«Το πιο τραγικό πράγμα που μου συνέβη στην ομάδα ήταν ότι λίγο καιρό αφότου μπήκα σε αυτήν, πέθανε η μητέρα μου και δεν με άφηναν να πάω να τη δω», λέει η Janie P. Η Janie δεν απήχθη, δεν φυλακίστηκε ούτε κρατήθηκε με τη βία – τουλάχιστον όχι σωματικά, λέει.

Με τον όρο «η ομάδα», εννοεί το Ινστιτούτο Ψυχαναλυτικής Έρευνας Sullivan, όπου ήταν ασθενής, στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Φαινομενικά ένας ιατρικός σύλλογος που βοηθούσε ανθρώπους με διάφορα ψυχολογικά προβλήματα, το Sullivan -που ιδρύθηκε και διοικούνταν επί 34 χρόνια από έναν ψυχοθεραπευτή ονόματι Saul Newton- ήταν στην πραγματικότητα ένα κλειστό κοινόβιο με τις δικές του μεθόδους και κανόνες.

Το Sullivanian Institute είχε καταφέρει να χτίσει ένα επιτυχημένο εμπορικό επιχείρημα για τους νέους της Νέας Υόρκης: Πάρτι, σεξ, χαμηλό ενοίκιο και προσιτή θεραπεία.

Μια αλλόκοτη κοινότητα

Στο αποκορύφωμά της, στα μέσα και στα τέλη της δεκαετίας του ’70, η ψυχαναλυτική αυτή ένωση γνωστή ως Ινστιτούτο Sullivanian είχε εξακόσιους ασθενείς-μέλη συγκεντρωμένους σε πολυκατοικίες που η ομάδα αγόραζε ή νοίκιαζε φθηνά στο Upper West Side του Μανχάταν.

Διατηρούσαν επίσης έναν πειραματικό θεατρικό θίασο, που ονομαζόταν Fourth Wall, στο Lower East Side. Οι Sullivanians ακολουθούσαν τις ίδιες αρχές και παραδόσεις με πολλά από τα άσραμ και τις θρησκευτικές κοινότητες της εποχής: Πολυγαμία, κοινοβιακή διαβίωση, ομαδική ανατροφή των παιδιών, σοσιαλιστική πολιτική. Αλλά έφτασαν στο σύστημα πεποιθήσεών τους μέσα από την πύλη της ψυχανάλυσης, του εργαλείου αυτοπραγμάτωσης του αστού διανοούμενου.

Και έθεσαν σε εφαρμογή τις πεποιθήσεις τους σε ένα πολυσύχναστο τσιμεντένιο νησί με σχεδόν ενάμισι εκατομμύριο ανθρώπους, συχνά διατηρώντας παράλληλα δουλειές υψηλού κύρους ως γιατροί, δικηγόροι, προγραμματιστές υπολογιστών και ακαδημαϊκοί. Ο συνιδρυτής του Ινστιτούτου και κυρίαρχος τύραννος, ο Saul Newton, ο οποίος βρισκόταν στην κορυφή της οργάνωσης από τα μέσα της δεκαετίας του ’50 έως τα μέσα της δεκαετίας του ’80 (πέθανε το 1991), ίσως να έφτασε πιο κοντά από οποιονδήποτε από τους πολύ πιο διαβόητους ομότεχνούς του στη δημιουργία μιας πραγματικά μητροπολιτικής θρησκείας – τα μέλη της είναι ορατά αλλά οι πρακτικές της αδιαφανείς.

Το bête noire των Sullivanian ήταν η πυρηνική οικογένεια, την οποία αναγνώριζαν ως την πηγή κάθε ανθρώπινης παθολογίας

Δείτε το σχετικό βίντεο 

 

Είχαν κάποια σχέση με ψυχανάλυση

Γιος Ρώσων Εβραίων που μετανάστευσαν στον Καναδά, ο Newton ήταν μαχητικός και οξύθυμος, πρώην κομμουνιστής, αρχηγός εργατικών οργανώσεων που είχε πολεμήσει στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο. Δεν είχε πτυχίο ιατρικής ή ψυχαναλυτική εκπαίδευση, αλλά μία από τις συζύγους του, η Jane Pearce, εκπαιδεύτηκε από τον διάσημο Αμερικανό ψυχίατρο Harry Stack Sullivan, έναν από τους πρωτοπόρους της διαπροσωπικής ανάλυσης.

