Η Βαλερί Σολάνας ήταν κάτι περισσότερο από τη γυναίκα που πυροβόλησε τον Άντι Γουόρχολ

Κάποτε ο διάσημος συγγραφέας, ακτιβιστής και χρονικογράφος της αμερικανικής ζωής Νόρμαν Μέιλερ την είχε χαρακτηρίσει «Ροβεσπιέρο του φεμινισμού». Την υπερασπίστηκε η Εθνική Οργάνωση Γυναικών και η ριζοσπάστρια δικηγόρος Φλόρινς Κένεντι την αποκάλεσε «μία από τις σημαντικότερες εκπροσώπους του φεμινιστικού κινήματος».

Αλλά είναι πιο πιθανό να γνωρίζετε τη Βαλερί Σολάνας (Valerie Solanas) ως την μανιακή που πυροβόλησε τον Άντι Γουόρχολ.

Δεν ήταν παραγωγική συγγραφέας, αλλά το πιο αξιοσημείωτο έργο της, το SCUM Manifesto, είναι ένα από τα πιο ασυμβίβαστα και αμφιλεγόμενα φεμινιστικά κείμενα που θα διαβάσετε ποτέ. Σε αυτό που αρχικά ήταν ένα αυτοεκδιδόμενο κείμενο, η Σολάνας ζητούσε την εξάλειψη του ανδρικού φύλου και του χρηματικού συστήματος.

Είχε κάτι ζωτικό και προφητικό να πει

Είναι ακραίο και πολωτικό, αλλά είναι επίσης καυστικό, προφητικό και βαθιά επίκαιρο. Είχε κάτι ζωτικό και σημαντικό να πει, αλλά η ιστορία έχει τον τρόπο της να υποτάσσει τις γυναίκες που αρνούνται να συμπεριφερθούν «σωστά». Όπως παρατήρησε η φιλόσοφος, Αβιτάλ Ρόνελ, όταν είσαι γυναίκα «η κραυγή σου μπορεί να σημειωθεί ως μέρος ενός συνόλου υποδεέστερων φενάκων – το παράπονο, η γκρίνια, η φλυαρία, η ανοησία με την οποία ο λόγος των γυναικών έχει σε μεγάλο βαθμό απαξιωθεί».

Το βάρος της ιστορίας έχει υποβιβάσει τη Βαλερί Σολάνας -με τον δίκαιο θυμό και την καυστική της διάνοια- στην καρικατούρα μιας «σχιζοφρενούς λεσβίας» και αποτυχημένης δολοφόνου.

«Χωρίς να αθωώνω ή να συγχωρώ την παρ’ ολίγον μοιραία επίθεσή της στον Γουόρχολ, θα ήθελα να επιχειρήσω να επανεξετάσω τη ζωή της Βάλερι Σολάνας με το ίδιο επίπεδο κατανόησης και μετριοπάθειας που έχει επιδειχθεί σε τόσους πολλούς άνδρες συναδέλφους της» γράφει η Emily Dinsdale στο Dazed.

Ήταν φτωχή, κακοποιήθηκε και είχε ήδη γεννήσει δύο παιδιά όταν ήταν 16 ετών (ένα από τον αλκοολικό πατέρα της και ένα από έναν ναύτη σε άδεια – και τα δύο μωρά τα πήραν και τα μεγάλωσαν αλλού)

Δείτε το βίντεο 

Η πρώιμη ζωή της ήταν στιγματισμένη από κακοποίηση και κακουχίες

Στη λαμπρή μελέτη της για την τέχνη και την αποξένωση, The Lonely City, η Ολίβια Λέινγκ αποκαλύπτει τη Σολάνας ως μια βαθιά αποξενωμένη φιγούρα, «ριζοσπαστικοποιημένη από τις συνθήκες της ίδιας της ζωής της» και θανάσιμα μόνη.

Μεγαλώνοντας στο Νιου Τζέρσεϊ, η νεότητα της Σολάνας χρωματίστηκε από κάθε απόχρωση κακουχίας. Ήταν φτωχή, κακοποιήθηκε και είχε ήδη γεννήσει δύο παιδιά όταν ήταν 16 ετών (ένα από τον αλκοολικό πατέρα της και ένα από έναν ναύτη σε άδεια – και τα δύο μωρά τα πήραν και τα μεγάλωσαν αλλού).

