Δεν είσαι προετοιμασμένος για την απώλεια, ακόμα κι αν το γνωρίζεις από πριν. Δεν ξέρεις πώς είναι να ζεις χωρίς το αγαπημένο σου πρόσωπο» θα πει μιλώντας στο in η Έλενα Παπαβασιλείου και σχολιάζοντας το θέμα της παράστασης, αλλά κι αυτό το εφιαλτικό για τη ζωή σενάριο.

Η πλοκή του έργου έχει ως εξής: Ο τέλειος κόσμος της Μπέκα και του Χάρι γκρεμίζεται, όταν ο γιός τους Ντάνι σκοτώνεται σε τροχαίο.

Οκτώ μήνες μετά το ατύχημα, το ζευγάρι προσπαθεί να διαχειριστεί την θλίψη του, ο καθένας με τον δικό του τρόπο

«Η απώλεια του παιδιού σου είναι κάτι οδυνηρό, είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί.  Η διαχείριση αυτής της απώλειας έχει, για μένα, δύο πλευρές: ή δεν αντέχεις και είναι δικαίωμα σου να διαλέξεις την άρνηση της αποδοχής με όποια μέθοδο ή συνεχίζεις όπως συνεχίζει να ζει κάποιος που έχει μια ουλή, ένα σημάδι στο σώμα του» θα πει η Έλενα Παπαβασιλείου.

«Το σημείο εκείνο δεν θα είναι ποτέ λείο και ομοιόμορφο με το υπόλοιπο σώμα.
Ακόμα και να το χαϊδέψεις, το χέρι σου θα σκαλώσει σε αυτό το σημείο. Θα βρει ένα κοίλωμα ή θα προεξέχει κάτι που θα προδίδει ότι εδώ κάποτε τραυματίστηκες.
Και επειδή αναφέρω ουλή που ίσως δεν είναι κάτι τόσο σημαντικό, εννοώ ότι κάποιοι προσπαθούν και ζουν με ένα πόδι, με ένα χέρι, καθόλου πόδια ή χέρια και μάλιστα πετυχαίνουν εξαιρετικές επιδόσεις σε αγώνες, με το σώμα ή το μυαλό τους» θα συμπληρώσει.

Η ανάγκη της επιβίωσης

Στην ερώτηση αν η ανάγκη της επιβίωσης είναι πάνω από κάθε τραυματική εμπειρία η Έλενα Παπαβασιλείου θα πει «πως σκέφτομαι συχνά αυτό. Και ανατρέχω σε παλαιότερες εποχές που οι άνθρωποι για να βρουν τροφή, επινοούσαν ακόμα και τον πιο βάναυσο τρόπο. Δεν είχε χώρο το συναίσθημα όταν υπήρχε άδειο στομάχι. Ήταν επιτακτική η ανάγκη της επιβίωσης».

«Τώρα δεν ζουν μεν σε σπηλιά, κάποιοι όμως ζουν στον δρόμο, πολλοί βιώνουν πόλεμο, πείνα, δίψα, εγκατάλειψη και δυστυχώς η απώλεια αποτελεί καθημερινό φαινόμενο. Επομένως νιώθω ότι έχω το προνόμιο να σκεφτώ, να πενθήσω και να αποφασίσω, αν και πώς θα επιβιώσω. Δεν το βλέπω ως ανάγκη αλλά ως επιλογή» εξηγεί.

Ενώ στην ερώτηση αν υπάρχει ζωή μετά από μια τόσο μεγάλη απώλεια απαντά πως «στον τάφο των γονιών μου, ανάμεσα στο μάρμαρο και σε έναν λευκό τοίχο, φύτρωσε ένα λουλούδι. Βρήκε μια σχισμή, μια διέξοδο και εμφανίστηκε. Εκεί που νιώθεις το βάρος να σε πλακώνει, εκεί αχνοφαίνεται η ζωή. Ζωή μισή αλλά ζωή. Που θέλεις ή δεν θέλεις να την προχωρήσεις. Και φεύγοντας από το ποιητικό κομμάτι της απάντησης, εξαρτάται από το αν υπάρχουν και άλλα παιδιά που εξαρτώνται από τη δική σου ζωή. Εκεί, οφείλει να υπάρχει ζωή και μετά».

Συνδέεται η τραγωδία με την κωμωδία;

Το Rabbit Hole είναι ένα συγκλονιστικό, βαθιά συγκινητικό έργο, το οποίο ακροβατεί μοναδικά ανάμεσα στο κωμικό και το δραματικό στοιχείο.

Όμως, μπορεί κωμωδία και τραγωδία να συνυπάρξουν;

«Σε αυτό απαντά η καθημερινότητα που το υπενθυμίζει» θα πει η Έλενα Παπαβασιλείου και θα συμπληρώσει πως «εκεί που κλαις, σκέφτεσαι κάτι ευχάριστο, χαμογελάς, και το αντίθετο. Η εναλλαγή συναισθημάτων έρχεται αυθόρμητα, ειδικά όταν βουλιάζεις. Σα να προσπαθείς να γευτείς ταυτόχρονα, όλα τα καλά μαζί με τα άσχημα που συνθέτει το μυαλό σου».

Η επόμενη μέρα

Τέλος, όσον αφορά τα επόμενα βήματά της θα πει πως «ευελπιστώ ο επόμενος ρόλος να μου χαρίσει την αγάπη και την επιθυμία για έναν νέο χαρακτήρα, όπως αυτόν που μου γέννησε η Becca! Μαζί με την αποδοχή και τη μεγάλη απήχηση που είχε στους θεατές – πρωτόγνωρα για μένα».

«Μέχρι τότε συνεχίζω να δανείζω τη φωνή μου σε διαφημιστικά spot για το ραδιόφωνο, την τηλεόραση, το internet, στις αφηγήσεις ντοκιμαντέρ, στις παρουσιάσεις βιβλίων. Βλέπω θέατρο, ταινίες, σειρές. Και ακούω διαρκώς μουσική, θυμίζω και ανακαλύπτω τραγούδια τα οποία μοιράζομαι με τον κόσμο όταν βάζω μουσική σε αγαπημένα μπαράκια ή σε κάποιες εκδηλώσεις. Δεν ζω από το θέατρο, ζω για το θέατρο» καταλήγει.