Ο Sullivan, ο οποίος πέθανε το 1949, απέφευγε το φροϋδικό παράδειγμα του θεραπευτή ως κενό παραβάν- ο διαπροσωπικός αναλυτής μπορεί να βρει ευκαιρίες να κάνει αμοιβαία συζήτηση με τους ασθενείς ή ακόμη και να τους προσφέρει συμβουλές. Οι Newton και Pearce ώθησαν αυτό το πιο παρεμβατικό μοντέλο προς μια επιθετική, αυταρχική κατεύθυνση όταν συνίδρυσαν το Ινστιτούτο Sullivan, το 1957.

Όπως γράφει ο Alexander Stille στο ζουμερό, συναρπαστικό βιβλίο του «The Sullivanian: Sex, Psychotherapy, and the Wild Life of an American Commune», οι θεραπευτές των Sullivanian έγιναν «οι κύριες αρχές στη ζωή του ασθενούς» και η δυναμική καθοδήγησή τους αντανακλούσε την αντιπάθεια των Newton και Pearce προς συμβάσεις όπως η μονογαμία.

Ο ζωγράφος Τζάκσον Πόλοκ, ένας πρώιμος ασθενής του Sullivanian, ήταν οπαδός της μεθόδου εν μέρει επειδή μπορούσε να απατά τη γυναίκα του

Οι απόψεις τους 

Το bête noire των Sullivanian ήταν η πυρηνική οικογένεια, την οποία αναγνώριζαν ως την πηγή κάθε ανθρώπινης παθολογίας. Για να αποτινάξουν τα αστικά πρότυπα, οι ασθενείς του Sullivanian ζούσαν με συγκάτοικους του ίδιου φύλου και καλλιεργούσαν στενές πλατωνικές φιλίες, γεμάτες με «εφηβικά» ξενύχτια.

Είχαν πολλούς (ετερο)σεξουαλικούς συντρόφους -στην πραγματικότητα, η απόρριψη σχεδόν κάθε σεξουαλικής πρότασης από ένα μέλος της ομάδας ήταν άκυρη. Αλλά δεν τους επιτρεπόταν να δημιουργήσουν σταθερές ρομαντικές σχέσεις. Για έναν Sullivanian, εξηγεί ο Stille, η σεξουαλική ζήλια ήταν «υποπροϊόν μιας καπιταλιστικής νοοτροπίας που έβλεπε το γάμο και τη μονογαμία ως μια μορφή ιδιοκτησίας».

Ο ζωγράφος Τζάκσον Πόλοκ, ένας πρώιμος ασθενής του Sullivanian, ήταν οπαδός της μεθόδου εν μέρει επειδή μπορούσε να απατά τη γυναίκα του. Οι ανώτεροι παρακινούσαν τους Sullivanianans να απαρνηθούν τους γονείς τους και άλλους συγγενείς εξ αίματος- ένα μέλος έπαψε να επικοινωνεί με τη δωδεκάχρονη αδελφή της επειδή το κορίτσι σταμάτησε να πηγαίνει στη θεραπεία.

Όπως σε πολλά μέρη που μπερδεύονται με τον παράδεισο, ο τύπος στην κορυφή μπέρδεψε τον εαυτό του με τον Θεό. Η μεγαλομανία του Newton βοήθησε να εξασφαλίσει την αρχική επιτυχία του Ινστιτούτου Sullivanian και επίσης εξασφάλισε την κατάρρευσή του

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη CultNews101 (@cultnews101)

Κανένας συγγενικός δεσμός

Οι γυναίκες έπρεπε να ζητούν άδεια για να μείνουν έγκυες. Ενώ προσπαθούσαν να συλλάβουν, έκαναν σεξ με πολλούς άνδρες, προκειμένου να δημιουργηθεί ασάφεια σχετικά με τον βιολογικό πατέρα του παιδιού τους. Ο Newton, από την πλευρά του, έδωσε το παράδειγμα -η Πιρς ήταν η τέταρτη σύζυγός του και δεν υπήρχε καμία αβεβαιότητα σχετικά με την πατρότητα των δέκα παιδιών του. Οι σύζυγοι Νο 5 και 6, η Joan Harvey και η Helen Moses, ήταν επίσης θεραπευτές, τις οποίους ο Newton εγκατέστησε ως κορυφαίους υπολοχαγούς στην επιχείρηση Sullivanian.