Ως έφηβη στη δεκαετία του 1950 – μια εποχή συμμόρφωσης και συντηρητισμού στην αμερικανική ζωή – υπέστη ακραίο εκφοβισμό επειδή προκλητικά αποκάλυψε ότι ήταν λεσβία στο λύκειο. Αφού αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο του Μέριλαντ με ειδίκευση στην ψυχολογία, περιπλανήθηκε σε όλη τη χώρα και κατέληξε στη Νέα Υόρκη, όπου τα έβγαζε πέρα στις πανσιόν και τους ξενώνες κοινωνικής πρόνοιας της πόλης – σερβίροντας, ζητιανεύοντας, πουλώντας σεξ και δουλεύοντας.

Το Μανιφέστο SCUM είναι μια βιτριολική επίθεση στο αντρικό προνόμιο

Το συσσωρευμένο τραύμα της νεαρής ζωής της την έφερε σε πλήρη αντίθεση με την κοινωνία – είχε βιώσει από πρώτο χέρι τη βιαιότητα και την απανθρωπιά των υφιστάμενων οικονομικών και κοινωνικών δομών. Και, έχοντας εκτεθεί στις χειρότερες πτυχές του κόσμου γύρω της, ήταν αιώνια και χρόνια ανίκανη να συμμετάσχει σε αυτόν.

Αυτός είναι ο συναισθηματικός και ψυχολογικός χώρος από τον οποίο, στα μέσα της δεκαετίας του 1960, άρχισε να γράφει αυτό που θα γινόταν το Μανιφέστο SCUM.

Το Μανιφέστο SCUM ξεκινά όπως ακριβώς έχει σκοπό να συνεχίσει. Η εναρκτήρια παράγραφος αναφέρει: «Καθώς η ζωή σε αυτή την κοινωνία είναι, στην καλύτερη περίπτωση, μια απόλυτη βαρεμάρα και καμία πτυχή της κοινωνίας δεν αφορά καθόλου τις γυναίκες, απομένει στις γυναίκες με πολιτικά μυαλά, που αναζητούν τη συγκίνηση, μόνο να ανατρέψουν την κυβέρνηση, να εξαλείψουν το χρηματικό σύστημα, να καθιερώσουν την πλήρη αυτοματοποίηση και να καταστρέψουν το ανδρικό φύλο».

Είναι βιτριολική για τη δομική βία που ασκείται στις γυναίκες από τους άνδρες και ξεκαθαρίζει ότι δεν αναζητά μια θέση μέσα σε αυτή την υπάρχουσα δομή – θέλει να τη διαλύσει και να ξεκινήσει από την αρχή. «Η SCUM θέλει να καταστρέψει το σύστημα, όχι να αποκτήσει ορισμένα δικαιώματα μέσα σε αυτό». Δεν υπάρχει συμβιβασμός και σίγουρα δεν υπάρχουν αιχμάλωτοι.

Αναζήτησε τον Γουόρχολ και, με τον δικό της επιθετικό και παράξενο τρόπο, προσπάθησε να γίνει φίλη μαζί του- πέρασε μέσα από τη συνοδεία του και μπήκε στο τραπέζι του στο πίσω μέρος του Max’s Kansas City

Απορρίφθηκε ακόμα και από τους παρείσακτους

Είναι αμφισβητήσιμο σε ποιο βαθμό σκόπευε να εκληφθεί κυριολεκτικά ολόκληρο το μανιφέστο και σε ποιο βαθμό αποτελεί καθαρή πρόκληση. Όμως, παρά το γεγονός ότι μερικές φορές μοιάζει με υπερβολή, είναι πραγματικά ευφυές και επίκαιρο. Οι ανησυχίες της Σολάνας είναι εύλογες και είναι αδύνατο να μην ξεσηκωθεί κανείς από τις πολεμικές κραυγές της.

Το Μανιφέστο SCUM είναι το προϊόν ενός αφοσιωμένου, πολυμαθούς και ενεργητικού μυαλού που γράφει με σκοπό και σαφήνεια – και όχι το παραλήρημα μιας «παλαβής ψυχοσκύλας». Είναι ακραίο και βίαιο, αλλά είναι επίσης πνευματώδες, προκλητικό και προφητικό.

«Η Σολάνας ήταν συγκρουσιακή και πραγματικά γ@μημένα έξαλλη. Τίποτα πάνω της δεν ήταν ιδιαίτερα κολακευτικό, αλλά, αν και απεχθανόταν την κοινωνία στο σύνολό της, ήθελε απεγνωσμένα την ανθρώπινη επαφή» συνεχίζει η Emily Dinsdale στο Dazed.

Αναζήτησε τον Γουόρχολ και, με τον δικό της επιθετικό και παράξενο τρόπο, προσπάθησε να γίνει φίλη μαζί του- πέρασε μέσα από τη συνοδεία του και μπήκε στο τραπέζι του στο πίσω μέρος του Max’s Kansas City. Εκείνος είχε εκπλαγεί από το θράσος της και το γρήγορο πνεύμα της και, για ένα διάστημα, είχαν μια λεπτή φιλία. Προφανώς κατέγραψε κάποιες από τις συζητήσεις τους και οικειοποιήθηκε κάποιες από τις ατάκες της για διαλόγους στις ταινίες του. Συζήτησαν ακόμη και για το ανέβασμα του έργου της Σολάνας «Up Your Ass» – μια κριτική του καθημερινού σεξισμού, όπως τον βλέπει μέσα από τα μάτια μιας πόρνης που καταδιώκει και μισεί τους άντρες.

Δεν αφομοιώθηκε στο Factory

Αναμφίβολα είδε τη διασημότητα του Γουόρχολ ως έναν τρόπο να δώσει μεγαλύτερη προβολή στο έργο της, αλλά αναγνώρισε επίσης την κοινή τους έλξη για την αντιστροφή και την παραδοξότητα. Ήταν και οι δύο «ανώμαλοι» με τον δικό τους μοναδικό τρόπο.

Αλλά ποτέ δεν επρόκειτο να αφομοιωθεί εύκολα στο Factory. Η εμφάνισή της ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με τα ιδανικά της δεκαετίας του 1960 για την υψηλή γυναικεία ομορφιά που είχε ως φετίχ ο Γουόρχολ. Μόλις η έκπληξη της παρουσίας της έφυγε, ίσως άρχισε να τη βρίσκει πολύ τραχιά και την πολιτική της ατζέντα πολύ ακραία. Έκανε τους ανθρώπους να νιώθουν άβολα. Απορριφθείσα ακόμη και από τους λεγόμενους outsiders, δεν ταίριαζε πουθενά. Όπως λέει η Λέινγκ, ήταν «μια εξαίρεση και μια ανωμαλία ακόμη και μέσα στο φανταχτερό freak show του Factory».

Παρά ταύτα, η Σολάνας δεν φοβόταν να κάνει τον εαυτό της ρεζίλι. Ο κοινωνικός ψυχολόγος Έρβινγκ Γκόφμαν παρατήρησε κάποτε ότι η ζωή των περισσότερων ανθρώπων καθοδηγείται από την επιθυμία τους να αποφύγουν την αμηχανία – μια κατάσταση που ανέφερε ως «να φοράνε το κουδούνι του λεπρού». Η Σολάνας, ωστόσο, έτρεχε προς την αντίθετη κατεύθυνση. Συνέχισε να καταδιώκει και να παρενοχλεί τον Γουόρχολ, πολύ καιρό αφότου εκείνος σταμάτησε να δέχεται τα τηλεφωνήματά της. Παρόλο που δεν ήταν εκ φύσεως επιδειξιομανής, ενθαρρυνόταν από την απόλυτη προσήλωση στην ιδεολογία που είχε σφυρηλατήσει μέσα από τις οδυνηρές συνθήκες της δικής της εμπειρίας.

Της προσέφερε έναν ρόλο στην ταινία του «Ι, Α Man», αλλά αυτό δεν επανορθώθηκε για την απόρριψη και τον χλευασμό του έργου της

Η υπόθεση Γουόρχολ Vs Σολάνας

Έχοντας χάσει το ενδιαφέρον του για την ιδέα της συμμετοχής του στο Up Your Ass, ο Γουόρχολ έχασε -ή πέταξε- και το χειρόγραφο που του είχε δώσει η Σολάνας (αναφερόμενος στο σενάριο, είχε σημειώσει με πικρόχολο τρόπο: «Το δακτυλογράφησες μόνη σου; Γιατί δεν δουλεύεις για εμάς ως ρεσεψιονίστ;»).