Οι θεραπευτές του Ινστιτούτου ήταν επίσης πρόθυμοι να γράψουν επιστολές στην επιτροπή επιστράτευσης για λογαριασμό ασθενών που ήταν ψυχολογικά ακατάλληλοι για να υπηρετήσουν στον πόλεμο του Βιετνάμ – ένα ισχυρό εργαλείο στρατολόγησης για την ομάδα. «Όλοι ήταν φίλοι με όλους τους άλλους -δεκάδες νέοι σε μια χούφτα κοντινών κτιρίων-, μπαινόβγαιναν στα διαμερίσματα του άλλου, έπαιζαν μουσική, έκαναν πάρτι», γράφει ο Stille.

Ο μυθιστοριογράφος Richard Price, ο οποίος ήταν φοιτητής δημιουργικής γραφής στο Κολούμπια όταν συμμετείχε στην ομάδα, το 1972, είπε στον Stille: «Ξέρετε, τα κορίτσια μπαινόβγαιναν… ήταν μια σεξουαλική ζωή». Ξαφνικά, συνέχισε ο Price, «είναι σαν κάποιος να άνοιξε τις πύλες του παραδείσου».

Όπως σε πολλά μέρη που μπερδεύονται με τον παράδεισο, ο τύπος στην κορυφή μπέρδεψε τον εαυτό του με τον Θεό. Η μεγαλομανία του Newton βοήθησε να εξασφαλίσει την αρχική επιτυχία του Ινστιτούτου Sullivanian και επίσης εξασφάλισε την κατάρρευσή του.

Η αρχή του τέλους

Μέχρι τη δεκαετία του ’80, ο Newton και οι κορυφαίοι θεραπευτές του είχαν δαιμονικό έλεγχο της σεξουαλικής ζωής των ασθενών τους, της κοινωνικής τους ζωής, του τρόπου με τον οποίο κέρδιζαν ή ξόδευαν χρήματα (μεγάλο μέρος του εισοδήματός τους καταβρόχθιζε τις εισφορές, τα πρόστιμα και τις «εκτιμήσεις» που όφειλαν στο Ινστιτούτο) και του τρόπου με τον οποίο μεγάλωναν -ή, συνήθως, δεν μεγάλωναν- τα παιδιά τους.

Το ειδυλλιακό κοινόβιο κατακλύστηκε εμφανή προβλήματα: Οικονομική εκμετάλλευση, σωματική και σεξουαλική κακοποίηση, παραμέληση των παιδιών, και τόνους παράνοιας. Κατά την άποψη του Stille, «το Ινστιτούτο Sullivanian συμπυκνώνει ένα από τα μεγάλα θέματα του εικοστού αιώνα: Την τάση των ουτοπικών σχεδίων κοινωνικής απελευθέρωσης να παίρνουν μια ολοκληρωτική στροφή».

Στο «The Dialectic of Sex», από το 1970, η ριζοσπαστική φεμινίστρια Shulamith Firestone φαντάστηκε την κατάργηση της πατριαρχικής πυρηνικής οικογένειας, «μια μορφή κοινωνικής οργάνωσης που εντείνει τις χειρότερες επιπτώσεις της ανισότητας που ενυπάρχει στην ίδια τη βιολογική οικογένεια», έγραψε.

Έβλεπε ένα μέλλον στο οποίο τα παιδιά θα μπορούσαν να κυοφορούνται τεχνητά -εκτός της ανθρώπινης μήτρας- και να μεγαλώνουν σε κοινοτικό επίπεδο. Αυτές οι τεχνολογικές και πολιτιστικές εξελίξεις, πίστευε η Firestone, θα βοηθούσαν να εξασφαλιστεί μεγαλύτερη ελευθερία και αυτονομία τόσο για τις γυναίκες όσο και για τα παιδιά. Οι γυναίκες θα απαλλάσσονταν από τις αναπαραγωγικές υποχρεώσεις -εγκυμοσύνη, τοκετός, νοσηλεία, φροντίδα- που τις υποτάσσουν στην εξουσία των ανδρών, και τα παιδιά θα γλίτωναν από τις οιδιπόδειες νευρώσεις που τείνει να αποτυπώνει η πυρηνική οικογένεια.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη CultNews101 (@cultnews101)

Ο Firestone δεν ρομαντικοποιούσε τις μητέρες ή τη μητρότητα

Ο δεσμός μεταξύ μιας γυναίκας και του παιδιού της, έγραφε, ήταν ένα πρόσφορο έδαφος για άγχος και ανάγκη, μια απλή «συμμαχία των καταπιεσμένων».

Οι Sullivanians προχώρησαν παραπέρα: Έβαλαν την ίδια τη μητέρα ως καταπιεστή. «Οι συνθήκες της ανθρώπινης ανάπτυξης», ένα βιβλίο που συνυπογράφτηκε από τους Newton και Pearce και εκδόθηκε το 1963, απεικόνιζε την πρώιμη μητρότητα ως «έναν απεριόριστο εφιάλτη», γράφει ο Stille, «ένα είδος παγίδας θανάτου από την οποία έπρεπε να απελευθερωθούν τόσο ο γονέας όσο και το παιδί», στην οποία το παιδί είναι μαθημένο να πνίγει τις δικές του ανάγκες και επιθυμίες προκειμένου να κατευνάσει την καταβεβλημένη, σύντομα εξοργισμένη μητέρα του.

Κάτω από την ανάλυση του Sullivan, ο Τζάκσον Πόλοκ άρχισε να αναφέρεται στη μητέρα του ως «αυτή η γριά μήτρα με τον ενσωματωμένο τάφο». Οι ιδέες του ζευγαριού είχαν πιθανότατα αυτοβιογραφικό υπόβαθρο. Η μητέρα του Newton, γράφει ο Stille, ήταν πικραμένη και αυταρχική, ενώ η Pearce είχε υποφέρει από περιόδους σοβαρής επιλόχειας κατάθλιψης.

Καμία μητέρα

Αυτές τις ιδέες για τις μητέρες και τις οικογένειες συμμερίζονταν επίσης ορισμένοι από τους πιο εξέχοντες διανοούμενους της εποχής στους τομείς της ψυχιατρικής και της ψυχολογίας. Στα μέσα της δεκαετίας του ’60, ο Σκωτσέζος ψυχίατρος R. D. Laing δήλωσε ότι οι μητέρες συγχέουν την αγάπη με τη βία και παρομοίασε την πυρηνική οικογένεια τόσο με θάλαμο αερίων όσο και με κύκλωμα εκβιαστών, που παρήγαγε «το φοβισμένο, δειλό, άθλιο πλάσμα που μας προτρέπουν να είμαστε, αν θέλουμε να είμαστε φυσιολογικοί – προσφέροντας ο ένας στον άλλον αμοιβαία προστασία από τη δική μας βία».

O ψυχολόγος Bruno Bettelheim, αυστριακής καταγωγής επιζών από το Νταχάου και το Μπούχενβαλντ, συνέκρινε τις μητέρες αυτιστικών παιδιών με τους ναζιστές δεσμοφύλακες.

Το πλαίσιο του Sullivan αντιτάχθηκε στους κινδύνους που εγκυμονούσε η μητέρα περιορίζοντας τον χρόνο της με τα παιδιά της, ακόμη και στη βρεφική τους ηλικία. Οι μπέιμπι σίτερς αναλάμβαναν το μεγαλύτερο μέρος της φροντίδας, και τα παιδιά που δεν ήταν ακόμη αρκετά μεγάλα για να διαβάσουν στέλνονταν σε ζοφερά οικοτροφεία, όπου η σωματική και σεξουαλική κακοποίηση ήταν ανεξέλεγκτη.