Της προσέφερε έναν ρόλο στην ταινία του «Ι, Α Man», αλλά αυτό δεν επανορθώθηκε για την απόρριψη και τον χλευασμό του έργου της. Η Ρόνελ περιγράφει τη συνάντηση μεταξύ Σολάνας και Γουόρχολ ως μια περίπτωση «χαμηλής τεχνολογίας συγγραφικής συσκευής» της συγγραφέως που έρχεται αντιμέτωπη με «το αναπαραγωγικό πάθος της μηχανής Γουόρχολ».

Τελικά, η ανταλλαγή δεν εκτιμήθηκε από τον Γουόρχολ. «Έλεγε ξανά και ξανά ότι ο Γουόρχολ δεν της είχε δώσει αρκετή προσοχή», γράφει η Ρόνελ. «Της έλειπε η πίστωση και η αξιοπιστία… Ήταν στερημένη, εκμεταλλευόμενη, χρόνια υποτιμημένη». Ο Γουόρχολ ήταν, στα μάτια της, ο τελευταίος από μια σειρά ανδρών που την υποδούλωσαν και την υπονόμευσαν.

«Ηθοποιός πυροβολεί τον Άντι Γουόρχολ» – Δεν ήταν ο τίτλος που ήλπιζε

Η φοβερή κορύφωση των γεγονότων ήρθε το καλοκαίρι του 1968, όταν η Σολάνας υπέφερε από αυξανόμενη μανία και παράνοια. Τη Δευτέρα 3 Ιουνίου, αφού τον ταλαιπώρησε με τηλεφωνήματα και απειλές για αρκετούς μήνες, βγήκε από το ασανσέρ στο Factory, τράβηξε ένα 32άρι Beretta από την τσάντα της, και πυροβόλησε εναντίον του Άντι Γουόρχολ την ώρα που αυτός μιλούσε στο τηλέφωνο.

Τον μετέφεραν εσπευσμένα σε νοσοκομείο όπου υποβλήθηκε σε επείγουσα χειρουργική επέμβαση και, παρά το γεγονός ότι ήταν κλινικά νεκρός για 90 δευτερόλεπτα στο χειρουργικό τραπέζι, η ζωή του σώθηκε. Η ζωή και η κληρονομιά της Σολάνας καταδικάστηκαν.

Η μεγάλη της στιγμή δεν εξελίχθηκε ακριβώς όπως την είχε οραματιστεί. Αφού παραδόθηκε σε έναν χαμηλόβαθμο τροχονόμο στην Times Square βρέθηκε τελικά στο επίκεντρο της προσοχής. Η Σολάνας προέτρεψε τους δημοσιογράφους να διαβάσουν το μανιφέστο της, υποστηρίζοντας: «Θα σας πει τι είμαι!». Προφανώς, κανείς τους δεν ασχολήθηκε, γιατί ο τίτλος της Daily News υποστήριξε λανθασμένα: «Ηθοποιός πυροβολεί τον Άντι Γουόρχολ».

Περιθωριακή φιγούρα

Αμέσως μετά τη σύλληψή της, έλαβε υποστήριξη από το φεμινιστικό κίνημα, αλλά γρήγορα και συστηματικά απορρίφθηκε και αποξενώθηκε από όλους εκείνους που έμοιαζαν έτοιμοι να ενταχθούν στον αγώνα της, αδυνατώντας κατά κάποιο τρόπο να κρατήσει τους οπαδούς που αναζητούσε.

Και μέχρι το καλοκαίρι του 1969, όταν καταδικάστηκε σε τρία χρόνια φυλάκισης, η ιστορία της είχε γίνει τόσο περιθωριακή όσο και η ίδια η ύπαρξή της πριν από τη διάπραξη του εγκλήματος. Ο κόσμος είχε προχωρήσει, και η ολοκλήρωση της δίκης εμφανίστηκε στους New York Times μαζί με μια ανακοίνωση που ενημέρωνε τους αναγνώστες για μια αλλαγή στο πρόγραμμα αποκομιδής των σκουπιδιών της πόλης.

Τόσο η Σολάνας όσο και ο Γουόρχολ μπορεί να ήταν «στα σκουπίδια» βλέποντας το κύρος της ιστορίας τους να μειώνεται σε πραγματικό σκουπίδι, αλλά η Ρόνελ επισημαίνει τον παράξενα κατάλληλο συσχετισμό αυτών των δύο τίτλων. «Η σωρός των σκουπιδιών είναι το σημείο όπου θέλαμε να προσγειωθούμε», λέει. «Είναι ο τόπος από τον οποίο η Σολάνας εξέπεμπε, ψάχνοντας πολιτισμικούς συμμάχους…».