Τα ενήλικα παιδιά της αίρεσης άρχισαν να επικοινωνούν μεταξύ τους για να μοιραστούν το ντετέκτιβικό έργο του εντοπισμού των βιολογικών πατέρων και των αδελφών, γεγονός που αποτέλεσε «ένα παράξενο και ειρωνικό τέλος στην ιστορία μιας ομάδας που είχε βαλθεί να διαλύσει την πυρηνική οικογένεια», γράφει ο Stille

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη jessie loves books (@blackgirlreading)

Ούτε κανένας πατέρας

Δύο από τα πιο αφόρητα επεισόδια στο στην ιστορία των «The Sullivanians» αφορούν την άτυχη Deedee Agee, κόρη του συγγραφέα James Agee. Το 1974, μετά από σύσταση του θεραπευτή της Sullivanian, η Agee έστειλε τον γιο της Teddy, ηλικίας πέντε ετών, σε οικοτροφείο- όταν ο πατέρας του Teddy πήρε το δυστυχισμένο αγόρι για να έρθει να ζήσει μαζί του αντ’ αυτού, η Agee και μερικοί σύντροφοι Sullivanian μπήκαν κρυφά στο σπίτι του, άρπαξαν το αγόρι και το πέταξαν πίσω στο φοβερό του σχολείο. Μετά τη γέννηση ενός άλλου γιου, του Ντέιβιντ, το 1983, η Agee τέθηκε υπό αυστηρή επιτήρηση από τους συγκατοίκους της- όταν το μωρό έκανε τα συνηθισμένα βρεφικά πράγματα, όπως κλάμα ή φτύσιμο, αυτό θεωρήθηκε ως απόδειξη ότι η Agee χειραγωγούσε το παιδί για να την έχει ανάγκη. Κάποια στιγμή, ο Newton αποφάσισε ότι η Agee μπορούσε να θηλάζει τον David μόνο για επτά λεπτά ανά στήθος.

Η Agee τελικά βγήκε από αυτή τη συνεδρία αέναης πάλης με κάποιο στρατηγικό δέλεαρ της Helen Moses, της τελευταίας συζύγου του Newton, και του ίδιου του Newton, εβδομηνταεπτά ετών τότε, ο οποίος κολακεύτηκε αρκετά από τις ικεσίες της Agee και άρχισε να κάνει σεξ μαζί της.

 Το τέλος της οικογένειας γέννησε άλλα κακά

Μέχρι εκείνη τη στιγμή, το Ινστιτούτο Sullivanian είχε διασπαστεί υπό το βάρος των αποστασιών, των μαχών για την κηδεμονία, της αρνητικής προσοχής των μέσων ενημέρωσης και των ερευνών για επαγγελματικό παράπτωμα. Τουλάχιστον τέσσερις από τους θεραπευτές της ομάδας, συμπεριλαμβανομένων των Joan Harvey και Helen Moses, έχασαν τις άδειές τους.

Τα ενήλικα παιδιά της αίρεσης άρχισαν να επικοινωνούν μεταξύ τους για να μοιραστούν το ντετέκτιβικό έργο του εντοπισμού των βιολογικών πατέρων και των αδελφών, γεγονός που αποτέλεσε «ένα παράξενο και ειρωνικό τέλος στην ιστορία μιας ομάδας που είχε βαλθεί να διαλύσει την πυρηνική οικογένεια», γράφει ο Stille. Το βιβλίο του καταδεικνύει ότι, καταστρέφοντας την οικογένεια, οι Sullivanians αναπαρήγαγαν επίσης τις πιο άσχημες δυναμικές της: Ο Newton ως ο τυραννικός πατέρας, οι θεραπευτές-σύζυγοί του ως οι μητέρες που τους επέτρεπαν, και οι κατώτεροι ασθενείς ως τα τρομοκρατημένα παιδιά τους, που αγωνίζονται για την ανέφικτη έγκρισή τους.

Η αποξένωση είναι συνηθισμένο φαινόμενο σε τέτοιες κατακερματισμένες οικογένειες- η αναγκαστική αποξένωση τόσο από την οικογένεια εξ αίματος όσο και από τον έξω κόσμο είναι ένα συνηθισμένο εργαλείο ελέγχου στις αιρέσεις. Η κατάρα της εμπειρίας των Sullivanian ήταν ότι η αποξένωση ήταν απαραίτητη για το εγχείρημα και ταυτόχρονα αδύνατη. Εκεί ήσουν, ζούσες στο ίδιο διαμέρισμα με το άτομο με το οποίο κοιμόσουν αλλά δεν σου επιτρεπόταν να αγαπήσεις, με τα παιδιά που είχες γεννήσει αλλά δεν μπορούσες να μεγαλώσεις.

*Με στοιχεία από newyorker.com

Headlines