Είναι πολλά περισσότερα από την ετικέτα «σχιζοφρενής λεσβία»

Ομολογουμένως, το να επιχειρείς να δολοφονήσεις έναν από τους πιο γνωστούς καλλιτέχνες όλων των εποχών θα ρίξει μεγάλη σκιά στη βιογραφία σου. Φαίνεται όμως να υπάρχει μια τεράστια ανισότητα όσον αφορά το επίπεδο συμπόνιας που έχει δωθεί στη Σολάνας σε σύγκριση με άνδρες συγγραφείς και καλλιτέχνες που έχουν διαπράξει παρόμοια (και συχνά, αναμφισβήτητα, χειρότερα) βίαια εγκλήματα.

Σε μια δήλωση που εξέδωσε στο Facebook, η συγγραφέας Chavisa Woods επισήμανε την άδικη προκατάληψη απέναντι στην κρίση μας για την Σολάνας. Κάνει έναν παραλληλισμό με τον Γουίλιαμ Μπάροουζ, ο οποίος πυροβόλησε και σκότωσε τη σύζυγό του ενώ έπαιζαν ένα κακοσχεδιασμένο «παιχνίδι» που περιελάμβανε το να πυροβολήσει ένα μήλο στο κεφάλι της με ένα τουφέκι, ενώ ήταν μαστουρωμένος.

Η Woods υπογραμμίζει επίσης τις περιπτώσεις του Πάμπλο Νερούδα, του Τσαρλς Μπουκόφσκι και του Λουί Αλτουσέρ – όλοι τους προσωπικότητες υψηλού προφίλ και σεβασμού που είναι γνωστό ότι έχουν διαπράξει βία κατά των γυναικών. Ωστόσο, δεν σκοτεινιάζει την πόρτα τους με τον ίδιο τρόπο που το έγκλημα της Σολάνας έφτασε να την προσδιορίσει. Στην περίπτωση του Λουί Αλτουσέρ, το γεγονός ότι στραγγάλισε μέχρι θανάτου τη σύζυγό του εμφανίζεται μόνο στην τέταρτη παράγραφο του λήμματος της Wikipedia. Ο Μπάροουζ έλαβε ποινή με αναστολή, ενώ ο Αλτουσέρ κρίθηκε ακατάλληλος να δικαστεί.

Δεν ήθελε οίκτο 

Παρά το γεγονός ότι είχε διαγνωστεί με παρανοϊκή σχιζοφρένεια, η Σολάνας καταδικάστηκε σε τριετή φυλάκιση, κατά τη διάρκεια της οποίας της αφαίρεσαν τη μήτρα παρά τη θέλησή της, και μετακινήθηκε μεταξύ διαφόρων βίαιων φυλακών και νοσοκομείων για εγκληματικά παράφρονες. Αν το πρώτο μισό της ιστορίας της σημαδεύτηκε από μοναξιά και κακουχίες, η ζωή της μετά τη φυλακή ήταν μια ζωή απόλυτης απομόνωσης και στέρησης. Πέθανε στο Σαν Φρανσίσκο στις 25 Απριλίου 1988, πάμφτωχη και περιφρονημένη.

Ο οίκτος είναι μάλλον το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε, γεγονός που κάνει την αξιοθρήνητη ιστορία της Βαλερί Σολάνας ακόμα πιο οδυνηρή. Έχουν γίνει προσπάθειες να ειπωθεί η ιστορία της με ποικίλους βαθμούς συμπάθειας (έχει εμπνεύσει αρκετά θεατρικά έργα, μια ταινία με τίτλο I Shot Andy Warhol, ένα τραγούδι των Velvet Underground, ένα μυθιστόρημα και ένα επεισόδιο του American Horror Story στο οποίο την υποδύθηκε η Lena Dunham). Όμως, σε μεγάλο βαθμό έχει μείνει αθάνατη ως «σχιζοφρενής λεσβία» και ορίζεται από την προσπάθειά της -και την αποτυχία της- να σκοτώσει τον Άντι Γουόρχολ.

*Με στοιχεία από dazeddigital.com